MacDonald Laura - Niepokorna praktykantka.pdf - Harlequin Medical - Agadoo86

LAURA MacDONALD

Niepokorna praktykantka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Lindsay, kochanie, gdzie jest ta zabita dechami dziura, do której wyjeżdżasz? – Romilly

Souter, wieloletnia przyjaciółka ojca, spojrzała na nią spod sennie opadających powiek.

– Mówisz tak, jakby to było na końcu świata – odrzekła Lindsay, usiłując nie okazać irytacji.

– A to przecież tylko północna Walia.

– To jest na końcu świata – stwierdziła Annabelle Crichton-Stuart, przyjaciółka Lindsay. –

Pamiętam, jak wiele lat temu tata zabrał Ruperta i mnie do Caenarvon. Myślałam, że nigdy tam

nie dojedziemy. Wlekliśmy się cały boży dzień beznadziejnymi górskimi drogami, omijając stada

owiec, a deszcz lał bez przerwy. Istny koszmar.

– Czemu w ogóle zdecydowałaś się na Walię? – spytał Charles Croad, stary przyjaciel ojca.

– A czemu nie? – Lindsay wzruszyła ramionami. Sprawiała wrażenie opanowanej, lecz w

duchu miała już serdecznie dość tych krytycznych opinii. Przewidywała, że jej decyzja wywoła

właśnie takie reakcje.

– Chyba sensowniej byłoby pracować bliżej domu. Nie mogłeś znaleźć jej miłego kącika na

prestiżowej ulicy Harley? – Charles spojrzał pytająco na siedzącego u szczytu stołu ojca Lindsay,

Richarda Hendersona.

– Myślisz, że nie chciałem? – Richard zaśmiał się niewesoło. – To Lindsay wybrała

prowincję i nie było żadnej dyskusji.

– Ale żeby jechać do Walii! – z dezaprobatą mruknęła Annabelle. – Tam tylko grają w

rugby, śpiewają i wydobywają węgiel.

– Muszę wam wyznać, że poniekąd przyłożyłem rękę do wyboru Lindsay – przyznał jej

ojciec, ściągając na siebie uwagę gości. Tylko Lindsay w zamyśleniu kreśliła kciukiem wzory na

adamaszkowym obrusie. – Henry Llewellyn, mój dobry przyjaciel, a jednocześnie ojciec

chrzestny Lindsay, prowadzi poradnię lekarską w pobliżu Betwsycoed. Zgodził się przyjąć

Lindsay na praktykę.

– Na praktykę? – zdumiała się Annabelle. – Przecież Lindsay już jest lekarką.

– Tak, ale chce zostać lekarzem rodzinnym i musi przez rok terminować w zawodzie.

– Potem pewnie wrócisz do Londynu i cywilizacji? – spytała Romilly.

– Może. – Lindsay szybko podniosła wzrok.

– Och, Linds, chyba tam nie zostaniesz? – jęknęła Annabelle. – I tak ominie cię tyle atrakcji!

Tata zamierza pożeglować do Cowes, potem planujemy wspaniały wyjazd do Włoch...

– Dziwne, że wybrałaś specjalizację lekarza rodzinnego. Przypuszczałem, że pójdziesz w

ślady ojca i zostaniesz chirurgiem.

– Wszyscy tak myśleliśmy – przyznał Richard. – I chyba właśnie to obudziło w niej ducha

przekory.

Nawet Lindsay zareagowała śmiechem na to stwierdzenie. Rzeczywiście od lat słynęła ze

swojej niezależności.

– Chcę pracować z ludźmi – wyjaśniła spokojnie.

– W gabinetach na ulicy Harley też leczy się ludzi – cierpkim tonem stwierdziła Romilly.

– Chodzi mi o takich zwyczajnych, a nie o uprzywilejowanych snobów z wyższych sfer,

którzy dostają wszystko podane na srebrnej tacy. A walijscy farmerzy mają za sobą kilka bardzo

trudnych lat. Za rok może wrócę do cywilizacji, jak to ujęłaś, lecz na pewno nie na ulicę Harley.

Podejmę pracę w biednej dzielnicy, gdzie nie brak problemów społecznych.

– Tam też potrzeba chirurgów – mruknął ojciec.

– Wiem, tato. I rozumiem, że czujesz się rozczarowany, bo nie wybrałam twojej

specjalizacji. Nie rezygnuję z chirurgii definitywnie, lecz na razie widzę siebie jako lekarza

rodzinnego.

Ku uldze Lindsay wreszcie dano jej spokój, lecz przy kawie, na którą goście przeszli do

salonu, Annabelle przypuściła kolejny szturm. Na szczęście tym razem rozmawiały tylko we

dwie.

– Będę za tobą tęsknić, Linds – rzekła z wyrzutem.

– Wiem, Bełle. Mnie też będzie ciebie brakowało, ale nie rozstajemy się na wieki. Rok

szybko zleci i wrócę, zanim się obejrzysz. Poza tym Walia nie jest aż tak daleko. Ty i Gideon

możecie mnie odwiedzać.

– Chyba tak... – W głosie Annabelle zabrzmiała nuta powątpiewania. – Zastanawiam się

tylko, dlaczego zmieniłaś zamiar. Przecież mówiłaś, że przesuniesz tę praktykę na przyszły rok.

– Cóż, sytuacja się zmieniła. – Lindsay umknęła spojrzeniem w bok.

– Z powodu Andrew?

– Może częściowo. Czemu pytasz?

– Tak sobie. – Annabelle utkwiła wzrok w dogasającym na kominku ogniu. – Już przebolałaś

to rozstanie, prawda?

– Oczywiście – potwierdziła przyjaciółka trochę zbyt ochoczo.

– To dobrze. Na pewno wkrótce poznasz kogoś interesującego.

– Skąd wiesz, że chcę? – Lindsay uniosła ciemne brwi.

– Chcesz. I następnym razem będzie inaczej. Zobaczysz. Kto wie, może nawet trafisz na

kogoś w tej Walii. Zauroczy cię jakiś dzielny, barczysty farmer ze stadem owiec.

– Uchowaj Boże! – Annabelle wzniosła oczy ku niebu. – Zapewniam cię, że to ostatnia

rzecz, jakiej pragnę!

– A ja sądzę, że właśnie tego ci trzeba.

Lindsay postanowiła jechać do Walii samochodem, chociaż ojciec szczerze jej to odradzał.

Przekonywał, że na górskich drogach przydałby się raczej solidny dżip, a nie małe, sportowe

autko. Ale Lindsay nie chciała się z nim rozstać, ponieważ dostała je właśnie od ojca, gdy zrobiła

dyplom. Było jej dumą i źródłem nieustającej radości.

Wyruszyła w drogę w piękny, majowy ranek. Prawie bez żalu wyjechała z Londynu,

ponieważ miała za sobą pracowity tydzień i dwa pożegnalne przyjęcia, zorganizowane przez

przyjaciół oraz dotychczasowych współpracowników ze szpitala.

Po namyśle postanowiła jechać przez Oxford i Gloucester, a nie autostradą. Była zadowolona

z tego wyboru – widok rozległych, zielonych pastwisk działał kojąco i podnosił na duchu.

Potrzebowałam czegoś takiego, pomyślała. Najwyższa pora uciec od dotychczasowego życia.

Na kolacji u ojca powiedziała prawdę. Rzeczywiście chciała pracować wśród zwyczajnych,

szarych ludzi, i stać się jedną z nich. Była zdegustowana wygodną egzystencją, jaką wiodła do tej

pory, lecz decyzję o wyjeździe podjęła także z powodu zerwania z Andrew Barlowem.

Poznała go na przyjęciu u przyjaciół i zakochała się prawie od pierwszego wejrzenia.

Andrew był przystojnym, pełnym uroku adwokatem, ona zaś uznała, że to jej wymarzony książę

z bajki. Po kilku miesiącach znajomości zamieszkali razem i Lindsay początkowo czuła się

niebiańsko szczęśliwa. Wkrótce przekonała się jednak, że Andrew obdarza swoimi względami

nie tylko ją.

Wspomnienia o tym romansie nadal były bolesne. Chcąc zmienić tok myśli, Lindsay skupiła

uwagę na pięknym w swej dzikości górskim krajobrazie. W oddali wznosił się częściowo

spowity we mgle masyw Snowdon, droga prowadziła przez gęsto zalesione doliny, a po skalnych

ścianach spływały górskie potoki. Ich krystalicznie czysta woda odbijała się po drodze od

licznych głazów, aby na koniec bulgoczącą, srebrzystą wstęgą zasilić kamieniste koryto jakiejś

rzeki. Na każdym zielonym wzgórzu pasły się pośród paproci i wrzosu stada owiec, a niektóre

wychodziły nawet na szosę, toteż jazda wymagała sporej ostrożności.

Lindsay była już mocno zmęczona podróżą, lecz na widok tablic z napisem Betwsycoed od

razu poweselała. Niestety, parę razy skręciła w złą stronę i dopiero po pół godzinie wjechała do

Tregadfan, gdzie praktykował Henry Llewellyn.

Miejscowość przerosła oczekiwania Lindsay. Była dość rozległa i bardziej przypominała

małe miasteczko niż wieś. Na głównej ulicy znajdowały się przynajmniej dwa puby i kilka

sklepów, a znaki wskazywały drogę do ośrodka informacji dla turystów i na kemping, lecz

Lindsay nigdzie nie zauważyła ośrodka zdrowia. Na drugim krańcu miejscowości droga

raptownie skręcała w prawo, prowadząc przez malowniczy, kamienny mostek. Lindsay

postanowiła zapytać o adres miejscowego lekarza. Zaparkowała auto w pobliżu sklepików z

pamiątkami, lecz wszystkie okazały się zamknięte. W pobliżu na szczęście znajdował się pub

„Pod Czerwonym Smokiem”, a obok – mały supermarket.

Stało przed nim parę samochodów, między innymi mocno ubłocony landrover, w którym

siedziały dwa owczarki: collie i pasterski. Pierwszy zaszczekał, a drugi groźnie warknął, gdy

Lindsay mijała auto, ona zaś ucieszyła się, że pojazd jest zamknięty, ponieważ zwierzaki

wyglądały na agresywne.

Otworzyła drzwi i zdziwiła się, słysząc brzęknięcie dzwonka. Nie przypuszczała, że jeszcze

istnieją sklepy, gdzie instaluje się takie rzeczy. Wewnątrz też współistniały dwa style:

nowoczesny i staroświecki. W głębi, za częścią samoobsługową, znajdowała się długa lada, przy

której gawędziło kilka osób. Jeszcze nie przebrzmiał dźwięk dzwonka, gdy wszyscy nagle

umilkli i wlepili wzrok w Lindsay.

Za ladą stał siwy, łysiejący mężczyzna o czerstwym obliczu oraz pulchna kobieta o

rumianych policzkach i nieco ptasim wyrazie twarzy. Kobieta po walijsku zadała jakieś pytanie, a

Lindsay natychmiast wpadła w rozpacz. Co będzie, jeśli tutejsi mieszkańcy nie mówią po

angielsku? W tej sytuacji nie byłaby w stanie porozumieć się z pacjentami.

– Przykro mi, ale nie znam walijskiego – oświadczyła, wziąwszy głęboki oddech. – Czy ktoś

z państwa mówi po angielsku?

Uśmiechnęła się przyjaźnie, lecz napotkała tylko chłodne spojrzenia i jeszcze bardziej upadła

na duchu. Zwłaszcza na widok jednego z mężczyzn: opartego łokciami o kontuar, dobrze

zbudowanego, trzydziestoparoletniego szatyna z kręconymi włosami i zdumiewająco błękitnymi

oczami. Miał na sobie dżinsy, kraciastą koszulę oraz przeciwdeszczową kurtkę i wręcz

przeszywał Lindsay wzrokiem. Ona zaś uznała, że to pewnie farmer, właściciel landrovera i

psów.

– Czego pani chce? – Tym razem kobieta odezwała się po angielsku, choć z typowo

walijskim, melodyjnym akcentem.

– Och... – Lindsay odetchnęła z ulgą. – Miałam nadzieję, że zechce pani mi pomóc. Gdzie

mieszka doktor Henry Llewellyn?

– Szuka pani lekarza? – spytał siwy osobnik zza lady.

– Właśnie – potwierdziła z uśmiechem, usiłując zignorować fakt, że mężczyzna patrzy na nią

podejrzliwie. Natomiast kobieta bez żenady oglądała ją od stóp do głów. Przyjrzała się

eleganckiemu kostiumowi z czarnej wełny w cieniutkie białe prążki, bluzce z kremowego

jedwabiu, ciemnym włosom związanym szyfonowym szalikiem oraz złotym kolczykom i

zegarkowi.

– A skąd pani przyjechała? – spytała w końcu.

Co cię to obchodzi, wścibska paniusiu, pomyślała Lindsay, lecz powstrzymała się od takiej

odpowiedzi. Tutejsi mieszkańcy pewnie rzadko mieli do czynienia z obcymi, więc poniekąd

zrozumiałe, że są nadmiernie ciekawscy, – Z Londynu.

– Aż? – wycedziła kobieta takim tonem, jakby Londyn był w innej galaktyce. – A na co pani

potrzebny doktor Llewellyn?

Zanim Lindsay zdążyła odpowiedzieć, że to wyłącznie jej sprawa, niebieskooki farmer

powiedział coś po walijsku i pomaszerował do drzwi.

Lindsay zauważyła, że po jego słowach wszyscy jakoś się odprężyli, choć nie sposób było

uznać tych ponuraków za rozweselonych. Doszła do wniosku, że bawią się jej kosztem. Ku jej

uldze rumiany mężczyzna zaraz wyjaśnił, jak trafić do doktora Llewellyna.

Wyszła ze sklepu i ruszyła do samochodu. Był już wczesny wieczór, cienie się wydłużyły, a

MacDonald Laura - Niepokorna praktykantka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: