S.Michalkiewicz - Wstydliwe zakątki.pdf - Stanisław Michalkiewicz - bobik1983

Stanisław Michalkiewicz: Wstydliwe zakątki

Piątek, 26 Luty 2010 15:34

Ach, cóż za zawód! Julia Tymoszenko wycofała skargę z ukraińskiego niezawisłego sądu, dając

do zrozumienia, że próżno tam oczekiwać sprawiedliwości. Julia Tymoszenko jest na Ukrainie

premierem rządu, więc coś tam o własnych niezawisłych sądach musi wiedzieć, a skoro tak

mówi, to nie wypada zaprzeczać. Najwyraźniej musiała skądś się dowiedzieć, że niezawisłe

sądy nie będą już spełniały jej rozkazów, tylko słuchały „kryminalisty”, no a w tej sytuacji lepiej

zawczasu dogadać się z ruskimi szachistami, którym też przydałaby się na Ukrainie jakaś

demokratyczna alternatywa na wypadek, gdyby „kryminalista” zapomniał, skąd wyrastają mu

nogi i próbował brykać. Zresztą co ja mówię: jakie „zawczasu”? Przecież koordynacja istniała

cały czas, bo w przeciwnym razie jakże wytłumaczyć deklarację Jurija Łucenki, ministra spraw

wewnętrznych Julii Tymoszenko z grudnia ub. roku, że jeśli tylko Borys Abramowicz

Bieriezowski postawi stopę na Ukrainie, to zostanie natychmiast aresztowany i odstawiony

złowrogiemu Putinowi? Borys Abramowicz Bieriezowski – mąż zaufania „filantropa”, który za 20

milionów dolarów sprokurował na Ukrainie całą „pomarańczową rewolucję”! Słowem – i

pieniądze zarobić i wianuszka nie stracić – oczywiście tego w postaci blond warkocza wokół

głowy, którym tak się rajcowali nasi mężykowie stanu. Co za banda niezłomnych idiotów!

Ale dlaczego zaraz „idiotów”? Może wcale nie „idiotów”, tylko realistów? Oczywiście realistów

nie w kategoriach wielkiej polityki, bo jej uprawianie nasi mężykowie stanu mają od 1 grudnia

ubiegłego roku w traktacie lizbońskim najformalniej zakazane i mogą co najwyżej groźnie kiwać

palcem w bucie oraz prężyć cudze muskuły – jak to właśnie robią ku niewątpliwej uciesze

złowrogiego Łukaszenki. Poczucie realizmu naszych mężyków stanu dotyczy raczej tubylczej

hierarchii władzy, w utrzymaniu której wielką rolę odgrywają z jednej strony tak zwane „haki” a z

drugiej – wstydliwe zakątki. Oto potykający się za każdym razem o własne nogi wirtuoz intrygi

Jarosław Kaczyński w wywiadzie dla „Newsweeka” wspomina o jakimś wstydliwym zakątku

ministra Sikorskiego. Nic więcej powiedzieć nie może, bo to tajemnica państwowa, a kiedy

dziennikarze i Roman Giertych wspominają o gromadzeniu przezeń „haków” – grozi procesami,

bo – po pierwsze - nie użył tego zakazanego słowa, a po drugie – Giertych „kłamie”. Pierwszy

proces w sprawie „kłamie” już jest, więc tylko patrzeć, jak się posypią piękne wyroki –

oczywiście nie teraz, tylko najwcześniej za 15 lat, jak w aferze Oleksego, kiedy już najstarsi

ludzie zapomną o co właściwie chodziło.

No dobrze, ale cóż to mogą być za tajemnice państwowe? Rzecz może dotyczyć ustawy z 9

czerwca 2006 roku – przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego

oraz Służbie Wywiadu Wojskowego... i tak dalej – stanowiącą element pakietu ustaw o

rozwiązaniu Wojskowych Służb Informacyjnych. Jak wiadomo, najpierw Komisja Weryfikacyjna

kierowana przez A. Macierewicza przygotowała „Raport”, uzupełniony później obfitującym w

smakowite szczegóły i wstydliwe zakątki „Aneksem”. Ten „Aneks” dostarczony został

prezydentowi Kaczyńskiemu, który miał go opublikować w „Monitorze Polskim”. W ten sposób

wszystkie tajemnice stałyby się własnością publiczną, a przecież wiadomo, że z agenta

zdemaskowanego żadnego pożytku już mieć nie można, podczas gdy agenta nieujawnionego

można eksploatować aż do śmierci. Tedy prezydent Kaczyński skierował do Sejmu projekt

ustawy o zmianie ustawy z 9 czerwca 2006 roku, dodając do niej art. 70a, obejmujący nie tylko

funkcjonariuszy WSI, ale i ich konfidentów oraz współpracujących z nimi przedsiębiorców i

redaktorów. Tę nowelizację Sejm uchwalił 14 grudnia 2006 roku.

Znowelizowana ustawa z 9 czerwca 2006 została zaskarżona do TK, który 27 czerwca 2008 r.

1 / 3

Stanisław Michalkiewicz: Wstydliwe zakątki

Piątek, 26 Luty 2010 15:34

uznał dodany przez prezydenta art. 70 a za niekonstytucyjny, zaś konsekwencją tej

niekonstytucyjności było „powstanie sytuacji, w której brak jest podstaw prawnych do

podawania do wiadomości publicznej danych osób wymienionych w tym przepisie. (...) W

konsekwencji publikacja uzupełnień raportu w tym zakresie wymagałaby anonimizowania

danych konkretnych osób” – stwierdził TK w uzasadnieniu. A ponieważ Polska jest

„demokratycznym państwem prawnym”, to jak nie ma podstaw do publikowania „Aneksu”, to

„Aneks” opublikowany nie został. Widzimy więc, że prezydent Kaczyński jest bardziej

przebiegły, niż wygląda, bo przecież w identyczny sposób zablokował ujawnienie dokumentów

sporządzonych przez UB i SB w latach 1944-1990, mrugając przy tym filuternie, że to niby

„dobrze chciałem, ale mi nie dali”. Dopiero w tym kontekście lepiej rozumiemy, co mógł mieć na

myśli poseł Antoni Macierewicz, mówiąc niedawno w Radiu Maryja, że „musimy” poprzeć

kandydaturę Lecha Kaczyńskiego na prezydenta, bo w przeciwnym razie „stracimy wszystko”.

„Wszystko” – czyli wiedzę tajemną, zwaną inaczej „hakami” zawartą w „Aneksie” i jeszcze

tajniejszych od niego dokumentach, które na przykład ja bym sobie skopiował i schował, a

przecież inni – ho, ho! - nie są głupsi ode mnie. To jest ta polisa ubezpieczeniowa „obozu

prezydenckiego” i przyczyna, dla której autorytety moralne, Salon i „niezależni dziennikarze”

pałają doń taką nieprzejednaną nienawiścią.

„Zdrada panowie, ale stójcie cicho!” Bo „każdy ma swoja żabę, co przed nim ucieka i swojego

zająca, którego się boi”. Wspomniałem o dokonanej przez prezydenta Kaczyńskiego nowelizacji

uchwalonej z inicjatywy PiS ustawy o ujawnieniu dokumentów UB i SB z lat 1944-1990. Być

może niektórzy posłowie PiS głosując za tą ustawą myśleli, że to wszystko naprawdę, ale nie

pan prezydent, a skoro on nie – to cóż dopiero brat-prezes, który w tym duecie jest przecież od

kombinowania? Jak pamiętamy, w Senacie powstała wówczas osobliwa koalicja senatorów

Romaszewskiego, Piesiewicza i Kutza, przestrzegająca przed ujawnieniem „danych

wrażliwych”. Twierdzili, że chodzi o ekscesy alkoholowe i obyczajowe, ale nie wyglądało to

poważnie, zwłaszcza, że jeszcze nikt nie słyszał o terapiach senatora Piesiewicza. Coś jednak

było na rzeczy, a mianowicie – pieniądze. Jak się okazało przy okazji afery Banco Ambrosiano,

przez „kanał watykański” Solidarność w latach 80-tych dostała co najmniej 200 mln dolarów,

przede wszystkim z Ameryki. Ale „kanał watykański” był mniejszy od głównego –

Międzynarodowego Biura Solidarności w Brukseli, którym kierował Tajny Współpracownik SB

Jerzy Milewski, później minister stanu w Kancelarii „drogiego Bolesława”. Tamtędy przeszło co

najmniej dwa razy tyle i to już bezpieka monitorowała na bieżąco; kto ile wziął i gdzie sobie

schował. Wprawdzie wszyscy zapowiadali, że „w wolnej Polsce” nastąpi pełne rozliczenie, ale

jak przyszło co do czego, to skończyło się na kapłańskim słowie honoru, które dał ksiądz prałat

Henryk Jankowski, że wszystko było w jak najlepszym porządku. Nawiasem mówiąc, widać jak

na dłoni, jaką czarną niewdzięcznością odpłaciła księdzu Jankowskiemu michnikowszczyzna,

ale mniejsza już o to, bo ważniejsze, że pełną wiedzą na ten temat dysponują „człowieki

honoru”, przed którymi autorytety i mężykowie stanu muszą skakać z gałęzi na gałąź. Po tamtej

stronie FOZZ, a po tej - to. Dlatego nawet wirtuoz intrygi Jarosław Kaczyński wiosną ubiegłego

roku też nawrócił się na podstawową zasadę konstytuującą III RP: my nie ruszamy waszych, wy

nie ruszacie naszych.

Felieton • tygodnik „Najwyższy Czas!” • 26 lutego 2010

Stanisław Michalkiewicz

2 / 3

Stanisław Michalkiewicz: Wstydliwe zakątki

Piątek, 26 Luty 2010 15:34

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika

„Najwyższy Czas!”.

Za: http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=1530

3 / 3

S.Michalkiewicz - Wstydliwe zakątki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: