M.F.Long - Wiedza tajemna w pra.pdf - magia, szamanizm - emily7

PRZEDMOWA

Moja pierwsza książka Recovering The Ancient Science ukazała się w

1936 roku w Londynie. Opowiedziałem w niej o psychologiczno-

religijnych zapatrywaniach na temat wiary pradawnych Polinezyjczyków

oraz spróbowałem wyjaśnić magię stosowaną przez tubylczych

hawajskich kapłanów, zwanych kahunami. Książka ta została wydana w

małym nakładzie, około tysiąca egzemplarzy. Rozeszła się przed drugą

wojną światową przeważnie w krajach Imperium Brytyjskiego. W czasie

wojny skład drukarski oraz reszta nie sprzedanego nakładu zostały

zniszczone podczas nalotów bombowych. Pomimo że sprzedano wówczas

niewiele egzemplarzy, książka trafiła do wielu bibliotek i

otrzymałem listy od ponad tysiąca czytelników. Rozwinęła się między

nami ożywiona i owocna korespondencja. Zyskałem wiele wartościowego

materiału.

Nowo opracowane i poszerzone wydanie tej książki ukazało się w 1948

roku w USA pod tytułem Secret Science Behind Mirocles (Magia cudów).

Miałem nadzieję, iż wskażę czytelnikom, w jaki sposób mogą stanąć na

własnych nogach dzięki samodzielnemu wypróbowaniu starych metod.

Jednak wkrótce napłynęły setki listów z prośbami o udzielenie

wskazówek, jak można pomóc samemu sobie, lub wręcz proszono o moją

pomoc.

Stało się dla mnie jasne, że muszę w jakiś metodyczny sposób poradzić

sobie z tak nieoczekiwanym zainteresowaniem, i zrodziła się nadzieja

uzyskania funduszy na dalsze badania i testy. Z pomocą kilku

korespondentów zorganizowałem nieformalną grupę roboczą, której

członkowie rozsiani byli od Australii aż po Anglię, w różnych

częściach Ameryki Północnej, a nawet w niespokojnych wówczas krajach

Europy. Z grupą tą podjąłem dalsze studiowanie pradawnego systemu.

Chcieliśmy przede wszystkim stwierdzić, czy wystarczająco

opanowaliśmy teorię i praktykę, aby samodzielnie dokonywać cudów.

Mimo że interesowaliśmy się głównie uzdrawianiem ciała, ciekawiło

nas również uzdrawianie" czy też polepszanie warunków życiowych,

związków międzyludzkich, rozwiązywanie trudności finansowych i

duchowych. Wszystko to w doskonałym stopniu potrafili kiedyś kahuni.

Starożytne pojęcie kahuna jest używane również dzisiaj i oznacza

Stróża Tajemnicy". Słowo dla określenia tajemnej nauki nigdy nie

zostało znalezione. Sekretny kod był tak skomplikowany i tak ściśle

strzeżony, że być może nigdy nie nadano jej żadnej nazwy. Jeśli

nawet kiedyś Istniała jak na przykład imię boga w niektórych

kulturach była zbyt święta, aby ją wymawiać. My wybraliśmy dla

niej nazwę Huna, co oznacza Tajemnicę. Naszej organizacji, której

celem było badanie Huny oraz pokrewnych jej systemów, jak również

badania w dziedzinie psychologii i parapsychologii, nadaliśmy nazwę

Huna Research Associates" (HRA = Towarzystwo Badaczy Huny).

Pod tą nazwą zaczęliśmy pracę od korespondencji. Wkrótce potem

usystematyzowałem zebrane informacje tak, by mogły służyć wszystkim

zainteresowanym. Wydawaliśmy, powielany co drugi miesiąc,

ośmiostronicowy Biuletyn HRA". Do naszego towarzystwa zaliczali się

najwięksi w tej dziedzinie badacze. Byli też tacy, którzy nie bardzo

rozumieli, nad czym pracujemy, pragnęli jednak uzdrowienia ciała,

ducha, sytuacji finansowej czy też pomocy w nie sprzyjających

warunkach życiowych; dlatego też brali udział w tej pracy najlepiej,

jak tylko mogli. Niektórzy członkowie obdarzeni byli zdolnościami

parapsychicznymi albo wrodzoną mocą uzdrawiania. Inni, mniej

aktywni, przyłączyli się do nas tylko z ciekawości; sami robili

niewiele, ale pilnie obserwowali naszą pracę i odkrycia. Wiele osób

samodzielnie robiło doświadczenia z entuzjazmem i energią. Czasami

niektórzy członkowie występowali z organizacji, ale ich miejsce

zajmowali nowi. Co sześć miesięcy skreślani byli z listy cl. którzy

nie nadsyłali wymaganych sprawozdań będących miarą naszych postępów

w badaniach. W ten sposób liczba członków grupy wynosiła średnio

trochę ponad trzysta.

W czasie, gdy pisałem tę książkę, około pięć lat od powstania HRA,

badania nad Huną i próby jej praktycznego zastosowania zaszły tak

daleko, iż wymagane Jest dalsze sprawozdanie z tej pracy.

Osiągnęliśmy wiele i wiele się nauczyliśmy. W sprawozdaniu tym

postaram się przedstawić czytelnikom najnowsze odkrycia HRA i moje

własne. Wyjaśnię również metody, które według naszych doświadczeń

szczególnie nadają się do praktycznego zastosowania Huny.

Studiowanie książki Magia cudów jest wspaniałym przygotowaniem do

praktykowania Huny, ale również na podstawie niniejszych wywodów

możemy stworzyć sobie obraz systemu wierzeń i praktyk, na których

opiera się praca eksperymentalna.

Omówienie naszych badań i doświadczeń nie nastąpi w takiej

kolejności, w jakiej wypracowaliśmy je w czasie pięcioletniej pracy.

Najpierw podamy Informacje konieczne do sformułowania i

przedstawienia modlitwy według Huny. Dalsze opisy dotyczyć będą

sposobów leczenia, które można praktykować z pomocą modlitwy lub bez

niej.

Znajdą się tu również wyjaśnienia związane z symbolami, pojęciami i

źródłosłowami charakterystycznymi dla nauki Huny, ale występującymi

także w innych religiach, przeważnie w chrześcijaństwie. Chcemy

przez to wykazać, że znaczenie przypisywane Hunie ma mocne podstawy.

Ważne jest, aby od samego początku podejść do tego dawnego systemu z

zaufaniem i wiarą, wówczas będzie możliwy do zaakceptowania. Tak

długo, jak nie jest się przekonanym, że opisy tutaj zawarte opierają

się na prawdziwych danych, nie można wyciągnąć żadnych korzyści z

naszych doświadczeń i rezultatów pracy. To samo dotyczy wszelkich

systemów psychologiczno-religijnych. Podstawowe elementy wiedzy Huny

są częścią dawnej mądrości występującej we wszystkich religiach.

Huna toleruje inne systemy, nie sprzeciwia się żadnemu, lecz

umożliwia głębsze zrozumienie starych prawd.

Celem tej pracy nie Jest ustanowienie nowego kultu". Ma ona raczej

pomóc ludziom, by umieli pomóc samym sobie i bliźnim. Badanie jeszcze

długo nie będzie zamknięte. Sformułowane już koncepcje mogą być

zrewidowane, jeśli pojawią się nowe informacje, które uzasadnią taką

zmianę.

Niniejsza praca ma służyć nie tylko uzdrawianiu ciała czy ducha lub

poprawie socjalnych i ekonomicznych warunków otoczenia, lecz także

powtórnemu odkryciu zapomnianej już wiedzy o sposobie życia. Wiedzę

tę przekazywali nie tylko kahuni, lecz również Jezus i inni wielcy

wtajemniczeni w pradawny tajemny kod. Dzięki odczytaniu tego kodu

świat może znowu otrzymać Prawdziwe Światło" i poznają Je ci, co

mają oczy otwarte, by widzieć, i uszy, by słyszeć.

ROZDZIAŁ 1: PONOWNE ODKRYCIE UTRACONEJ WIEDZY

Z geograficznego punktu widzenia obszar naszych badań leży na

Hawajach, w najdalszej części Polinezji. Jest to terytorium

dziewicze, gdyż mimo że kahuni (tubylczy kapłani i magowie starych

czasów) dali zdumiewające dowody swojej mocy i zdolności Ich wiara

i praca zostały przez antropologów uznane za zabobon. Chrześcijańscy

misjonarze, którzy przybyli na Hawaje w 1820 roku, ganili cudowne

czyny tubylców i robili wszystko, aby wyplenić ich wierzenia.

Przez stulecia Wyspy Hawajskie pozostawały odizolowane od reszty

świata. W 1778 roku odkrył je kapitan Cook. Tubylcy byli ludźmi

prymitywnymi, posiadali jednak wysoką inteligencję. Badacz historii,

Toynbee, opisywał ich jako członków zatrzymanej w rozwoju

cywilizacji". Mieszkańcy wysp przybyli z odległych krajów przez

Pacyfik. Legenda opowiada, że żeglowali w swych łodziach, a

znajomość gwiazdozbiorów pozwoliła im znaleźć drogę. Nigdy nie

dowiedziono, z jakiego kraju pochodzili. Niektórzy historycy są

przekonani, że zamieszkiwali kiedyś Bliski Wschód i przybyli na

Hawaje przez Indie.

Ja skłaniam się do tego poglądu. Bez względu na to, skąd przybyli,

przywieźli ze sobą legendarne opowieści w rodzaju tych o rajskim

ogrodzie, potopie, Jonaszu i wielorybie oraz inne starotestamentowe

historie. Fakt. że w żadnej z nich nie ma mowy o Jezusie,

świadczyłby o tym, iż ich emigracja nastąpiła jeszcze przed

narodzeniem Chrystusa.

Teza Toynbeego o cywilizacji będącej w zastoju wywodzi się z

przemyślenia, że przybysze znaleźli na Hawajach idealne warunki

klimatyczne. Z łatwością mogli uprawiać zboże i zbierać plony. Nie

było więc potrzeby starać się o polepszenie sytuacji życiowej.

Jestem przekonany, że kahuni specjalnie wybrali to odizolowane od

reszty świata miejsce, aby jak najdłużej chronić tajemną wiedzę

przed szkodliwymi wpływami z zewnątrz. Zanim opuścili swoją dawną

ojczyznę, ujrzeli w wewnętrznej wizji, iż ich wielka wiedza zostanie

kiedyś przez despotyczne dogmaty zniekształcona, stłumiona i

zapomniana. Na Hawajach mogli zaś dalej ją stosować ku pożytkowi

swego plemienia. I trwało to rzeczywiście setki lat, aż w końcu

nastąpiło przeczuwane zagrożenie.

Prawdę mówiąc, Polinezyjczycy nie dokonali żadnych techniczno-

mechanicznych wynalazków, które zazwyczaj uważa się za symbol

rozwijających się cywilizacji. Nie potrafili ani prząść, ani tkać.

Nie znali garncarstwa i nie umieli wyplatać koszyków. Łącząc mokre

paski skóry, wytwarzali pewien rodzaj sukna. Naczynia wyrabiali z

muszli i łupin kalabasy. Z poskręcanych razem włókien robili cienkie

powrozy, a z nich proste sieci do łowienia ryb i noszenia naczyń.

Samych sznurów używali do łapania ptaków i zwierząt lądowych. Noże i

siekiery zrobione były z muszli i ostrych kamieni. Znali i używali

ogień. Jako domy służyły im drewniane chaty pokryte słomą.

Wszystko to jednak nie wskazuje na brak inteligencji i umiejętności.

Talent ludu tej rasy nie objawiał się w technicznych osiągnięciach,

lecz w rzadko spotykanym, głębokim zrozumieniu natury i budowy

ludzkiej świadomości, jak również sił, których używają elementy

świadomości do swojej pracy. Wiedzę, z której korzystali kahuni przy

swoich cudownych czynach, zachowywali w tajemnicy, strzegli i

chronili z troskliwością. A kiedy nastały nowe czasy, w ciągu

jednego pokolenia Hawajczycy przeszli ze stanu zatrzymanej w

rozwoju" cywilizacji w naród akceptujący wszystkie zdobycze

nowoczesności i wykorzystujący je w praktyce.

Kiedy uświadomiłem sobie, że pod osłoną codziennej mowy ukryty jest

święty język", stało się dla mnie jasne, że powstał on wraz z mową

ojczystą Hawajczyków w czasach zamierzchłych i zasnutych mgłą

tajemnicy, zanim jeszcze opuścili swoją ojczyznę. Pogląd ten znalazł

później, po opublikowaniu mojej pierwszej książki, niespodziewane

potwierdzenie. Wtedy to otrzymałem list od pewnego Anglika z

Brighton, W. Reginalda Stewarta. Pisał on, iż w młodych latach,

kiedy był korespondentem zagranicznym w Afryce, słyszał o szczepie

Berberów żyjących w górach Atlasu. Berberowie posiadali dużą wiedzę

o magii", a ich tradycje wskazywały, iż ongiś przywędrowali z

Egiptu.

Stewart odszukał ten szczep. Był on nieliczny i pozostała w nim tylko

jedna kobieta, która znała stary, tajemny system i opanowała jego

zastosowanie. Nazywano ją quahini (kahunka): nie było to słowo

berberyjskie, lecz jak się później dowiedziałem odmiana

hawajskiego zwrotu kahuna wahine, oznaczającego .kobietę kahunkę".

Po wielu staraniach, ceremoniach i różnorodnych rytuałach, Stewart

został zaadoptowany przez kahunkę jako jej syn. Tylko jako rodzonego

syna mogła bowiem wprowadzić go w arkana wiedzy tajemnej, która

pozwoliła czynić cuda.

Kahunka zaczęła uczyć młodego człowieka i swoją córkę. Najpierw

poznał ogólną teorię starożytnego systemu psychologii i związaną z

nim religię. Ważniejsze punkty ilustrowano przykładami. Nauk jak

wyjaśnia nauczycielka można udzielać tylko w świętej mowie". Nie

był to jednak dialekt używany przez ten szczep Berberów. Stewartowi

z trudem przychodziło zrozumienie sensu słów, które najpierw

tłumaczone były na język Berberów, a później na język francuski,

znany jemu i kahunce. Czynił jednak postępy i w końcu udało mu się

zestawić listę najważniejszych znaczeń świętej mowy". Zanim jednak

opanował całą teorię systemu, nauka została przerwana. Podczas walki

ze zwaśnionym sąsiedzkim plemieniem, zabłąkana kula zabiła quahini.

Wiele lat później, kiedy Stewart był już na emeryturze, natknął się

na moją relację i zauważył, że w swojej Istocie opisuje ona

dokładnie to. czego kiedyś nauczył się w Afryce Północnej. Porównał

więc swoje pożółkłe notatki z listą słów i uznał, głęboko

wstrząśnięty, że święta mowa" bez clenia wątpliwości jest

dzisiejszym językiem polinezyjskim, a więc tą samą mową, w której

podałem przykłady słówek w mojej książce.

Rozwinęła się między mną i Stewartem ożywiona korespondencja, która

utrzymała się aż do jego śmierci (podczas drugiej wojny światowej) i

przyczyniła się do ugruntowania moich przekonań, doświadczeń i

prowadzenia dalszych badań.

Najbardziej przekonujący dowód, że ta prawdziwa wiedza pochodziła z

Bliskiego Wschodu i wcześniej tam była stosowana, wyłonił się po

czterech latach pracy HRA. Odkryliśmy, że Stary Testament

poczynając od Księgi Rodzaju w wielu miejscach wspomina o nauce

Huny, jak również o cudach dokonywanych przez wtajemniczonych.

Wtajemniczeni posiadali tę samą wiedzę co kahuni na Polinezji.

jednak nie należeli ani do szczepów, które ongiś rozpoczęły długą

wędrówkę do nowej ojczyzny na Pacyfiku, ani też do szczepu, który

pociągnął na Zachód, aby osiedlić się w górach Atlasu.

We wszystkich przypadkach za typowymi symbolami Huny ukrywają się

zawoalowane wskazówki, o których później będzie jeszcze mowa. Symbole

te tworzą swoisty tajny kod". Dzięki niemu możemy zrozumieć

jeszcze dzisiaj, co wówczas mieli na myśli wtajemniczeni kahuni,

pisząc historię o rajskim ogrodzie czy opowiadając o cudach

dokonywanych przez Mojżesza i Aarona w Egipcie i późniejszych, kiedy

to dzieci Izraela spędzały dni na pustyni. Również w dalszych

fragmentach Starego Testamentu spotykamy wtajemniczonych w Hunę.

Także przy odszyfrowywaniu proroctw Izajasza i Jeremiasza natrafiamy

bezsprzecznie na naukę Huny.

Za tym samym kodem i tymi samymi symbolami nauka Huny ukrywa się

również w Nowym Testamencie. Jezus Wielki Wtajemniczony usilnie

starał się przekazać te same podstawowe poglądy wiary w jednakowych

symbolach oraz wtajemniczyć w nie swoich uczniów. Dokonywał on

typowych dla kahunów cudów i troskliwie trzymał się prastarego kultu

zachowania tajemnicy. Jezus przekazał uczniom nauki Huny. czyli

Tajemnicy, dotyczące Królestwa Niebios", tak że i oni również mogli

czynić cuda i rozumieć ukryte prawdy.

Zanim pójdziemy dalej, chciałbym rzucić okiem wstecz na drogę, którą

przeszedłem podczas mojego długotrwałego badania starej nauki.

Kiedy w roku 1918 przybyłem pierwszy raz na Hawaje, miałem szczęście

zdobyć sobie przyjaźń znaczącego naukowca dr. Willlama Tuftsa

Brighama. Był on starszym człowiekiem i długo pracował jako kurator

Muzeum Biskupiego w Honolulu. Kiedy go poznałem, już od czterdziestu

lat zajmował się obserwowaniem i opisywaniem cudownych czynów

miejscowych kahunów. Był on świadkiem wielu natychmiastowych

uzdrowień i sam pod ochroną kahunów chodził po rozgrzanej do

czerwoności lawie. Mógł również z pomocą zebranego przez siebie

materiału dowieść, że miejscowi kapłani potrafili panować nad

pogodą. Jak również czynić wiele innych cudów.

Nigdy jednak nie zdołał odkryć, w Jaki sposób ich dokonywali. Byli

jego przyjaciółmi; kochali go i wierzyli mu, nigdy jednak nie

zdradzili swojej tajemnicy. Doktor zauważył tylko, że przy pracy

zawsze stosują modlitwy, śpiew i pewne obrzędy, które wolno mu było

obserwować. W jaki jednak sposób dokonują oni cudów? Zapewnił mnie,

że ani liście ti, których używali podczas chodzenia po ogniu, ani

rytualne naczynie z kalabasy, które trzymali w dłoniach podczas

wpływania na wiatr i pogodę, nie mają żadnego magicznego

oddziaływania.

Widocznie siła sprawiająca cuda była następstwem modlitwy do

niewidzialnej Mocy czy Inteligencji, z którą kahuni potrafili

nawiązać kontakt. Nie tylko raz w życiu udawało Im się dokonać cudu,

robili to często dzięki swoim modlitwom. Zawsze mnie fascynowało, że

istnieją ludzie, których działanie wychodzi poza .prawidłowości"

ziemskiego świata.

Przez lata zajmowałem się rozmaitymi religiami uznającymi, iż z

pomocą Wyższych Istot możliwe są cuda. Śledziłem osiągnięcia

parapsychologii i szukałem wskazówek w psychologii.

Kiedy dr Bragham u kresu życia znalazł młodego człowieka, którego

jedynym celem było głębokie wniknięcie w tajemnicę, powierzył mu

swoje zadanie. Poradził mi, jak mam postępować, i dał wszystkie

notatki, które zgromadził w ciągu wieloletniej, żmudnej pracy.

Idąc za jego radą, sprawdziłem jego relacje, rozmawiając zarówno z

tubylcami, jak i białymi. Zweryfikowałem fakty i nowe dane dołączyłem

do posiadanego materiału. Wciąż na nowo zadawałem sobie pytanie, w

jaki sposób kahuni dokonywali cudów. Nikt nie mógł ml tego

powiedzieć. Dla tubylców cała ta sprawa była tabu. Niestety, młodych

Hawajczyków bardziej interesowały sprawy nowoczesnego życia niż

stara nauka. Nie pobierano już nauk koniecznych do dokonywania

ponadnaturalnych czynów. Nie było Już nikogo, kto mógłby dalej

przekazać naukę. Starzy kahuni, z którymi dr Brigham od lat był

zaprzyjaźniony, wymarli. Żaden prawdziwy wielki mag Już nie żył.

Wprawdzie udało mi się znaleźć kilku kahunów, jednak każdy z nich

znał tylko część nauki. Od nich dowiedziałem się nadzwyczaj mało o

tym, co czyni ich modlitwy i rytualne obrzędy tak skutecznymi. W

końcu zostało ml tylko przeświadczenie, że kahuni wiernie dotrzymali

uroczystego przyrzeczenia niezłomnego milczenia. Po śmierci doktora

Brighama próbowałem jeszcze przez szesnaście lat odszyfrować ową

tajemnicę. Znalazłem wprawdzie wiele nowych i autentycznych relacji

o cudach, lecz właściwa tajemnica we wszystkich przypadkach

pozostała dla mnie ukryta. Wreszcie w roku 1931 poddałem się i

opuściłem Hawaje. Tak później, jak i wcześniej byłem przeświadczony,

że cuda najróżniejszego rodzaju są możliwe, jeżeli tylko zna się

wewnętrzny proces, który czyni modlitwę lub rytuał skutecznymi.

W roku 1934, kiedy dawno już pogrzebałem nadzieję na rozwiązanie

problemu, obudziłem się pewnej nocy z pomysłem. Idea, która wówczas

zaświtała mi w głowie, poparta solidnym wysiłkiem, przyniosła ml w

końcu wskazówkę do tajemnicy.

Aby historia ta nie była zbyt długa, powiem tylko o moich odkryciach,

bez opisywania kolejnych etapów, które musiałem przebyć.

Wychodząc z założenia, że w tubylczej mowie kahunów musiały przecież

znajdować się słowa, którymi wprowadzano w tajną naukę nowych

kahunów, przestudiowałem w hawajskim słowniku wszystkie wyrazy,

które w Jakikolwiek sposób wiązały się z umysłową czy duchową naturą

człowieka.

Znalazłem je niemal od razu. Ku mojemu zdziwieniu oznaczały one

niedwuznacznie .części umysłu", jak zwiemy je w nowoczesnej

psychologii. Określają one i opisują podświadomość i świadomość. Co

więcej, opisują nawet nad-świadomość, którą tylko religie uznają za

duchową część człowieka. Odszukałem słowa dla trzech rodzajów siły

życiowej, a nawet dla określenia kompleksu", odkrytego w nowych

czasach przez psychoanalizę. Dla tego, co nazywamy moralnością,

Hawajczycy mieli cały tuzin słów, aby odróżnić jej odcienie

znaczeniowe, na przykład różnicę między grzechem przeciw

M.F.Long - Wiedza tajemna w pra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: