O'Brien Judith - Arystokraci.pdf - Seria Da Capo - wszystkie - ragol2

Judith O’Brien

Arystokraci

Prolog

Richmond, Wirginia, sierpie ı 1865 roku

Upał był nie do zniesienia. Constance Lloyd raz po raz ocierała skronie chusteczk Ģ ,

zniszczon Ģ i wystrz ħ pion Ģ , lecz za to Ļ wie Ň o wypran Ģ i wyprasowan Ģ . Z przegubu dłoni

zwisała jej Ļ ci Ģ gana rzemykiem sakiewka, zawieraj Ģ ca kilka ostatnich unijnych dolarów, jakie

miała. Constance nie odwa Ň yła si ħ zostawi ę ich w pensjonacie sióstr Smithers, cho ę wyszła

tylko na krótko na poczt ħ . Starsze panie były urocze, a mieszka ı cy pensjonatu wydawali si ħ

niezwykle szacowni, mimo to Constance nie była na tyle niefrasobliwa, by spu Ļ ci ę z oczu swe

doczesne dobra. Inaczej nijak nie udałoby jej si ħ prze Ň y ę ostatnich czterech lat.

Po nie brukowanej ulicy toczył si ħ wózek. Za nim podnosiły si ħ tumany pyłu, wi ħ c Constance

przystan ħ ła i mocno zacisn ħ ła powieki.

Czy kiedykolwiek było w Richmond tak gor Ģ co?

- Dzie ı dobry, panno Lloyd.

Constance otworzyła oczy i ujrzała pana Bryce’a, m ħŇ czyzn ħ o ostrych rysach i wychudzonej

twarzy, który uchylał przed ni Ģ kapelusza. Pan Bryce, chocia Ň był mniej wi ħ cej rówie Ļ nikiem

jej ojca, dopiero co wrócił ze słu Ň by w wojskach Konfederacji. Gdy wojna si ħ sko ı czyła,

wiele miesi ħ cy szedł do domu pieszo.

- Dzie ı dobry, panie Bryce. - Constance u Ļ miechn ħ ła si ħ , przypomniawszy sobie tego

człowieka sprzed wielu lat. Kiedy przychodził w odwiedziny na plantacj ħ Lloydów, zawsze

ukradkiem wciskał jej do r ħ ki lukrecjowe pałeczki.

- Wystarczy pani taki skwar? - Od gor Ģ ca twarz pokryła mu si ħ ciemnymi plamami, a rzadkie

siwe włosy były przy skórze mokre od potu.

- Nie bardzo, panie Bryce - odrzekła szczerze. - Dlatego udaj ħ si ħ dzi Ļ na południe, w stron ħ

poczty. Mam nadziej ħ , Ň e tam nie b ħ dzie ani krzty chłodu.

Pan Bryce roze Ļ miał si ħ , cho ę bardziej przypominało to gdakanie, a Ļ miech natychmiast

wywołał atak kaszlu. Constance uprzejmie udała, Ň e tego nie zauwa Ň a. Pan Bryce raz jeszcze

uchylił kapelusza, pozdrowił j Ģ uniesieniem dwóch palców i ruszył dalej swoj Ģ drog Ģ .

Dziwne były te spotkania z lud Ņ mi, których znała od niepami ħ tnych czasów. Teraz wydawali

si ħ obcy, odsuni ħ ci od siebie przez straszne do Ļ wiadczenie, które wła Ļ ciwie powinno ich

zbli Ň y ę . Owszem, pocz Ģ tkowo pora Ň ka konfederatów ich zjednoczyła. Ale w miar ħ jak mijały

tygodnie, a potem miesi Ģ ce, wszyscy po kolei zaczynali szuka ę winnych, stawali si ħ nieufni,

po prostu ogarniał ich l ħ k o przyszło Ļę . Niedogodno Ļ ci codziennego Ň ycia sprawiały, Ň e

nawet najoczywistsze fakty jawiły si ħ w krzywym zwierciadle. Sko ı czyły si ħ patriotyczne

Ļ piewy i przemowy; ci, którzy prze Ň yli, wytykali coraz cz ħĻ ciej palcami s Ģ siadów i oskar Ň ali

ich o sympatyzowanie po kryjomu z Jankesami. Zamiast Ň y ę dalej swoim Ň yciem, wi ħ kszo Ļę

rozgrzebywała minione sprawy, oddaj Ģ c si ħ rozwa Ň aniom, „co by było, gdyby było”. Poza

podejrzeniami istnieli wył Ģ cznie bohaterowie, którzy oddali Ň ycie w walce. Tylko ich

zostawiano w spokoju.

Constance zerkn ħ ła na dwa budynki nie tkni ħ te przez wojn ħ , siedzib ħ /parlamentu stanowego i

Biały Dom Konfederacji. Oba stały majestatyczne jak zawsze, otoczone resztkami murów i

skorupami wypalonych w Ļ rodku domów - widmowymi ruinami, stanowi Ģ cymi pozostało Ļę

wielkiego miasta, jakim kiedy Ļ było Richmond. Nad obydwoma dachami unosiły si ħ wielkie

ameryka ı skie flagi, łopocz Ģ ce mimo sierpniowego Ň aru. Widok tych flag wci ĢŇ wydawał si ħ

Constance dziwny.

Czy kiedykolwiek był w Richmond taki upał?

Przed poczt Ģ Constance nie zwróciła uwagi na trzech Ň ołnierzy Unii, którzy mamrocz Ģ c pod

nosem słowa pozdrowienia, odsun ħ li si ħ od drzwi, Ň eby mogła wej Ļę . Oboj ħ tno Ļę Constance

wcale nie brała si ħ jednak z niedawnego zwyci ħ stwa Unii ani wrogo Ļ ci wobec mieszka ı ców

Północy. Constance po prostu nie miała ju Ň siły. A poza tym ta postawa była równie Ň

objawem zmian, jakie zaszły w Richmond. Ju Ň nie wszystkich mo Ň na było traktowa ę jak

przyjaciół.

Jeszcze nie tak dawno zostałaby surowo skarcona za samotne chodzenie po ulicy. Gdyby

zobaczył j Ģ Wade Cowen, wpadłby we w Ļ ciekło Ļę . Ale Wade, jej narzeczony, od czterech

miesi ħ cy nie Ň ył.

Chocia Ň nie widzieli si ħ ponad dwa lata, listownie, po szybkiej i beznami ħ tnej wymianie

korespondencji, ustalili, Ň e po wojnie si ħ pobior Ģ . Ostatnio Constance zastanawiała si ħ nawet,

czy Wade, którego znała od dzieci ı stwa, naprawd ħ j Ģ kochał, tak jak m ħŇ czyzna powinien

kocha ę kobiet ħ . Ale teraz nie miało to ju Ň znaczenia. Dzie ı po zawarciu pokoju Wade, który

nigdy nie był wybitnym je Ņ d Ņ cem, zgin Ģ ł, prowadz Ģ c Ň ołnierzy do ataku na obozuj Ģ cy oddział

Unii.

Pochowano go jak bohatera. „Ostatni z poległych konfederatów”, napisano na kamieniu

nagrobnym. Ale oficer, kolega Wade’a, powiedział Constance prawd ħ . Biedny Wade po

prostu stracił panowanie nad koniem. Gdy zorientował si ħ , Ň e jedzie prosto na grup ħ

zdumionych Jankesów, prawdopodobnie wybrał Ļ mier ę w chwale bohatera, by nie wystawi ę

si ħ na po Ļ miewisko. W ostatniej chwili, ze wszystkich sił staraj Ģ c si ħ utrzyma ę w siodle,

wyszarpn Ģ ł z pochwy szabl ħ i zacz Ģ ł ni Ģ wymachiwa ę , bardziej by utrzyma ę równowag ħ ni Ň

Ň eby zagrozi ę przeciwnikom.

Ci krzyczeli do niego, Ň eby si ħ zatrzymał, a poniewa Ň nie mógł, strzelili i trafili go w czoło.

Oficer, który zabił Wade’a, napisał do Constance list o jego bohaterstwie i wszyscy zgodnie

doszli do wniosku, Ň e musiało go bardzo gry Ņę sumienie z powodu tego strzału.

Kolejka na poczcie była długa, tak jak Constance przewidywała. Wszyscy Ň yli nadziej Ģ na

pieni Ģ dze, przesłane przez jak ĢĻ lito Ļ ciw Ģ dusz ħ z Północy. Mieszka ı cy Wirginii, którzy

jeszcze niedawno stanowczo od Ň egnywali si ħ od wszelkich kontaktów z Jankesami, wysyłali

teraz paniczne listy, prosz Ģ c o po Ň yczki i przypominaj Ģ c powinowatym z Nowego Jorku,

Ohio i Vermont o znaczeniu wi ħ zów krwi.

Ludzie wolno posuwali si ħ do przodu, w miar ħ jak jedyny urz ħ dnik przecz Ģ co kr ħ cił głow Ģ ,

odpowiadaj Ģ c na pro Ļ by o bezpłatne nadanie przesyłki i pytania o paczki, które bez

najmniejszego w Ģ tpienia lada dzie ı miały nadej Ļę .

- Biedna panna Lloyd.

Nie było to pozdrowienie. Po prostu kto Ļ za jej plecami dał wyraz swoim odczuciom.

- Oj, biedna, biedna - przyznała inna kobieta.

Constance nawet nie mrugn ħ ła. Zd ĢŇ yła si ħ ju Ň przyzwyczai ę do szeptania znajomych, którzy

si ħ nad ni Ģ u Ň alali. Wydawało si ħ absurdem, Ň e po czterech latach gwałtownych Ļ mierci,

chorób, moralnego zepsucia, po tragedii, jak Ģ rzadko widuje si ħ na Ļ wiecie, smutny los

osiemnastoletniej Constance Lloyd poruszał nawet najbardziej zatwardziałe serca w

Richmond.

To prawda, Ň e ojciec Constance zmarł na Ļ wink ħ wkrótce po wst Ģ pieniu do wojsk

Konfederacji. Niedługo potem odeszła z tego Ļ wiata jej matka; zapadła na chorob ħ , która

okazała si ħ gorsza od zwykłego przezi ħ bienia. Mniej wi ħ cej w tym samym czasie główny

budynek na plantacji stan Ģ ł w ogniu, a słu ŇĢ cych czy te Ň niewolników, jak zwali ich Jankesi,

było za mało, by mogli zrobi ę co Ļ wi ħ cej ni Ň sta ę i gapi ę si ħ na po Ň ar.

ĺ mier ę Wade’a stanowiła ostateczny cios, chocia Ň Constance i tak była ju Ň ot ħ piała z bólu,

wi ħ c nawet nie prze Ň yła tej ostatniej straty zbyt bole Ļ nie. Podczas wojny wszyscy cierpieli.

Nikomu nie udało si ħ od tego uciec. Ale Constance, której droga do dojrzało Ļ ci była

wyj Ģ tkowo usiana nieszcz ħĻ ciami, najwyra Ņ niej budziła lito Ļę absolutnie wszystkich.

Było to nie do wytrzymania. Nie miała sposobu, by uciec od zasmuconych twarzy i spojrze ı

przepełnionych współczuciem.

- ...a potem jej ukochany narzeczony, Wade Cowen... Constance zacisn ħ ła palce na sakiewce

z tak Ģ sił Ģ , Ň e a Ň pobielały jej knykcie.

- ...i jej matka. Nie zapominajmy o matce. Widziałam jej pierwszy bal. Drugiej tak pi ħ knej

dziewczyny nie znalazłaby pani w całej Wirginii. Była rodowit Ģ Angielk Ģ .

Rozmowa stawała si ħ coraz gło Ļ niejsza. Constance grała w niej główn Ģ rol ħ . Była mowa o

domu z marmurowymi kolumnami, w którym dorastała, o ojcu, wzorze wszelkich cnót, i

matce, aniele wcielonym, a tak Ň e o biedzie Constance i o łacie na spódnicy.

Dziewczyna z trudem powstrzymywała si ħ od krzyku. Jak ĢŇ przyjemno Ļę sprawiłoby jej,

gdyby mogła odwróci ę si ħ do tych starych kwok i waln Ģę je torebk Ģ po głowie albo

powiedzie ę pani Witherspoon, Ň e jej ukochany synalek przepu Ļ cił rodzinne srebra na whisky

Jankesów.

Ale tylko przesuwała si ħ w milczeniu wraz z kolejk Ģ .

- Mam dla pani list, panno Lloyd - powiedział urz ħ dnik, gdy w ko ı cu dotarła do okienka.

Jakby mu ul Ň yło, Ň e wreszcie mo Ň e co Ļ komu Ļ da ę . Kucn Ģ ł przy półkach i po chwili wrócił z

wymi ħ t Ģ kopert Ģ . - Z Anglii - oznajmił gło Ļ no.

Po sali przetoczył si ħ pomruk. Tymczasem Constance uj ħ ła list w dłonie - kiedy ostatnio

miała na nich r ħ kawiczki? - i odeszła od okienka. R ħ ce jej dr Ň ały.

- Prosz ħ ci ħ . Bo Ň e - szepn ħ ła, u Ļ wiadamiaj Ģ c sobie, Ň e od dawna si ħ nie modliła. Kciukiem

obluzowała skrzydełko koperty, tylko na chwil ħ zatrzymuj Ģ c palec podczas tej czynno Ļ ci. -

Prosz ħ , Bo Ň e - powtórzyła.

Na to czekała. Napisała do kuzynów matki z pytaniem, czy jacy Ļ ich znajomi nie potrzebuj Ģ

guwernantki. Była to dla niej ostatnia deska ratunku, ostatnia próba stawienia czoła losowi.

Gdyby to nie pomogło, nie miała ju Ň do kogo si ħ zwróci ę .

Schowała si ħ w k Ģ cie sali, Ň eby mie ę cho ę złudzenie odosobnienia, wiedziała bowiem, Ň e nie

powstrzyma si ħ z otwarciem koperty do chwili, a Ň znajdzie si ħ w swym pokoiku u sióstr

Smithers. Przecie Ň trzymała w r ħ kach swoj Ģ przyszło Ļę .

Zaczerpn ħ ła tchu, wyj ħ ła list i uło Ň yła pierwsz Ģ z wielu, jak si ħ zdawało, stronic w taki

sposób, by padało na ni Ģ Ļ wiatło.

Moja droga kuzynko Constance,

Z przyjemno Ļ ci Ģ zawiadamiamy, Ň e jest dla Ciebie posada w Anglii. Przyjed Ņ , jak tylko

mo Ň esz najszybciej. Zał Ģ czamy pieni Ģ dze na podró Ň w jedn Ģ stron ħ ...

Tyle zdołała przeczyta ę , zanim łzy przesłoniły jej widok. Przycisn ħ ła dło ı do ust, ale i tak

było słycha ę , jak z ulg Ģ wypuszcza powietrze.

Była ocalona.

Jeszcze raz gło Ļ no odetchn ħ ła i po chwili wychodziła z urz ħ du, wstrz Ģ sana przejmuj Ģ cym

szlochem. Łzy płyn ħ ły jej strumieniami po policzkach.

Nie płakała od lat. Ale nie miało to znaczenia, nic teraz nie miało znaczenia.

Była ocalona.

- Biedna panna Lloyd. Na pewno znowu dostała jak ĢĻ zł Ģ wiadomo Ļę - powiedziała pani

Witherspoon, gdy Constance wybiegła z budynku, wpadła na mosi ħŇ n Ģ spluwaczk ħ i

nieprzytomnie zacz ħ ła j Ģ błaga ę o wybaczenie. - Nie ma chyba na Ļ wiecie dziewczyny, której

los mniej by sprzyjał.

Cowes, wyspa Wight, Anglia, sierpie ı 1874 roku

Mój Bo Ň e, panno Lloyd! Pani to ma szcz ħĻ cie! Jak ja pani zazdroszcz ħ ! Chyba nie ma na

Ļ wiecie dziewczyny, której los bardziej by sprzyjał.

Constance u Ļ miechn ħ ła si ħ , unosz Ģ c welon nad głow Ģ .

- W Ģ tpi ħ , Melody. Bardzo w Ģ tpi ħ . Poza tym wydaje mi si ħ , Ň e skoro mam ju Ň dwadzie Ļ cia

siedem lat, to dziewczyn Ģ przestałam by ę do Ļę dawno.

- A wie pani, jak pani zazdroszcz Ģ inne dziewcz ħ ta? Przecie Ň to był nasz pierwszy bal. A kto

dostał nagrod ħ ? Kto przeta ı czył z ksi ħ ciem Walii trzy walce z rz ħ du? Komu o Ļ wiadczył si ħ

syn ksi ħ cia? Mojej guwernantce! Słowo daj ħ , panno Lloyd, Ň e znienawidziłabym pani Ģ ,

gdybym tak pani nie uwielbiała.

Constance zerkn ħ ła na sw Ģ był Ģ podopieczn Ģ .

- Och, Melody - westchn ħ ła. - Ja te Ň w to nie mog ħ uwierzy ę .

Ostry podmuch Ļ wie Ň ego, słonego wiatru znad morza poruszył zasłonami w pokoiku

Constance. Wydawało jej si ħ niemo Ň liwo Ļ ci Ģ , Ň e po dziewi ħ ciu latach pracy guwernantki u

pani Whitestone i, co wa Ň niejsze, serdecznej przyja Ņ ni z chlebodawczyni Ģ , za tydzie ı

przyjdzie jej opu Ļ ci ę ten dom i przenie Ļę si ħ do rodowego maj Ģ tku narzeczonego. Narzeczony

miał po ni Ģ przyjecha ę powozem ojca, z ksi ĢŇħ cym herbem na drzwiach, i zawie Ņę j Ģ do jej

nowego domu.

Naturalnie miał to by ę tylko tymczasowy dom, Constance nie w Ģ tpiła bowiem, Ň e po Ļ lubie

narzeczony zechce zamieszka ę z ni Ģ osobno. Mo Ň e w Londynie... A mo Ň e ma inny pomysł,

którego jeszcze jej nie zdradził, po prostu dlatego, Ň e wydarzenia potoczyły si ħ w zawrotnym

tempie.

Narzeczony. To słowo brzmiało dla niej do Ļę niezwykle. Budziło całkiem inne odczucia ni Ň

narzecze ı stwo z Wade’em podczas wojny. Wade wydawał jej si ħ bardzo dziecinny, mo Ň e

dlatego, Ň e znała go od dziecka i pami ħ tała nawet z lat, gdy był chłopcem z piegowat Ģ buzi Ģ i

ułamanym przednim z ħ bem.

Teraz w samym słowie „narzeczony” zawierały si ħ tajemnica, niespodzianka i romantyczna

przygoda.

- Och, panno Lloyd, niech mi pani jeszcze raz o tym opowie. Prosz ħ . Cał Ģ histori ħ .

Melody westchn ħ ła i wsparła głow ħ na dłoni. Była ładniejsz Ģ z dwóch sióstr Whitestone i

mimo stara ı Constance, która próbowała troch ħ zachwia ę jej wysokim mniemaniem o sobie,

dobrze znała swoje atuty, a w dodatku bezlito Ļ nie je wykorzystywała. Była kr Ģ glutka i miała

dzieci ħ co delikatne rysy, co przywodziło na my Ļ l wyidealizowanego amorka, u którego

najbardziej zwracaj Ģ uwag ħ ró Ň owiutkie policzki i złociste loczki.

Constance, dla kontrastu, była Ļ niada i wysoka, niektórzy twierdzili nawet, Ň e zanadto. Ale

dla guwernantki wzrost nieco ponad metr siedemdziesi Ģ t był zalet Ģ . Czuła si ħ nim

zakłopotana tylko w pierwszych chwilach ta ı ca z korpulentnym ksi ħ ciem. Zamiast patrze ę

prosto w małe, wyłupiaste oczka ja Ļ nie wielmo Ň nego pana, musiała spogl Ģ da ę w dół,

wprawdzie nieznacznie, lecz zauwa Ň alnie.

Jej Ļ niada cera, ciemne włosy i bladoniebieskie oczy zainteresowały równie Ň niektórych

s Ģ siadów Whitestone’ów oraz ciekawskich, którzy obserwowali bal. Zreszt Ģ członkowie elity

zauwa Ň ali j Ģ ju Ň wcze Ļ niej, zawsze podczas krótkiego sezonu towarzyskiego w Cowes.

Pierwszy raz stało si ħ to za spraw Ģ lady Montclair, której ko ı wyłamał si ħ z grupy id Ģ cych

st ħ pa wierzchowców, dosiadanych przez dostojne amazonki, trzymaj Ģ ce obie nogi po tej

samej stronie grzbietu zwierz ħ cia, jak na damy przystało. Constance Lloyd w swej

praktycznej szarej sukni, oryginalnie przybranej przy kołnierzyku gał Ģ zk Ģ suszonego lauru,

chwyciła za wodze spłoszonego konia i uspokoiła zarówno zwierz ħ , jak i poj ħ kuj Ģ c Ģ lady

Montclair.

Za t ħ przysług ħ lord Montclair zaproponował jej kieliszek sherry. Wdzi ħ cznie odmówiła, ze

swym czaruj Ģ co mi ħ kkim ameryka ı skim akcentem.

Kieliszka sherry odmówiła, ale z cał Ģ pewno Ļ ci Ģ została zauwa Ň ona. Poniewa Ň za Ļ wyró Ň niała

si ħ urod Ģ i zadziwiaj Ģ co wprawnie radziła sobie z ko ı mi, co stanowiło u guwernantki dwie

absolutnie niespotykane cechy, niejeden z postronnych obserwatorów wyraził

przypuszczenie, Ň e mo Ň e ta panna Lloyd jest półdzika. B Ģ d Ņ co b Ģ d Ņ przyjechała z Ameryki.

A takie ciemne i l Ļ ni Ģ ce włosy jak u niej rzadko id Ģ w parze z oczami w odcieniu

drogocennego turkusu.

Potem rozeszła si ħ pogłoska, Ň e jej dziadek był india ı skim wojownikiem, dla jednych z

plemienia Cherokee, dla innych Mohawk, i w dzie ı urodzin matki Constance oskalpował

babk ħ , angielsk Ģ pi ħ kno Ļę szlachetnego rodu. India ı ski wojownik naturalnie chciał mie ę

syna, nie córk ħ , wi ħ c oskalpowanie stanowiło jedyn Ģ słuszn Ģ kar ħ za rozczarowanie, które

prze Ň ył. Podobno takie zdarzenia nie były w Ameryce niczym niezwykłym.

Constance nie próbowała odsun Ģę od siebie tego bezpodstawnego podejrzenia. Z niego

równie Ň czerpała korzy Ļ ci jako guwernantka. Gdy dzieci, którymi si ħ opiekowała, były

jeszcze małe, słuchały jej ze strachu, Ň e Constance w ka Ň dej chwili mo Ň e znów sta ę si ħ dzika.

Ona zreszt Ģ umiej ħ tnie podsycała to przekonanie, po ka Ň dym wyst ħ pku podopiecznego

regularnie bowiem zatrzymywała wzrok na jego czole w miejscu, gdzie zaczynały rosn Ģę

włosy.

Nie widziała sensu w tłumaczeniu, Ň e jej dziadkowie ze strony matki byli w istocie rodzonymi

londy ı czykami, a najbardziej barbarzy ı skim zachowaniem dziadka, jakie pami ħ tała, był jego

zwyczaj jedzenia zielonego groszku za pomoc Ģ nabijania na ostrze no Ň a.

O'Brien Judith - Arystokraci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: