RRN Dekret.pdf

Dekret Arcybiskupa Kazimierza Nycza w sprawie Ruchu Rodzin Nazaretańskich

Nr 314/A/2009

D E K R E T

Po zapoznaniu się z wynikami prac Komisji teologiczno – prawnej, powołanej

moim Dekretem z dnia 12 września 2007 r. (Nr 600/Abp/07), której zadaniem było

zbadanie zdarzeń i sytuacji zaistniałych w Ruchu Rodzin Nazaretańskich, akceptuję

przedstawiony przez Komisję komunikat oraz zalecenia dotyczące dalszego

działania tego Ruchu.

Mocą posiadanych uprawnień, polecam uporządkowanie statusu formalno –

prawnego Ruchu Rodzin Nazaretańskich w Archidiecezji Warszawskiej, praktykę

jego działania oraz treści zawarte w materiałach formacyjnych. Kapłani i osoby

świeckie z tego środowiska, powinny podjąć całościową reformę Ruchu, zgodnie ze

wskazaniami zawartymi w komunikacie wydanym na zakończenie prac Komisji

teologiczno – prawnej, którego treść stanowi załącznik i uzasadnienie rozporządzeń

niniejszego dekretu.

Wszystkich kapłanów należących do Ruchu Rodzin Nazaretańskich w

Archidiecezji Warszawskiej, zobowiązuję do odbycia, przez kolejne trzy lata,

wspólnych rekolekcji zamkniętych. Termin, tematykę i prowadzącego rekolekcje

ustali Ojciec duchowny kapłanów w Archidiecezji Warszawskiej – mój Wikariusz.

† Kazimierz Nycz

Arcybiskup Metropolita

Warszawski

Ks. dr Janusz Bodzon

Wicekanclerz Kurii

Warszawa, 29 stycznia 2009 r.

Komunikat dotyczący Ruchu Rodzin Nazaretańskich

KURIA METROPOLITALNA Warszawa, dnia 28 stycznia 2009 r.

WARSZAWSKA

ul. Miodowa 17/19, 00-246 Warszawa

tel. (0-22) 53-17-200

Nr 313/A/2009

Ruch Rodzin Nazaretańskich

i jego problemy

W czerwcu 2007 r. wśród członków Ruchu Rodzin Nazaretańskich (RRN),

tak kapłanów jak i świeckich, ujawnił się poważny kryzys. W związku z tym

Arcybiskup Metropolita Warszawski powołał Dekretem z dnia 12 września 2007 r.

(Nr 600/Abp/07) Komisję Teologiczno-Prawną pod przewodnictwem ks. Biskupa

Tadeusza Pikusa złożoną z następujących kapłanów: O. Gabriel Bartoszewski

OFMCap., ks. Andrzej Santorski, ks. Janusz Strojny, O. Adam Schulz SJ, ks. Tadeusz

Sowa i ks. Jan Szubka. Zadaniem Komisji było rozeznanie zaistniałej sytuacji,

złożenie sprawozdania Arcybiskupowi Warszawskiemu i wskazanie środków

zaradczych.

By dogłębnie poznać zaistniały kryzys Komisja podjęła badania w trzech

obszarach: duszpasterskim (praktyka życia, jego owoce, metody oddziaływania,

posługi, relacje międzyosobowe, wymiar apostolski Ruchu itp.); doktrynalnym

(materiały formacyjne) oraz prawnym (rozpoznanie stanu prawnego Ruchu oraz

analiza prawna statutu).

Na podstawie prac Komisji zostały dokonane konieczne zmiany personalne w

Ruchu. Od momentu ujawnienia kryzysu Kuria Metropolitalna Warszawska wydała

dwa komunikaty dotyczące Ruchu: pierwszy był odpowiedzią na list ks. Tadeusza

Dajczera, założyciela Ruchu, w którym próbował on rozwiązać Ruch na terenie

Archidiecezji Warszawskiej; drugi dotyczył, uznawanego przez członków Ruchu,

„charyzmatu maryjnego” u pana Sławomira Bieli. Po ponad rocznej pracy nad

stroną praktyczną, doktrynalną i statutową RRN Komisja przedłożyła

Arcybiskupowi Warszawskiemu wyniki swych prac w formie syntetycznego opisu

sytuacji oraz wynikających z niej wniosków i postulatów.

I. Ruch Rodzin Nazaretańskich

– analiza praktycznej strony Ruchu

RRN powstał „wokół konfesjonału”, jako formuła stałego spowiednictwa i

kierownictwa duchowego. Początkowo były to grupy nieformalne, powstałe wokół

jednego duszpasterza, a z czasem większej grupy kapłanów, które przeobraziły się

w Ruch. Poza moderatorem i animatorami Ruch nie wytworzył stabilnych,

samodzielnych struktur, znajduje to odbicie w obecnie istniejących statutach Ruchu.

Był on bardziej duszpasterstwem niż Ruchem sensu stricto. Ruch swym zasięgiem

ogarnął ponad 40 diecezji na kilku kontynentach.

Ujawnienie kryzysu w Ruchu

Komisja, oceniając stronę praktyczną RRN, korzystała nie tylko z założeń

statutowych i materiałów formacyjnych, ale również z rozmów przeprowadzonych

z założycielem RRN oraz jego członkami. Kryzys w Ruchu ujawnił się wyraźnie 17

czerwca 2007 r. za przyczyną konfliktu w gronie kierowniczym RRN. Należeli do

niego: ks. Tadeusz Dajczer (założyciel RRN), p. Sławomir Biela (uznawany przez

założyciela i członków Ruchu za niezwykły „charyzmat maryjny”), ks. Bolesław

Szewc (ówczesny moderator Ruchu) i ks. Jarosław Piłat (moderator Ruchu w latach

1993-2006). Konflikt dotyczył wyreżyserowanego, przez trzy pierwsze z

wymienionych osób i przeprowadzonego przez p. Bielę i ks. Szewca z

zaangażowaniem innych osób z Ruchu „procesu oskarżycielskiego” wobec ks. J.

Piłata, bez jego obecności. Miał on na celu odebranie dobrego imienia ks. J. Piłatowi i

pozbawienie go autorytetu wśród członków Ruchu. W związku z tymi

„rozgrywkami” Ruch podzielił się na zwolenników i przeciwników ks. J. Piłata.

Przyczyny ujawnienia kryzysu

Z wypowiedzi członków Ruchu wynika, że jedną z przyczyn kryzysu, który

ujawnił się podczas wspomnianego konfliktu, było zakwestionowanie przez ks. J.

Piłata „charyzmatu maryjnego” p. S. Bieli. Należy mocno podkreślić, że ks. J. Piłat

przez ostatnich 13 lat był moderatorem Ruchu w Archidiecezji Warszawskiej

(uznawanym za moderatora całego Ruchu) i człowiekiem cieszącym się pełnym

zaufaniem ks. T. Dajczera, p. S. Bieli i ks. B. Szewca. Cieszył się także uznaniem

biskupa diecezjalnego, a zatem – jako moderator – był formalnie odpowiedzialny za

stan i rozwój Ruchu. Tymczasem „firmował” on cały ten stan rzeczy w RRN, będąc

związany z w/w zespołem, lojalnie realizując idee założyciela wraz z przesłaniem

„charyzmatu maryjnego”. W 2006 r. ks. Piłat przestał pełnić funkcję moderatora

Ruchu. Z jego rekomendacji został nim ks. B. Szewc. W 2007 r. ks. T. Dajczer

odmówił ks. Piłatowi swego spowiednictwa i kierownictwa duchowego.

„Charyzmat maryjny”

Ks. T. Dajczer – co wynika z oświadczenia p. S. Bieli z 28 II 2008 r. –

wykreował (w początkowej fazie trwania Ruchu) dla potrzeb własnych i RRN

„charyzmat maryjny” w osobie p. S. Bieli: „Ks. Tadeusz Dajczer – napisał pan S.

Biela – mówił i przekonywał, że jest to nadzwyczajny charyzmat Maryjny.

Przekonywał ludzi, że należy wierzyć, że jest to szczególne działanie Matki Bożej. W

ramach «przeżycia» po to żeby ożywić wiarę ks. T. Dajczer mówił o obecności we

mnie Matki Bożej tak jak gdyby tu chodziło o «wcielenie» (czego nigdy nie było), na

tej samej zasadzie po to, aby ożywiać wiarę, jak sam mówił, porównywał działanie

tego charyzmatu do «objawień» w Medjugorie (czego nigdy nie było u mnie). Ks. T.

