SZEŚĆ FILARÓW POCZUCIA WŁASNEJ WARTOŚCI
Sześć filarów poczucia własnej wartości:
- praktyka świadomego życia;
- praktyka samoakceptacji;
- praktyka odpowiedzialności za siebie;
- praktyka asertywności;
- praktyka życia celowego;
- praktyka integralności osobistej;
Świadomość życia:
Rozum jest dla nas podstawowym narzędziem w życiu. Jeśli go zdradzimy, ucierpi poczucie naszej wartości. Jeśli nie uświadomimy sobie w wystarczającym stopniu swoich działań, jeżeli żyjemy bezmyślnie, spotyka nas nieuchronnie kara w postaci zaniku poczucia własnej skuteczności i szacunku do siebie. Nie możemy czuć się kompetentni i wartościowi, żyjąc w umysłowej mgle.
Samoakceptacja:
Podczas gdy samoocena jest czymś, czego doznajemy, akceptacja siebie jest czymś, co robimy. Akceptować siebie to być po swojej stronie, być swoim sprzymierzeńcem. W znaczeniu najbardziej podstawowym samoakceptacja odnosi się do poszanowania i troski o siebie, które wynikają z faktu, że jestem żywą i świadomą istotą. Akceptacja siebie jest odmową bycia swoim wrogiem.
Odpowiedzialność za siebie:
Odpowiedzialność za siebie pociąga za sobą potrzebę uświadomienia sobie następujących faktów:
- jestem odpowiedzialny za realizację swoich pragnień;
- jestem odpowiedzialny za swoje wybory i działania;
- jestem odpowiedzialny za stopień świadomości, z którą podchodzę do swojej pracy;
- jestem odpowiedzialny za stopień świadomości w moich relacjach z ludźmi;
- jestem odpowiedzialny za swoje zachowanie wobec ludzi: współpracowników, kolegów, klientów, małżonka, dzieci, przyjaciół;
- jestem odpowiedzialny za to, jak spędzam czas;
- jestem odpowiedzialny za jakość swojej komunikacji z ludźmi;
- jestem odpowiedzialny za swoje szczęście;
- jestem odpowiedzialny za akceptowanie i wybór wartości, zgodnie z którymi żyję;
- jestem odpowiedzialny za podnoszenie poziomu własnej samooceny;
Asertywność:
Asertywność oznacza poszanowanie własnych pragnień, potrzeb, wartości i poszukiwanie właściwych form wyrażania ich w życiu codziennym. Jej przeciwieństwem jest poddanie się nieśmiałości, które polega na wygnaniu siebie do wiecznego podziemia, w którym wszystko, czym jestem, spoczywa ukryte lub martwe – tak by uniknąć konfrontacji z kimś, czyje wartości są odmienne od moich, lub by się komuś przypodobać, kogoś zjednać, kimś manipulować albo po prostu do kogoś „należeć”. Asertywność oznacza gotowość stawania w swojej obronie, otwartego bycia tym, kim jestem, traktowania siebie z szacunkiem we wszystkich relacjach z ludźmi.
Życie celowe:
Praktyka życia celowego jako sposobu funkcjonowania w świecie wiąże się z następującymi podstawowymi zagadnieniami:
- odpowiedzialnością za świadome formułowanie własnych celów;
- staraniem, by określić działania niezbędne do realizacji celów;
- obserwacją zachowań w celu sprawdzenia ich zgodności z wyznaczonymi celami;
- obserwowaniem wyników własnych działań, w celu sprawdzenia, czy prowadzą tam, dokąd chcemy zmierzać;
Integralność osobista:
Kiedy nasze postępowanie pozostaje w konflikcie z naszymi przekonaniami o tym, co właściwe, tracimy twarz we własnych oczach.
Większość zagrożeń dla integralności, wobec których stajemy, to drobne sprawy. Jednak skumulowana waga dokonywanych przez nas wyborów ma wpływ na poczucie siebie.
Praktyka życia z zgodzie ze sobą jest szóstym filarem poczucia własnej wartości.
Przekonania o sobie wspierające poczucie własnej wartości:
Ogólne:
- mam prawo do istnienia;
- wysoko siebie cenię;
- mam prawo szanować i traktować jako ważne własne potrzeby i pragnienia;
- nie po to istnieję, by dorastać do cudzych oczekiwań; moje życie należy do mnie; (odnosi się to również do innych; każdy człowiek jest panem swojego życia; nikt nie żyje na świecie po to, by spełniać moje oczekiwania);
- nie uważam siebie za czyjąś własność ani nie uważam nikogo za swoją własność;
- zasługuję na miłość;
- zasługuję na podziw;
- zwykle jestem lubiany i szanowany przez tych, których lubię i szanuję;
- powinienem postępować wobec ludzi sprawiedliwie i uczciwie, a inni powinni postępować sprawiedliwie i uczciwie wobec mnie;
- zasługuję, by być traktowanym przez wszystkich uprzejmie i z szacunkiem;
- kiedy ludzie traktują mnie nieuprzejmie lub bez szacunku, świadczy to o nich, nie o mnie; świadczy to o mnie tylko wówczas, gdy takie traktowanie uznaję za słuszne;
- jeżeli ktoś nie odwzajemnia moich uczuć, może to być bolesne i rozczarowujące, ale nie świadczy o mojej wartości;
- żaden człowiek czy grupa nie może dyktować, co powinienem myśleć i odczuwać na swój temat;
- ufam podpowiedziom swojego umysłu;
- widzę to, co widzę, i wiem to, co wiem;
- bardziej mi służy poznanie prawdy niż zachowanie przekonania, że mam „rację” za cenę niedostrzegania faktów;
- jeżeli będę wytrwały, zrozumiem to, co potrzebuję zrozumieć;
- jeżeli będę wytrwały, a moje cele realistyczne, to będę w stanie je osiągnąć;
- jestem w stanie sprostać fundamentalnym wymaganiom życia;
- zasługuję na szczęście;
- jestem „wystarczająco dobry”; (co nie oznacza, że nie muszę się już niczego uczyć ani bardziej rozwijać; oznacza natomiast, że mam prawo do podstawowej samoakceptacji, omówione wcześniej);
- potrafię podnosić się po porażkach;
- mam prawo popełniać błędy – to jeden ze sposobów, w jaki się uczę; błędy nie są powodem do potępiania siebie;
- nie rezygnuję ze swoich sądów; nie udaję, że moje przekonania są inne, niż są naprawdę, by zdobyć popularność czy aprobatę;
- rzecz nie w tym, co „oni” myślą, ale co „ja” wiem; to, co wiem, jest dla mnie ważniejsze niż czyjeś błędne przekonanie;
- nikt nie ma prawa narzucać mi idei i wartości, których nie akceptuję, i tak jak ja nie mam prawa narzucać innym swoich idei ani wartości;
- jeżeli moje cele są racjonalne, zasługuję, by odnieść sukces w ich realizacji;
- szczęście i sukces – tak jak zdrowie – są moim naturalnym stanem, a nie chwilowym odchyleniem od normy; to niepowodzenie – tak jak choroba – jest odchyleniem;
- rozwój i spełnienie siebie są uprawnionymi celami moralnymi;
- ...
Milagros210