Andersen Hans Chrystian - Umarłe dziecko.pdf

(58 KB) Pobierz
4197881 UNPDF
Hans Christian Andersen
Umarłe dziecko
Żałoba gościła w domu, żałoba panowała w sercach.
Umarło najmłodsze dziecko, czteroletni , jedyny syn,
nadzieja i radość rodziców. Mieli wprawdzie dwie córki, obie
były dobre i kochane dziewczynki, ale utracone dziecko jest
zawsze najukochańsze. Los ciężko ich doświadczył. Ojciec był
głęboko zrozpaczony, ale matkę zmiażdżył wielki ból. Dni i
noce siedziała nad chorym dzieckiem, pielęgnowała je i
tuliła. Czuła w nim cząstkę siebie. Nie mogła tego pojąć, że
dziecko umarło, że włożą je do trumny i pochowają w grobie.
Bóg nie mógł jej zabrać dziecka - myślała - a skoro się tak
jednak stało i miała już tę pewność, powiedziała w swym
bezmiernym bólu: „To pewnie Bóg o tym nie wiedział. Ma on
tu na ziemi służbę pozbawioną serca, która robi to, co jej się
podoba i nie słyszy modlitw matki!”
W bólu wyrzekła się Boga i wówczas ogarnęły ją ponure
myśli. Myśli o wiecznej śmierci, o tym, że człowiek stanie się
prochem w ziemi i że tak się wszystko skończy. Gdy tak
rozmyślała, nie miała się na czym oprzeć i pogrążała się w
nicość i w zwątpienie bez dna.
W najcięższych chwilach nie mogła już płakać. Nie myślała
o swych córeczkach, które pozostały. Łzy męża spadały na
jej czoło, ale nie podnosiła ku niemu oczu. Myśli jej były przy
zmarłym dziecku. Żyła wywołaniem każdego wspomnienia o
nim, każdego z jego niewinnych, dziecięcych słów.
Nadszedł dzień pogrzebu. Matka parę poprzednich nocy
spędziła bezsennie, o świcie zmogło ją zmęczenie i zasnęła
na krótko. Przez ten czas wyniesiono trumnę do sąsiedniego
pokoju i zabito ją gwoździami, aby matka nie słyszała
uderzeń młotka.
Obudziwszy się wstała, a mąż powiedział do niej ze łzami:
- Zamknęliśmy trumnę, tak musiało się stać.
- Gdy Bóg jest dla mnie okrutny, jakże mogą ludzie być
lepsi! - zawołała szlochając i płacząc.
Zaniesiono trumnę do grobu. Niepocieszona matka
siedziała obok swych córeczek, patrzyła na nie, nie widząc
ich. Jej myśli odbiegały od domu, oddała się bólowi. Tak
minął dzień pogrzebu i wiele innych dni minęło w tym
samym jednostajnym, ciężkim bólu. Patrzyli na nią
domownicy wilgotnymi oczami i smutnym wzrokiem. Nie
słuchała ich pocieszeń - i cóż mogli powiedzieć, sami byli
zbyt ciężko zmartwieni.
Zdawało się, że sen opuścił ją zupełnie, a sen byłby jej
najlepszym przyjacielem, przywróciłby spokój duszy.
Zmuszali ją, aby kładła się do łóżka, a ona, położywszy się,
udawała, że śpi. Pewnej nocy mąż, słysząc jej oddech,
pewien, że od- nalazła spokój i ulgę, złożył ręce w modlitwie
i wkrótce zasnął zdrowym i mocnym snem. Matka podniosła
się , narzuciła na siebie suknię i cicho wymknęła się z domu.
Poszła tam, gdzie całe dni i noce podążały jej myśli - do
grobu, w którym leżało jej dziecko. Nikt jej nie widział i ona
nie widziała nikogo.
Matka weszła na cmentarz, podeszła do małej mogiłki,
która była jednym wielkim bukietem pachnących kwiatów.
Usiadła i pochyliła głowę, jak gdyby poprzez gęstą warstwę
ziemi mogła zobaczyć swego chłopczyka. Nie mogła
zapomnieć kochanego wyrazu jego oczu, nawet wtedy, gdy
był już chory. Jakże wymowne było jego spojrzenie, kiedy się
nad nim pochylała i ujmowała jego delikatną rączkę, której
sam nie mógł już podnieść. Tak, jak siedziała nad jego
łóżkiem, czuwała teraz nad jego grobem, ale tutaj łzy mogły
swobodnie płynąć i spadać na grób.
- Chcesz pójść za swoim dzieckiem? - powiedział jakiś
głos tuż obok niej. Dźwięczał tak jasno, tak głęboko, że
przeniknął do jej serca. Spojrzała: obok niej stał jakiś
człowiek, owinięty w obszerny, żałobny płaszcz, którego
kaptur przykrywał mu głowę. Jego twarz była surowa, ale
wzbudzała zaufanie a oczy promieniały, jak gdyby był
młodym człowiekiem.
- Za moim dzieckiem - w jej oczach była prośba pełna
rozpaczy.
- Czy odważysz się pójść za mną? - spytała postać -
Jestem Śmierć.
Skinęła głową. I nagle zdawało się, że wszystkie gwiazdy
płoną takim blaskiem, jak księżyc w pełni; zobaczyła cały
przepych barw w kwiatach na grobie. Powłoka ziemi
zapadała się łagodnie a postać rozpostarła nad nią swój
czarny płaszcz! Pogrążała się w ziemi a cmentarz
rozpościerał się nad jej głową jak dach. Nastała noc, noc
śmierci.
Rąbek płaszcza uchylił się i oto matka stała w potężnej
hali. Panował półmrok. Nagle zobaczyła przed sobą swoje
dziecko i w tejże chwili przytulała je do swego serca, a ono
uśmiechało się do niej i było piękniejsze niż dawniej. Wydała
okrzyk, ale nie usłyszano go, gdyż wokół niej rozbrzmiewała
cudowna muzyka. Nigdy jeszcze nie słyszała tak błogich
tonów, wydobywały się one spoza ciężkiej i czarnej jak noc
zasłony, która oddzielała halę od wielkiego kraju wieczności.
- Moja droga, miła mamo! - usłyszała głos swego
kochanego dziecka, a potem w nieskończonej błogości
poczuła jeden pocałunek za drugim.
- Na ziemi nie jest tak pięknie! Widzisz mamo, czy widzisz
to wszystko? Oto szczęście!
Ale matka nie widziała nic, co dziecko pokazywało, nic
oprócz czarnej nocy. Patrzyła ziemskimi oczami, nie tak jak
dziecko, które Bóg do siebie prowadził. Słyszała dźwięki,
tony, ale nie słyszała słów, w które pragnęła wierzyć.
- Teraz mogę fruwać, mamo - powiedziało dziecko -
pofrunąć ze wszystkimi radosnymi dziećmi tam, do Boga.
Chciałbym tak bardzo frunąć, ale kiedy ty płaczesz, jak teraz,
nie mogę cię porzucić, a chciałbym tak bardzo! Czyż nie
mogę pójść z nimi? Przyjdziesz przecież do mnie wkrótce,
moja miła mamo!
- Ach, zostań - powiedziała - tylko przez chwilę. Jeden
jedyny raz chcę na ciebie spojrzeć, pocałować cię i utulić w
moich ramionach! - Całowała je i tuliła. Wtem z góry
zabrzmiało jej imię, głos ten był bardzo żałosny. Cóż to
mogło być?
- Czy słyszysz? - powiedziało dziecko - To ojciec cię woła!
I znowu po chwili rozległy się głębokie westchnienia, jak
gdyby płaczących dzieci.
- To moje siostry! - rzekło dziecko - Mamo, chyba o nich
nie zapomniałaś?
Wtedy wspomniała o tych, których zostawiła i ogarnął ją
lęk. Ich wołanie i westchnienia rozbrzmiewały jeszcze w
górze, prawie o nich zapomniała dla umarłego dziecka.
- Mamo, teraz biją dzwony Królestwa Niebieskiego! -
powiedziało dziecko - Mamo, teraz wschodzi słońce!
Spłynęło na nią olśniewające światło, dziecko zniknęło, a
ona wzniosła się w górę. Zrobiło się zimno, podniosła głowę i
spostrzegła, że leży na grobie swego dziecka. Bóg zesłał jej
sen i we śnie stał się podporą jej stóp, światłem jej rozumu.
Uklękła i modliła się:
- Przebacz mi Panie Boże, że chciałam zatrzymać wieczną
duszę w jej locie i że pragnęłam zapomnieć o obowiązkach,
którymi mnie tu na ziemi obarczyłeś względem żywych!
Gdy wymówiła te słowa, poczuła ulgę w sercu. Wzeszło
słońce, nad jej głową zaśpiewał ptaszek, dzwony kościelne
dzwoniły na mszę poranną. Dokoła niej panował nastrój tak
uroczysty, jak w jej sercu. Poznała swego Boga,
przypomniała sobie swoje obowiązki i pełna tęsknoty
pośpieszyła do domu. Pochyliła się nad mężem i serdecznym
pocałunkiem obudziła go. Mówili do siebie słowa serdeczne i
szczere. Była silna i łagodna, tak jak tylko żona potrafi być,
stała się źródłem pociechy:
- Wola Boga jest zawsze najlepsza!
A mąż spytał:
- Skąd zaczerpnęłaś nagle tyle sił i tak pocieszające
myśli?
Ona zaś pocałowała męża i dzieci i powiedziała:
- Mam je od Boga za pośrednictwem naszego zmarłego
dziecka.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin