Dekret o ekumenizmie.pdf

Dekret o ekumenizmie

"UNITATIS REDINTEGRATIO"

WSTĘP

DE 1. Jednym z zasadniczych zamierzeń Drugiego Watykańskiego

Świętego Soboru Powszechnego jest wzmożenie wysiłków do

przywrócenia jedności wśród wszystkich chrześcijan. Bo przecież

Chrystus Pan założył jeden jedyny Kościół, a mimo to wiele jest

chrześcijańskich Wspólnot, które wobec ludzi podają się za

prawdziwe spadkobierczynie Jezusa Chrystusa. Wszyscy wyznają, że

są uczniami Pana, a przecież mają rozbieżne przekonania i różnymi

podążają drogami, jak gdyby sam Chrystus był rozdzielony. Ten brak

jedności jawnie sprzeciwia się woli Chrystusa, jest zgorszeniem dla

świata, a przy tym szkodzi najświętszej sprawie przepowiadania

Ewangelii wszelkiemu stworzeniu. Wszakże Pan świata, który mądrze

i cierpliwie dotrzymuje tego, co nam grzesznikom łaskawie obiecał,

ostatnimi czasy wlewa skruchę w rozdzielonych chrześcijan, obficiej

napełnia ich tęsknotę za zjednoczeniem. Łaska ta porusza bardzo

wielu ludzi na całym świecie a także pod tchnieniem łaski Ducha Św.

wśród naszych braci odłączonych powstał i z dnia na dzień zatacza

coraz szersze kręgi ruch zmierzający do przywrócenia jedności

wszystkich chrześcijan. W tym ruchu ku jedności, który zwie się

ruchem ekumenicznym, uczestniczą ci, którzy wzywają Boga

w Trójcy Jedynego, a Jezusa wyznają Panem i Zbawcą, i to nie tylko

każdy z osobna, lecz także wspólnie w społecznościach, w których

Ewangelię usłyszeli i o których każdy mówi, że to jego własny i Boży

Kościół. Prawie wszyscy jednak, chociaż w różny sposób, tęsknią za

jednym i widzialnym Kościołem Bożym, który by był naprawdę

powszechny i miał posłannictwo do całego świata, aby ten świat

zwrócił się do Ewangelii i w ten sposób zyskał zbawienie na chwałę

Bożą. Obecny przeto święty Sobór, rozważając to wszystko

z radością, po ogłoszeniu nauki o Kościele, wiedziony tęsknotą za

przywróceniem jedności między wszystkimi uczniami Chrystusa,

pragnie przedłożyć wszystkim katolikom środki, drogi i sposoby, przy

pomocy których mogliby sami odpowiedzieć temu wezwaniu Bożemu

i łasce.

Rozdział I

KATOLICKIE ZASADY EKUMENIZMU

DE 2. W tym okazała się miłość Boża ku nam, że Bóg Ojciec zesłał

na świat Syna swego jednorodzonego, by stawszy się człowiekiem

odrodził przez odkupienie cały rodzaj ludzki i zgromadził go w jedno.

Syn Boży, zanim ofiarował sam siebie na ołtarzu krzyża jako

niepokalaną hostię modlił się do Ojca za wierzących mówiąc: "Aby

wszyscy byli jedno, jako Ty, Ojcze we mnie, a ja w Tobie, aby i oni

w nas jedno byli, aby świat uwierzył, żeś Ty mnie posłał" (J 17,21),

a w Kościele swoim ustanowił przedziwny sakrament Eucharystii,

który oznacza i sprawia jedność Kościoła. Uczniom swoim dał nowe

przykazanie wzajemnej miłości i przyrzekł Ducha Pocieszyciela, żeby

został z nimi na zawsze jako Pan i Ożywiciel. A Pan Jezus

ukrzyżowany i uwielbiony wylał przyobiecanego Ducha przez którego

lud Nowego Przymierza, będący Kościołem, wezwał oraz zgromadził

w jedność wiary, nadziei i miłości, jak naucza Apostoł: "Jedno ciało

i jeden duch, jako wezwani jesteście do jednej nadziei wezwania

waszego. Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest" (Ef 4,4-5). Albowiem

"wszyscy, którzyście zostali ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście

się w Chrystusa... Wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie

Jezusie" (Gal 3,27-28). Duch Święty, który mieszka w wierzących

i napełnia cały Kościół oraz nim kieruje, jest sprawcą tej dziwnej

wspólnoty wiernych i tak dogłębnie wszystkich zespala w Chrystusie

iż jest zasadą jedności Kościoła. On dokonuje rozdawnictwa łask

i posług ubogacając Kościół Jezusa Chrystusa w przeróżne dary "ku

doskonaleniu świętych w dziele posługiwania, ku budowaniu Ciała

Chrystusowego" (Ef 4,12). Celem tedy utwierdzenia tego świętego

Kościoła swego po całym świecie aż do skończenia wieków powierzył

Kolegium Dwunastu władzę nauczania, rządzenia i uświęcania.

Spośród nich wybrał Piotra, na którym po wyznaniu wiary postanowił

zbudować Kościół swój, jemu przyobiecał klucze Królestwa

niebieskiego, a po oświadczeniu miłości ku sobie zlecił mu

umacnianie wszystkich owiec w wierze i pasienie ich w doskonałej

jedności, z tym że sam Jezus Chrystus pozostaje na zawsze

kamieniem węgielnym i pasterzem dusz naszych. Jezus Chrystus chce,

by za sprawą Ducha Św. lud jego pomnażał się przez to, że

apostołowie oraz ich następcy, czyli biskupi z następcą Piotra na

czele, wiernie głosząc Ewangelię, i przez udzielanie sakramentów

oraz pełne miłości rządy. Sam też sprawia, że społeczność jego

jednoczy się coraz doskonalej w wyznawaniu jednej wiary, we

wspólnym spełnianiu kultu Bożego oraz w braterskiej zgodzie rodziny

Bożej. Tak to Kościół, jedyna trzoda Boża, jako znak podniesiony

między narodami, podając Ewangelię pokoju całemu rodzajowi

ludzkiemu, pielgrzymuje w nadziei aż do wyznaczonego w górnej

ojczyźnie kresu. Na tym polega święta tajemnica jedności Kościoła

w Chrystusie i przez Chrystusa, gdzie Duch Święty jest sprawcą

różnorodnych darów. Największym wzorem i zasadą tej tajemnicy jest

jedność jednego Boga Ojca i Syna w Duchu Św. w Troistości Osób.

DE 3. W tym jednym i jedynym Kościele Bożym już od samego

początku powstały pewne rozłamy, które Apostoł surowo karci jako

godne potępienia. W następnych zaś wiekach zrodziły się jeszcze

większe spory, a niemałe Społeczności odłączyły się od pełnej

wspólnoty (communio) z Kościołem katolickim, często nie bez winy

ludzi z jednej i drugiej strony. Tych zaś, którzy obecnie rodzą się

w takich Społecznościach i przepajają się wiarą w Chrystusa, nie

można obwiniać o grzech odłączenia. A Kościół katolicki otacza ich

braterskim szacunkiem i miłością. Ci przecież, co wierzą w Chrystusa

i otrzymali ważnie chrzest, pozostają w jakiejś, choć niedoskonałej

wspólnocie (communio) ze społecznością Kościoła katolickiego.

Faktem jest, że z powodu rozbieżności utrzymujących się w różnej

formie między nimi a Kościołem katolickim, czy to w sprawach

doktryny, a niekiedy też zasad karności, czy odnośnie do struktury

Kościoła, pełna łączność (communio) kościelna napotyka niemało

przeszkód, częstokroć bardzo poważnych, które przełamać usiłuje

ruch ekumeniczny. Pomimo to usprawiedliwieni z wiary przez chrzest

należą do Ciała Chrystusa, dlatego też zdobi ich należne im imię

chrześcijańskie, a synowie Kościoła katolickiego słusznie ich uważają

za braci w Panu. Ponadto wśród elementów czy dóbr, dzięki którym

razem wziętym sam Kościół się buduje i ożywia, niektóre i to liczne

i znamienite mogą istnieć poza widocznym obrębem Kościoła

katolickiego, spisane słowo Boże, życie w łasce, wiara, nadzieja,

miłość oraz inne wewnętrzne dary Ducha Św. oraz widzialne

elementy: wszystko to, co pochodzi od Chrystusa i do Niego

prowadzi, należy słusznie do jedynego Kościoła Chrystusowego.

Nasi bracia odłączeni sprawują wiele chrześcijańskich obrzędów,

które - zależnie od różnych warunków każdego Kościoła lub

Wspólnoty - niewątpliwie mogą w rozmaity sposób wzbudzić

rzeczywiste życie łaski i którym trzeba przyznać zdolność otwierania

wstępu do społeczności zbawienia. Same te Kościoły i odłączone

Wspólnoty, choć w naszym przekonaniu podlegają brakom, wcale nie

są pozbawione znaczenia i wagi w tajemnicy zbawienia. Duch

Chrystusa nie wzbrania się przecież posługiwać nimi jako środkami

zbawienia, których moc pochodzi z samej pełni łaski i prawdy,

powierzonej Kościołowi katolickiemu. Mimo to odłączeni od nas

bracia, pojedynczo lub w swoich Kościołach czy Wspólnotach, nie

cieszą się tą jednością, jakiej Jezus Chrystus chciał użyczyć hojnie

tym wszystkim, których odrodził i jako jedno ciało obdarzył nowym

życiem, a którą oznajmia Pismo św. i czcigodna Tradycja Kościoła.

Pełnię bowiem zbawczych środków osiągnąć można jedynie

w katolickim Kościele Chrystusowym, który stanowi powszechną

pomoc do zbawienia. Wierzymy mianowicie, że jednemu Kolegium

apostolskiemu, któremu przewodzi Piotr, powierzył Pan wszystkie

dobra Nowego Przymierza celem utworzenia jednego Ciała

Chrystusowego na ziemi, z którym powinni zjednoczyć się całkowicie

wszyscy, już w jakiś sposób przynależący do Ludu Bożego. Lud ten

wprawdzie podczas swojej ziemskiej wędrówki nie przestaje podlegać

grzechowi w członkach swoich, ale mimo to wzrasta w Chrystusie,

a Bóg wiedzie go łaskawie wedle swoich tajemnych planów aż do

radosnego zdobycia całej pełni wiecznej chwały w niebieskim

Jeruzalem.

DE 4. Ponieważ dziś w bardzo wielu stronach świata pod tchnieniem

łaski Ducha Św. czyni się tyle wysiłków przez modlitwę, słowo

i działalność, by przybliżyć się do tej pełni jedności, jakiej chce Jezus

Chrystus, obecny Sobór święty zachęca wszystkich wiernych Kościoła

katolickiego, by rozeznając znaki czasu pilnie uczestniczyli w dziele

ekumenicznym. Przez "Ruch ekumeniczny" rozumie się działalność

oraz przedsięwzięcia zmierzające do jedności chrześcijan, zależnie od

różnych potrzeb Kościoła i warunków chwili, jak np.: najpierw

wszelkie wysiłki celem usunięcia słów, opinii i czynów, które by

w świetle sprawiedliwości i prawdy nie odpowiadały rzeczywistemu

stanowi braci odłączonych, a stąd utrudniały wzajemne stosunki

z nimi, następnie "dialog" podjęty między odpowiednio wykształco-

nymi rzeczoznawcami na zebraniach chrześcijan z różnych Kościołów

czy Wspólnot, zorganizowanych w duchu religijnym, w czasie

którego to dialogu każdy wyjaśnia głębiej naukę swej Wspólnoty

i podaje przejrzyście jej znamienne rysy. Przez taki bowiem dialog

uzyskują wszyscy bliższe prawdy poznanie doktryny oraz życia jednej

i drugiej Wspólnoty i bardziej bezstronną ocenę, wtedy też te

Wspólnoty osiągają pełniejszą współpracę we wszystkich zadaniach,

które dla wspólnego dobra stawia przed nimi sumienie

chrześcijańskie, i gromadzą się, gdzie tylko się godzi, na jednomyślną

modlitwę. Wszyscy wreszcie obliczają się ze swej wierności wobec

woli Chrystusa co do Kościoła i jak należy biorą się rzetelnie do

dzieła odnowy i reformy. Gdy wierni Kościoła katolickiego czynią to

wszystko rozsądnie i wytrwale pod okiem swych pasterzy, wnoszą

swój wkład dla dobra sprawiedliwości i prawdy, zgodnej współpracy,

ducha braterstwa i zjednoczenia, żeby tą drogą powoli, po

przełamaniu przeszkód utrudniających doskonałą więź (communio)

kościelną, wszyscy chrześcijanie skupili się w jednym sprawowaniu

Eucharystii w jedność jednego i jedynego Kościoła, której Chrystus

od początku użyczył swemu Kościołowi, wierzymy że ta jedność trwa

nieutracalnie w Kościele katolickim i ufamy, że z dniem każdym

wzrasta aż do skończenia wieków. Jest rzeczą oczywistą, że sprawa

przygotowania i pojednania tych jednostek, które pragną pełnej więzi

(communio) katolickiej, różni się istotnie od ekumenicznych

przedsięwzięć, nie ma tu jednak żadnej sprzeczności, ponieważ jedno

i drugie zależy od przedziwnych zrządzeń Bożych. Wierni Kościoła

katolickiego powinni bez wątpienia w pracy ekumenicznej troszczyć

się o odłączonych braci, modląc się za nich, użyczając im wiadomości

o sprawach Kościoła i pierwsi powinni wychodzić im naprzeciw.

Przede wszystkim zaś winni sami bacznie i szczerze wziąć pod uwagę

to, co trzeba w samej Rodzinie katolickiej odnowić i przeprowadzić,

by jej życie wierniej i wyraźniej dawało świadectwo o tym, czego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: