-------------------------------------------------------------
CZEPIAK I LUDZIE
Na większości terytorium, gdzie żyją czepiaki, człowiek poluje na nie. Jest to dość duże i głośne zwierzę, dlatego myśliwemu nie sprawia trudności odnalezienie go uśmiercenie przy pomocy strzały lub oszczepu. Zwierzę to dojrzewa dość późno, co ogranicza tempo rozrodu. Wciąż zatem grozi niebezpieczeństwo wytępienia czepiaków, w wielu miejscach to już zresztą nastąpiło. Czepiakom czarnym zagraża poważnie niszczenie naturalnego środowiska, w którym żyją, to znaczy wyrąb lasów deszczowych. Wysadzane wtórnie dżunglę nie mają już tej wartości co lasy pierwotne, dlatego czepiak nie osiedla się w nich. Próby osiedlania ich w innych biotopach nie powiodły się.
TRYB ŻYCIA
Czepiak czarny ma wyjątkowo długie, szczupłe kończyny i jeszcze dłuższy ogon. Dzięki temu zręcznością dorównuje nawet gibonom. Jeśli tylko ma możliwość, wspina się w koronach drzew na wszystkich czterech kończynach. Tam, gdzie drzewa są bardziej od siebie oddalone, skacze lub przeskakuje z jednego na drugie. Ma niezwykle ruchome stawy ramieniowe, dlatego podczas skoku zwisa na rękach ,,jak małpa’’ i przenosi się szybko z drzewa na drzewo. W dżungli rzadko spotyka się czepiaka na ziemi. Kiedy jednak tam zejdzie, trzyma ogon wyprostowany, wzdłuż pleców. Czepiak czarny żyje w luźnych stadach, ich wielkość uzależniona jest od lokalnych warunków. Przeciętnie na 1 km kw. żyje 12 czepiaków, ale gdy nie brak pożywienia, teren taki może zamieszkiwać nawet 100 zwierząt. W stadzie obowiązuje między dorosłymi samcami pewna hierarchia, dzięki temu mogą się obejść bez kłótni. Najsilniejszy samiec kieruje całym stadem, strzeże go i zapewnia mu bezpieczeństwo. Czepiaki są zwierzętami dziennymi. O zmroku cała grupa idzie spać. Zwierzęta śpią przytulone, z ogonem okręconym wokół szyi . Ogon jest na końcu nieowłosiony i wyposażony w coś w rodzaju odpowiednika linii papilarnych.
6
artub