Dajczer w rozmowach ze mną nie umiał do końca wyjaśnić, na czym polega

działanie tego charyzmatu i czym on jest. Według mnie charyzmat wyrażał się w

tym, że byłem narzędziem, którym posługiwał się Pan Bóg, natomiast nieprawdziwa

jest wizja stworzona przez ks. T. Dajczera o charyzmacie Maryjnym, która mogła być

przyjmowana przez niektóre osoby jakbym był «wcieleniem» Matki Bożej”.

Jak wynika z zachowanych fragmentów wypowiedzi p. S. Bieli – nagranych

na taśmie w latach 1985-1986 – naukę o charyzmacie maryjnym głosił sam Sławomir

(Sławek) Biela: „Przed chwilą poruszyliśmy bardzo ważną kwestię – stwierdził pan

S. Biela – mianowicie u mnie też Matka Boska działa przez charyzmat. Należałoby

wiarą przyjmować to, co Ona do nas mówi. Jeżeli Ona mówi w danej chwili, to jest

obecna w tej chwili.. Nieważne, czy ma taką czy inną postać. Nieważne jest, czy ma

wąsy, czy łysieje lekko na skroniach, czy jest w krawacie, czy w koszuli. Ona

posługuje się tylko tą maską, atrapą w tej chwili. Można powiedzieć, że ona jest

obecna tutaj (…). Nasza wiara w prawdziwość charyzmatu powinna nas zachęcić do

tego, aby wierzyć też, że w tym momencie Matka Boża jest z nami. Oczywiście nie

chodzi o to, że my, tak jak kiedyś to opowiedziane, mamy się modlić do Sławka czy

do Matki Bożej. No to może do Matki Bożej, ale Matka Boża w pewnym momencie

działa przez tego Sławka, ale to Ona działa, to nie jest rola Sławka, to jest rola

Niepokalanej. I w trakcie, gdy Ona działa, Ona jest obecna. Poprzez treść, którą

przekazuje Ona w danej chwili jest obecna i przekazuje treść (…). Czyli patrzenie na

Sławka, który mówi, musi być wiarą, że Niepokalana jest przez niego tutaj obecna.

Człowiek nie jest Niepokalaną jako taki, ale Ona jest obecna przez niego. Posługuje

się nim. Jest tutaj. Ona jest obecna przeze mnie, posługuje się mną. To Ona do nas

mówi, nie ja”.

Osoby „wtajemniczone” w tę doktrynę przez ks. T. Dajczera lub in. kapłana,

zwykle podczas spowiedzi, przyjmowały do wiadomości np., że pan Sławomir Biela

„użyczył swej twarzy Maryi”. Wybrani członkowie Ruchu, będący gotowi na

spotkanie z p. Bielą, dowiadywali się, że kiedy on mówi, to „mówi Matka Boska”.

Wiadomość ta była zastrzeżona przez spowiednika przed ujawnieniem

komukolwiek pod sankcją grzechu ciężkiego (śmiertelnego). Ktoś dokonujący aktu

oddania siebie Maryi – był kierowany do p. Bieli na spotkanie z „obecną w nim

Maryją”. Słowa p. Bieli w czasie tego spotkania były nagrywane jako słowa Maryi i

służyły do redagowania tekstów formacyjnych, które opracowywał ks. T. Dajczer

lub ktoś inny. Pan Sławomir Biela w nagranym przemówieniu porównuje swoją

osobę i sytuację do św. Pawła: „Święty Paweł mówi, że nie ja żyję, ale żyje we mnie

Chrystus. To Chrystus działa przez świętego Pawła, Chrystus jest obecny przez

niego. To jest to także kto widzi świętego Pawła widzi Chrystusa, który działa przez

niego. I tutaj ta sprawa jest podobna. W momencie, w którym działa charyzmat, to

już nie jest Sławek, nie ja żyję w tej chwili, ale żyje we mnie Maryja (...). Nie jest to

żaden wymysł, żadna herezja, bo w tym momencie powołujemy się na świętego

Pawła, który prawdopodobnie posiadał charyzmat. Musiał posiadać taki charyzmat,

aby jego teksty zostały zaliczone w poczet ksiąg objawionych. Jego słowa musiały

być nieomylne, natchnione, prorocze (...). I tak samo tutaj jest i Sławek, i Matka Boża,

ale w Sławku jest. I w tym momencie w świetle wiary nie żyje Sławek, ale żyje w

nim Matka Boża. Ale również w nim też jest łaska. I tutaj wydają się być zrozumiałe

słowa ojca [ks. T. Dajczera], który mówił, że kierownik duchowy może się mylić, ale

z natchnieniem to nie. Dlatego ojciec mógł korzystać z tych mocnych słów, dlatego.

Właśnie na tej podstawie, kiedy charyzmat działa. To już nie Sławek żyje, ale żyje w

nim Niepokalana. Oczywiście na terenie charyzmatu i dlatego Niepokalana jest

Nieomylna. Więc trzeba wierzyć Jej do końca”. Uważano, że p. Biela mówił od siebie

tylko wtedy, gdy się spowiadał.

Nie wszyscy członkowie Ruchu mieli przywilej spotkania się z p. Bielą, choć

wszyscy wcześniej czy później dowiadywali się, że dzięki temu jego niezwykłemu

charyzmatowi wkraczali do „strumienia łaski specjalnej”. Byli też przekonani, że na

mocy tego „charyzmatu”, przez spowiedników i kierowników duchowych do

każdego członka Ruchu dociera bezbłędnie wola Boża.

Powstały w Ruchu kręgi ludzi mniej i bardziej wtajemniczonych. Na przykład

od momentu pierwszego spotkania któregokolwiek kapłana z ks. T. Dajczerem i z p.

S. Bielą – członkowie Ruchu zwracali się do niego „ojcze”. Bezwzględna uległość tak

wyrażonej woli Bożej miała wprowadzić na drogę powołania życiowego i wieść na

„skróty do świętości”.

W liście z 6 października 2007 r. do abp. K. Nycza ks. Dajczer stwierdza:

„Wierzę mocno, że ci, którzy uważają (używam tego słowa, ponieważ Ruch nie ma

statutu), że należą do Ruchu Rodzin Nazaretańskich, będą coraz bardziej żyli

duchowością, którą Bóg mnie obdarza, i że spełni się moje najgłębsze pragnienie, iż

osiągną zjednoczenie z Bogiem już tutaj na ziemi. Taki i tylko taki był cel powołania

tej wspólnoty”. Brak bezwarunkowego posłuszeństwa spowiednikowi lub

rezygnacja z jego posługi penitencjarnej i kierownictwa duchowego uznawane było

za przeciwstawienie się woli Bożej, co w konsekwencji miało grozić cierpieniem i

nieszczęściem. Ścieżka ku doskonałości prowadziła natomiast przez wyrzeczenie się,

zdeptanie i odsunięcie wszystkiego, co – według kierownika duchowego – mogłoby

przysłaniać Boga. Przywdziewając tego typu zniewalający gorset Ruch dawał

członkowi poczucie wyjątkowości, wyższości i bezpieczeństwa.

Kierownictwo Ruchu

a) założyciel

Kierownictwo Ruchem przez ostatnie kilkanaście lat należało do zespołu: ks.

T. Dajczer, p. S. Biela, ks. J. Piłat i ks. B. Szewc. Spotykali się oni każdego tygodnia,

parę razy, by omawiać sprawy Ruchu i planować jego funkcjonowanie. Ks. Dajczer

przyjął styl życia ukrytego, mało pokazywał się publicznie. Krążyły w Ruchu

legendy, że jest to człowiek „święty”, bardzo cierpiący i stojący na granicy śmierci.

Mówiono członkom Ruchu, że przyczyną jego cierpień są ich grzechy (jako sprzeciw

woli Bożej). Według wypowiedzi świadków, ks. Dajczer sprawiał wrażenie, że

wierzy w „charyzmat maryjny” p. Bieli, który sam zdefiniował. Wsłuchiwał się w

głos p. Bieli i przyjmował jego słowa jako wypowiedzi Maryi, był też jego

spowiednikiem i kierownikiem duchowym.

Ks. Dajczer i in. kapłani w Ruchu pełnili zhierarchizowaną władzę

zewnętrzną i wewnętrzną wobec członków Ruchu. Utworzyła się dziwna i

niedopuszczalna w Kościele struktura, gdzie władza wewnętrzna i zewnętrzna była

sprawowana przez tego samego kapłana – spowiednik i kierownik duchowy był

jednocześnie przełożonym penitenta.

b) „charyzmatyk”

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: