Angelsen Trine - Córka morza 25 Oczekiwanie.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

OCZEKIWANIE

Rozdział 1

Zaległa grobowa cisza. Pomimo panującego w kuchni ciepła Marię przeniknął

lodowaty chłód. Elen spoglądała na nią wrogo, a przez jej twarz przemknął lekki grymas.

Co takiego powiedziałam na weselu Bergette? - zastanawiała się zrozpaczona Maria.

Czyżby Elen domyśliła się, co zaszło między mną a Olavem? Mogę wszystkiemu zaprzeczyć,

czy nie ma to już sensu? Tamtego wieczora Elen prawie nie piła alkoholu, pamięta więc z

pewnością każde słowo. Ale przecież od wesela upłynęło tyle czasu! Dziwne, że do tej pory o

niczym nie wspomniała, mimo że wielokrotnie spotykały się w sklepie.

- Nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi - odparła wreszcie Maria i zakasłała. W gardle

poczuła straszną suchość, nalała więc sobie wody do szklanki i wypiła duszkiem. Dopiero

wówczas odwróciła się do Elen i dodała: - Mówisz, że na weselu Bergette coś powiedziałam?

- Nie udawaj, że nie masz o niczympojęcia - prychnęła Elen ze śmiechem

pozbawionym radości. Maria poczuła się tak, jakby otrzymała cios prosto w brzuch.

- Wiem, że kochasz Olava. Nie zapominaj jednak, że to ja jestem jego żoną -

wycedziła Elen, obracając obrączkę na palcu. Marii ulżyło. Spodziewała się usłyszeć cięższe

zarzuty.

Chwyciła imbryk z kawą i podszedłszy do stołu, drżącą ręką nalała do filiżanek.

- Dziękuję, nie chcę kawy - odezwała się Elen chłodno. Maria tylko wzruszyła

ramionami i wyjaśniła z pozoru obojętnym tonem:

- Kocham Olava tak jak brata, to chyba oczywiste.

- Jak brata - przedrzeźniała ją Elen, a jej urodziwa buzia wykrzywiła się ze złości. -

Nie tak mówiłaś na weselu.

- Minęło tyle czasu. Pewnie coś źle zapamiętałaś - rzuciła lekkim tonem Maria,

zdziwiona, skąd wzięła w sobie tyle odwagi. Elen pochyliła się nad stołem i ściszonym

głosem wycedziła:

- Nie udawaj przede mną, Mario. Powiedziałaś, że kochasz Olava, i gdybym go nie

poślubiła, to ty byś wyszła za niego za mąż. Takich rzeczy nie mówi się o kimś, wobec kogo

żywi się braterskie uczucia. Naprawdę tak powiedziałam? - zastanawiała się Maria, zdjęta

nagłym lękiem. Dlaczego jednak Elen od razu nie dała po sobie poznać, jak bardzo ją to

zdenerwowało? Czemu sączyła swoją niechęć kropelka po kropelce. Może czerpie

przyjemność z dręczenia mnie? Ciekawe, czy jeszcze coś ukrywa?

- Tamtego wieczora wypiłam trochę za dużo wina i plątał mi się język - odparła lekko,

chuchając, by ostudzić gorącą kawę. Z obawy, że filiżanka wyślizgnie się jej ze spoconej

dłoni, odstawiła ją jednak na spodek. -Chodziło mi o to, że masz szczęście, iż poślubiłaś

Olava. Pomyśl, gdyby mi naprawdę na nim zależało, to zakręciłabym się koło niego, zanim

poznał ciebie. Prawda? Jej słowa zabrzmiały rozsądnie. Poczuła przypływ odwagi.

- Mnie nie oszukasz, Mario. Myślisz, że nie zauważyłam, jak na niego patrzysz?

Jestem pewna, że wciąż ci na nim zależy!

- Jeśli nawet, to nie masz się czego obawiać. Jesteś przecież jego żoną. Proszę,

poczęstuj się naleśnikiem.

Podsunęła jej talerz, ale ponieważ Elen udawała, że tego nie widzi, odstawiła go z

powrotem na stół.

- Powiedziałaś coś jeszcze - wtrąciła Elen znienacka.

- O, co takiego? - zapytała Maria, pochylając wzrok nad talerzykiem.

- Widziałam wiele razy, jak się gapisz na Olava, jak się do niego uśmiechasz i z nim

żartujesz - mówiła podniesionym głosem. Wstała gwałtownie, ciężko dysząc, a jej dłonie

zacisnęły się w pięści. - Teraz wreszcie rozumiem, dlaczego. Na weselu zachwycałaś się, jaki

on przystojny, jak świetnie zbudowany, jakie ma silne ramiona, płaski brzuch...

- Siadaj, Elen - odezwała się Maria spokojnie. - Niemożliwe, bym coś takiego

powiedziała, zresztą po co miałabym to robić? Bywa, że z upływem czasu wyobraźnia

podsuwa nam coś i...

- Milcz, ty ladacznico! - zawołała Elen. Maria zerwała się z krzesła, omal go nie

wywracając.

- Cofnij te słowa! I bardzo cię proszę, ucisz się, bo obudzisz Kristine.

- Phi, ani myślę cofnąć tego, co powiedziałam! - odparła, dużo ciszej i dodała po

chwili: - Czy to na pewno Peder jest ojcem twojego dziecka? Marię przepełnił strach

przemieszany z gniewem. Drżącym palcem wskazała na drzwi i rzuciła stanowczo:

- Wyjdź stąd, Elen, natychmiast! Żona Olava nawet się nie poruszyła.

- Nie zamierzam się powtarzać. Wyjdź! - odezwała się ponownie Maria, podchodząc

bliżej.

Elen sięgnęła po swoją chustę i zerkając na Marię, oznajmiła z satysfakcją:

- Zdaje się, że trafiłam w sedno. Kristine nie jest córką Pedera. W tym momencie w

Marii coś pękło. Złapała Elen za ramiona i popchnęła ją w stronę drzwi. Ta jednak wyrwała

się i wymierzywszy jej siarczysty policzek, wrzasnęła tak głośno, że obudziła Kristine, która

spała w alkierzu.

- Nie dotykaj mnie! Maria złapała ją mocniej i wyprowadziła na dwór.

- Bądź pewna, że któregoś dnia pożałujesz swego zachowania, mogę ci to przyrzec -

wycedziła przez zaciśnięte zęby.

- A co, może rzucisz na mnie klątwę? Nie zdziwiłoby mnie to, bo wyglądasz jak

lapońska wiedźma - zaśmiała się Elen i wsiadła do bryczki. Maria zamknęła za sobą drzwi i

pośpieszyła do córeczki.

- Dobrze już, dobrze - pocieszała małą. - Coś ci się śniło, skarbie? Spij już! Mama

zaśpiewa ci kołysankę.

Zanuciła cicho, a po policzkach spłynęły jej łzy. Na szczęście w pomieszczeniu

panował mrok. Wkrótce Kristine przestała płakać, a gdy z łóżeczka dał się słyszeć jej

miarowy oddech, Maria wymknęła się cicho do kuchni.

Zasunęła zasłony w oknach i postawiła w kuchni zapaloną lampę. Naleśniki wyschły,

a kawa ostygła. Podgrzeję sobie jutro, pomyślała, odstawiając imbryk na ławie kuchennej.

Uprzątnąwszy ze stołu, otarła policzki mokre od łez i przysiadła z łokciami opartymi na

drewnianym blacie. Ukryła twarz w dłoniach, a jej ciałem wstrząsnął płacz. Wciąż piekł ją

policzek, ale jeszcze bardziej dokuczały jej wyrzuty sumienia. Bo chociaż wyrzuciła Elen z

domu i zaprzeczyła wszystkiemu, o co ją posądzała, to czuła, że Elen ma rację, wyzywając ją

od najgorszych. Przecież oddała się żonatemu mężczyźnie i zaszła z nim w ciążę. Peder jako

jedyny zna prawdę, on jednak zaginął. Nad nim także zapłakała. Siedziała tak, póki ciało jej

nie zdrętwiało i zabrakło jej łez. Dopiero wtedy się wyprostowała i otarła fartuchem twarz.

Pomyślała, że Elen mimo wszystko nie miała prawa nazywać jej ladacznicą, skoro opierała

się jedynie na domysłach.

Nalała chochlą wody do szklanki i, pochlipując, oparła się biodrem o ławę. Sama

słyszała, że Elen nie do końca jest taka, jaką udaje. Może ona też coś ukrywa, zasłaniając się

słodkim uśmiechem i obrączką? Maria pokiwała głową i od razu zrobiło jej się lżej. Poza tym,

wciąż broniła się w duchu, nikt poza Pederem nie zna prawdy. Nigdy nie miała zamiaru

niszczyć związku Elen i Olava. Przeciwnie, lubiła Elen i nigdy nie życzyła jej źle. A Olav...

Cóż, kocha go, choć wie, że nigdy nie będą razem.

Zgasiła lampę i skierowała swe kroki do alkierza. Zwinięta w kłębek w chłodnej

pościeli, złożyła dłonie do modlitwy i wyszeptała w mrok:

- Dobry Boże, nie modlę się o wybaczenie za to, że zgrzeszyłam, bo nie potrafię

spojrzeć na to w ten sposób, skoro urodziłam tak śliczną córeczkę. Zresztą, jeśli już, to nie

ciebie lecz Elen i Olava powinnam prosić o wybaczenie, jeśli ich skrzywdziłam. Ale wiesz

przecież, że nie mogę tego uczynić, bo tylko bym pogorszyła sytuację. Dlatego, proszę cię,

byś ich strzegł, i sprawił, by było im ze sobą dobrze. Amen. Modlitwa przyniosła jej ulgę.

Maria zamknęła oczy i wkrótce spała już twardym snem.

Następnego ranka, gdy Kristine ją obudziła, Marii kręciło się w głowie ze zmęczenia i

dopiero po chwili przypomniała sobie, co się wydarzyło poprzedniego wieczoru. Wyjęła

córkę z łóżeczka i skierowała się do kuchni. Mijając lustro, zatrzymała się i przyjrzała swemu

odbiciu. Oczy miała spuchnięte od płaczu, ale na szczęście na policzku nie został ślad od

uderzenia Elen.

- Zimno ci? - spytała córeczkę i kucnęła, by napalić w piecu. Kristine pokręciła

główką.

- Posiedź sobie tutaj, blisko pieca - przykazała córeczce, sadzając ją na krześle, po

czym zajęła się poranną toaletą.

Gdy po śniadaniu zbierała się, aby wyjść do sklepu, sięgnęła po odłożoną na ławie

kartkę, którą napisała wcześniej, i przeczytała raz jeszcze:

Książki do wypożyczenia.

Książki na półce wypożycza się za darmo. Każda osoba może wziąć jednorazowo

jedną książkę na okres trzech tygodni.

Bardzo była ciekawa, jak klienci przyjmą jej pomysł. Czy napisała dość wyraźnie?

Zresztą, gdyby coś było niejasne, zawsze mogą zapytać.

- Chodź, Kristine - powiedziała i chwyciła córeczkę za rękę. Na dworze panował

jesienny chłód, ale na niebie nie widać było ani jednej chmurki. Przez noc na kałużach

utworzyła się cienka warstewka lodu. Kristine miała dużo uciechy, stąpając po pękającym

lodzie. Zaraz po wejściu do sklepu Maria ustawiła książki na półce. Potem napaliła w piecu i

powiesiła kartkę.

Cofnąwszy się o krok, by zobaczyć, jak to wygląda, pokiwała głową z zadowoleniem.

Obróciła się na dźwięk dzwonka przy drzwiach i dostrzegła Jeremiasza, który rozglądał się

nieco bezradny przy wejściu. Zauważył kartkę z ogłoszeniem. Zmrużywszy oczy,

przesylabizował powoli pierwszą linijkę tekstu.

Maria przypomniała sobie tamten wieczór, gdy Jeremiasz próbował wziąć ją siłą.

Najwyraźniej wstydził się tego zdarzenia i pokornie próbował ją jakoś udobruchać.

- Chcesz wypożyczyć książkę? - zapytała, by mu trochę pomóc. - Możesz ją trzymać

w domu przez trzy tygodnie, ale musisz pilnować, by się nie zniszczyła.

Pokręcił głową i wytarł nos w rękaw kurtki.

Maria odwróciła się z obrzydzeniem, zadowolona, że nie był zainteresowany

książkami.

- Czym mogę służyć? - zapytała. Pogrzebał w kieszeni spodni i wyjąwszy parę monet,

oznajmił:

Angelsen Trine - Córka morza 25 Oczekiwanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: