Roberts Alison - Wspólna przyszłość.pdf - Harlequin Medical - Agadoo86

Alison Roberts

Wspólna przyszłość

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Impreza na plaży trwała już od kilku godzin.

Nawet jeśli ktoś zauważył nieobecność przy ognisku Emily

Morgan, anestezjologa z bazy ratownictwa w Crocodile Creek, to

bez wątpienia pomyślał, że poszła odwiedzić w szpitalu pewnego

małego pacjenta.

Nikt by się nie zdziwił, dowiedziawszy się, że odesłała

pielęgniarkę, by parę minut spędzić sam na sam z noworodkiem.

Doktor Morgan odegrała ważną rolę w wydarzeniach

minionych dni, które poruszyły niemal całą północną część

prowincji Queensland. W buszu. znaleziono porzuconego

noworodka, lecz pomimo zakrojonej na szeroką skalę akcji

policyjnej do tej pory nie udało się odnaleźć jego matki.

Emily sięgnęła do łóżeczka, by poprawić wełnianą czapeczkę

na maleńkiej główce.

– Czy wiesz, Lucky, że oni tam o tobie rozmawiają? – szepnęła,

gładząc chłopczyka po policzku. – Tam na plaży. Rozpalili

ognisko, pieką kiełbaski i krewetki, a ci, którzy nie mają dyżuru,

piją piwo. Ja też powinnam tam być – mówiła przez ściśnięte

gardło. – I bawić się razem z nimi...

Feta na plaży była ze wszech miar uzasadniona, ponieważ

wszystko wskazywało na to, że wcześniak przeżyje, ale i dlatego,

że personel bazy miał za sobą tydzień obfitujący w dramaty i

niezwykłe wrażenia.

Gdy Emily wpatrywała się w zabawne grymasy na drobnej

twarzyczce, spod pieluszki wysunęła się maleńka rączka i

chwyciła ją za palec. Emily z rozrzewnieniem pomyślała, jak

mocny jest ten uścisk, co wskazywało, że jej podopieczny z

każdym dniem nabiera sił.

Ogarnęło ją uczucie radości, że znaleziono go na rozległym

terenie rodeo w Gunyamurze, że przeżył skomplikowaną operację

usunięcia wrodzonej wady serca oraz że personel szpitala wykrył i

dobrał leki przeciwko chorobie krwi, która nieleczona prowadzi

do śmierci.

Gdy wcześniej cały zespół orzekł, że wszyscy zasłużyli na

ognisko, Emily postanowiła zapomnieć o swoich smutkach i

wziąć w nim udział, lecz wystarczyło, by koledzy zniknęli jej z

oczu, a jej nastawienie diametralnie się zmieniło. Poczuła się

zmęczona. Fizycznie i emocjonalnie wyczerpana. Nie może

płaczem psuć kolegom zabawy. Dawno nie była taka

przygnębiona.

Wymknęła się więc do sali, gdzie leżał Lucky, by wzmocnić się

radością, jakiej ten ludzki okruszek dostarczał całemu zespołowi.

Jednak ten optymizm nie trwał długo, bo mała rączka przestała

ściskać jej palec. Jej serce przeszył nieznośny ból.

Znowu się rozpłakała.

Nie z powodu tego noworodka, lecz dlatego, że wróciło bolesne

wspomnienie innego dziecka. Wydarzyło się to dawno temu, w

zamierzchłej przeszłości, która nie może mieć żadnego wpływu na

teraźniejszość.

Dołączyła się do tego konieczność akceptacji faktu, że kolega

lekarz, z którym była zaręczona, porzucił ją dla innej. Była zła na

siebie z powodu tej porażki, nie pierwszej zresztą w jej życiu.

Dokuczała jej też zwyczajna samotność.

Nie jest jednak samotna. Ma mnóstwo przyjaciół. Serdecznych.

Właśnie zauważyła jednego z nich. Nadchodziła pielęgniarka

Grace.

Emily pospiesznie otarła łzy.

– Popłakałam się – wyznała. – Kto to widział, żeby lekarka

płakała?

– Niejeden uronił łzę nad tym maluchem – pocieszyła ją Grace.

– Niedawno przyłapałam na tym naszego ordynatora. – Pochyliła

się nad inkubatorem. – Jaki on śliczny... Na pewno nie będzie

żadnych problemów z adopcją.

– Znajdziemy jego prawdziwych rodziców – oświadczyła z

przekonaniem Emily.

– Tak myślisz? Na razie nic o nich nie wiadomo. Na rodeo były

setki ludzi. Trudno przeszukać cały Queerisland.

– Ktoś musi wiedzieć o jego istnieniu. Może jeszcze nie

przeczytali o nim w gazecie, nie słuchali radia, nie wiedzą, że on

żyje. – Emily wstała. – Jak się dowiedzą, to po niego przyjadą. –

Ostatni raz zerknęła na śpiącego noworodka. – Nie mogą się go

wyrzec.

Grace przytaknęła.

– Idziesz teraz na plażę? – zapytała.

– Owszem, idę. – Emily miała nadzieję, że jej odpowiedź

zabrzmiała stanowczo.

Lucky będzie żył. Ona również. Nie ma żadnego istotnego

powodu się wykręcać.

Jednak jej ton budził wątpliwości, bo Grace rzuciła jej

spojrzenie pełne współczucia.

– Nie miałam jeszcze okazji powiedzieć ci, że jest mi bardzo

przykro z powodu Simona.

– Już się pozbierałam – skłamała Emily. – Jak twierdzą

niektórzy, Simon to łachudra.

– Ja też tak uważam. Charles jest na niego wściekły, że tak

niespodziewanie zwinął manatki i zostawił szpital bez kardiologa.

Stale się odgraża, że pozwie go do sądu za zerwanie kontraktu.

– To było zrządzenie losu. – Emily z ulgą podjęła

bezpieczniejszy temat. – Ale wygląda na to, że pozyskaliśmy

nowego kardiologa.

Grace lekko pchnęła Emily w stronę wyjścia.

– Na to się zanosi. Idź już na tę plażę. I w moim imieniu wznieś

toast za młodą parę.

Szła powoli korytarzem.

Cieszyło ją szczęście Cala. Wszyscy mieszkańcy domu lekarzy

mieszczącego się w budynku starego szpitala tworzyli jedną

zgodną rodzinę i Cal był dla niej jak rodzony brat.

Podobnie jak Mike, ratownik medyczny i pilot śmigłowca.

Charlesa należało traktować jak ojca raczej dlatego, że był ich

przełożonym, a nie z racji wieku. Oraz dlatego, że miał najdłuższy

staż w bazie Crocodile Creek. Co więcej, posiadał niezwykły dar

polegający na tym, że wiedział o wszystkim, co dzieje się w

szpitalu.

Zapewne zawdzięczał to bezszelestnemu wózkowi

inwalidzkiemu, którym poruszał się od czasów wypadku we

wczesnej młodości. Emily instynktownie obejrzała się za siebie,

bo nigdy nie wiadomo, czy Charles nie jest tuż za plecami.

Korytarz był jednak pusty.

Mimo że Charles wiedział wszystko o wszystkich, nie

rozmawiała z nim o rozstaniu z Simonem, przeczuwając, że jego

słowa nie przyniosą jej oczekiwanej ulgi. Oboje bowiem zdawali

sobie sprawę, że przywiązanie Emily do Simona było zbyt słabe,

by zgodziła się z nim wyjechać, oraz że Simon nigdzie nie potrafił

zagrzać miejsca.

Emily pracowała w bazie od sześciu lat i podobnie jak Charles

już się nauczyła rozpoznawać tych, którzy wolą prowadzić osiadły

tryb życia. Należeli do nich Cal oraz Mike. Ludzie o odmiennej

osobowości po prostu dusili się w atmosferze bliskości panującej

w domu lekarzy.

Emily jednak pokochała to życie i tych łudzi.

Pogrążona w rozmyślaniach o Simonie, swoim życiu i ognisku

nad brzegiem morza, zaszła do pokoju, w którym znajdowała się

radiostacja. Przysiadła na kanapce pod oknem. Na chwilę. Żeby

zapanować nad emocjami napędzającymi do oczu łzy.

Na odgłos kroków zebrała się w sobie, by beztroskim

uśmiechem powitać tę osobę. Na próżno, bo gdy w drzwiach

stanął Mike, kąciki jej warg nagle opadły.

– Dlaczego nie jesteś na plaży? – zapytała.

– Bo jestem tutaj, żeby się dowiedzieć, dlaczego ciebie tam nie

ma.

Uśmiechnęła się słabo. Obecność tego faceta zawsze stawiają

na nogi!

– Chyba nie jestem w nastroju do zabawy – odparła.

– Ja też.

– Aha, Michael Poulos nie jest w nastroju do zabawy –

Roberts Alison - Wspólna przyszłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: