UCIECZKA DO EGIPTU
Daleko na jednej z pustyń Wschodu rosła przed wielu, wielu laty palma niesłychanie stara i niesłychanie wysoka. Ktokolwiek przez pustynię wędrował, musiał stanąć i podziwiać ją, gdyż była o wiele wyższa niż inne palmy! Zwykle mawiano o niej, że pewno przerośnie obeliski i piramidy.
Kiedy wielka palma stała tak sobie w samotności, patrząc w dal pustyni, ujrzała jednego dnia coś takiego, co sprawiło, że potężną koroną liści potrząsała ze zdziwienia na smukłym swym pniu. Tam od brzegu pustyni szło dwoje samotnych wędrowców. Byli jeszcze w oddaleniu takim, w jakim wielbłądy mają pozór mrówek, jednak w każdym razie byli to ludzie. Ludzie obcy na pustyni, gdyż palma znała mieszkańców puszczy – mężczyzna i kobieta, bez przewodnika, bez zwierząt jucznych, bez namiotu i bukłaków na wodę.
- Zaiste – rzekła palma do siebie – ci ludzi przyszli tu, aby umrzeć.
Palma rozglądnęła się wokół.
- Dziwno mi, że lwy się jeszcze nie stawiły – mówiła dalej – nie widzę żadnego w ruchu. A i zbójców nie widzę na puszczy. Przyjdą pewnie jeszcze.
- Siedmioraka śmierć ich czeka – mówiła palma dalej.
- Lwy ich pożrą, węże zatrują, pragnienie ich zmoże, piasek zasypie, rozbójnicy ich zabiją, słońce ich spali i strach zniszczy ich do szczętu.
I usiłowała myśleć o czymś innym. Los tych ludzi napełnił ją żałością.
Na całym obszarze jednak, który palma oglądać mogła, nie znajdowała niczego, czego by od tysiąca lat nie znała i oglądała na puszczy. Nic nie mogło przykuć jej uwagi. Musiała znowu zwrócić myśl do obojga podróżnych.
- W taki upał i w taki wiatr! – rzekła, wspominając tych najcięższych wrogów żywota – cóż to niesie ta kobieta na ręku? Zdaje mi się, że ci nierozsądni ludzie dziecko małe mają z sobą.
Palma, która jak zwykle starzy, daleko widziała, nie myliła się. Kobieta niosła dziecko, śpiące z głową opartą na jej ramieniu.
- Dziecko nie odziane nawet dostatecznie – zauważyła palma. – Matka zarzuciła swoją szatę na Nie i tak je osłania. Musiała je w popłochu porwać z posłania, uciec z Nim. Teraz rozumiem wszystko: ci ludzie to zbiegi.
- Ale mimo wszystko to ludzie nierozsądni – mówiła palma dalej.
- Jeżeli ich jaki anioł strzeże, to powinni raczej poddać się wrogowi, niż uciekać na pustynię.
- Wyobrażam sobie jak się to stało. Mąż stał przy pracy, dziecko spało w kołysce, niewiasta wyszła po wodę. Zaledwie dwa kroki uszła od drzwi, ujrzała nieprzyjaciół pędzących ku nim. Wpadła na powrót do chaty, porwała dziecko na ręce, krzyknęła na męża, aby szedł za nią i umknęła. Potem dniami całymi byli na wędrówce bez chwili spoczynku. Tak, tak musiało to być, ale pomimo to powtarzam: jeżeli anioł ich strzeże...
- Tak są wylękli, że nie czują znużenia ani innych cierpień, ale ja widzę, jak pragnienie z oczu im świeci. Znam wyraz twarzy spragnionego człowieka.
I myśląc o pragnieniu palma poczuła kurczowe drganie, przebiegające jej wyniosły pień, niezliczone końce jej długich liści zwijały się, jakby trzymane nad ogniem.
- Gdybym była człowiekiem – rzekła – nigdy bym nie odważyła się iść przez pustynię. Bardzo odważny ten, kto tu przybywa, nie mając korzeni sięgających w głąb do źródeł, które nigdy nie wysychają.
- Tu niebezpiecznie nawet dla palmy. Nawet dla takiej palmy, jak ja.
- Gdybym mogła im radzić, powiedziałabym: wracajcie.
- Wrogowie ich nie mogą być tak okrutni, jak pustynia.
Może im się zdaje, że łatwo żyć na pustyni. A ja wiem, jak to czasem trudno utrzymać się przy życiu. Pamiętam jeszcze z młodości, jak wicher całą górę piasku zwiał na mnie. Bliska byłam uduszenia. Gdybym mogła umierać, byłaby to moja ostatnia godzina.
I dalej głośno myślała palma, jak to bywa zwyczajem pustelników.
- Dziwnie melodyjny szum przebiega mą koronę – rzekła.
- Końce mych liści drgają. Sama nie wiem, co mnie na widok tych ubogich wędrowców przenika. Ale ta smutna niewiasta tak jest piękna. Ona mi nasuwa wspomnienie o najszczególniejszym zdarzeniu mego życia.
I podczas gdy liście ciągle grały szemrzącą melodię, rozmyślała palma, jak to niegdyś w dawnych czasach, gościło tu na pustyni dwoje świetnych postaci. Była to królowa Saba, a z nią mędrzec, król Salomon. Królowa wracała do swojej krainy, król odprowadzał ją część drogi, tu się żegnali.
- Na pamiątkę tej chwili – rzekła królowa – kładę w ziemię pestkę daktylową i chcę, aby z niej palma urosła, która trwać będzie tak długo, póki w judejskiej ziemi nie powstanie Król większy od Salomona. – A mówiąc to włożyła ziarno w ziemię, którą łzy zrosiły.
- Czemuż dziś właśnie przypominam sobie to wszystko? – pytała palma sama siebie. – Czyżby ta niewiasta tak była piękna, że mi przypomina najwspanialszą z koronowanych kobiet, tę na której życzenie urosłam i trwałam do dnia dzisiejszego?
- Coraz silnie szumią moje liście – rzekła palma – a granie to smutne, jak żałobny śpiew. Szumią, jakby wróżyły, że wkrótce ktoś umrzeć musi. Dobrze wiedzieć, że to nie mnie się tyczy, gdyż ja umrzeć nie mogę.
Palma przypuszczała, że szum żałobny jej liści wróży śmierć samotnym wędrowcom. Zapewne i oni sami sądzili, że ostatnia ich godzina się zbliża. Widoczne to było po wyrazie ich twarzy, gdy mijali jeden ze szkieletów wielbłądzich, które drogę znaczyły. Widoczne to było po ich wzroku, jakim spoglądali w górę za przelatującymi sępami. Nie mogło inaczej być. Zbliżał się koniec.
Ujrzawszy palmę i oazę przyspieszyli kroku, aby poszukać wody. Kiedy jednak doszli, z rozpaczą padli na ziemię, gdyż źródło było wyschnięte. Znużona niewiasta położyła Dziecko i usiadła płacząc nad brzegiem źródła. Mężczyzna rzucił się obok niej i bił gwałtownie pięścią w suchą ziemię. Palma słyszała jak oboje mówili o tym, że muszą umierać. Dowiedziała się także z ich rozmowy, że król Herod wszystkie dzieci od dwu do trzech lat kazał wymordować z obawy, iż oczekiwany wielki Król żydowski może się pośród nich znajdować. - Coraz potężniej szumią moje liście – myślała palma. – Biednym tym wędrowcom bije ostatnia godzina.
Słyszała jeszcze, że oboje obawiali się wilków. Mąż mówił, iż lepiej było zostać, walczyć z żołdactwem, niżeli uciekać. Lżejszą śmierć by mieli.
- Bóg nas wspomoże – rzekła Niewiasta.
- Jesteśmy opuszczeni między dzikimi zwierzętami i wężami – rzekł człowiek – nie mamy jadła ni napoju. Jakże nas Bóg wspomoże?
Rozdarł w rozpaczy swe szaty i twarz przycisnął do ziemi. Wszelką nadzieję stracił, jako człowiek z raną śmiertelną w sercu.
Niewiasta siedziała, obejmując kolana rękoma. Wzrok jej wyrażał bezgraniczny smutek.
Palma czuła, że szum żałosny jej liści się wzmaga. Kobieta musiała dosłyszeć go także, gdyż podniosła oczy ku koronie drzewa. A zarazem mimowolnie podniosła w górę ramiona.
- O! Daktyle, daktyle! – zawołała.
W głosie tak wielkie wyrażało się pragnienie, że stara palma rada była zmaleć do miary jałowca, żeby daktyle tak łatwo można było zrywać, jak głóg dzikiej róży.
Wiedziała, że z korony jej zwisają pęki owoców, ale jakże by ludzie mogli się dostać na tak zawrotną wysokość!
Mężczyzna wiedział już jak wysoko, niemożliwe do osiągnięcia daktyle wisiały. Nie podniósł nawet głowy. Prosił tylko kobietę, żeby nie domagała się rzeczy niemożliwej.
Dziecko jednak zabawiając się źdźbłem i trawą dreptało wokoło, usłyszało, co Matka mówiła. Mały nie mógł sobie wyobrazić, że Jego Matka mogłaby nie dostać czegoś, czego sobie życzył. Skoro tylko wspomniano o daktylach, zaczął pilnie oglądać drzewo. Dumał i rozmyślał jakby tych daktyli dostać. Jego czółko zmarszczyło się prawie pod jasnymi kędziorami. Wreszcie uśmiech przemknął Mu przez twarzyczkę. Znalazł sposób. Poszedł do palmy, zaczął ją głaskać malutką rączką i rzekł słodkim dziecięcym głosem:
- Palmo, pochyl się! Palmo, pochyl się!
Ale cóż to się działo? Co to takiego? Liście zaszumiały jak gdyby orkan je przeszył, a ogromny pień drzewa dreszcz po dreszczu przebiegał. Palma poczuła, że Dziecko ma władzę nad nią. Nie mogła Mu się oprzeć.
I pochyliła się wyniosła kolumna przed Dzieckiem jak schylają się ludzie przed książętami. Ogromnym łukiem ugięła się ku ziemi, tak nisko, że olbrzymia korona drżących liści zamiotła piasek pustyni.
Dziecko nie było ani zdziwione, ani zalęknione, z krzykiem radości zbliżyło się i obrywało grono po gronie z korony palmowej.
Gdy już sporo narwało, Gdy już sporo narwało, a drzewo zawsze jeszcze kornie leżało na ziemi, zbliżyło się znowu głaszcząc je rzekło przemiłym głosem:
- Podnieś się palmo, podnieś się palmo!
I drzewo podniosło się ciche i posłuszne na swoim giętkim pniu, podczas gdy liście grały niby harfy.
- Teraz rozumiem komu grają śmiertelną melodię – rzekła stara palma do siebie, gdy znowu stała wyprostowana. – Nie tym ludziom one grają.
Mężczyzna i kobieta klęczeli, wielbiąc Pana.
- Ujrzałeś trwogę naszą i odjąłeś ją od nas. Ty Mocarz, który pień palmy gnie jak trzcinę chwiejącą. Jeśli moc Twoja z nami, przed jakimże wrogiem drżeć możemy?
Kiedy następna karawana ciągnęła przez pustynię, ujrzeli podróżni, że korona dużej palmy uschła.
- Jakże to być może – rzekł jeden z wędrowców – wszakże ta palma miała trwać tak długo, póki nie doczeka Króla większego od Salomona.
- Może się Go już doczekała – odparł drugi z podróżników.
Selma Lagerlof
Legendy Chrystusowe,
Rzym 1946, s. 58 – 65.
rowerek27