Normalizacja europejska w dziedzinie hałasu na stanowikach pracy.pdf

BEZPIECZEŃSTWO PRACY 5/2004

JEAN JACQUES

Krajowy Instytut Badawczy

Bezpieczeństwa i Higieny Pracy (INRS)

Francja

Normalizacja europejska w dziedzinie hałasu

ze szczególnym uwzględnieniem maszyn i stanowisk pracy

Wprowadzenie

W artykule przedstawiono najistotniejsze aspekty normalizacji w dziedzinie hałasu przemysło-

wego. Autor omawia europejską normalizację, która rozwinęła się w ciągu ostatnich 15 lat

dzięki wdrożeniu tzw. nowego podejścia w zakresie uregulowań, które łączą dyrektywy Unii

Europejskiej z normami europejskimi. Miało to wpływ na normalizację w dziedzinie hałasu wy-

twarzanego przez maszyny jako kluczowego aspektu bezpieczeństwa wyrobów.

Noise and standardization, focussing on machinery and workplace domains

European standardization has boomed over the past 15 years due to the implementation of the “new appro-

ach” European regulatory scheme that links European directives to European standards. This has had major

consequences in the ﬁeldofmachinerynoiseasakeyaspectofproductsafety.

W zakresie hałasu w środowisku pracy,

pomimo wprowadzenia i obowiązywania od

wielu lat krajowych przepisów dotyczących

tego czynnika, wielu ludzi w Europie nadal

doznaje utraty słuchu w wyniku narażenia na

hałas maszyn. W celu zapewnienia postępu,

zaszła potrzeba wprowadzenia polityki wymu-

szającej redukcję hałasu u źródła na poziomie

projektowania, a także wprowadzania na rynek

maszyn o mniejszej emisji hałasu. W Europie

stało się to możliwe dzięki określonym przepi-

som Unii Europejskiej.

Równolegle do działań w zakresie redukcji

hałasu u źródła na poziomie projektowania,

rozwinięto program prac normalizacyjnych na

poziomie europejskim i międzynarodowym

w zakresie redukcji hałasu w miejscu pracy,

zwłaszcza projektowania miejsc pracy o ogra-

niczonym hałasie, projektowania środków

redukcji hałasu na drodze propagacji oraz

wyznaczania ich skuteczności.

Rysunek przedstawia rolę norm w bieżącej

strategii redukowania hałasu w przemyśle.

Hałas maszyn – redukcja u źródła

na poziomie projektowania

Nowe podejście

W 1985 roku Europejska Wspólnota Go-

spodarcza (EWG obecnie Unia Europejska,

UE) podjęła decyzję o usunięciu technicznych

barier w handlu. Osiągnięto to przez adaptację

dyrektyw, które przybliżały przepisy prawne

państw członkowskich. Dyrektywy te – znane

jako dyrektywy „nowego podejścia” – określiły

zakres harmonizacji przepisów w poszczegól-

nych sektorach, np. maszynowym, gdzie istniały

bariery handlowe ze względu na zróżnicowane

krajowe przepisy i/lub metody techniczne, np.

oceny zagrożeń związanych z zastosowaniem

określonego wyrobu.

Tzw. nowe podejście polega na tym, że

dyrektywy określają podstawowe wymagania

prawne (zwane z asadniczymi wymaganiami

bezpieczeństwa – Essential Safety Requirements

– ESR), pozostawiając normom zapewnienie

warunków służących do osiągnięcia założonych

celów. Takim ogólnym celem w dziedzinie

maszyn jest wolny obrót tych wyrobów, przy

zapewnieniu ich wysokiej jakości pod wzglę-

dem bezpieczeństwa i higieny pracy.

W tym kontekście normy zostały zharmo-

nizowane z dyrektywami nowego podejścia,

i choć ich stosowanie jest dobrowolne, są one

traktowane jak przepisy. Zastosowanie normy

zharmonizowanej jest jednym ze sposobów

uzyskania domniemania zgodności z dyrektywą

nowego podejścia.

Dyrektywa dotycząca maszyn

Rys. Normy jako narzędzia globalnej strategii zwalczania hałasu w przemyśle

Główną dyrektywą nowego podejścia jest

dyrektywa 89/392/EWG (pierwszy raz opu-

blikowana w 1989 roku, kolejno zmieniana

i opublikowana w 1998 roku jako 98/37/WE),

zwana także dyrektywą maszynową [1].

Dyrektywie tej towarzyszą trzy typy norm,

tzw. normy typu A, B i C. Typ A dotyczy norm

BEZPIECZEŃSTWO PRACY 5/2004

obejmujących podstawowe zasady bezpieczeń-

stwa, typ B – norm obejmujących określone

aspekty bezpieczeństwa (np. ogólne pomiary

emisji hałasu), które dotyczą dużej liczby

różnych maszyn, oraz typ C, który dotyczy

norm zawierających szczegółowe wymagania

bezpieczeństwa dla określonych grup lub

poszczególnych maszyn, w tym dotyczące

zagrożeń wynikających z emisji hałasu.

akustycznego emisji przekracza wartość pro-

gową 85 dB). Celem tego jest umożliwienie

kupującym porównania istniejących na rynku

maszyn na podstawie danych o emisji hałasu.

B są nadrzędnymi dokumentami odniesienia.

Komitety techniczne zachęca się do maksymal-

nego możliwego wykorzystania norm typu B.

Obecnie normy typu B są stosowane przez ich

powołanie w normach typu C.

Program prac normalizacyjnych

dotyczących maszyn

Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN)

oraz Europejski Komitet Normalizacyjny

Elektrotechniki (CENELEC), przy ścisłej

współpracy z Komisją Europejską (EC) oraz

Europejskim Stowarzyszeniem Wolnego Han-

dlu (EFTA), są odpowiedzialne za opracowanie

norm europejskich (EN), które wspomagają

dyrektywy nowego podejścia. W ramach dy-

rektywy maszynowej, CEN zajmuje się tzw.

programem dotyczącym maszyn . Program

ten został uruchomiony w 1988 roku, po uzy-

skaniu mandatu EC oraz EFTA, które ustalają

niezbędne kryteria odnoszące się do norm, aby

mogły one mieć status norm mandatowych.

Na początku listopada 2003 roku ratyﬁkowane

były 472 normy, z których 179 było w trakcie

zatwierdzania, a 53 były w trakcie opracowy-

wania.

Przygotowaniem projektów zajmują się

komitety techniczne CEN (technical committee,

TC), a każdy z nich jest opracowywany przez

kilka grup roboczych ( working group , WG).

Pięć komitetów technicznych opracowuje

normy typu B (Komitet Techniczny TC 114

– ogólne bezpieczeństwo maszyn , łącznie z ele-

mentami bezpieczeństwa, Komitet Techniczny

TC 122 – ergonomia , Komitet Techniczny TC

211 – akustyka , Komitet Techniczny TC 231

– drgania i wstrząsy mechaniczne , Komitet

Techniczny TC 169 – oświetlenie ).

46 komitetów technicznych, z których

każdy specjalizuje się w danej rodzinie ma-

szyn (np. maszyny do obróbki drewna, sprzęt

budowlany, maszyny drukarskie i papiernicze,

maszyny garbarskie, włókiennicze) opracowu-

ją normy typu C odnoszące się do określonych

typów maszyn. Ponieważ większość maszyn

charakteryzuje się znaczną emisją hałasu,

większość norm opracowanych przez komitety

techniczne zawiera (lub powinno zawierać)

postanowienia dotyczące hałasu odnoszące

się do wymagań zasadniczych dyrektywy

maszynowej.

Struktura normalizacji

w dziedzinie akustyki

Wymagania w zakresie hałasu

w dyrektywie maszynowej

Hałas jest częstym źródłem zagrożeń

w przypadku maszyn. Dyrektywa maszynowa

zwraca uwagę na aspekt hałasu przez dwa

zasadnicze wymagania bezpieczeństwa (ESR).

Pierwsze z nich, znane jako wymaganie pkt.

1.5.8, dotyczy projektowania i wykonania

maszyny o zredukowanej emisji hałasu, i brzmi

następująco:

„Maszyna powinna być zaprojektowana

i zbudowana tak, aby zagrożenia wynikające

z emisji hałasu były zredukowane do naj-

niższego poziomu, biorąc pod uwagę postęp

techniczny oraz dostępność środków redukcji

hałasu, zwłaszcza u jego źródła”.

Drugie wymaganie, znane jako wymaganie

pkt. 1.7.4 f), dotyczy zapewnienia przez produ-

centa maszyny informacji o emisji hałasu, czyli

tzw. deklaracji hałasu , i zawiera następujące

zapisy :

„... Dokumentacja techniczna opisująca ma-

szynę powinna podawać informacje dotyczące

emisji hałasu .

... Instrukcja powinna podawać nastę-

pujące informacje dotyczące emisji hałasu

maszyny :..

– równoważny poziom ciśnienia akustyczne-

go skorygowany charakterystyką częstotliwo-

ściową A na stanowisku pracy, jeśli przekracza

on 70 dB ...

– szczytową chwilową wartość ciśnienia

akustycznego skorygowaną charakterystyką

częstotliwościową C na stanowisku pracy, jeśli

przekracza ona 63 Pa ...

– poziom mocy akustycznej emitowanej przez

maszynę, jeśli równoważny poziom ciśnienia

akustycznego skorygowany charakterystyką

częstotliwościową A na stanowisku pracy prze-

kracza 85 dB .”

Dyrektywa postanawia, co zrobić w przy-

padku maszyn dużych oraz takich, do których

nie można przypisać konkretnych stanowisk

pracy. Określa także, iż producenci powinni

wskazać warunki pracy maszyny podczas po-

miarów oraz podać jakie metody pomiarowe

zostały zastosowane.

W sposób wyraźny dyrektywa – już na eta-

pie projektowania maszyny – wymaga redukcji

hałasu oraz uzyskania wymaganych wartości

emisji hałasu (poziomu ciśnienia akustycznego

emisji na stanowisku pracy i poziomu mocy

akustycznej wówczas, gdy poziom ciśnienia

Normalizacja, przynajmniej dla Europej-

czyków, jest strukturą trójpoziomową z pozio-

mami: krajowym (organizacje członkowskie,

np. BS w Wielkiej Brytanii, DIN w Niem-

czech, AFNOR we Francji, DS w Danii),

europejskim, tzn. CEN i jego odpowiednik

w dziedzinie elektrotechniki CENELEC oraz

międzynarodowym (ISO, IEC). Program

normalizacji w dziedzinie akustyki jest

prowadzony przez Duńskie Stowarzyszenie

Normalizacyjne, które przez wiele lat prowa-

dziło komitet techniczny ISO w dziedzinie

akustyki (Komitet Techniczny ISO TC 43 oraz

jego podkomitet SC 1 „Hałas”), a od momentu

jego utworzenia w 1990 roku, także europejski

komitet techniczny w dziedzinie akustyki

(Komitet Techniczny CEN TC 211).

Strategia obejmowała opracowanie podsta-

wowych norm w dziedzinie akustyki na pozio-

mie międzynarodowym (ISO). Okazała się ona

skuteczna; wszystkie normy typu B dotyczące

emisji hałasu są normami międzynarodowymi

(ISO) oraz europejskimi (EN).

Zupełnie inna jest sytuacja dotycząca hałasu

emitowanego przez wyroby. Normy dotyczące

wyrobów są przygotowywane w określonych

komitetach technicznych w wyniku rozwoju

gospodarki oraz konkurencji pomiędzy partne-

rami przemysłowymi; normalizacja jest obecnie

przeprowadzana głównie na poziomie europej-

skim, z wyraźną tendencją przechodzenia do

norm międzynarodowych ISO.

Normy typu B

dotyczące emisji hałasu maszyn

Komitet Techniczny CEN TC 211 jest od-

powiedzialny w szczególności za opracowanie

norm typu B, zharmonizowanych z dyrektywą

maszynową. Pierwsza rezolucja podjęta przez

Komitet Techniczny CEN TC 211 mówiła, że

normy typu B, które są wymagane na potrzeby

europejskie, powinny być przygotowywane

na poziomie ISO, jeśli tylko ISO zgodzi się na

prowadzenie tych prac.

Wszystkie kwestie mające znaczenie euro-

pejskie, były najpierw systematycznie przekazy-

wane do ISO, które je akceptowało. W związku

z tym, prowadzono intensywne prace, zwłaszcza

w grupie roboczej WG 28 Komitetu Technicz-

nego ISO TC 43 SC 1. Dlatego też wszystkie

normy typu B dotyczące emisji hałasu maszyn,

z wyjątkiem jednej (EN 1746) są w rzeczywisto-

ści normami EN ISO.

Powiązania między normami typu B i C

Normy typu B stosuje się do dużej liczby

różnych wyrobów. Uwzględnia się je przy

określaniu wymagań w normach typu C.

Przykładowo, norma typu C dotycząca bezpie-

czeństwa maszyn do mieszania mięsa będzie

odnosiła się do jednej lub kilku norm typu B,

dotyczących pomiaru emisji hałasu. Nie ma

obowiązku, aby normy typu C odnosiły się

do norm typu B, ale wiadomo, że normy typu

BEZPIECZEŃSTWO PRACY 5/2004

W związku z wymaganiami zasadniczymi

dyrektywy maszynowej, były niezbędne normy

typu B dotyczące:

• projektowania maszyn o małej emisji

hałasu; w tej dziedzinie nie była dostępna

żadna norma; zostały opracowane normy EN

ISO 116881:1998 i EN ISO 11688-2:2000

(jako raporty techniczne w ISO), gdzie podano

jedynie zalecenia dla projektantów maszyn; są

one obecnie uznawane za nowy rodzaj bardzo

pomocnych dokumentów;

• wyznaczania poziomu ciśnienia akustycz-

nego emisji skorygowanego charakterystyką

częstotliwościową A na stanowisku pracy; nie

było dostępnych norm międzynarodowych, re-

gionalnych lub krajowych; opracowano zupełnie

nową serię norm EN ISO 11200, która obejmuje

sześć norm z normą EN ISO 11200:1995, będącą

wprowadzeniem do serii i służącą jako pomoc

przy wyborze najodpowiedniejszej (-ych) normy

(norm) w danej sytuacji;

• wyznaczania poziomu mocy akustycz-

nej maszyn; serie norm ISO 3740 (metody

ciśnieniowe) oraz ISO 9614 (metody natęże-

niowe) istniały, z wieloma odpowiednikami

jako normy krajowe; z inicjatywy instytucji

europejskich podjęto nowelizację serii norm

ISO 3740 – dodano dwie nowe metody:

w normie EN ISO 3743-1:1995 (metoda

porównawcza w pomieszczeniach o ścianach

odbijających dźwięk) oraz w normie EN ISO

3747:2000 (metoda porównawcza w wa-

runkach „in situ”); normy dotyczące komór

pogłosowych połączono w jedną normę EN

ISO 3741:1999; norma EN ISO 3745:2004

była ostatnią nowelizowaną normą ze względu

na jej ograniczone wykorzystanie w przemy-

śle; norma podstawowa EN ISO 3740:2000

stanowi wprowadzenie do serii norm EN ISO

3740 i EN ISO 9614 i służy jako pomoc przy

wyborze najodpowiedniejszej (-ych) normy

(norm) w danej sytuacji;

• deklaracji (a następnie weryﬁkacji) war-

tości emisji hałasu; istniała norma ISO 4871,

która została dokładnie zweryﬁkowana i opu-

blikowana w 1996 roku jako norma EN ISO

4871; jest to najbardziej kontrowersyjna norma

w dziedzinie hałasu przemysłowego, ponieważ

dotyczy szczególnie dyskusyjnych i strategicz-

nych informacji, jakie mają być przekazywane

użytkownikom przez producentów maszyn;

• oceny danych dotyczących emisji hałasu

przez daną maszynę, na podstawie porównania

emisji tego czynnika przez podobne maszyny

wprowadzane na rynek przez różnych producen-

tów; nie było normy pozwalającej na prawidłowe

porównanie danych dotyczących emisji hałasu;

norma EN ISO 11689, w której wprowadzono

koncepcję ustalania skuteczności redukcji hałasu

maszyn na podstawie danych o emisji hałasu,

została opublikowana w 1996 roku.

Zagadnienie hałasu

w normach typu C

Norma typu C określa ogólnie wszystkie

zagrożenia identyﬁkowanedziękiprawidłowej

ocenie ryzyka, jako znaczące dla określonej

rodziny maszyn. Tam, gdzie hałas stanowi po-

ważne zagrożenie (często tak jest), odpowiednia

norma typu C musi uwzględniać ten czynnik.

Zalecenia do tworzenia rozdziałów doty-

czących hałasu w normach typu C są zawarte

w normie EN 1746:1998. Norma ta jest

w zasadzie dokumentem określającym stra-

tegię i wskazuje, które aspekty emisji hałasu

powinny być uwzględnione w normie typu C,

aby jej zastosowanie zapewniało deklarację

zgodności z dyrektywą maszynową. Zalecana

struktura i treść rozdziałów dotyczących hałasu

są następujące:

a) w rozdziale „ wymagania i środki bez-

pieczeństwa” powinny być trzy podrozdziały

dotyczące hałasu:

– podrozdział „redukcja hałasu u jego źró-

dła na etapie projektowania” wraz z wykazem

głównych źródeł hałasu oraz dostępnych obec-

nie środków redukcji hałasu u źródła, z odnie-

sieniem do norm typu B – EN ISO 11688;

– podrozdział „redukcja hałasu z zasto-

sowaniem środków ochronnych” (obudowy,

ekrany, tłumiki itd.), z odniesieniem do ist-

niejących norm dotyczących projektowania

i wyznaczania skuteczności akustycznej tych

środków ochronnych;

– podrozdział „redukcja przez informowa-

nie” , przedstawiający zalecenia producenta,

przekazywane użytkownikowi w celu dalszej

redukcji hałasu, jeśli wiadomo, że aktualny stan

wiedzy technicznej nie pozwala na redukcję

tego czynnika na etapie projektowania danej

maszyny; zalecenia te dotyczą stosowania

dodatkowych ekranów lub obudów, ograniczo-

nego czasu pracy w ciągu dnia oraz stosowania

środków ochrony indywidualnej słuchu;

b) w rozdziale „weryﬁkacjawymagańlub

środków bezpieczeństwa” powinien się zna-

leźć podrozdział „weryﬁkacjaemisjihałasu” ,

zapewniający odniesienie do procedury badania

hałasu, emitowanego przez daną maszynę,

która to procedura powinna być zastosowana

do wyznaczania wartości emisji hałasu; jeśli

są dostępne dostateczne ilościowe i porówny-

walne dane dotyczące emisji hałasu maszyn

dostępnych na rynku, dane charakterystyczne

dla danej rodziny maszyn mogą być podane

informacyjnie w normie typu C.

c) w rozdziale „instrukcje użytkowania”,

powinien być zawarty obowiązek dostarczania

ilościowych informacji o emisji hałasu, zgodnie

z wymaganiami zasadniczymi dyrektywy ma-

szynowej, uzyskanych w wyniku zastosowania

odpowiedniej procedury badania hałasu, jeśli

taka istnieje, oraz ewentualnych zaleceń jakie

należy przekazać użytkownikowi.

Procedury badania hałasu

Potrzebę opracowania procedur badania hała-

su dostrzeżono już dawno. Kilka takich procedur

określono w normach ISO i w normach kilku

krajów jeszcze przed opublikowaniem dyrekty-

wy maszynowej. Wynikające z niej europejskie

wymaganie prawne dotyczące pomiaru i deklaro-

wania wartości emisji hałasu, w celu porównania

poziomu jego emisji przez maszyny wytwarzane

przez różnych producentów w krajach człon-

kowskich Unii, jest prawdziwym wyzwaniem.

Uznano, że wymagania istniejących procedur

badania hałasu nie były dość precyzyjne, i dla-

tego dla danej rodziny maszyn, w całej Unii po-

winna obowiązywać jedna procedura dotycząca

badania hałasu. W tym celu opracowano normę

EN ISO 12001:1996, w której określono zasady

przygotowania projektu procedury badania

hałasu, pozostawiając komitetom technicznym

CEN lub ISO odpowiedzialnym za normy typu

C, opracowanie tych procedur. Obecnie przyjęto,

że każda grupa robocza, w każdym komitecie

technicznym CEN zajmującym się normami

typu C, powinna opracować procedury badania

hałasu dla swojej rodziny maszyn, pod warun-

kiem, że w danej rodzinie maszyn czynnik ten

stanowi zagrożenie.

Procedury badania hałasu są oddzielną nor-

mą lub załącznikiem normatywnym do normy

typu C. Niektóre z nich opublikowano (EN,

ISO lub EN ISO), inne zaś są nadal opraco-

wywane (prEN). Obejmują one szeroki zakres

rodzin maszyn, jak: pompy (EN 12639:2000,

obecnie przekazywane na poziom ISO); ma-

szyny drukarskie, do wyrobu i przetwórstwa

papieru (EN 13023:2003); maszyny rolnicze

(EN 1553:1999 jako podstawowa procedura

badania hałasu w tej dużej rodzinie maszyn);

maszyny do gospodarki leśnej (rębaki, prEN

13525); sprzęt ogrodniczy (rozdrabniacze/

maszyny tnące z własnym zasilaniem, EN

13683:2003; ręczne maszyny napowietrzające

i spulchniające, prEN 13684; przycinarki do

żywopłotów silnikowe ręczne, EN 774:1996/

A3 : 2000; elektryczne przycinarki trawnikowe

prowadzone przez operatora i ręczne, norma

EN 786:1996/A1:2001; kosiarki trawnikowe

silnikowe, EN 836:1997/A2:2001); żurawie

samojezdne (prEN 13000); wózki jezdniowe

(EN 12053:2001); niektóre rodziny sprzętu bu-

dowlanego (np. maszyny do wiercenia rdzenio-

wego mocowane na stojaku, EN 12348:2000;

przecinarki do materiałów ceramicznych

i kamienia, EN 12418:2000; przecinarki do

podłoży, EN 13862:2001; młoty hydraulicz-

ne, prEN 13778); niektóre rodziny maszyn

dla przemysłu spożywczego (urządzenia do

rozdrabniania i mieszarki, EN 12852:2001;

roboty kuchenne, EN 12855:2003; suszarki do

sałaty, prEN 13621; krajalnice, EN 12331:2003;

maszyny ładujące do pieców ze stałym blatem,

prEN 13591; pilarki, EN 12267:2003); niektóre

maszyny do przetwórstwa tworzyw sztucz-

BEZPIECZEŃSTWO PRACY 5/2004

nych i mieszanek gumowych (np. maszyny

rozdrabniające, EN 12012-1:2000, EN 12012-

-2:2001 i EN 12012-3:2001); maszyny do

produkcji wyrobów obuwniczych ze skóry

i imitacji skóry (EN 12545:2000); urządze-

nia przemysłowe do procesów cieplnych

(EN 1547:2001); maszyny odlewnicze (EN

1265:1999); narzędzia z napędem do mon-

tażu łączników (EN 12549:1999); maszyny

włókiennicze (EN ISO 9902:2001 siedem

części); narzędzia z napędem nieelektrycz-

nym (EN ISO 15744:2002), sprężarki (EN

ISO 2151:2004), maszyny do robót ziemnych

(trwa nowelizacja normy ISO 6393 - 6396),

pilarki łańcuchowe i wycinarki do krzaków

(prEN ISO 12868 zastąpi ISO 9207:1995 oraz

ISO 10884:1995), sprzęt do naziemnego

wsparcia lotniczego (prEN 1995-4) i inne.

Numer normy

Tytuł

EN 1746:1998 Maszyny. Bezpieczeństwo – Zasady przygotowania rozdziałów o hałasie

w normach bezpieczeństwa (PN-EN 1746:2002)

EN ISO 11688 Akustyka – Zalecany sposób postępowania przy projektowaniu maszyn

i urządzeń o ograniczonym hałasie – Część 1: Projektowanie (1995) ,

Część 2: Wprowadzenie do projektowania środków ograniczenia hałasu

(2001) (PN-EN ISO 11688-1:2002 i PN-EN ISO 11688-2:2003)

EN ISO 11200:1995 Akustyka – Hałas emitowany przez maszyny i urządzenia – Wytyczne

stosowania podstawowych norm dotyczących wyznaczania poziomów

ciśnienia akustycznego emisji na stanowisku pracy i w innych określonych

miejscach (PN-EN ISO 11200:1999)

EN ISO 11201:1995 Akustyka – Hałas emitowany przez maszyny i urządzenia – Pomiar

poziomów ciśnienia akustycznego emisji na stanowisku pracy i w innych

określonych miejscach, metodą techniczną w warunkach zbliżonych

do pola swobodnego nad płaszczyzną odbijającą dźwięk (PN-EN ISO

11201:1999)

EN ISO 11202:1995 Akustyka – Hałas emitowany przez maszyny i urządzenia – Pomiar

poziomów ciśnienia akustycznego emisji na stanowisku pracy i w innych

określonych miejscach metodą orientacyjną w warunkach in situ (PN-EN

ISO 11202:1999)

EN ISO 11203:1995 Akustyka – Hałas emitowany przez maszyny i urządzenia – Wyznaczanie

poziomów ciśnienia akustycznego emisji na stanowisku pracy i w innych

określonych miejscach na podstawie poziomu mocy akustycznej (PN-EN

ISO 11203:1999)

EN ISO 11204:1995 Akustyka – Hałas emitowany przez maszyny i urządzenia – Pomiar

poziomów ciśnienia akustycznego emisji na stanowiskach pracy i w innych

określonych miejscach metodą wymagającą poprawek środowiskowych

(PN-EN ISO 11204:1999)

EN ISO 11205:2004 Akustyka – Hałas emitowany przez maszyny i urządzenia – Metoda

techniczna wyznaczania poziomów ciśnienia akustycznego emisji

w warunkach „in situ” na stanowisku pracy i w innych określonych

miejscach na podstawie natężenia dźwięku

EN ISO 3740:2000 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu

– Wytyczne stosowania norm podstawowych (PN-EN ISO 3740:2003)

EN ISO 3741:1999 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu –

Metody dokładne dla źródeł szerokopasmowych w komorach pogłosowych

(PN-EN ISO 3741:2003)

EN ISO 3743-1:1995 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu

– Metody techniczne dotyczące małych, przenośnych źródeł w polach

pogłosowych – Metoda porównawcza w pomieszczeniach pomiarowych

o ścianach odbijających dźwięk (PN-EN ISO 3743-1:1998)

EN ISO 3743-2:1996 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu

na podstawie ciśnienia akustycznego – Metody techniczne dotyczące

małych, przenośnych źródeł w polach pogłosowych – Metody

w specjalnych pomieszczeniach pogłosowych (PN-EN ISO 3743-2:1998)

EN ISO 3744:1995 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu

na podstawie pomiarów ciśnienia akustycznego – Metoda techniczna

stosowana w warunkach zbliżonych do pola swobodnego nad płaszczyzną

odbijającą dźwięk (PN-EN ISO 3744:1999)

EN ISO 3745:2004 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu

– Metody dokładne w komorach bezechowych i pół-bezechowych

EN ISO 3746:1995 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu

na podstawie pomiarów ciśnienia akustycznego – Metoda orientacyjna

z zastosowaniem otaczającej powierzchni pomiarowej nad płaszczyzną

odbijającą dźwięk (PN-EN ISO 3746:1999)

EN ISO 3747:2000 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu

na podstawie pomiaru ciśnienia akustycznego – Metoda porównawcza

„in situ” (PN-EN ISO 3747:2003)

EN ISO 9614 Akustyka – Wyznaczanie poziomów mocy akustycznej źródeł hałasu

na podstawie pomiarów natężenia dźwięku, Część 1: Metoda stałych

punktów pomiarowych (1995) , Część 2: Metoda omiatania (1996) , Część 3:

Precyzyjna metoda pomiaru metodą omiatania (2002) (PN-EN ISO 9614-

1:1999, PN-EN ISO 9614-2:2000, PN-EN ISO 9614-3:2003(U))

EN ISO 4871:1996 Akustyka – Deklarowanie i weryﬁkowaniewartości emisji hałasu maszyn

i urządzeń (PN-EN ISO 4871:2002)

Dyrektywa dotycząca urządzeń

stosowanych na zewnątrz pomieszczeń

Dyrektywa maszynowa nie jest jedyną

dyrektywą dotyczącą emisji hałasu maszyn.

Europejska dyrektywa 2000/14/WE w sprawie

„emisji hałasu urządzeń stosowanych na ze-

wnątrz pomieszczeń” [2, 3] ma na celu ochronę

środowiska naturalnego przed nadmiernym

hałasem emitowanym przez 57 rodzin urządzeń,

jak np.: maszyny do robót ziemnych, kruszarki

do betonu, wykańczarki do nawierzchni, maszy-

ny zagęszczające, pilarki łańcuchowe, kosiarki

do trawy, żurawie samojezdne, samojezdne

kontenery na odpady, sprężarki, betoniarki

samochodowe. W odróżnieniu od dyrektywy

maszynowej, dyrektywa w sprawie urządzeń

stosowanych na zewnątrz pomieszczeń rozważa

jedynie poziom mocy akustycznej skorygowany

charakterystyką częstotliwościową A, ustala

wartości graniczne emisji hałasu w odniesie-

niu do 23 rodzin maszyn oraz określa metodę

pomiaru przez odniesienie (lub jego brak)

do istniejących znormalizowanych procedur

badania hałasu. Dyrektywa ta nie ustala wy-

raźnie, że hałas ma być redukowany na etapie

projektowania, ale wymaga od producentów

umieszczenia na maszynie informacji o gwaran-

towanym poziomie mocy akustycznej. Bardziej

zdecydowanie niż dyrektywa maszynowa,

dyrektywa ta zakłada, że mechanizmy rynkowe,

sprawią, iż na rynek będą wprowadzane coraz

mniej hałaśliwe maszyny.

System kontroli jakości norm

przez „konsultantów CEN”

Nowe podejście stworzyło normalizacji

możliwości jakich dotychczas nie miała.

Przypomnijmy, że podstawą do normalizacji

jest uzyskanie konsensu między zainteresowa-

nymi. Eksperci o różnych i często sprzecznych

poglądach na dany temat zbierają się i wspólnie

próbują uzyskać konsens, a norma jest jego

bezpośrednim odzwierciedleniem.

BEZPIECZEŃSTWO PRACY 5/2004

EN ISO 11689:1996 Akustyka – Procedura porównywania danych o emisji hałasu maszyn

i urządzeń (PN-EN ISO 11689:2000)

EN ISO 12001:1996 Akustyka – Hałas emitowany przez maszyny i urządzenia – Zasady

opracowania i prezentacji procedury badania hałasu (PN-EN ISO

12001:2000)

EN ISO 11690 Akustyka – Zalecany sposób postępowania przy projektowaniu miejsc

pracy o ograniczonym hałasie, wyposażonych w maszyny, Część 1:

Wytyczne redukcji hałasu (1996) , Część 2: Środki redukcji hałasu (1996) ,

Część 3: Propagacja dźwięku i prognozowanie hałasu w pomieszczeniach

pracy (1997) (PN-EN ISO 11690-1:2000, PN-EN ISO 11690-2:2000, PN-

EN ISO 11690-3:2002)

EN ISO 15667:2000 Akustyka – Wytyczne ograniczania hałasu przez obudowy i kabiny (PN-EN

ISO 15667:2003)

EN ISO 11546:1995 Akustyka – Wyznaczanie dźwiękoizolacyjnych właściwości obudów

– Część 1: Pomiary w warunkach laboratoryjnych (dla celów deklaracji);

Część 2: Pomiary w warunkach terenowych (dla celów akceptacji

i weryﬁkacji) (PN-EN ISO 11546-1:2000, PN-EN ISO 11546-2:2000)

EN ISO 11957:1996 Akustyka – Wyznaczanie dźwiękoizolacyjnych właściwości kabin

– Pomiary laboratoryjne i terenowe (PN-EN ISO 11957:2000)

EN ISO 11821:1997 Akustyka – Pomiar tłumienia dźwięku przez przestawny ekran

w warunkach terenowych (PN-EN ISO 11821:2002(U))

EN ISO 14163:1998 Akustyka – Wytyczne ograniczenia hałasu za pomocą tłumików dźwięku

(PN-EN ISO 14163:2003(U))

EN ISO 11691:1995 Akustyka – Pomiar tłumienia wtrącenia tłumików kanałowych bez

przepływu – laboratoryjna metoda orientacyjna (PN-EN ISO 11691:2000)

EN ISO 11820:1996 Akustyka – Pomiary tłumików hałasu w miejscu zainstalowania

EN ISO 14257:2001 Akustyka – Pomiary i określenie krzywych rozkładu przestrzennego

dźwięku w pomieszczeniach pracy w celu oceny ich właściwości

akustycznych (PN-EN ISO 14257:2002(U))

ISO 9612:1997 Akustyka – Wytyczne do pomiarów i oceny ekspozycji na hałas

w środowisku pracy (PN-ISO 9612:2003)

cze zmiany, a nowelizacja uwzględnia obecny

stan wiedzy i skoncentruje się na:

– ujednoliceniu serii pod względem termi-

nologii i deﬁnicji

– wprowadzeniu postanowień dotyczą-

cych pomiaru poziomu energii akustycznej

źródeł, które emitują dźwięki o krótkim czasie

trwania

– wprowadzeniu poprawki ze względu na

warunki metrologiczne

– wprowadzeniu dalszych postanowień

dotyczących niepewności pomiaru w myśl

Przewodnika wyrażania niepewności pomiarów

ISO [6].

Planowana jest długoterminowa noweliza-

cja, która ma na celu:

– spowodowanie, że seria norm będzie

bardziej przyjazna dla użytkownika, przez zre-

dukowanie ich liczby (użytkownicy skarżą się,

że jest zbyt wiele norm podstawowych)

– zmianę podejścia do klas dokładności

przez wprowadzenie – jeśli okaże się, że jest

to wykonalne – płynnego systemu z wykazem

zawierającym zestaw wartości parametrów

pomiarowych oraz wstępnie wybierane war-

tości niepewności (oznacza to dostosowanie

pracochłonności związanej z pomiarami do

żądanej dokładności)

– doprowadzenie każdej metody do pełnej

zgodności z Przewodnikiem wyrażania niepew-

ności pomiarów ISO [6].

Ta długoterminowa nowelizacja będzie

uwzględniać wyniki planowanych obecnie

badań [4, 5, 7].

Zachodzi pytanie: w jaki sposób jest zapew-

niana jakość norm? Do 1994 roku, kiedy wpro-

wadzono system kontroli jakości na poziomie

europejskim, jakość techniczna norm nie była

oceniana. W listopadzie 1998 roku trzech nie-

zależnych ekspertów, zwanych konsultantami

CEN ds. hałasu, odpowiedzialnych za kontrolę

jakości treści norm europejskich dotyczących

hałasu, zharmonizowanych z dyrektywą maszy-

nową, rozpoczęło pracę dla CEN, sponsorowaną

przez Komisję Europejską. Powodem zatrudnie-

nia przez EC i EFTA ekspertów konsultantów

z dziedziny hałasu było to, że jakość norm

z zakresu bezpieczeństwa maszyn, zawierają-

cych aspekty emitowanego przez nie hałasu,

była dość niska z punktu widzenia zagrożeń

wynikających z emisji tego czynnika.

Osoby pracujące w grupie roboczej

opracowującej normy typu C są ekspertami

głównie w zakresie zagrożeń mechanicznych

i elektrycznych. Wyzwaniem dla konsultan-

tów jest więc wprowadzenie wysokiej jako-

ści wymagań w zakresie hałasu w normach

dotyczących bezpieczeństwa wyrobów,

zachowując jednak granice tego, co jest

uznane jako ekonomicznie akceptowalne

przez producentów. W większości dziedzin

związanych z maszynami, wiedza techniczna

i doświadczenie większości producentów

w zakresie projektowania maszyn o małej

emisji hałasu i jej pomiarów jest niewielka.

W konsekwencji, poziom jakości norm

dotyczących bezpieczeństwa wyrobów oraz

procedur badania hałasu może być różny

w odniesieniu do różnych rodzin maszyn.

Główne zadania konsultantów CEN w dzie-

dzinie hałasu to:

– formalna ocena projektów na etapach

ankiety CEN (etap DIS w ISO) oraz formal-

nego głosowania w CEN (etap FDIS w ISO);

projekt nie może przejść do etapu formalnego

głosowania, zanim nie zostanie osiągnięte

porozumienie pomiędzy grupą roboczą a kon-

sultantami CEN

– wsparcie grup roboczych na najwcześniej-

szym etapie tworzenia projektu (aby uniknąć

negatywnej oceny projektu i opóźnień na

dalszych etapach).

• Szacowanie niepewności pomiaru

i wykorzystanie jej do celów

deklarowania emisji hałasu

Podstawowym aspektem metrologii aku-

stycznej jest niepewność związana z mierzo-

nymi wartościami emitowanego hałasu. Normy

podstawowe podają wartości maksymalne

odchylenia standardowego odtwarzalności

pomiarów wielkości skorygowanych charak-

terystyką częstotliwościową A. Eksperci opra-

cowujący procedury badania hałasu są zachę-

cani do wprowadzania wartości niepewności

związanych z konkretną rozpatrywaną rodziną

maszyn. Niestety, z powodu braku u produ-

centów danych dotyczących emisji hałasu, nie

można uzyskać wartości niepewności oraz ich

uzgodnić. W konsekwencji wybierane są war-

tości maksymalne podawane w normach pod-

stawowych, które prowadzą z kolei do dużych

wartości niepewności. Dlatego też niektórzy

eksperci przemysłowi wyjątkowo niechętnie

akceptują fakt, że w procedurach badania ha-

łasu jest odniesienie do odpowiedniej normy

podstawowej, tzn. EN ISO 4871:1996.

Zarówno na poziomie ISO jak i CEN,

obowiązuje obecnie Przewodnik wyrażania

niepewności pomiarów ISO [6]. Zgodnie z tym

przewodnikiem, do każdej metody pomiarowej

powinien być dołączony budżet niepewno-

Niektóre ważne problemy

i wyzwania na przyszłość

• Ciągłe i zaplanowane nowelizacje

norm typu B dotyczących pomiarów

emisji hałasu

Rozpoczęto już krótkoterminową noweliza-

cję serii norm EN ISO 3740 oraz 11200 [4, 5].

Zakłada się, że nowe wersje wszystkich norm

z serii EN ISO 3740 będą gotowe do 2006 roku.

Nie będą jednak wprowadzane żadne zasadni-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: