Angelsen Trine - Córka morza 09 Niebezpieczne uczucia.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

NIEBEZPIECZNE

UCZUCIA

Rozdział 1

- Chcecie zobaczyć, jak wygląda mój ukochany? – powtarzała Lina, wymachując

obrazkiem, który trzymała w ręce.

- No pewnie – uśmiechnęła się Elizabeth. Wytarła dłonie w fartuch, by na pewno mieć

czyste i suche palce.

Ostrożnie ujęła czarno – biały obrazek i przyglądała się mężczyźnie. Stał obok jakiejś

beczki i patrzył w dal, przed siebie. Fotografia była mała i niewyraźna, nie dało się rozróżnić

rysów, poza tym mężczyzna nosił bujną brodę.

- Wędrowny fotograf je zrobił – wyjaśniła Lina. – I właściwie to się nie nazywa

obrazek, tylko fotografia. On tak mi pisze w liście. Dałabyś wiarę, że można zrobić coś

takiego?

Elizabeth musiała się z nią zgodzić – rzeczywiście trudno uwierzyć. Spojrzała na

Kristiana, który wciąż stał w tym samym miejscu.

- A ty nie przyjedziesz zobaczyć? – spytała zdziwiona. – Widziałeś już przedtem taką

fotografię!

- E tam, nie ma za bardzo czego oglądać – uciął krótko. Elizabeth znowu spojrzała na

obrazek, Helene pochylała się nad nią.

- No nie, przestańcie się już gapić na tego człowieka. Nie możemy tu sterczeć przez

cały dzień! – krzyknął Kristian.

- Co ci się tak nagle zaczęło spieszyć? – zdumiała się Elizabeth, najwyraźniej nie

mając zamiaru wypuścić fotografii z ręki. – Jak to mówiłaś, Lina, jak się ten twój ukochany

nazywa?

- Andreas Sandberg.

- A, no tak – przypomniała sobie Elizabeth, oddając kartonik.

- No, Kristian, ty też chodź zobaczyć – powtórzyła Helene. Wzięła fotografię od Liny i

podsunęła ją Krystianowi. – Może go znasz. Przecież co roku jeździsz do Kabelvaag na

zimowe połowy.

- Nie, nigdy go nie widziałem – odparł pospiesznie.

- A może ty, Ole, wiesz, kto to taki? – dowiadywała się Elizabeth. Parobek studiował

podobiznę ze zmarszczonymi brwiami.

- Nie, nie wydaje mi się.

- On nie pochodzi z Kabelvaag – wtrąciła Lina. – On… W tej samej chwili Amanda

wypuściła z rąk talerz, który roztrzaskał się na tysiące

drobnych kawałków.

- Przepraszam, przepraszam – powtarzała przerażona. Ja nie chciałam. – Pospiesznie

przyniosła szczotkę i zaczęła zmiatać skorupy. – Ja oczywiście zapłacę, potrąćcie mi z pensji.

- Głupie gadanie – zaprotestowała Elizabeth. – Nie będziemy robić sprawy z powodu

jakiegoś talerza. Poza tym był stary, z tego kompletu zostały nam tylko dwie sztuki, po prosto

sprzątnij to i już.

Lina podbiegła, żeby pomóc Amandzie, a kiedy skończyły Kristian wyją z kuchennej

szuflady nóż i kamienną osełkę.

- Mam zajęcia w obejściu – oznajmił.

- Przepraszam, że zapyta – zwróciła się do niego Lina niepewnie. – Ale czy Andreas,

mój ukochany, mógłby przyjechać do mnie z wizytą, może na początku jesieni? On,

oczywiście, nie chce być ciężarem, będzie pracował we dworze na swoje utrzymanie.

Elizabeth uśmiechnęła się.

- No coś ty! Nie będziemy gościa zmuszać do pracy za łóżko i trochę jedzenia.

- Nie będzie tu odwiedzin żadnych ukochanych – uciął Kristian tak gwałtownie, że

Elizabeth podskoczyła.

- Co masz na myśli?

- To, co powiedziałem. Służące nie będą tu przyjmować swoich kawalerów. A poza

tym jedna robota goni drugą, to nie jest czas na wizyty.

Z tymi słowami wybiegł, zatrzaskując za sobą drzwi. Helene i Amanda spojrzały po

sobie spłoszone. Ole chrząknął.

- Chyba ja też wrócę do swoich zajęć – mruknął, po czym i on zniknął.

- Cóż to za dziwne zachowani, pomyślała Elizabeth.

- On nie miał nic złego na myśli, Lina – powiedziała. – Jest po prostu zmęczonym a

zresztą rzeczywiście, tyle tu roboty, że trudno zapraszać gości na dłuższe pobyty. Może

innym razem.

Lina skinęła głową, wpatrując się znowu w fotografię,

- To głupie z mojej strony, że spytałam o coś takiego – szepnęła. – Niedługo zaczną

się wykopki, potem strzyżenie owiec i uboje, i nie wiadomo co jeszcze.

- Może innym razem – powtórzyła Elizabeth i więcej nie poruszały już tego tematu.

Nadszedł październik. Trudna pora roku, kiedy to bóstwa pogody nie mogą się

zdecydować, czy ma być śnieg, czy deszcz. Tego dnia deszcz nieustannie zacinał w szyby, a

drzewa w gwałtownych podmuchach wiatru zgniły się aż do ziemi.

Elizabeth biegła właśnie na strych, gdy na schodach zderzyła się z Ane.

- Bądź ostrożniejsza – krzyknęła na córkę, ale złapała ją za rękę, zanim mała zdążyła

spaść. – Nie widziałaś czasem Kristiana?

- Maria jest strasznie głupia – poskarżyła Ane, nie zwracając uwagi na pytanie matki.

– Ona mówi, że ja wyglądam jak królik!

- Nie, w żadnym razie nie wyglądasz jak królik, i nie mów o ludziach, że są głupi –

odparła Elizabeth, zaglądając do kantoru Kristiana.

- Ona mówi, że mam za duże zęby. – Ane pokazała swoje dwa nowe siekacze. W

porównaniu z maleńkimi mlecznymi ząbkami, były rzeczywiście duże. Ale nie na

to Elizabeth zwróciła uwagę przede wszystkim. Jeden z przednich zębów zachodził na

drugi, dokładnie tak samo jak u Kristiana.

Poczuła, że przenika ją zimny dreszcz. Zauważyła to już wcześniej, ale ostatnio

skrzywienie stało się wyraźnie większe. Nigdy przedtem nie przemknęło jej nawet przez

myśl, że Ane mogłaby odziedziczyć jakieś charakterystyczne cechy swojego przyrodniego

brata. Fakt, że oboje są bardzo opiekuńczy wobec zwierząt, to nic szczególnego, ale to

tutaj…!

- Nakrzyczysz na Marię? – spytała Ane. Elizabeth nie mogła wydobyć z siebie słowa,

stała tylko i patrzyła na córkę. Może to

się z wiekiem zmieni, myślała z nadzieją, wiedziała jednak, że chyba nie powinna za

bardzo na to liczyć. Mogła tylko oczekiwać, że nikt nie zauważy rodzinnego podobieństwa.

-Mamo – denerwowała się Ane, tupiąc ze złością nogą. – Tylko patrzysz, a nic nie

mówisz! Masz zamiar nakrzyczeć na Marię, czy nie?

Elizabeth opanowała się i skinęła głową.

- Oczywiście, że z nią porozmawiam. Szukała jakiejś wymówki, żeby zakończyć tę

rozmowę.

- Teraz muszę znaleźć Kristiana – rzekła pospiesznie. – Zanosi się na wichurę,

musimy sprzątnąć to, co jest na dworze.

Ane marudziła coś za jej plecami, ale Elizabeth nie usłyszała, co dziecko mówi. W tej

samej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Kiedy otworzyła, na progu stał Sigvard, mąż

Bergette.

- Dzień dobry i szczęść Boże – przywitał się.

- Ach, to ty? Chyba z Bergette nie dzieje się nic niedobrego? – spytała Elizabeth

pośpiesznie, zaniepokojona o ciężarną przyjaciółkę. Do porodu zostały jeszcze cztery

miesiące. Dziecko będzie chyba bardzo duże, zgadywała Elizabeth, bo Bergette już teraz

zrobiła się gruba.

- Nie, Bergette ma się świetnie. A gdyby coś szło nie tak, to przecież mamy doktora.

Powiedział to z mdłym uśmiechem, który jednak nie obejmował oczu. W jego głosie

też brzmiała nuta niechęci. Elizabeth przypomniała sobie tamten dzień, kiedy Bergette

zwierzyła jej się, że jest brzemienna. Sigvard stał wtedy za firanką i przysłuchiwał się ich

rozmowie. Co jest w tym mężczyźnie? I czego chce ode mnie?

Nagle zdała sobie sprawę, że Sigvard o coś ją pyta. Opanowała się więc i poprosiła, by

powtórzył.

- Pytałem o Kristiana. Potrzebuję pomocy, by umieścić łódź w szopie, zanim wichura

rozpęta się na dobre. Nie wiesz, gdzie go mogę znaleźć?

- Jest w szopie na łodzie – odparła Ane rezolutnie. – Maria mówi, że jestem podobna

do królika – mówiła na tym samym oddechu. – Popatrz tu! – Uśmiechnęła się tak, żeby

zobaczył jej zęby.

- Ja myślę, że Maria jest zazdrosna – rzekł Sigvard spokojnie i potargał jasne włosy

dziewczynki.

- Jak kto? – spytała Ane, przechylając głowę na bok.

- Bo ty masz takie same zęby jak Kristian. – Wbił spojrzenie w Elizabeth.

A ona zesztywniała. Nagle zaschło jej w gardle. Właśnie o to się przed chwilą tak

martwiła.

- No to mamy z Kristianem już dwa podobieństwa – szczebiotała Ane. – Kochamy

zwierzęta i mamy takie same zęby. Och, jak się cieszę, muszę mu o tym powiedzieć! Tylko ty

mu czasem nic nie mów.

Sigvard nie odpowiedział, ale uśmiech, który posłał Elizabeth, sprawił, że dostała

gęsiej skórki.

- To Kristian tego nie wie? – spytał zanim zamknął za sobą drzwi.

- Myślisz, że on nie powie Krystianowi? – zastanawiała się Ane zaniepokojona.

- Nie, oczywiście, że nie – zapewniła Elizabeth w nadziei, że słowa, które wypowiada

brzmią przekonująco. Ale głos jej lekko drżał i dłonie zrobiły się lepkie. Musiała je więc

wytrzeć o spódnicę.

- Chyba poszukam Marii – oznajmiła Ane. – Poproszę, żeby mi pomogła w pisaniu

liter.

Wyglądało na to, że już wybaczyła ciotce tego królika, bo, podskakując radośnie,

pobiegła do salonu. Elizabeth wypuściła powietrze z płuc i skuliła się. Co powinna

powiedzieć, gdy Kristian wspomniał o podobieństwie jego zębów z zębami Ane? Kurczowo

skrzyżowała ręce na piersi, miała wrażenie, że jeśli je puści, to straci równowagę. Mózg

Angelsen Trine - Córka morza 09 Niebezpieczne uczucia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: