1. Kobieta w czasach wypraw Krzyżowych: Wyprawy krzyżowe były pielgrzymką, a podczas nich kobiety obsługiwały dzieła i strzelały z łuku. Niektórzy ratowali sobie życie dzięki dobrym uczynkom jak np. Baldwin uratowany dzięki egipskiemu szejkowi, który był wdzięczny królowi za opiekę nad żoną w czasie porodu. Kobiety które nie wyruszały na pielgrzymkę czekały na mężów jak Anna z Lotaryngii na Hugona I z Vandemont przez 16 lat. Ludzie malowali znaki krzyża sokiem z owoców albo szminką i uważali to za cud i znak od Boga, że trzeba wyruszyć do Jerozolimy. Niektórym nie udawało się dotrzec do Jerozolimy jak np. Godwerowi z Tosni. Niektórzy z kolei osiedlali się już tam na stałe jak Rajmund z Sain-Gilles, Gotfryd i Baldwin. W czasie wypraw kobiety rodziły dzieci, dowodziły sukcesja tronu. Były na terenie Jerozolimy aktywne i odpowiedzialne. Na dokumentach o wymianach posiadłości są imiona wszystkich członków rodziny, a mąż bez zgody żony nie może działać. Kobiety czasem też same dokonywały transakcji kupna i sprzedaży.
2. Baldwin – ożenił się z Ormianką i miał 4 córki. Jowite – wzieta jako zakładniczka kiedy miała 5 lat, przywdziała następnie habit. Hodierna – wyszła nieszczęśliwie za mąż za Rajmunda z Trypolisu. Alicja – naraziła Jerozolimę, ambitna, ale bez skrupułów. Melisanda – wraz z Elelonorą z Aragońską (2 stulecia później), najbardziej godne upamiętnienia szlachetne królowe.
3. Melisanda – poślubiła Fulka V z Andegawenii. Rządzili wspólnie. Jej kuzyn Hugon był dla niej przyjacielem co nie podobało się Fulkowi. Społeczeństwo podzieliło się. Pasierb Walter wyzwał Hugona na pojedynek, który się nie pojawił i został uznany za zdrajcę. Prosił o wybaczenie i został skazany na 3 lata wygnania. Hugon czekał na statek do Włoch i podczas gry został zaatakowany. Zaczęto uważać, że król nie dotrzymał obietnicy co do Hugona. Fulko żeby się nie narazić ludziom, zwołał radę i nakazał skazać zabójcę Hugona (obcięcie rąk i nóg). Hugon wygoił rany, wyruszył do Włoch gdzie zmarł.
4. Alicja – młodsza siostra Melisandy. Poślubiła Boemunda II, który poległ na bitwie. Alicja nie chciała oddać tronu córce Konstancji. W końcu jednak za rozkazem ojca Baldwina II straciła Antiochię. Po śmierci ojca znowu zapragnęła władzy i zjednała sobie 3 baronów, jednak w porę została powstrzymana przez Fulka.
5. Melisanda c.d - Mąż Fulko za namową Melisandy pozwolił wrócić do Antiochii Alicji. Alicja szybko zauważyła Radulfa o równie wysokich ambicjach, a on zauważył, że dzięki niej zrealizuje swoje zamierzenia. Wtedy Fulko postanowił wydać za mąż 9 letni Konstancję za Rajmunda. Rajmunda z kolei chciał powstrzymać Roger, który chciał kiedyś rządzić Antiochią. Rajmund jednak podstępem dotarł do Antiochii. Alicji powiedziano, że Rajmund ma ją poślubić, a kiedy ona na niego czekała on poślubił jej córkę Konstancję. Alicja musiała powrócić do Latakii. Mąż Melisandy zmarł po zranieniu się strogami na rodzinnej wyprawie. Melisanda rządziła sama.
6. Jowita – najmłodsza siostra, cieszyła się względami Melisandy. Wstąpiła do klasztoru. Była przeoryszą klasztoru. Jej klasztor Łazarza dla trędowatych otrzymywał liczne darowizny.
7. Alienora z Akwitanii – wraz z mężem Ludwikiem VII wyruszyli do ziemi zbrojnie. Byli pierwszymi królami Francji, którzy postanowili wyruszyć do ziemi świętej. Stryjem Alienory był Rajmund – władca Antiochii. Podczas wyprawy Grecy i Turcy zawarli porozumienie. Alienora maszerowała w straży przedniej. Król i królowa zostali zaatakowani przez greków i turków. Ludwik sam stawił im czoło. W końcu zdecydowali się dokończyć podróż drogą morską. Doszli do Antiochii. Tam Alienora wbrew mężowi zaczęła popierać Rajmunda. Między małżonkami doszło do zatargu. Ludwik VII siłą zabrał z Antiochii żonę. Ruszyli do Jerozolimy. Pomoc w pogodzeniu, postanowił dać im papież Eugeniusz III. W końcu jednak w 1151 doszło do rozpadu ich małżeństwa.
8. Beatrycze – starała się utrzymać resztki hrabstwa Edessy. Żona Joscelina II, wroga Rajmunda z Poitiers. Samam zajmowała się krajem gdy jej małżonek został porwany. Tomaszowi z Cylicji udało się przekonać Beatrycze, żeby oddała mu Edessę – dokładnie twierdze Turbessel.
9. Melisanda c.d – jej syn Baldwin robił wszystko czego sobie życzyła. Melisanda do tego stopnia polubiła władzę, że nie chciała jej przekazać synowi. Baldwin kazał się koronowac bez zgody i wiedzy matki. Melisanda jednak dalej się sprzeciwiła, aż doszło do podziału ziem. Melisanda – Jerozolima i Nabulus. Baldwin – Tyr i Akka. Matka z synem zaczęli jednak toczyć wojnę domową. Baldwin zyskał jeszcze Jerozolimę, Melisandzie pozostawił Nabulus.
10. Hodierna – Trzecia z sióstr. Poślubiła Rajmunda II. Rajmund był chorobliwie zazdrosny o Hodiernę. Melisanda przybyła do niego, żeby przekonać go do zaniechania bezpodstawnych domysłów. Hrabia nie dał się przekonać i Melisanda zabrała Hodiernę do siebie. Hrabia po odwiezieniu sióstr został zamordowany przez ascynów (płatnych morderców). Zostawił żonę, syna – Rajmunda III i córkę Melisandę.
11. Konstancja – Królowa Antiochii. Rządziła sama z małym synkiem Boemundem III. Baldwin chciał żeby wyszła ponownie za mąż, ale odmawiała, ponieważ chciała sama sprawować władzę. Zakochała się wkrótce w Renaldzie z Chatillion. Patriarcha Emeryk zdenerwował jednak wybuchowego Renalda i został wtrącony do wieży i przechodził katusze (miód i wystawienie na osy, wcześniej wychłostanie).
12. Baldwin III – miał już 27 lat i nie miał żony. Za żonę wziął sobie 13 letnią Teodorę. Podarował jej w lenno Akkę. Kiedy Manuelowi Komnenowi zmarła żona Baldwin zaproponował mu córkę Hodierny – Melisandę. Jednak ten wybrał sobie na żonę córkę Kontancji – Marię (14/15 lat). Wkrótce po ślubie Baldwin zmarł prawdopodobnie otruty przez swojego lekarza. Był do tego stopnia szanowany, że nawet wróg nie chciał wykorzystać jego śmierci by zdobyc tereny Jerozolimy. Baldwin zmarł niedługo po swojeje matce Melisandzie. Jego następcą był brat Amalryk.
13. Amalryk - 27 letni. Jego żoną była Agnieszka z Courtenay. Agnieszka była lekkomyślna dlatego lud sprzeciwiał się żeby wspólnie rządzili. Małżeństwo zostało unieważnione, ponieważ znaleziono pomiędzy nimi pokrewieństwo. Ich dzieci – Baldwin i Sybilla mieli prawo do sukcesji tronu. Po wielu wojnach Amalryk zaczął ponownie myśleć o ożenku. Jego żoną została Maria Komnena. Mieli córkę Izabelę.
14. Andronik – kuzyn Manuela Komnena. Był kobieciarzem. Pewnego razu uciekł z cesarzową Teodorą. Wrócił błagając Manuela o ułaskawienie. Złożył przysięgę wierności jemu i jego synowi – Aleksemu II. Następnie cesarz zmarł. Maria żona Manuela została sama z 11 letnim synem. Warunkiem przejęcia przez nią władzy było przywdzianie habitu co też zrobiła. Spiski przeciwko niej knuła Maria, córka z pierwszego małżeństwa Manuela. Andronik zauważył korzyści, koronował młodego Aleksa II, otruł księżnę Marię i jej męża. Cesarzowa Maria (matkę Aleksa) została oskarżona o zdradę i uduszona w więziennej celi. Sam koronował się na cesarza. Kazał udusić we śnie Aleksa i pojął za żonę wdowę po nim – 11 letnią Agnieszkę. Na dworze Wilhelma II z Sycyli wychowywali się bratankowie Manuela w tym pewien Aleksy, który miał udawać cudem ocalonego Aleksa II i który zaczął zdobywać miasta. W Chaosie ktoś inny został okrzyknięty cesarzem, Andronik zbiegł a po rozpoznaniu został rozszarpany przez tłum. To wszytsko przyczyniło się do powolnego rozpadu cesarstwa bizantyjskiego.
15. Amalryk – po jego śmierci rządził syn Baldwin IV – miał 13 lat, jednak zachorował na trąd. Zmarł mając 24 lata. Przed śmiercią udało mu się dokonać kilka zwycięstw ziemi Jerozolimskiej, jednak były one ostatnie.
16. Sybilla – siostra Baldwina IV. Wychowywała się w klasztorze, Miała objąć tron po bracie. Miała w lennie po mężu Wilhelmie Jafę. Wydała na świat syna Baldwina V. Zakochał się w niej inny Baldwin, którego długo zwodziła (miał dla niej uciec z więzienia i zapłacić wysoki okup). W końcu ona sama zakochała się niejakim Gwidonie, z którym małżeństwo w późniejszym czasie okazało się fatalne dla królestwa Jerozolimskiego.
17. Stefania – była zamężna trzeci raz z Renaldem z Chatillion, byłym mężem Konstancji z Antiochii. Dama z Karku postanowiła urządzić ślub swojego syna Onufrego z Izabelą Jerozolimską. Podczas ceremonii zaślubin, na miasto najechał Saladyn, jednak ślub i tak się odbył. Stefania wysłała wrogowi dania weselne. Saladyn wzruszony gestem kazał oszczędzić fortecę, w której odbywała się uczta. Ogniem ostrzeżono wówczas Baldwina, który przybył z wojskiem i Saladyn odstąpił od oblężenia.
17. Sybilla c.d. – po smierci brata a następnie jej małego syna Baldwinka korona przypadł jej. Sybilla koronę przekazała swojemu mężowi Gwidonowi, co przysporzyło jej wielu wrogów. A przede wszystkim Rajmunda, który przez trędowatego króla został powołany do opieki nad Jerozolimy przez 10 lat. A także Baldwina, którego Sybilla zwodziła. Ludność tez nie była zadowolona i starała się znaleźć innego władcę. W tym celu zwrócili się do Onufrego z Toronu. On jednak bez charakteru nie dał się namówić, a nawet udał się do Sybilli i Gwidona ze skargą. W tym czasie Renald – mąż Stefanii popełnił następny skandal. Zaatakował karawan pielgrzymów wędrujących do Mekki, a pech chciał, że wśród nich znajdowała się siostra Saladyna. Czyn ten został dokonany akurat w momencie gdy obie strony zawarły czteroletni rozejm. Renald odmówił Gwidonowi oddania łupów muzułmanom i zrekompensowania im strat. Doszło do bitwy zwanym Rogami Hittinu. Armia Jerozolimy została rozgromiona. Saladyn osobiście ściął głowę Renaldowi z Chatillion. Łagodnie potraktował Gwidona, Sybillę, Marię Komnenę i Onufrego za prośbą Stefanii. Był to kres królestwa Jerozolimskiego.
18. Izabela – miała 15 lat kiedy nastąpiła klęska pod Hittinem. Córka Amalryka I i jego żony Marii Komneny. Była przyrodnią siostra Baldwina IV i Sybilli.
19. Boemund III – miał 2 żony i trzecią została niejaka Sybilla. Kobieta o swobodnych obyczajach. Wywoływało to skandal. Boemund oskarżony o bigamię a nawet trigamię zaczął zwalczać biskupstwo i duchownych. Miasto ponownie zaczął atakować Saladyn. Okazało się, że Sybilla była tajną agentką Saladyna. Dlatego też po zdobyciu twierdzy, z należytym szacunkiem potraktował kasztelana zamku, jego żonę i rodzinę. Dał im wolność i odesłał do Antiochii. Sybilla wdziękiem podbiła jednego z Ormian – księcia Cylicji Leona II Wielkiego. Uknuli razem spisek na życie jej eks-męża. Wolność miał odzyskać tylko po zrzeczeniu się praw do Antiochii. W Antiochii wybuchły rozruchy, interweniował król Jeroyolimz + Henrzk II. Doszło do porozumienia w zamian za kilka ustępstw i zgodę Boemunda na ślub jego syna z bratanicą Leona II.
20. Kobiety w niewoli i na wygnaniach – Całe rodziny sprzedawano na licytacji. Mieszczki ze stanu nieszlacheckiego w niewolę. Młode kobiety do Haremu, stare na służbę. Żona pewnego Rajciena trafiła do Haremu, gdzie była gwałcona. Po 2 latach uzyskała wolnośćm ale mąż nie chciał przyjąć jej z powrotem więc udała się do zakonu.
21. Izabela c.d. – Po śmierci Sybilli objęła koronę. Ostatnia córka Amalryka. Chciała przekazać koronę ukochanemu Onufremu, ale baronowie odrzucili ten pomysł. Baronowie chcieli by Izabela wyszła za kogoś kto odzyska to co zostało utracone. Według nich kimś takim był Konrad z Montferratu. Izabela nie chciała się rozstać ze swoim młodym mężem, jednak kiedy za niego wychodziła miała tylko 11 lat (dozwolone od lat 12) i małżeństwo zostało unieważnione. Wina za rozwód obarczono Onufrego.
22. Ryszard Lwie Serce - Król Anglii. W czasie podróży statkiem rozszalała się burza. Najlepiej uszedł statek na którym płynęła siostra i narzeczona Ryszarda. Ryszardowi nie pozwolono nabrać świeżej wody czym się zdenerwował. Zawładnął portem i całym miastem. Chciał wykorzystać Joannę do pogodzenia Franków i Muzułmanów. Joanna jednak nie chciła wyjść za muzułmanina. Obie strony znowu przystąpiły do walki. Ryszard przekazał Cypr zakonowi Templariuszy, a następnie Gwidonowi.
23. Izabela c.d. – jej mąż Konrad został zamordowany. Wybrano jej na męża Henryka z Szampanii. Wkrótce odbyły się zaślubiny. Saladyn umarł i był to chwilowy okres wytchnienia. O jego ziemie walczyło 17 synów, 2 braci i wielu bratanków. Henryk podczas spotkania z Baronami oparł się o kratę okienna i rozbił czaszkę na dziedzińcu. Chciał mu pomóc jegu ulubionu towarzysz, który zginął razem z Henrykiem. Izabela musiała więc ponownie wyjść za mąż. Jednym z proponowanych był Amalryk – brat Gwidona. Izabela i Amalryk po raz 4 była koronowana. Mieli troje dzieci – synka, kktóry zmarł i 2 córki: Sybillę i Melisandę. Izabela zmarła wkrótce po swoim mężu Amalryku. Korona przypadła najstarszej córce ze związku z Konradem – Marii. Maria miała wtedy 12 lat. Jej opiekunem był Jan z Ibelinu.
24. Alicja – Po nich rządził syn Amalryka Hugon I. Koronę Jerozolimską otrzymała Maria. Nastęonie Hugon poślubił Alicję, czyli przyrodnią siostrę Marii (Połączenie miast). Kiedy Hugon zmarł syn miał 9 lat, dlatego koronę przejęła Alicja. Zaczęła nadawać przywileje handlowe kupcom genueńskim i przydzieliła im specjalne tereny. Po śmierci kuzyna Tybalda (króla Szampanii) obie siostry zaczęła zgłaszać swoje pretensje co do dóbr po ojcu. Alicja wysyłała listy i odwiedzała Szampanię osobiście. Hrabiną Szampanii była Blanka z Nawarry 9żona zmarłego Tybalda). Blanka musiała walczyć o Szampanię nawet z królem Filipem Augustem. Hrabina zleciła budowy dróg. Alicja na pewien czas zrezygnowała z walki i zgodziła się odszkodowanie, jednak po jakimś czasie znów przystąpiła do walki. Alicja ostatecznie zyskała tylko część tej ziemi.
25. Jan z Brienne – kiedy miał 60 lat poślubił młoda Marię, która 2 lata później zmarła wydając na świat córkę Izabelę. Jan widząc, że Jerozolima może zostać odebrana prze Egipcjan postanowił udać się do papieża. Tam był Fryderyk II faworyzowany przez papieża, który chciał przejąć władze w mieście Jana, a Jan był z tego powodu zadowolony. Izabela wyszła za mąż za cesarza niemieckiego Fryderyka II. Izabela została koronowana na cesarzową i musiała opuścić rodzinne ziemie. Cesarz zabrał Janowi prawa do sprawowania władzy i sam ją przejął. Fryderyk dopełnił aktu małżeństwa z 14 letnią Izabelą i zgwałcił jedną z jej kuzynek. Fryderyk bardzo często dopuszczał się cudzołóstwa. Izabela zmarła mając 16 lat po urodzeniu syna Konrada IV. Fryderyk w imieniu małego syna sprawował władzę.
26. Fryderyk II – założył Uniwersytet, na którym studiować można było tylko prawo. W obawie przed Fryderykiem Filip, opiekun syna Alicji, koronował 8 letniego Henryka I żeby Fryderyk nie chciał przejąć Cypru. Fryderyk znalazł na Cyprze sprzymierzeńców w postaci 5 Baronów. Fryderyk wyruszając na krucjatę dokonał aktu przemocy. Rozstawił swoich żołnierzy przy wszystkich drzwiach i oknach i zażądał oddania Bejrutu. Po zdobyciu Betlejem, Nazaretu i Jerozolimy mógł nareszcie koronować się na króla Jerozolimy. Na Fryderyku ciążyła klątwa papieska. Chciał narzucić bowiem swój autorytet. Ludzie odnosili się do niego z wrogością. Nie odbudował fortyfikacji Jerozolimy prze co ta stała się wystawiona na atak wrogów.
27. Kobiety - z czasem zaczęła tracić wszelkie prawa i okazję do zabierania głosu. Rywalizacja gospodarza łatwo przekształciła się w konflikt zbrojny.
28. Utrata Jerozolimy – Jerozolima była pozbawiona fortyfikacji z wyjątkiem wieży Dawida. Sułtan Egiptu w 1244 roku kazał chorezmijczykom dokonać ataku na Jerozolimę. Część ludu uzyskała pozwolenie na opuszczenie miasta, ale podstępni chorezmijczycy zawrócili ich z drogi. Wystawili na murach chorągwie frankońskie i uchodźcy widząc je wrócili do miasta myśląc, że nadeszła pomoc z Akki. Zostali wymordowani. Chorezmijczycy nie brali jeńców. Porównanie do klęski pod Hittinem.
29. Ludwik IX = Święty – złożył ślubowanie, że wyruszy na wyprawę krzyżową. Doznali szoku kiedy dowiedział się, że Baldwin II – cesarz konstantynopola, oddał pod zastaw koronę cierniową Chrystusa. Ludwik odkupił relikwie za tą samą cenę co dostał za nie Baldwin. W procesji z okazji nabycia relikwi, w Paryżu wzięły udział trzy królowe: Mlanka, matka Ludwika Ingeborga, wdowa po Filipie Auguście – Małgorzta, która mając 13 lat poślubiła Ludwika. Jego matka była zazdrosna o wielką miłość syna do Małgorztay. Małgorzta wprowadziła na Paryski dwór trochę wesołości, której nie było od śmierci Ludwika VIII.
30. Małgorzata – jej i Ludwikowi urodził się nareszcie dziedzic – Ludwik IX. Po ukończeniu budowy Sainte – Chapelle, gdzie miały znaleźć się relikwie, rozpoczęła się wyprawa krzyżowa. Na pielgrzymkę wyruszyli razem – Małgorzata i Ludwik. Być może Małgorzata wyruszyła by uniknąć zatargów z teściową. Wyrusza z nimi siostra Małgorzaty – Beatrycze. W czasie pobytu na wschodzie Małgorzata urodziła jeszcze 2 synów i córkę. Zatrzymali się na Cyprze. Następnie skierowali się do Egiptu. Szybko zdobyli Damiettę. Jeńcy zostali wypuszczeni. Podwyższono fortyfikację miasta. Pobyt franków w Damietcie trwał 5 miesięcy. Opiekę nad miastem objęła Małgorzata ponownie brzemienna. Rycerzom, którzy wyruszyli dalej dokuczał głód. Wskutek zdrady armia frankońska musiała się poddać. Wszyscy zostali wzięci do niewoli, nawet król. W tym czasie Małgorzata urodziła syna Jana, z przydomkiem Tristan (Trissti = smutny). Na drugi dzień po porodzie Małgorzta powzięła decyzję o walce za Damiettę. Pomimo niedawnego porodu pojechała do Akki by oczekiwać króla. Małgorzata uratowała życie królowi i jeńcom. Niestety utracili Damiettę. Saraceni złożyli przysięgę, że chorych franków wypielęgnują, dopilnują mięsa i będą chronić królewskich dział. Saraceni nie dotrzymali słowa. Ludwik został w ziemi świętej przez 4 lata. Wtedy małżeństwo pozostawia terytorium spokojne. W drodze powrotnej na statku, szaty królowej zapaliły się przez nieostrożność służącej. Małgorzata po raz kolejny ocaliła życie Franków. Wysiedli na lądzie gdzie Małgorzata spędziła dzieciństwo. Ona i jej trzy siostry zgodnie z przepowiednią zostały królowymi w innych miastach. Dwadzieścia lat później Małgorzata nie wyruszyła już na kolejną wyprawę. Wkrótce Ludwik umarł, a w 1282 Małgorzata była obecna przy otwarciu procesu kanonizacyjnego Ludwika. Nie zdążyła jednak doczekać końca i zmarła w 1295.
31. Genueńczycy i wenecjanie – między nimi doszło do wojny. Jedną ze stron reprezentował władca Antiochii i Trypolisu – Boemund VI. Do ziemi świętej zaczęli zmierzać mongołowie, którzy osiedlali się w Persji. Wodzem był Hulagu, a jego główną żoną chrześcijanką – Dokuz-chatun. Dokuz-chatun żywiła szczere uczucia i szczególne uważania dla chrześciajn bez względu na kraj pochodzenia. Chrześcijanie przez pewien czas myśleli, że Mongołowie im pomogą wyzwolić Jerozolimę, dzięki przymierzu (ślub Boeumnda z córką Hetuma – Sybillą). Sułtanem został Bajbarsa. Wkrótce potem dochodzi do zniszczenia kościoła w Nazarecie, zdobyta Jafa, potem też Antiochia. Królestwo Cypru i Jerozolimy znalazło się w rekach Hugona III. Hugon III – wyraził zgodę na ślub siostry Małgorzaty z Antiochii z Janem od Filipa z Montfortu. Przez to miał być zażegnany spór wnecjan z Genueńczykami. Za rozkazem Bajbarsa, assyni zaatakowali Filipa z Montofortu a następnie Jana, którego uratował tłum. Chrześcijanie stracili wszelkie nadziej. Pozostał tylko Edward I, król Anglii, który starał się bronić Akkę. Bajbars znowu podstępem (chrzest pozorny przez Saracenów) chciał zabić tym razem Edwarda, który cudem się ocalił. Za nim odjechał podpisał traktat z sułtanem i królem Hugonem III na dziesięć lat pokoju. Kiedy Bajbars zmarła, żaden z jego synów nie był wstanie objąć tronu. Władzę przejął Kalawun – współtowarzysz Sułtana. Rozpad królestwa chrześcijańskiego pogłębił się też przez mistrza templariuszy Wilhelma z Beaujen i Karola Andegaweńskiego (młody brat Ludwika Świętego). 2 lata później zmarł Hugon III. Królem Cypru został 14 letni syn Henryka. Następnie objął tron Jerozolimy. Król był chory na epilepsję. Henryk powrócił na Cypr, powierzył Akkę Filipowi z Ibelinu. Podczas zamieszek o Tron Trypolisu (Sybilla i Łucja) do miasta wkroczyli mameluci i dokonali rzezi.
Henryk II – udało mu się zawrzeć 10 letni rozejm z sułtanem Kalawunem. Niestety Kalawun niespodziewanie zmarł. Następcą został syn – Al.-Aszraf, który zdobył Akkę. Rozejm zerwali sami chrześcijanie. Niestety przybyli włoscy krzyżowcy i doprowadzili do zguby Akki (zabicie przez krzyżowców saracenów i syryjczyków). Sułtan zerwał rozejm. Do Akki przybył Henryk II, wysłał delegacje do Al.-Aszrafa. Sułtan obiecał pozwolić mieszkańcom opuścić miasto i zabrać cały dobytek. Podczas oblężenia Akki ludzie zaczęli uciekać ale na morzu rozszalała się burza i musieli zawrócić do Akki. Ostatni obrońcy miasta zginęli pod murami świątyni Jerozolimskiej. Henryk II opuścił Akkę na 10 dni przed ostatecznym upadkiem. Potem padł Tyr, Sydon i Tortosa. Uciekinierzy zbiegli na Cypr. Tam wtedy skoncentrował się cały handel wschodu.
32. Henryk II – Panował najdłużej z wszystkich królów na Cyprze i jednocześnie w Jerozolimie – 39 lat. Toczył walki z braćmi, wspierany przez matkę Izabelę. Amalryk jeden z braci, przekupił ważne osobistości na niekorzyść Henryka i w niczym nie pomogły błagania Izabeli. Henryk bronił się przed odebraniem władzy, porównując się do chorego na trąd Baldwina. Amalryk jednak ogłosił siebie zarządcą królestwa Cypru, przejął kancelarię i skarbiec, obsadził tam swoich ludzi. Tłum był ciągle nieugięty. Amalryk przetrzymywał w swoim pałacu Henryka II. Następnie skazał go na wygnanie do Armenii. Wkrótce Amalryk został zamordowany przez towarzysza – Szymona. Odciął mu rękę i pokazał tłumowi. Henryk z powrotem zasiadł na tronie. Cały zachód odczuł ulewy i związaną z tym niemożność uprawy roli. Było to wszystko spowodowane obsuwaniem się lodowców. Wkrótce to samo zaczęło dziać się na Cyprze. Henryk II nie pozostawia następny. Zostawił tylko żonę dziewicę – Konstancję, która nastepnie wyszła za mąż za Leona V, króla Armenii.
33. Cypr – w późniejszym czasie przeżywał rozkwit handlowy (sól, oliwki, cytryny, pomarańcze i winorośl). Najkorzystniejsza była uprawa trzciny cukrowej. (specjalnością cukier puder). Rozwinęła się pasja do podróży, nie tylko u mężczyzn ale i u kobiet. Po Henryku rządzi Hugon IV, który ze związku z Alicją z Ibelinu miał córke Esziwę i 3 synów – Piotra, Jana i Jakuba. Piotr i Jan zapragnęli podróżować więc zaplanowali ucieczkę. Król znęcał się z rozpaczy nad Janem Lombardem za pomoc udzieloną synom. W końcu synów udało się schwytać. Hugon zamknął ich w więzieniu, a potem zmarł z utrapienia.
34. Piotr I – został koronowany w 1358 na króla Cypru wraz z małżonką Eleonorą. Potem Piotr pokazał swoją waleczność odbierając na prośbę Ormianów i greków Atallię Turkom. Jego ambicja nakazała mu walczyć o królestwo Jerozolimskie. W końcu poza królem Cypru otrzymał też tytuł króla Jerozolimy. Wyruszył więc na wyprawę, a wszędzie przyjmowano go gościnnie. Zebrał spora armię na krucjatę. Zdobył Aleksandrię, jednak wenecjanie, mając zyski handlowe, sprzeciwili się dalszym podbojom. Wkrótce został wybrany na króla Ormian, obmyślając nową wyprawę, więc nie myślał o tym za wiele. Okazało się, że Piotr miał kochankę z którą miał dziecko. Eleonora chciała się go pozbyć, ale nie umiała wywołać poronienia. Po porodzie zabrała dziecko, zamknęła w twierdzy kochankę i pozbyła się dziecka. Eleonora zastraszona przez Piotra wypuściła Joannę i kazała wstąpić jej do klasztoru. Niedługo po tym okazało się, że Eleonora też miała kochanka – Jana z Morpho. Król powrócił na Cypr sposępniały, melancholijny. Jan przekupił kochanki Piotra, żeby nie zdradzały faktu, że Eleonora miała kochanka w jego osobie. Niestety Piotr nie uwierzył. Zachowanie króla zaczęło się pogarszać. Bracia Piotra usnuli więc spisek i postanowili zabić szalonego brata. Głowę królowi ściął Jan Gorap, któremu król groził ścięciem za to, że nie było w domu szparagów. Jego następcom został syn – Piotr II. 1371 – koronacja na króla Cypru, 1372 – Jerozolimy. Eleonora czując wyrzuty sumienia zaczęła bratać się z Genueńczykami. Wkrótce Genueńczycy zaczęli działać przeciwko Cyprowi Eleonora zaczęła obmyślać zemstę. Brat Eleonory nie chciał przybyć na jej prośbę na Cypr. W końcu król wyruszył do Nikozji, tam został zamordowany przez spiskowców. Eleonora będzie spiskowała nawet przeciw synowi Piotrowi II. Piotr ożenił się z Walentyną Visconti z Mediolanu, a po konfliktach żony z matką, odesłał matkę do jej ojczyzny.
35. Ziemia Święta – Ludzie znowu chcieli wyruszać na pielgrzymki. Wyprawy te bowiem były ponownie możliwe. Zgodził się na to sułtan An-Nasir Muhammadem, po prośbach Roberta Andegaweńskiego. Żeby udać się na pielgrzymkę należało uzyskać pozwolenie, ponieważ papież sprzeciwił się płaceniu muzułmanom, którzy mogli potem wykorzystać pieniądze do zakupu broni i wymordowaniu chrześcijan. Zaczęto wyruszać pojedynczo, a nie jak wczesniej całym rodzinami. Kobiety wyruszały jednak dalej min.: Małgorzata z Lusignou, z dynastii królewskiej Z Cypru, Brygida ze Szwecji, która pomimo wizji i daru niebos miała rodzinę liczącą 8 dzieci. Po śmierci została kanonizowana. Dla niektórych pielgrzymka była karą, jak dla Ogiera. Zadaniem pielgrzyma w Jerozolimie było stąpać po śladach chrystusa. Uwieńczeniem każdej pielgrzymki była modlitwa przy świętym Grobie.
36. Małgorzata Kempe – mistyczka Angielska. Wyruszyła do Jerozolimy mając 40 lat. Po 20 latach małżeństwa z Johnem, złożyli śluby czystości. Odbyła 3 wielkie pielgrzymki.
· W 1974 dwie francuski – Evelyne i Corine, wyruszyły śladami krzyżowców do Jerozolimy na koniach.
37. Piotr II – w tajemnicy poślubił Walentynę Viscoti, córkę księcia Mediolanu o wielkim majątku. Po śmierci tron dziedziczył stryj Jakub I, z powodu braku dziedzica. Był w więzieniu u Genueńczyków, którzy stawali się dla Cypru co raz groźniejsi i narzucali podatki. TA zależność będzie trwała też za czasów następcy Jakuba – Janusa. Osłabiona wyspa i wyludniona, stała się ofiarą mameluków, którzy chcieli się zemścić za odebranie Aleksandrii przez Piotra I. Wkrótce Cypr został podporządkowany mamelukom, a Jan musiał zostać wasalem sułtana. Janus poślubia Szarlottę z Bourbon. Mieli syna Jana o córkę Annę. Po śmierci Janusa rządzi syn Jan II Jego pierwszą żoną była francuską Medea, a następnie Helena córka władcy Morei. Za jej panowania język grecki i cypryjski odzyskały prawo. Zazdrosna Helena rzuciła się na kochankę Piotra i ugryzła ją w nos czyniąc rywalce szkody. Chciała też zaatakować nieślubne dziecko (Jakuba), ale Piotra ją powstrzymał. Jakub za jej rozkazem wstąpił do klasztoru. Ich córka Szarlotta poślubiła Portugalczyka Jana Z Coimbry, który umarł po roku. Helena zmarła a Jan II postanowił wydać Szarlottę za kuzyna Ludwika Z Saband. Królową została Szarlotta. Jakub (nieślubny) i Szarlotta nie darzyli się sympatią. Jakub uciekł do mameluków i wrócił jako pretendent do tronu Cypryjskiego. Został królem Cypru i Jerozolimy. Ludwik i Szarlotta bronili Kyrenii. W Końcu i Kyrenię zdobył Jakub II. Dokonał wielkiej rzeczy zdobył Famagastę i wypędził genueńczyków (koniec z wysokim podatkami). To przyniosło Jakubowi sławę.
38. Jan II – dalej czuł się nieprawowity ponieważ był nieślubny, dlatego chciał się ożenić, ale jako że żył jeszcze prawowity władca nie mógł się przy okazji koronować więc zrezygnował z małżeństwa. Zwrócił się ku wenecjanom (potęga na morzy śródziemnym) i ożenił się z Katarzyną Cornare. Po ślubie żył tylko rok. Następczynią miała zostać Katarzyna. Miała syna Jakuba III. Szarlotta chciała odzyskać tron. Przeciw Katarzynie był też Ferdynand I z Neapolu. Mieszkańcy Cypru opowiedzieli się za Katarzyną i za ostatnim z Lisignanów. Mały Jakub był chorowity i zmarł mając rok. Wenecjanie zaczęli rządzić na Cyprze. Cypr zaczął podupadać. Wokół Katarzyny było wiele intryg, a Cypr chciał zdobyć władca Neapolu i Egiptu. Dalej walczyła też Szarlotta, ale zrzekła się praw na rzecz bratanka męża – Karola z Sabaud, dwa lata przed swoją śmiercią. Fryderyk z Neapolu chciał ożenić syna Alfonsa z Katarzyną, ale senat odwiódł Katarzynę przed tym pomysłem. Po 13 latach na Cyprze Katarzyna za namowa matki wróciła do Wenecji. Miała wrócić po roku, ale nie wróciła. Zmarła mając 56 lat. Ostatnią królową Jerozolimy była wielka humanistka w XVI w Elena Lukrecja Cornaro Piscopia.
agaaata91