Warren_Tracy_Anne_Milosna_pulapka_1.pdf

TRACY ANNE

WARREN

Miłosna pułapka

Przekład

Agata Kowalczyk

Londyn, lipiec 1816

Ja, Adrian Philip George Stuart Fitzhugh, biorę ciebie, Jeannette

Rose, za małżonkę...

Violet czuła, że zaraz zemdleje, tutaj, przed ołtarzem, w obec

ności Adriana i arcybiskupa. W obecności niemal całej socjety -

wszystkich, którzy zgromadzili się w katedrze Świętego Pawła,

żeby być świadkami ślubu uznanego za wydarzenie roku.

Nawy wypełniało chyba z tysiąc osób. Dwa tysiące oczu wpa

trywało się z nabożnym zachwytem w Jeannette Brantford, kró

lową tego sezonu -jak i poprzedniego zresztą - patrząc, jak skła

da przysięgę małżeńską Adrianowi Winterowi, szóstemu księciu

Raeburn, uważanemu za najlepszą partię w Anglii.

Tylko że panną młodą nie była wcale Jeannette Rose Brantford.

Panną młodą była jej siostra bliźniaczka, Jannette Violet

Brantford - lub po prostu Violet, jak nazywała ją rodzina. I w tej

chwili myślała, że chyba postradała zmysły.

Wbijała wzrok w niebieskie jedwabne pantofelki, studio

wała skomplikowane wzory wykute na marmurowej posadzce,

otoczona migotliwą mgiełką blasku. Kilka drobinek kurzu po

łyskiwało w świetle świec, pomieszanym z jasnymi promieniami

słońca, wpadającymi przez kolorowe witraże w intensywnych

odcieniach ciemnego błękitu i zieleni.

Zapach ogromnych bukietów bladych róż i kremowych gar

denii, którymi przystrojono wnętrze na czas ceremonii, wypeł

niał jej nozdrza; ich przesłodzony aromat pogarszał jeszcze jej

samopoczucie. Przełknęła ślinę, ale gardło miała suche jak pia

ski pustyni. Kropelka potu popłynęła między łopatkami; Violet

miała ochotę poruszyć ramionami, by pozbyć się denerwującego

łaskotania.

Powinnam być druhną panny młodej, pomyślała w panice, od

której aż zakręciło jej się w głowie. W tej chwili powinna stać z bo

ku wraz z resztą druhen. A zamiast tego tkwiła tutaj, u boku Adria

na, przed dwiema barokowymi kolumnami ze spiralami z czarnego

marmuru i matowego złota, pod główną kopułą katedry, wznoszą

cą się dziewięćdziesiąt metrów nad jej głową. Malowane postacie

ze scen z żywota świętego Pawła spoglądały na nią ze sklepienia;

wyobrażała sobie, że z pogardą obserwują każdy jej ruch.

Siłą woli zmuszała się do spokoju.

Spokój?!

Jakże mogła być spokojna, skoro popełniała właśnie najo¬

hydniejsze oszustwo swego życia? Wciąż spodziewała się, że ktoś

zauważy, kim naprawdę jest, że wyciągnie oskarżycielski palec

i krzyknie: „Oszustka!"

Ale, jak trafnie przewidziała jej siostra, ludzie widzieli to, co

spodziewali się zobaczyć. Z pewnością było tak z jej rodzicami

i służącymi, którzy jeszcze przed ceremonią uznali ją za Jeannet

te, gdy zaprezentowała się w eleganckiej sukni ślubnej swojej sio

stry - połyskliwej kreacji z lodowatobłękitnego jedwabiu, z ręka

wami do łokci, z wierzchnią spódnicą ze śnieżnobiałej organdyny

i ze stanikiem wyszywanym setkami perełek we wzór pnących

róż. Nikt nie wątpił w jej tożsamość, nawet kiedy doprowadziła

garderobianą siostry do paniki, oznajmiając, że musi mieć „nową"

fryzurę; służąca po raz drugi przystąpiła do mozolnego przetyka

nia perełkami i maleńkimi szafirami spiętrzonej koafiury.

Boże miłosierny, denerwowała się Violet po raz setny, jakże ja

się wplątałam w tę kabałę?

Kiedy zbudziła się tego ranka, wszystko było tak cudownie

zwyczajne. To znaczy na tyle, na ile zwyczajny może być dzień

ślubu, kiedy cały dom miota się gorączkowo. I ona sama byłaby

o wiele bardziej zaniepokojona, gdyby zdawała sobie wtedy spra

wę, że to dzień jej ślubu - a nie siostry. Żałowała teraz, że nie od

puściła sobie jajek i wędzonych śledzi, które zjadła na śniadanie.

Posiłek nieprzyjemnie ciążył jej w żołądku.

Och, ależ była głupia! To nie mogło jej ujść na sucho!

Dłoń dziewczyny drżała w dłoni księcia, tak silnej i męskiej,

tak ciepłej w zetknięciu z jej lodowatą skórą. Od kiedy podeszli

nawą do ołtarza, ledwie zerknęła na pana młodego, zbyt zdener

wowana, by ośmielić się spojrzeć mu w twarz. Ale cały czas czuła

jego obecność u swego boku, jego wysoką potężną postać, ciem

nowłosą i piękną, olśniewającą w eleganckim stroju ślubnym.

Czy wie? - zastanawiała się. Czy coś podejrzewa? Boże drogi, a je

śli tak? Czy zdemaskuje ją tu, w obecności towarzystwa, czy pocze

ka, aż będą mogli porozmawiać w cztery oczy, i zażąda unieważnienia

małżeństwa? Tak czy inaczej, jakże zdoła mu się wytłumaczyć?

Co może powiedzieć kobieta, której tożsamość zostaje pod

ważona?

Cóż w nią wstąpiło tego ranka? Jak mogła pozwolić, by Jean

nette namówiła ją na ten przerażający manerw? Czy nie dlatego

wiele lat temu poprzysięgła sobie nigdy więcej nie zamieniać się

rolami ze swoją starszą bliźniaczką? Bo to zawsze sprowadzało

kłopoty - na nią, na Violet!

Dlaczegóż, ach, dlaczegóż dała się zwabić na tę zdradliwą

ścieżkę?

Czy dlatego, że Jeannette postanowiła odtrącić swojego bo

gatego, przystojnego, wpływowego narzeczonego zaledwie dwie

godziny przed ceremonią? Jej postępek wywołałby skandal tak

katastrofalny, że cała rodzina już nigdy nie podźwignęłaby się

z upokorzenia i wstydu.

Czy dlatego, że Adrian zapłacił Jeannette za małżeństwo dwa

dzieścia tysięcy funtów, które rozeszły się jak woda na pokrycie

ogromnych długów ich ojca i młodszego brata Darrina, skończo

nego utracjusza?

A może dlatego, że kochała Adriana Wintera? Kochała go od

pierwszego spotkania na balu debiutantek, który odbył się dwa

sezony temu. I kochała go wciąż bolesną i nieodwzajemnioną

miłością nawet po tym, jak oświadczył się jej siostrze - choć wy

darzenie to pozostawiło krwawiącą ranę w jej sercu, którym nie

świadomie zawładnął.

- Hm... milady - szepnął arcybiskup. - Teraz pani kolej.

- Co? Och, przepraszam. T-tak, oczywiście - odparła cicho,

zażenowana, że przyłapano ją na bujaniu w obłokach.

Spojrzała w górę i dostrzegłszy błysk zdumienia i zaciekawie

nia w oczach Adriana, natychmiast odwróciła wzrok.

Arcybiskup wyrecytował słowa, które miała wypowiedzieć.

-Ja, Jannette Vi... hm.- Odchrząknęła i zakaszlała. Co się

z nią dzieje? Jeśli nie weźmie się w garść, sama się zdradzi, i nikt nie

będzie musiał jej w tym pomagać. Spróbuj jeszcze raz, pomyślała

rozgorączkowana, skup się. Wzięła głęboki oddech. - Ja, Jeannette

Rose, biorę ciebie, Adrianie Philipie George'u... - Nagle poczuła,

że ma pustkę w głowie. Wielkie nieba, jak brzmiał ciąg dalszy?

- Stuarcie Fitzhugh...- podpowiedział dyskretnie arcybi

skup.

- .. .Stuarcie Fitzhugh, za małżonka.

Arcybiskup wyrecytował kolejny werset.

Słuchała uważnie i powtarzała słowa, kiedy przychodziła jej

kolej.

.. .by odtąd być z tobą... na dobre i na złe, w bogactwie i w ubó

stwie... - Znów uniosła głowę i napotkała spokojne spojrzenie

wymownych, czarnych oczu Adriana. - ... w zdrowiu i w choro

bie... -Jej zdenerwowanie odrobinę zelżało. Wiedziała, że każde

słowo wypowiada szczerze. - .. .by cię kochać i szanować, dopó

ki śmierć nas nie rozdzieli... - Naprawdę go kochała. I właśnie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: