Dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego.pdf

Dekret o przystosowanej odnowie

życia zakonnego

"PERFECTAE CARITATIS"

DZ 1. Dążenie do miłości doskonałej drogą rad ewangelicznych

bierze początek z nauki i przykładu Boskiego Mistrza i stanowi

wybitny znak Królestwa niebieskiego, jak to uprzednio przedstawił

święty Sobór w Konstytucji zaczynającej się od słów "Lumen

gentium". Obecnie tenże Sobór zamierza zająć się życiem i karnością

instytutów, których członkowie zobowiązują się do zachowania

czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, chce również zatroszczyć się

o ich potrzeby, zgodnie z wymaganiami obecnych czasów. Już od

początku byli w Kościele zarówno mężczyźni jak i niewiasty, którzy

chcieli przez praktykę rad ewangelicznych z większą swobodą iść za

Chrystusem i wierniej Go naśladować, prowadząc na swój sposób

życie Bogu poświęcone. Wielu spośród nich, z natchnienia Ducha

Świętego, prowadziło życie pustelnicze lub tworzyło rodziny zakonne,

które Kościół chętnie objął swą powagą i zatwierdził. W ten sposób,

zgodnie z zamiarem Bożym, powstała przedziwna rozmaitość

wspólnot zakonnych, która wydatnie przyczyniała się do tego, że

Kościół jest nie tylko przysposobiony do wszelkiego dobrego dzieła

(por. 2 Tm 3,17) i gotowy do wykonywania posługi celem budowania

Ciała Chrystusa (por. Ef 4,12), lecz także okazuje się ozdobiony

różnymi darami swoich dzieci, jak oblubienica strojna dla męża swego

(por. Ap 21,2), przezeń też daje się poznać wieloraka mądrość Boża

(por. Ef 3,10). W tak wielkiej zaś różnorodności darów wszyscy ci, co

przez Boga wzywani są do praktykowania rad ewangelicznych

i wiernie im odpowiadają, w szczególny sposób poświęcają się Panu,

idąc za Chrystusem, który sam dziewiczy i ubogi (por. Mt 8,20,

por Łk 9,58) przez posłuszeństwo aż do śmierci krzyżowej

(por. Flp 2,8) odkupił i uświęcił ludzi. Tak pobudzeni miłością,

rozlaną przez Ducha Świętego w ich sercach (por. Rz 5,5), coraz

bardziej żyją dla Chrystusa i dla Jego Ciała, którym jest Kościół

(por. Kol 1,24). Przeto im gorliwiej łączą się z Chrystusem przez takie

oddanie samych siebie, które obejmuje całe życie, tym bujniejsze staje

się życie Kościoła, a jego apostolat tym obfitsze wydaje plony.

Żeby zaś wielka wartość życia poświęconego przez profesję rad

ewangelicznych i jego nieodzowne zadanie w czasach obecnych

wychodziły na większe dobro Kościoła, obecny święty Sobór podaje

następujące zarządzenia. Uwzględniają one tylko ogólne zasady

przystosowanej odnowy życia i karności zakonów, jak również -

z zachowaniem jednak właściwego im charakteru - stowarzyszeń

prowadzących życie wspólne bez ślubów oraz instytutów świeckich.

Natomiast przepisy szczegółowe co do właściwego wyjaśniania

i stosowania owych zasad mają być wydane po Soborze przez

kompetentną władzę kościelną.

DZ 2. Przystosowana odnowa życia zakonnego obejmuje zarówno

ustawiczne przywracanie do źródeł wszelkiego życia chrześcijań-

skiego i do pierwotnego ducha ożywiającego instytuty, jak też ich

dostosowanie do zmieniających się warunków epoki. Tę odnowę - pod

tchnieniem Ducha Świętego i przewodnictwem Kościoła - należy

przeprowadzić wedle następujących zasad:

a) Ponieważ ostateczną normą życia zakonnego jest

naśladowanie Chrystusa ukazane w Ewangelii, przeto wszystkie

instytuty powinny tę normę uważać za swoją najwyższą regułę.

b) Jest rzeczą korzystną dla samego Kościoła, żeby instytuty

miały swój odrębny charakter i własne zadania. Należy więc

wiernie rozeznawać i zachowywać ducha i właściwe zamiary

Założycieli, jak również zdrowe tradycje, bo wszystko to

stanowi dziedziczną własność każdego instytutu.

c) Wszystkie instytuty powinny brać udział w życiu Kościoła

i przyswajać sobie oraz w miarę sił popierać zgodnie z własnym

charakterem jego inicjatywy i zamierzenia w takich dziedzinach,

jak

biblijna,

liturgiczna,

dogmatyczna,

duszpasterska,

ekumeniczna, misyjna i społeczna.

d) Instytuty powinny popierać wśród swoich członków należyte

poznanie warunków życia, ludzi i okoliczności czasu oraz

potrzeb Kościoła, a to w tym celu, ażeby rozumnie oceniając

w świetle wiary położenie dzisiejszego świata i pałając

gorliwością apostolską, mogli skuteczniej nieść pomoc ludziom.

e) Ponieważ życie zakonne przede wszystkim do tego zmierza,

by jego członkowie szli za Chrystusem i jednoczyli się z Bogiem

przez profesję rad ewangelicznych, trzeba naprawdę uświadomić

sobie, że nawet najlepsze przystosowanie do potrzeb

współczesnych okaże się bezskuteczne, jeżeli nie będzie

ożywione odnową ducha, której zawsze, nawet w działalności

zewnętrznej, należy przyznawać pierwsze miejsce.

DZ 3. Sposób życia, modlitwy i pracy powinien dobrze odpowiadać

dzisiejszym możliwościom fizycznym i psychicznym członków, jak

również - stosownie do wymogów charakteru każdego instytutu -

potrzebom apostolskim, wymaganiom kultury, warunkom społecznym

i ekonomicznym, i to wszędzie, a zwłaszcza na terenach misyjnych.

Według tych samych kryteriów należy również przebadać sposób

rządzenia w instytutach. Dlatego też konstytucje, "dyrektoria",

zwyczajniki (libri usuum), modlitewniki, ceremoniały i tym podobne

książki należy poddać odpowiedniej rewizji, a po usunięciu przepisów

przestarzałych dostosować do dokumentów wydanych przez ten

święty Sobór.

DZ 4. Skuteczną odnowę i należyte przystosowanie można osiągnąć

tylko przy współpracy wszystkich członków instytutu. Natomiast

jedynie do kompetentnych władz, zwłaszcza do kapituł generalnych,

należy określać normy przystosowanej odnowy i wydawać prawa, jak

również stwarzać sposobność do roztropnej i dostatecznej próby,

a jeżeli prawo tego wymaga, potrzebne jest ponadto zatwierdzenie ich

przez Stolicę świętą lub ordynariuszy miejscowych. W sprawach,

które dotyczą całego instytutu, przełożeni powinni w odpowiedni

sposób zasięgnąć zdania i wysłuchać swoich podwładnych.

Dla przystosowanej odnowy klasztorów mniszek można będzie zebrać

wnioski i uchwały także na posiedzeniach federacji lub na innych

prawnie zwołanych zebraniach. Niech jednak wszyscy pamiętają, że

nadzieję odnowy należy budować raczej na gorliwszym zachowaniu

reguły i konstytucji aniżeli na mnożeniu ustaw.

DZ 5. Członkowie wszystkich instytutów powinni to zwłaszcza sobie

uświadamiać, że przez profesję rad ewangelicznych odpowiedzieli na

wezwanie Boże w tym znaczeniu, iż żyją dla samego Boga, umarłszy

nie tylko dla grzechu (por. Rz 6,11), lecz także wyrzekłszy się świata.

Całe bowiem swoje życie oddali na Jego służbę, co stanowi jakąś

szczególną konsekrację, która korzeniami sięga głęboko

w konsekrację chrztu i pełniej ją wyraża. A ponieważ to oddanie

siebie zostało przyjęte przez Kościół, niech zakonnicy wiedzą, że są

poświęceni również służbie Kościoła. To oddanie się Bożej służbie

powinno w nich przynaglać i krzepić ćwiczenie się w cnotach,

zwłaszcza w pokorze i posłuszeństwie, męstwie i czystości, przez

które uczestniczy się w wyniszczeniu Chrystusowym (por. Flp 2,7-8),

a równocześnie w Chrystusowym życiu według ducha (por. Rz 8,1-

13). Przeto zakonnicy wierni swej profesji, opuszczając wszystko dla

Chrystusa (por. Mk 10,28), niech idą za Nim (por. Mt 19,21) jako za

Tym, który jest jedynie konieczny, słuchając Jego słów

(por. Łk 10,39) i troszcząc się o Jego sprawy (por. 1 Kor 7,32).

Dlatego członkowie każdego instytutu jako ci, którzy wyłącznie

i przede wszystkim szukają Boga, powinni łączyć kontemplację, przez

którą trwaliby myślą i sercem nieustannie przy Nim, z miłością

apostolską, przez którą staraliby się włączać w dzieło Odkupienia

i szerzyć Królestwo Boże.

DZ 6. Ci, co się zobowiązują spełniać rady ewangeliczne, niech

przede wszystkim szukają i miłują Boga, który pierwszy nas umiłował

(por. 1 J 4,10), i niech się starają we wszystkich okolicznościach

prowadzić życie ukryte z Chrystusem w Bogu (por. Kol 3,3), z czego

wypływa i doznaje bodźca miłość bliźniego dla zbawienia świata

i budowania Kościoła. Miłość ta ożywia także samą praktykę rad

ewangelicznych i kieruje nią. Dlatego członkowie instytutów powinni

z nieustanną pilnością, w oparciu o autentyczne źródło duchowości

chrześcijańskiej, pielęgnować ducha modlitwy i samą modlitwę.

Przede wszystkim zaś niech codziennie mają pod ręką Pismo święte,

aby przez czytanie i rozważanie Bożych pism nabyli "wzniosłego

poznania Jezusa Chrystusa" (Flp 3,8). Niech zgodnie z myślą Kościoła

sprawują świętą liturgię, zwłaszcza najświętszą tajemnicę Eucharystii,

z wewnętrzną i zewnętrzną pobożnością i z tego najbogatszego źródła

zasilają swe życie duchowe. Tak pokrzepieni przy stole Bożego Prawa

i świętego ołtarza niech po bratersku kochają członki Chrystusa,

w duchu synowskim czczą i miłują swoich pasterzy, niech coraz

ściślej współżyją i współczują z Kościołem i całkowicie oddają się

jego posłannictwu.

DZ 7. Instytuty poświęcone całkowicie kontemplacji, tak że ich

członkowie w odosobnieniu i milczeniu, w ustawicznej modlitwie

i gorliwej pokucie zajmują się jedynie Bogiem, zachowują zawsze,

choćby nagliła konieczność czynnego apostolstwa, wyborną cząstkę

w mistycznym Ciele Chrystusa, w którym "wszystkie członki nie

spełniają tej samej czynności" (Rz 12,4). Bogu bowiem składają

doskonałą ofiarę chwały, a ludowi Bożemu dodają blasku przez obfite

owoce świętości, zagrzewają go przykładem i przyczyniają się do jego

wzrostu dzięki tajemniczej płodności apostolskiej. Tak więc są ozdobą

Kościoła i zdrojem łask niebieskich. Ale niemniej ich sposób życia

należy poddać rewizji według wyżej podanych zasad i kryteriów

przystosowanej odnowy, zachowując jednak w pełni ich odsunięcie

się od świata i ćwiczenie właściwe życiu kontemplacyjnemu.

DZ 8. Bardzo liczne są w Kościele instytuty, czy to kleryckie czy

laickie, oddane różnym dziełom apostolskim, mają one według

udzielonej sobie łaski różne dary: bądź urząd posługiwania dla posług

duchownych, bądź urząd nauczania dla wypełnienia czynności

nauczycielskich, bądź dar upominania dla karcenia, kto zajmuje się

rozdawaniem, niech to czyni z prostotą, kto pełni uczynki

miłosierdzia, niech to czyni ochoczo (por. Rz 12,5-8). "Różne są dary

łaski, lecz ten sam Duch" (1 Kor 12,4). W tych instytutach do samej

istoty życia zakonnego należy działalność apostolska i dobroczynny,

jako święte posługiwanie i własne dzieło miłości przez Kościół im

zlecone, które mają pełnić w jego imieniu. Dlatego też całe życie

zakonne członków powinno być przepojone duchem apostolskim,

a cała działalność apostolska ma być nacechowana duchem

zakonnym. Żeby więc członkowie zakonów mogli przede wszystkim

odpowiedzieć swemu wezwaniu do naśladowania Chrystusa i służyć

Chrystusowi w Jego członkach, ich działalność apostolska powinna

wypływać z wewnętrznego zjednoczenia z Nim. Stąd również doznaje

wsparcia i sama miłość względem Boga i bliźniego. Przeto

wspomniane instytuty powinny swoje reguły i zwyczaje odpowiednio

uzgodnić z wymaganiami apostolstwa, któremu się poświęcają.

Ponieważ jednak życie zakonne oddane dziełom apostolskim

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: