Dominiak Ryszard - Tajemnica planety Hat.pdf - Dokumenty - grzegorj

RYSZARD DOMINIAK

TAJEMNICA

PLANETY HAT

LUDOWA SPÓŁDZIELNIA WYDAWNICZA WARSZAWA 1986

Właśnie gdy At zamierzał udać się do pokoju wytchnienia, jaskrawym fioletem zamru-

gało oko aparatury M-16 i zaraz też z umieszczonego niżej głośnika dobiegły go słowa:

— Zgłasza się Zespół 3. Do bazy Oki zgłasza się Zespół 3 z ważnym komunikatem.

At wychylił się nieco z fotela. Jego lewe ramię zawisło na chwilę nad czarnym pulpi-

tem, którego połyskliwą płaszczyznę wypełniały przełączniki. Przekręcił jeden z nich i powie-

dział:

— Baza Oki przyjmuje informację Zespołu 3.

Teraz zamigotało jeszcze jedno, tym razem białe światełko i At usłyszał cichutki szelest

aparatury zapisu:

— Uwaga! W dniu siedemdziesiątym trzecim pa, czasu osiemnaście do dwustu osiem-

dziesięciu Zespół 3 utracił kontakt wizyjny i foniczny ze statkiem G-137. Pojazd ten realizo-

wał swój program w kwadracie czterdzieści jeden, osiemdziesiąt pięć planety Hat. Penetro-

wany przez G-137 obszar jest pustynny, słabo zaludniony. Wzdłuż linii czterdzieści jeden cią-

gnie się łańcuch skalistych gór, w lewym dolnym rogu kwadratu miasto Kasazata, a dalej, nie-

mal w środku pustyni, zakłady produkujące paliwo Wu. Zgodnie z planem załoga statku miała

pobrać próbki surowca i gotowego produktu. Jak wynika z relacji dowódcy, pojazd znajdował

się nad celem, gdy nagle urwała się fonia. Wówczas dyżurny operator natychmiast włączył

kanał awaryjny. Nie przyniosło to spodziewanego skutku. Jeszcze przez chwilę można było

obserwować G-137 na monitorze. Od tego momentu utraciliśmy z nim kontakt promienny. W

tej sytuacji Zespół 3 skierował na miejsce wypadku najbliższy pojazd G-135. Jego załodze

zalecono ustalenie przyczyn awarii, a w razie konieczności zniszczenie G-137. Mimo że od

chwili wydania polecenia statek G-135 był już po kilkudziesięciu sekundach w wyznaczonym

kwadracie i mimo że podczas poszukiwań zastosował jarzenie dematerializujące, nie natrafił

na jakikolwiek ślad pojazdu. Z tych względów Zespół 3 zgłaszając niniejszą informację pilnie

prosi o instrukcje. Podpisano: Kierownik Zespołu 3 — Mar.

At ponownie wychylił się nieco z fotela i powiedział w stronę ukrytego gdzieś między

aparaturą mikrofonu:

— Informację Zespołu 3 przyjęto. Do czasu nim otrzymacie szczegółowe instrukcje,

należy prowadzić poszukiwania statku. To wszystko.

Głos Ata brzmiał szeleszcząco, był równie cichy i bezbarwny jak głos w głośniku. Nie-

ruchome, szeroko rozstawione oczy Ata sugerowały, że otrzymana przed chwilą wiadomość

nie zrobiła na nim wrażenia. Było to jednak odczucie mylące. Już pierwsze zdania komunika-

tu uświadomiły Atowi rozmiar klęski. Odczuł ją szczególnie mocno, gdyż katastrofa statku G-

137 była jakby i jego porażką. To on, At, zaprogramował lot statku, wyznaczył załogę, cel,

zadania. Zrobił to wbrew zastrzeżeniom głównego specjalisty bazy, Gaja, i przy biernym

przyzwoleniu szefa, Duta. Wiedział, że stary Dut miał do niego słabość, że w wielu wypad-

kach pobłażał mu. Tę słabość szefa At wykorzystywał niejednokrotnie do własnych celów.

Tym razem jednak jego nieposkromiona ambicja, tkwiąca w nim żądza wybicia się za wsze-

lką cenę doprowadziły do klęski. Wiedział, bardzo dobrze wiedział, że w raporcie do Ferriego

Gaj nie omieszka przedstawić, kto był autorem projektu. Oczywiście uzasadni i swoje negaty-

wne stanowisko wobec planu Ata, co równoznaczne będzie z oskarżeniem skierowanym prze-

ciwko niemu i Dutowi. At zdawał sobie sprawę z konsekwencji. Wiedział, że Ferri, szef lotów

międzygwiezdnych planety Nurra, jest istotą bezwzględną, stosującą ostre kary wobec tych

wszystkich, którzy w swej działalności dopuszczają się jakiejkolwiek niesubordynacji. Pod

tym względem nie miał złudzeń. Jeśli szef lotów międzygwiezdnych otrzymałby raport o

zamierzonej bez jego wiedzy akcji, w wyniku której zaginął statek typu G-137, zarówno on,

jak i Dut skazani zostaliby na ciężkie roboty w kopalniach Tisco. Oczyma wyobraźni At

widział już siebie, jak obsługuje wielkie roboty w głębokich, pełnych wyziewów sztolniach.

Pomyślał o Ducie. Jeśli on — istota w sile wieku — mógł liczyć na przeżycie kilku, a nawet

kilkunastu lat, to stary Dut... At westchnął. Jego owalna głowa o wypukłym czole przechyliła

się na lewe ramię, a ręka zmierzająca do przełącznika wizji zawisła w pól drogi. Dla starego

Dula sztolnie to pewna śmierć. Właśnie wtedy postanowił nie informować swego szefa o

wydarzeniu. Cofnął więc rękę od włącznika radiotelefonu i opadł w głąb fotela. Zamyślił się.

Postanowił zniszczyć zapis przyjętej informacji. W ten sposób zyskałby kilkanaście godzin na

prowadzenie poszukiwań we własnym zakresie. Czy jednak jest to możliwe? Czym uzasadni

pilną potrzebę wyjazdu na satelitę Zi, na którym stacjonuje załoga Zespołu 3? Jeśli nawet

przekona Duta o potrzebie dokonania wymiany urządzenia gama w centrum obliczeniowym

Zespołu, to fakt ten wcale nie oznacza, że będzie mógł polecieć na planetę Hat. Chyba że

ominąłby satelitę Zi? Gdyby nawet tak zrobił, to i tak nasłuch wizyjny Zespołu wykryje

pojazd.

Im dłużej At rozmyślał nad sposobem wybrnięcia z trudnej sytuacji, tym bardziej utwie-

rdzał się w przekonaniu, że jego możliwości tylko pozornie były duże. Rzeczywistość zamy-

kała się w ciasnym, kontrolowanym ze wszystkich stron systemie, w którym spełniał on pod-

rzędną rolę starszego operatora nawigacji kosmicznej dalekiego zasięgu. Chociaż? Gdyby ze-

chciał, mógłby na przykład opanować statek Pirna-2. Pojazdy tego typu przystosowane są do

dalekich rejsów kosmicznych, a najważniejsze, że wyposażone są w taki system samoobrony,

który wyklucza jakąkolwiek ewentualność przechwycenia lub zniszczenia pojazdu. Jeśli więc

zdecydowałby się na porwanie Pirny, miałby przynajmniej pewność, że skoro nawet nie uda

mu się odszukać G-137, to i tak droga w przestrzeń kosmiczną będzie przed nim otwarta.

Ucieczka na Pirnie była przedsięwzięciem pewnym i tak bezpiecznym, że At mimo woli

uśmiechnął się. Nawiedziła go bowiem myśl, że mógłby wreszcie zrealizować swe marzenie

— polecieć w kierunku gwiazdozbioru Defa. Tam właśnie pięć lat temu wyruszyła wyprawa

kosmiczna kierowana przez ojca Ata — Atarina. Trzy statki typu Pirna-1 opuściły planetę

Nurra z poleceniem zbadania odległego o osiem lat świetlnych gwiazdozbioru Defa. Z obli-

czeń wynikało, że pojazdy miały osiągnąć pole grawitacyjne najjaśniejszej gwiazdy układu

Defa w ciągu trzech lat i siedemdziesięciu sześciu dni. Obliczenia sprawdziły się. Przy szy-

bkości krytycznej pojazdu wartość czasowa względem miejsca startu ulegała infilmacji i była

niewspółmierna do czasu planety Nurra o jeden i trzysta siedemdziesiąt pięć tysięcznych

sekundy. Tę zależność po raz pierwszy potwierdziła praktyka długotrwałego lotu wyprawy do

gwiazdozbioru Defa. Do momentu osiągnięcia pola grawitacji Defy utrzymywana była

pomiędzy statkiem a kosmodromem Baa stała łączność. Dopiero gdy pojazdy zbliżyły się do

jednej z planet, którą ojciec Ata nazwał Tiraza, co oznaczało „odchylona”, system łączności

wizyjno-fonicznej począł ulegać silnym zakłóceniom, aż w pewnej chwili zanikł. Nie pomo-

gły awaryjne generatory wielkiej mocy. Ostatni meldunek z wyprawy brzmiał tajemniczo:

„Znajdujemy się w sferze oddziaływania gwiazdy Omega. Jest to gwiazda, na której zachodzą

procesy energetyczne typu «widmo 5», a więc dokładnie nam znane. Natomiast niepokój bu-

dzi struktura masy i układ otaczających gwiazdę planet. Jedna z nich, połyskująca nieznanym

szarym światłem, posiada zadziwiająco silne, wirujące pole magnetyczne. Mimo znacznej od-

ległości przyrządy nasze wyraźnie odczuwają wpływ tego pola. Najlepszą ilustracją zjawiska

jest fakt, że nasze Pirny mają trudności z utrzymaniem właściwego kursu”. I jeszcze po małej

przerwie coś jakby westchnienie zakończone uwagą: „Od kilku godzin narasta we mnie uczu-

cie niepokoju. Jest to jakiś lęk wynikający z przeświadczenia, że znajdujemy się w obliczu

nieznanego zjawiska, które może okazać się dla nas groźne”.

I to były ostatnie słowa ojca. Z taśmą, na której były one nagrane, nie rozstawał się At

od chwili, gdy powszechnie uznano flotyllę statków badających przedpole gwiazdozbioru De-

fa za zaginioną. Tylko At nie podzielał tej opinii. Sądził, nie bez pewnych racji, że możliwość

zniszczenia bądź awarii trzech statków powietrznych klasy Pirna-1 jest mało prawdopodobna.

A jeśli tak, to na jednej z planet układu Omega prawdopodobnie wylądowały statki wyprawy.

Silne pole magnetyczne układu nie sprzyja, a nawet wyklucza nawiązanie łączności, co oczy-

wiście wcale nie oznacza, że załogi pojazdów nie żyją. At i inni członkowie rodzin uczestni-

ków wyprawy zabiegali u Ferriego, aby wysłał w rejon Defy ekipę poszukiwawczą. Ale szef

dowodzenia lotami dalekiego zasięgu, który zazwyczaj przejawiał niezwykłą konsekwencję,

Dominiak Ryszard - Tajemnica planety Hat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: