Rozdziały 1-6.pdf

Prolog

Powoli otworzyłam oczy i rozejrzałam się dookoła. Co się

stało? Gdzie ja się znajdowałam? No cóż wygląd tego

pomieszczenia wskazywał na salę szpitalną. Ściany były białe,

a ja leżałam na łóżku podłączona do różnych maszyn i

kroplówki. Spróbowałam się podnieść, ale zaraz tego

pożałowałam… Wszystko mnie bolało, ręce miałam

pokaleczone i posiniaczone. Jęknęłam i z powrotem upadłam

na poduszkę. O co tu chodziło? Chciałam się dowiedzieć jak

najszybciej, ale nikogo, kogo mogłam o to spytać koło mnie

nie było. A gdzie moi rodzice? Aż chciało mi się krzyknąć

żeby ktoś wreszcie tu przyszedł i wytłumaczył mi to wszystko,

ale nie chciałam wyjść na wariatkę.

Na powrót zamknęłam oczy i czekałam. Czekałam aż ktoś

się koło mnie zjawi albo aż zasnę, wtedy przynajmniej

przestanę myśleć o tym wszystkim…

Mijały godziny, a ja w końcu zmęczona czekaniem na

kogokolwiek zasnęłam…

- Witaj.- wyrwał mnie z krainy snów jakiś ciepły, męski głos.

- Dzień dobry.- odpowiedziałam odruchowo otwierając oczy.

- Jak się czujesz?- spytał.

- A jak mogę się czuć?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- No pewnie nienajlepiej. Pamiętasz w ogóle co się stało?-

mówił, a ja się mu przyglądałam. Miał około dwudziestu

sześciu lat, był wysoki i miał blond włosy. Wydawał mi się

bardzo miłym mężczyzną.

- Nie pamiętam… No i czemu tu jestem?! Co się stało i gdzie

są moi rodzice?!- krzyczałam.

- Spokojnie…- zaczął- … Jesteś tutaj, ponieważ…- wyglądał

na bardzo zasmuconego.

- No powiedz mi, proszę! Stało się coś złego?- denerwowało

mnie to, ze nie chciał mi nic powiedzieć i ze ja nic nie

pamiętałam.

- A więc wszystko zaczęło się od tego, że miałaś opiekować

się dziećmi pewnej bogatej pary. Byłaś opiekunką pamiętasz?-

spytał.

- Chyba tak…- powoli zaczęłam sobie przypominać…

- Niestety właśnie wtedy, kiedy ty miałaś je pod swoja opieką

jacyś porywacze postanowili je porwać… Ty nie chciałaś na

to pozwolić, próbowałaś uciec razem z dziećmi, ale ci się to

nie udało. Porywacze porwali więc i ciebie…- opowiadał,

wszystko to co mówił widziałam jak przez mgłę, ale zaczęłam

sobie uświadamiać, że ta historia nie ma szczęśliwego finału.

- Wywieźli cię razem z dziećmi do jakiejś opuszczonej rudery

za miastem… Zadzwonili do rodziców dzieci z żądaniami

okupu, no a ty… nie byłaś im potrzebna. Sam nie wiem, kiedy

ci się to udało, ale zawiadomiłaś swoich rodziców gdzie jesteś

i co się dzieje… Wezwali policję, pogotowie, ale sami

szybciej znaleźli się w tym strasznym miejscu… Zobaczyli jak

tamci mężczyźni cię krzywdzili i nie wytrzymali…- głos mu

się w końcu załamał, a ja zaczęłam sobie przypominać, co

było dalej… Łzy napłynęły mi do oczu. Moi rodzice nie żyli i

to była moja wina!

- Tylko spokojnie, tu ci nic nie grozi.- lekarz zauważył, ze

zaczęłam płakać- Twoich rodziców mi się niestety nie udało

uratować chodź się starałem…

- Ale jak ja sobie teraz poradzę?! Zostałam sama!- przerwałam

mu i się rozpłakałam.

- Tamta para w podziękowaniu, że uratowałaś ich dzieci

założyła ci konto w banku i wpłaciła tam sumę 50 000

dolarów.- pocieszał mnie.

- I co mi z pieniędzy? Nie mam rodziny, domu… Niczego…-

żaliłam się.

- No może masz, jeśli się zgodzisz…- zaczął.

- Na co?- zdziwiłam się.

- Jestem Carlisle Cullen i jeżeli byś tylko chciała mógłbym

przygarnąć cię do swojej rodzina. Mam już piątkę nastolatków

mniej więcej w twoim wieku, którzy też przeżyli rożne

życiowe tragedie.- przedstawił swoją propozycję.

- Nie wiem, co mam powiedzieć…- naprawdę mnie zaskoczył.

- Wiem jak ci teraz ciężko, więc dam ci czas na zastanowienia.

Pójdę teraz do innych pacjentów i jak wrócę to powiesz mi co

postanowiłaś, dobrze?

- Dobrze.- zgodziłam się i Carlisle wyszedł.

Był bardzo miły, ale nie wiedziałam co mam myśleć o jego

propozycji… Moje całe życie się zawaliło. Straciłam dom,

moją kochaną mamę i tatę… Znów się rozpłakałam. Nawet

kiedy płakałam wszystko mnie bolało… Byłam szczęśliwa

przynajmniej z tego powodu, że nie pamiętałam co ci

mężczyźnie ze mną robili… Moja poduszka była już cała

mokra od łez.

1 Początek koszmaru

Od dziecka mieszkałam w Seattle z rodzicami. Nigdy mimo

wszystko nie miałam, na co narzekać. Kochałam moich

rodziców, którzy zawsze starali się mi pomagać. Jak każda

nastolatka chodziłam do szkoły. Nawet dobrze mi w niej szło,

ale nie miałam zbyt wielu przyjaciół, a w sumie to ich nie

miałam. Oczywiście podczas sprawdzianów to każdy chciał ze

mną siedzieć w ławce, ale chyba nie muszę tłumaczyć, po co

im to było…

Po szkole dorabiałam jako opiekunka dla dzieci. Moi rodzice

nie zarabiali zbyt wiele, więc musiałam im jakoś pomagać.

Lubiłam zajmować się dziećmi. Zawsze chciałam mieć

młodszą siostrę, ale to niestety się nie udało… Moja mama

była w ciąży i urodziła śliczną dziewczynkę… Niestety mała

Cynthia zmarła zaraz po urodzeniu. Wszyscy bardzo to

przeżyliśmy, lekarze mówili, ze nic nie mogli zrobić, ale ja

wiem, że jeśli bylibyśmy bogatsi i mogli im zapłacić Cynthia

by jeszcze żyła…

Ten dzień zaczął się jak każdy inny i nic nie wskazywało na

to, że zmieni on całe moje życie. Każdego ranka jak zawsze

wstałam o godzinie szóstej. Umyłam się, uczesałam i

umalowałam. Spakowałam się na lekcję i gotowa zeszłam na

dół zjeść śniadanie. Moi rodzice jak zawsze krzątali się już po

kuchni.

- Dzień dobry kochanie. – przywitała mnie jak zawsze mama.

- Cześć mamo, cześć tato.

- Witaj skarbie. – przywitał się tata wyciągając nos z gazety.

Tak kochałam te nasze wspólne poranki, niby nic, a były dla

mnie takie ważne. Zjadłam szybko śniadanie i wyszłam do

szkoły.

- Miłego dnia Alice! Pa! – pożegnali mnie rodzice.

- Pa, pa! – odpowiedziałam.

Jak zawsze do szkoły musiałam iść piechotą. Oczywiście z

tego powodu byłam wyśmiewana, bo wszystkie dzieciaki

dojeżdżały do szkoły swoimi ‘super’ samochodami.

Wyśmiewali też mój ubiór, uczesanie i każdą inną rzecz, do

której mogli się przyczepić. Bardzo mnie to denerwowało, ale

starałam się na to nie zwracać uwagi. Dobrze wiedziałam, że

chodź rodzice kochają mnie tak samo mocno jak tamte bogate

dzieciaki są kochane przez swoich, to nie mogli kupować mi

takich drogich i modnych rzeczy. Nie miałam im tego za złe.

Ten dzień w szkole wcale nie różnił się od innych. Nudne

lekcje, kilka sprawdzianów i kartkówek, które oczywiście

poszły mi najlepiej, dlatego nazywano mnie ‘kujonem’.

Wyśmiano też mój wygląd i wreszcie lekcje dobiegły końca!

Do domu musiałam szybko wrócić, odrobić lekcję, zjeść

obiad i iść do pracy. Dziś miałam pilnować małe bliźniaki

najbogatszych ludzi w mieście państwa Simonów. Czułam się

naprawdę zaszczycona, że wybrali właśnie mnie spośród tylu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: