gp_45.pdf

Ukazuje się od 1988r.

KALENDARIUM listopad–grudzień 2010

Listopad

14 listopada, niedziela

• Ukazał się listopadowy numer „Głosu Po-

cieszenia”.

27 listopada, sobota

• W odpowiedzi na apel papieża Duszpa-

sterstwa Akademickie Wrocławia zorgani-

zowały „Marsz Mężczyzn w Obronie Ży-

cia”. W naszym kościele, by również w tym

czasie modlić się w intencji życia Nienaro-

dzonych – o godz. 20.00 zorganizowane zo-

stało nabożeństwo dla kobiet (niestety, przy

niezbyt dużej frekwencji).

Na zabawach andrzejkowych bawili się:

w kawiarence – Czterdziestolatkowie a pię-

tro niżej – młodzież z Magisu.

Grudzień

8 grudnia, środa

• W uroczystość Niepokalanego Poczęcia

NMP Msze św. odprawiane były o: 6.30,

8.00, 9.00, 17.00, 18.00 i 19.30. O godz.

12.00 wierni modlili się podczas specjalne-

go nabożeństwa w „Godzinie Łaski”.

18 listopada, czwartek

• W ramach Paraﬁ alnej Akademii Rozma-

itości o godz. 18.45 w sali św. Stanisława

Kostki prof. dr hab. Jacek Piotrowski wy-

głosił wykład na temat: „Władysław Racz-

kiewicz – prezydent RP w czasie II wojny

– polityk, człowiek”.

5 grudnia, niedziela

20 listopada, sobota

28 listopada, niedziela

• Rozpoczął się Adwent. Roraty odprawia-

ne są codziennie (z wyjątkiem niedziel)

o 6.30 rano. Po roratach uczestnicy zapro-

szeni są do kawiarenki na wspólne śniada-

nie przygotowywane przez: w poniedziałki

– neokatechumenat, we wtorki – Odnowę

w Duchu Świętym, w środy – Żywy Ró-

żaniec i Apostolstwo Modlitwy, w czwart-

ki – Duszpasterstwo Ludzi Pracy i Akcję

Katolicką, w piątki – Czterdziestolatków

i w soboty – młodzież. Roraty dla dzie-

ci celebrowane są w poniedziałki i czwart-

ki o godz. 17.00 w kościele dolnym. Przed

roratami o 5.45 neokatechumenat prowa-

dzi w kościele „Laudesy”, czyli poranną

modlitwę Kościoła psalmami. W niedzielę

po każdej Mszy św. oraz w ciągu tygodnia

w godzinach urzędowania w kancelarii pa-

raﬁ alnej można nabywać opłatki (przygoto-

wane wcześniej przez członkinie Komitetu

Charytatywnego i Żywego Różańca) oraz

świece „Caritas”, z których dochód przezna-

czony jest na wsparcie funduszu Wigilijne-

go Dzieła Pomocy Dzieciom.

• Podczas mszy św. o godz. 18.00 modlili-

śmy się w intencji naszej paraﬁ anki p. Na-

talii Knapińskiej w setną rocznicę jej uro-

dzin.

• W holu kościoła członkowie Akcji Katoli-

ckiej przeprowadzili zbiórkę na rzecz pomo-

cy Kościołowi katolickiemu na Wschodzie.

Zebrano kwotę 2758,60 zł. Można też było

nabyć kalendarze misyjne i kartki świątecz-

ne wydrukowane wg wzorów zrobionych

przez dzieci na Madagaskarze i w ten spo-

sób wesprzeć pracę misjonarzy.

21 listopada,

niedziela Chrystusa Króla

• Podczas Mszy św. o godz. 10.30 w gór-

nym kościele cztery pary odnowiły publicz-

nie swoje przyrzeczenia w 25. rocznicę za-

warcia związku małżeńskiego.

11-14 grudnia

• Wspólnotę naszych jezuitów wizytował o.

Prowincjał Wojciech Ziółek SJ. Z tej racji

w poniedziałek 13 grudnia o godz. 19.00

odbyło się specjalne spotkanie Rady Para-

ﬁ alnej.

• Nasi paraﬁ anie wzięli udział w wyborach

samorządowych zorganizowanych tego

dnia w całej Polsce. Mieli możność głoso-

wania w sześciu lokalach wyborczych. Fre-

kwencja, niestety, była niższa niż średnia

krajowa.

12-15 grudnia

• Rekolekcje adwentowe w naszej paraﬁ i

poprowadził od o. Andrzej Pełka SJ. Nauki

rekolekcyjne głoszone były w niedzielę na

wszystkich Mszach św. oraz od poniedział-

ku do środy na Mszach św. o g. 8.00, 18.00

i 19.30. Wtorek był dniem pojednania.

30 listopada, wtorek

22 listopada-2 grudnia

• Odbył się czwarty już w tym roku kurs

przedmałżeński w naszej paraﬁ i. Zajęcia

odbywały się, jak zwykle, przez dwa kolej-

ne tygodnie w poniedziałki, wtorki, środy

i czwartki o godz. 19.00 w sali św. Stanisła-

wa Kostki.

15 grudnia, środa

• Rozpoczęliśmy nowennę do Dzieciątka

Jezus. Jest ona odprawiana podczas Mszy

św. o godz. 18.00 w kościele górnym.

• Imieniny obchodzili – nasz organista p.

Andrzej Garbarek i o. Andrzej Pełka SJ. Po

wieczornej Mszy św. o godz. 18.00 paraﬁ a-

nie zaśpiewali solenizantom najpierw trady-

cyjne: „Życzymy, życzymy”, a później skła-

dali życzenia indywidualnie.

16 grudnia, czwartek

• Odbyło się kolejne spotkanie w ramach

Paraﬁ alnej Akademii Rozmaitości. O. An-

drzej Pełka SJ opowiedział słuchaczom

o Kościele w Grecji.

26 listopada, piątek

• O godz. 19.00 zebrała się w kawiarence

Rada Paraﬁ alna.

Seniorce naszej paraﬁ i, Pani Natalii Knapińskiej, z okazji setnych urodzin wielu radosnych, szczęśliwych dni

opromienionych Łaską Boża i miłością najbliższych życzy Redakcja Głosu Pocieszenia.

Naszemu redakcyjnemu Koledze Bogdanowi Szyszko i jego Żonie Marzenie z okazji srebrnych godów pogody ducha,

wzajemnej miłości i szacunku, ludzkiej życzliwości i Bożej opieki życzą przyjaciele z Redakcji Głosu Pocieszenia.

Głos Pocieszenia

Wesołych Świąt

życzymy sobie na Boże Narodzenie, choć nieraz wiemy, że życzymy

tego ludziom doświadczonym chorobą, samotnością czy zbyt dużą bie-

dą. Jednak życzymy im tego i w naszym pragnieniu nie ma obłudy czy

naigrywania się. Wiemy, że Święta nie są potrzebne beztroskim. Mają

rozweselać tych, którzy potrzebują radości. I to nie dlatego, że jakoby

Chrystus przychodzi do nas dla zabawy. Nawet nie dlatego, że cudow-

nie nas uzdrawia. Radość z Jego przyjścia, to radość z obecności wśród

nas. „Emmanuel” – „Bóg z nami” – po to stał się Dzieckiem, by być

bliżej, by wprosić się w gości, by nikt nie bał się otworzyć mu drzwi.

Dlatego chory nie czuje się już tak beznadziejnie pozostawiony swojej

bezradności, biedny jest ubogacony towarzystwem Boga a samotny ma

komu powiedzieć „Dobranoc”.

Kochani! Życzę Wam, by Święta nigdy się nie kończyły. Byście się

zawsze cieszyli obecnością Pana wśród nas, w zwykłej codzienności. Ale

też byście Go naśladowali, rozumiejąc, że więcej szczęścia jest w dawa-

niu, aniżeli w braniu. Życzę nam, byśmy doświadczyli, jak cudownie

jest nieść radość zwykłą obecnością, zainteresowaniem, życzliwością po

prostu byciem z całą prostotą.

Daj Panie Boże tego wszystkim! Amen.

Z Rady Parafialnej

W ostatnim czasie Rada Paraﬁ alna spot-

kała się dwukrotnie.

W listopadzie omówiliśmy m.in. spra-

wy organizacyjne związane z adwentem.

Wspólnota Neokatechumenalna wypełnia

kościół śpiewem już o świcie. Następnie

o 6.30 odprawiane są roraty, po których

możemy spotkać się przy wspólnym śniada-

niu w domu paraﬁ alnym.

Wizyta kolędowa w naszych domach ze

względu na późne ferie odbywać się będzie

w dłuższym przedziale czasowym. Odwie-

dzą nas głównie księża z naszej paraﬁ i.

Oczywiście jednym z tematów były inwe-

stycje. Staramy się właściwie ustalać priory-

tety, z niektórymi pracami musimy jednak

poczekać. Małemu remontowi poddane zo-

stały organy. W kwestii windy wiadomości

także są dobre. Być może już wkrótce czeka

nas wymiana instalacji grzewczej, ponieważ

obecna jest bardzo stara i w złym stanie.

W naszej paraﬁ i spotyka się tak wiele

grup, że chwilami bywa ciasno. Powoli roz-

kwita nowa inicjatywa – Duszpasterstwo

Akademickie „Dwór”, natomiast do chóru

przyda się jeszcze trochę głosów.

Z myślą o osobach starszych i z małymi

dziećmi, oprócz Pasterki odprawianej tra-

dycyjnie o północy, w Wigilię będzie do-

datkowa msza o godz. 22.

13 grudnia Rada spotkała się ponownie.

Tym razem gościliśmy Prowincjała o. Woj-

ciecha Ziółka SJ. Opowiadaliśmy zarówno

o tym co się wydarzyło, jak i o planach na

przyszłość.

Dyskutowaliśmy o konieczności przygo-

towania długoterminowego planu remon-

towego. Na razie czeka nas sprawdzian

możliwości ﬁ nansowych, gdy zaczniemy

spłacać pożyczkę na budowę windy.

Rozmowa dotyczyła, naturalnie, także

spraw duszpasterskich. O. Ziółek był pod

wrażeniem ilości osób (w tym młodych)

uczestniczących w niedzielnej mszy św.

o godz. 20.

Nawiązała się też bardzo ciekawa rozmo-

wa o kulturze prowadzenia dyskusji poli-

tycznych. O. Prowincjał powiedział m.in.

„brakuje nam księżom takiego podejścia do

tego żeby łączyć, a nie dzielić (...) ale ksiądz

jest zawsze z ludu brany i takich mamy księ-

ży, jakich ludzi”.

Wasz Proboszcz

Dlaczego jest święto Bożego Narodzenia?

Dlaczego wpatrujemy się w gwiazdę na niebie?

Dlaczego śpiewamy kolędy?

Dlatego, żeby się uczyć miłości do Pana Jezusa.

Dlatego, żeby podawać sobie ręce.

Dlatego, żeby się uśmiechać do siebie.

Dlatego, żeby sobie przebaczać.

ks. Jan Twardowski

Zoﬁ a Nowicka

Głos Pocieszenia

Jutro Boże Narodzenie

Mam to szczęście, że się urodziłem i wychowałem w bardzo ubogiej dawniej wsi na Rzeszowszczyź-

nie, a w tej mojej wiosce – jak w każdej innej zapewne – panowały piękne zwyczaje związane z Bo-

żym Narodzeniem. I chciałbym się z Czytelnikami podzielić tym, co z tego wszystkiego jakoś dotąd

pamiętam, bo bardzo to wzruszające, chociaż bardzo biedne równocześnie. Oczywiście, o biedzie

w takie święta lepiej nie mówić. Ale o pięknie zapominać nie wolno.

A zaczynało się to wszystko w pierw-

szą niedzielę adwentu wczesnym ran-

kiem od rorat w naszym paraﬁ alnym

kościele. Do dzisiaj pamiętam, jak mi

śnieg skrzypiał pod drewniakami. Aha,

pewnie nie wiecie, co to są drewniaki.

To noszone wtedy przez ludzi biednych

zimowe trzewiki, których podeszwy

wyrabiano z twardego drewna. Ich za-

letą było to, że były ciepłe, wadą to, że

śliskie i trzeba się było czasem napraw-

dę dobrze gimnastykować, żeby się ku

radości wiejskiej gawiedzi nie znaleźć

przypadkiem w pozycji horyzontalnej

i nie policzyć sobie wszystkich kości.

I jeszcze jedna ich wada: takie pode-

szwy z trudem wystarczały na całą zimę

i zazwyczaj przynajmniej raz trzeba je

było wymieniać. W zimnym kościele

były też pożyteczne, bo było je dobrze

słychać, kiedy stopy marzły, a ponieważ

ludzi na roratach było pełno, to bied-

ny organista z trudem przekrzykiwał

tupanie. Przynajmniej z początku, kie-

dy śpiewano Niebiosa, rosę spuszczajcie

z góry albo Archanioł Boży Gabryjel po-

słan do Panny Maryjej.

Hej, to były czasy! Łza się w oku krę-

ci!

A potem długo oczekiwania wigilia.

I to od samego rana! A to był dzień na-

prawdę ścisłego postu. Od wczesnego

rana do rozpoczęcia wieczerzy wigilijnej

pościli wszyscy: starzy, młodzi, dzieci,

zdrowi i chorzy – pewnie nawet nie ży-

jący, jeżeli jeszcze ich ciała przypadkiem

leżały w domach. Zwierzęta nie, broń

Boże! Co najwyżej koty, które się tym

wcale nie martwiły, bo w tym czasie

mysz w wiosce goniła za myszą. Pościli,

to znaczy, że nic nie jedli, a to nie było

łatwe nawet w takim biednym domu,

jak mój. Ale ułatwiałem sobie życie tym,

że jako ministrant szedłem wczesnym

rankiem do kościoła, służyłem do Mszy

świętej, a potem – pod kierunkiem koś-

cielnego i grabarza – brałem się z inny-

mi ministrantami do roboty w kościele.

Bożonarodzeniowej szopki chyba nigdy

u nas nie było, przynajmniej jej nie pa-

miętam, ale co roku były choinki jak

najwyższe, chociaż nigdy żadna z nich

nie dosięgła suﬁ tu w głównej nawie.

A szkoda, bo zawsze o takiej marzyłem.

Czasem trzeba było biec do oddalonego

o trzy kilometry miasteczka, do skle-

pu na przykład po świeczki. O głodzie

i chłodzie, oczywiście. Bo nikt z nas

nic nie jadł, czasem tylko – żeby jakoś

oszukać głód – zagryzało się lub ssało

gałązki jodełek świątecznych.

A pod wieczór biegiem do domu,

a właściwie to nie do domu, bo takiego

wyrazu prawie nie znałem, tylko do kry-

tej prawdziwą strzechą własnej chałupy.

A z każdej mijanej przeze mnie chału-

py snuł się zapach gotowanej kapusty,

grochu (o fasoli nikt u nas nie słyszał,

bo fasola dla każdego mądrego też była

grochem), kaszy, pierogów, ciast rozma-

itych – oczywiście nie tak rozmaitych,

jak teraz, ale jednak. Zapachu ryby

z tamtych czasów nie pamiętam, nigdy

jej też nie widziałem w wigilię na żad-

nym stole. Pewnie nawet w miasteczku

jej nie było, bo nikt jej nie sprowadzał,

a rzeka była zamarznięta nieraz do sa-

mego piaszczystego dna.

I wreszcie słońce zaszło, jeżeli była po-

goda, albo wieczór zapadł, jeżeli śnieg

zechciał lecieć (u nas śnieg nigdy nie

padał, tylko leciał, bo przecież każdy

widział, że leci). I wtedy się zaczynała

wieczerza wigilijna, ale w mojej wiosce

inna niż gdzie indziej. Przynajmniej ta-

kiej wieczerzy wigilijnej nigdzie więcej

nie przeżyłem. Przede wszystkim sama

nazwa: żadna tam wieczerza, nawet

żadna tam wieczerza wigilijna tylko po-

śnig albo pośnik – bo dość trudno usta-

lić pochodzenie tego wyrazu. Według

jednych zrodził się ze śniegu, po którym

się chodziło. Według innych pochodzi

od postu, który przecież wtedy obowią-

Głos Pocieszenia

ks. Jan Ożóg SI

zywał do północy. Poza nazwą trwał

w mojej wiosce piękny zwyczaj jakby

wspólnotowego przeżywania tej wie-

czerzy wigilijnej. Najpierw każdy brał

łyżkę z domu, kładł ją do kieszeni lub

za cholewę, jeżeli się traﬁ ł taki, który

miał buty z cholewami – i szliśmy całą

rodziną do stryja, do którego dochodzi-

ła też rodzina grabarza Michała, Józwa

Jedłowskiego, mojej ciotki i stryjowego

sąsiada, który miał na imię chyba Mar-

cin. I tam się najpierw uroczyście ła-

mało opłatkiem, jadło pierwszy pośnik

i śpiewało kolędy o tym, ze Bóg się rodzi,

moc truchleje . Stamtąd droga wiodła do

owego Marcina, bo mieszkał najdalej

od mojej ciotki. Od Marcina szliśmy do

grabarza Michała, który musiał wcześ-

niej iść do kościoła. Od Michała do

Józwy Jedłowskiego, a stamtąd do mojej

ciotki Kaśki i dopiero od mojej ciotki

na samym końcu do nas, bośmy byli

najbiedniejsi i nikt z sąsiadów nie chciał

spustoszyć na święta naszego domu,

zwłaszcza że w samo Boże Narodzenie

jakiekolwiek odwiedziny byłyby nietak-

tem, a także dowodem nieuszanowania

wobec Pana Boga.

W każdym domu była pięknie ubra-

na choinka z palącymi się świeczka-

mi, jakaś papierowa szopka – a przede

wszystkim cudowny świąteczny nastrój

wymieszany dokładnie nie tyle z prze-

konaniem, ile świadomością tego, że

naprawdę Wśród nocnej ciszy Bóg się

nam rodzi . Ta świadomość towarzyszyła

wszystkim przez cały adwent, przez cały

trudny dzień wigilijny i przez wigilijny

wieczór, a szczytowała pasterką.

Pół godziny przed pasterką dzwonił

dzwon przy naszym kościele i chwilę

później coraz to głośniej skrzypiał śnieg

pod lepszymi lub gorszymi butami

i z upływem czasu to skrzypienie prze-

suwało się coraz to bardziej ku świątyni

raczej biednej i oświetlonej niewieloma

świeczkami przy ołtarzu i na pająkach.

W kościele skrzypienie ustępowało miej-

sca tupotaniu, bo przecież mróz bywał

silny, chociaż nie zawsze trzaskający,

i mimo butów nogi ludziom marzły. Na

chór wchodził uroczyście grabarz Mi-

chał i stawał po lewej stronie organów,

żeby „kalikować”, czyli poruszanym

nogami odpowiednim urządzeniem

wdmuchiwać powietrze do instrumen-

tu i tym samym umożliwić organiście

granie. W chwilę potem niemniej uro-

czyście wchodził na chór sam organista

z żoną, synem i znaną mi dobrze córką

Danusią, nieco młodszą ode mnie, niby

taką samą jak inne dziewczynki we wsi,

a jednak inną, bo lepiej ubraną. W tym

samym mniej więcej czasie z zakrystii

wychodził kościelny, chwytał w ręce

pas długi, sięgający suﬁ tu, a przez su-

ﬁ t wieżyczki i sygnaturką dawał krótko

znak, że za chwilę rozpoczyna się Msza

święta. I jeszcze tylko potrójny dzwonek

przy wejściu do zakrystii i najpierw wy-

chodzili ministranci (nieraz bywałem

pierwszy), a potem (według mnie bar-

dzo stary!) sam ksiądz proboszcz Teoﬁ l

Lewicki.

I wtedy dzięki ciężkiej pracy graba-

rza Michała potężnie zaczynały śpiewać

nasze organy, że Wśród nocnej ciszy Bóg

się nam rodzi . I najbardziej do dzisiaj to

mnie dziwi, że tak radośnie Bóg się ro-

dził za każdym razem w takiej biedzie

jak wtedy w Betlejem i dokładnie po to

samo, jak wtedy: by dla mnie i za mnie

pójść na Krzyż... Dla mnie i za mnie?

Wtedy jeszcze nie bardzo wiedziałem,

że nie tylko za mnie i dla mnie, ale dla

wszystkich i za wszystkich.

To niech się Bóg w nas rodzi także

w tym roku. W nas i w naszych rodzi-

nach!

Parafianie pytają, o. Jacek odpowiada

NIE TYLKO O BIBLII

Dlaczego ksiądz chowa Pana Jezusa,

po wystawieniu w monstrancji, już

po jednym odśpiewaniu „Niechaj bę-

dzie pochwalony...”, a nie czeka do

końca? ( AW )

Czas na adorację najświętszego Sakra-

mentu jest przed błogosławieństwem,

a nie po nim. Pieśń po błogosławień-

stwie ma towarzyszyć chowaniu Pana

Jezusa do tabernakulum, więc nie ma

znaczenia ilość zwrotek. Tak już w Koś-

ciele jest, że zwykle Msze św., nabożeń-

stwa i inne modlitwy kończą się błogo-

sławieństwem, które jednocześnie jest

rozesłaniem. Stąd ludzie winni się po

nim rozejść, ewentualnie coś śpiewając.

wania i złożenia sobie życzeń w różnych

grupach duszpasterskich, które inaczej

nie miałyby ku temu okazji.

Dlaczego w naszym kościele nie

chrzci się dzieci w chrzcielnicy (po-

dobno takowa jest gdzieś, tylko trze-

ba by ją odnowić i postawić przy oł-

tarzu)? ( AW )

Taką sytuację zastałem w naszym

kościele. Trzeba by zapytać moich po-

przedników. Nic mi na ten temat nie

przekazali.

hymnem. W takim rozumieniu „Boże

coś Polskę” jest hymnem.

Natomiast jeśli myślimy o hymnie

takim jak państwowy, tzn. o pewnym

oﬁ cjalnym „emblemacie” muzycznym

(podobnie jak ﬂ aga jest znakiem pla-

s t y c z n y m ) , t o o w s z e m p a ń s t w o Wa t y k a n

ma swój hymn („Chr ystus K rólem”), ale

Kościół uważa się za coś więcej niż pań-

stwo, ma inny wymiar i dlatego nie ma

swojego hymnu ani ﬂ agi (w odróżnieniu

od Watykanu i innych państw).

Czy istnieje jakiś „hymn” kościelny?

Np. czy jest nim pieśń „Boże coś Pol-

skę”? ( AW )

To zależy od tego, co rozumiemy

przez hymn. Mamy wiele hymnów

śpiewanych przy różnych religijnych

okazjach. Są to bardziej dostojne pieśni

przypisane często do różnych uroczy-

stości. Również w Liturgii Godzin (bre-

wiarzu) mamy codziennie pieśń zwaną

Czy w Adwencie powinno się robić

spotkania opłatkowe i śpiewać kolę-

dy? ( AW )

Biskupi (a nawet kardynałowie) cho-

dzą na takie spotkania. Karol Wojtyła

też chodził. Ta antycypacja rodzi się

pewnie z potrzeby wspólnego święto-

Głos Pocieszenia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: