Harrison Kim Strażniczka aniołów mroku.pdf

KIM HARRISON

STRAŻNICZKA ANIOŁÓW MROKU

Madison Avery

Księga 2

PROLOG

Siedemnaście lat, martwa, szefowa aniołów ciemności – która ma ochotę kogoś zabić.

Tak, to ja, Madison, nowa strażniczka czasu, która o niczym nie ma pojęcia.

Niezupełnie tak wyobrażałam sobie zdobywanie „wyższego wykształcenia” tamtej nocy,

kiedy zerwałam się z balu maturalnego i skończyłam na dnie przepaści. Przeżyłam swoją

śmierć, bo ukradłam amulet mojego zabójcy.

Teraz muszę wysłać anioły, by położyły kres istnieniu całej ludzkości. Chodzi o to, by

kosztem życia ocalić dusze. Przeznaczenie, powiedzieliby serafini. Ale ja nie wierzę w

przeznaczenie. Wierzę w wolną wolę. Kieruję tymi, z którymi wcześniej walczyłam.

Serafini nie rozumieją zmian, które chcę wprowadzić, ale postanowili dać mi szansę.

Przynajmniej tak to wygląda w teorii. Praktyka jest nieco bardziej... skomplikowana.

ROZDZIAŁ 1

Samochód był nagrzany od słońca, dotknęłam karoserii i natychmiast odsunęłam

palce. Podniecenie emanowało ze mnie jak druga aura. Pochylona i czujna podążałam za

Joshem, który w koszuli porządnie wsuniętej w wyprane dżinsy szedł w stronę swojej

furgonetki, klucząc między autami, tak, to był pierwszy dzień szkoły. I zgadza się, zwialiśmy

z lekcji, ale czy nikt nigdy w tym dniu nie zrobił nic głupiego? Poza tym uznałam, że serafini

mi wybaczą, w końcu miałam ocalić jedną z tych zbłąkanych dusz.

Josh zatrzymał się i odwrócił, przycupnięty za czerwonym mustangiem. Odrzucił

jasne włosy z czoła i uśmiechnął się do mnie. Byłam pewna, że nie pierwszy raz jest na

wagarach. Mnie także zdarzało się to już wcześniej, choć nigdy grupowo. Uśmiechnęłam się

do niego. Nagle Josh dostrzegł coś za moimi plecami i uśmiech zniknął z jego twarzy.

– Przez nią zaraz ktoś nas złapie – mruknął.

Gwałtownie się zatrzymałam, aż moje żółte tenisówki ze sznurówkami w trupie

czaszki zapiszczały na asfalcie, kiedy się odwróciłam. Barnaba z poważnym spojrzeniem i

posępną miną kulił się między samochodami. Ale Nakita szła swobodnie z podniesioną

głową, wdzięcznie poruszając ramionami – wcielenie perfekcji. Miała na sobie moje

markowe dżinsy i krótką bluzkę i wyglądała w tym o niebo lepiej niż ja. Jej czarne włosy

lśniły w słońcu, podobnie jak czarne paznokcie u stóp. Nie malowała ich, po prostu takie

były. W innych okolicznościach znienawidziłabym ją za sam wygląd, ale ta anielica

ciemności nie miała pojęcia, jaka jest piękna.

Barnaba przykucnął obok mnie i zmarszczył brwi. Czułam dolatujący od niego zapach

piór i słoneczników. Anioł, który udawał ucznia ostatniej klasy liceum, w spranych dżinsach i

jeszcze bardziej spranym podkoszulku, był podwójnie upadły; raz, kiedy całe tysiąclecia temu

został wygnany z nieba, i teraz, bo przeszedł na drugą stronę w samym środku niebiańskiej

wojny.

– Nakita nie ma bladego pojęcia, jak to się robi – mruknął żniwiarz ciemności,

odrzucając brązowe loki z czoła i mrużąc oczy. Barnaba i Nakita należeli do wrogich sobie

niebiańskich obozów i o byle co toczyli spór.

Skrzywiłam się i machnęłam na Nakitę, żeby się pochyliła, ale nie zwróciła na to

najmniejszej uwagi. Była moim oficjalnym aniołem stróżem przydzielonym mi przez

serafinów.

Właściwie jako strażniczka czasu ciemności byłam jej szefową. Choć w kwestiach

ziemskiego życia nie mogła się ze mną równać, to lepiej się znała na mojej pracy i wszystkim,

co powinnam zrobić. Tylko że ja nie chciałam robić tego zgodnie w niebiańskimi zasadami.

Miałam inne pomysły.

– Schyl się, laluniu! – syknął Barnaba i drobna, piękna, śmiertelnie niebezpieczna

dziewczyna obejrzała się, wyraźnie zdezorientowana. Przez ramię miała przerzuconą modną

torebkę, którą dałam jej dziś rano dla uzupełnienia stroju. Pasowała do czerwonych

sandałków i była pusta. Nakita jednak się uparła, że będzie ją nosić. Twierdziła, że dzięki niej

będzie bardziej przypominać zwykłe dziewczyny.

– Po co? – spytała, podchodząc bliżej. – Jeśli ktoś spróbuje nas zatrzymać, po prostu

go zgładzę.

Zgładzę? Skrzywiłam się lekko. Najwyraźniej nie była na ziemi od bardzo dawna.

Barnaba bardziej tu pasował, ale on wyleciał z nieba, jeszcze zanim wybudowano piramidy,

bo podobno wierzył w wolną wolę, a nie w przeznaczenie. Nakita jednak powiedziała mi

kiedyś, że musiał odejść, bo zakochał się w śmiertelniczce.

– Nakito. – Pociągnęłam ją w dół. Kiedy posłusznie przykucnęła obok mnie, czarne

włosy opadły jej na twarz. – Nikt już nie używa tego słowa.

– To bardzo dobre słowo – odparła urażona.

– Może raczej spróbowałabyś ludzi „załatwiać”? – zasugerował Josh. Barnaba

zmarszczył brwi.

– Nie namawiaj jej – mruknął. Nakita wstała.

– Musimy iść. – Rozejrzała się dokoła. – jeśli nie skłonicie naszego celu do wstąpienia

na drogę cnoty, zanim Ron przyśle mu do ochrony żniwiarza światła, zabiorę jego duszę, by

ją ocalić.

Potem bez słowa poszła w stronę furgonetki Josha. „Zabrać duszę” oznaczało po

prostu „zabić”, tylko przyjemniej brzmiało. Nagle dotarło do mnie, co zamierzamy zrobić i aż

się skuliłam.

Byłam nowym strażnikiem czasu ciemności, ale w przeciwieństwie do tych przede

mną nie wierzyłam w przeznaczenie. Wierzyłam w wolną wolę. Cała ta sytuacja to jakiś

kosmiczny dowcip – poza drobnym faktem, że byłam martwa. Poprzedni strażnik czasu

ciemności sądził, że jeśli zabije swoją następczynię, to znaczy mnie, zdobędzie

nieśmiertelność. Nikt nie wiedział, kim jestem, do czasu, kiedy było już za późno, by

cokolwiek zmienić. W ten sposób utknęłam na stanowisku, którego nie chciałam. Miałam

wykonywać tę pracę, dopóki nie odnajdę swojego ciała i zerwę więź z amuletem, który teraz

utrzymywał mnie przy życiu.

Josh wstał i spojrzał przez szyby mustanga w stronę wjazdu na parking.

– Chodźcie. Wsiądźmy do samochodu, zanim ona zajmie fotel z przodu. Nie będę

prowadził, kiedy obok siedzi kobieta z bronią.

Ruszyliśmy za nią na ugiętych nogach. Barnaba był znacznie lepszy ode mnie w tym

całym ocalaniu dusz. Wiedział, jak korzystać z amuletu i jak znaleźć ludzi przeznaczonych do

przedwczesnej śmierci, chroniąc ich przed żniwiarzami takimi jak Nakita. To, że przeszedł na

przeciwną stronę, żeby zostać ze mną, było równie zdumiewające, jak fakt, że to właśnie

mnie wybrano na nowego strażnika czasu ciemności. Może został przy mnie z poczucia winy,

bo przecież kiedy zostałam skazana na śmierć, nie ocalił mnie. A może zrobił to, bo był zły na

poprzedniego szefa, Rona, strażnika czasu światła, który chciał uzyskać nad nami przewagę i

nas okłamywał. A może Barnaba sądził, że rozwieję wątpliwości, które zrodziła zdrada Rona?

Nieważne, jakie miał powody, cieszyłam się, że Barnaba jest ze mną. Żadne z nas nie chciało

zabijać ludzi, jeżeli nie zrobili nic złego. A skoro zostałam strażniczką czasu ciemności,

lojalność Barnaby mogła mi się bardzo przydać. Nakita jednak mu nie ufała i podejrzewała,

że jest szpiegiem.

– Hej, patrzcie – powiedział Josh, a ja spojrzałam w stronę, którą wskazywał, i

zmartwiałam. Przed szkołą stał radiowóz, a obok kobieta w mundurze. Patrzyła na nas,

opierając ręce biodrach.

– Cholera! – Pochyliłam się gwałtownie. Josh obok mnie zrobił to samo, a Barnaba

nawet nie zdążył się podnieść. – Padnij – syknęłam do Nakity i szarpnęłam ją w dół. Serce

waliło mi jak młotem. W porządku, wiem, jestem martwa, ale spróbujcie przekonać o tym

mój umysł. Nadal uważał mnie za żywą, a ponieważ amulet dawał mi złudzenie ciała, nie

byłam w stanie nic z tym zrobić. Wszystko to było dość dziwne. Dopóki spokojnie

siedziałam, nic się nie działo, ale wystarczyło, że się zdenerwowałam, by puls, a raczej jego

wspomnienie, zaczął szaleć. To takie niesprawiedliwe, że choć nie żyję, nadal muszę znosić

wszystkie te objawy strachu. Ale przynajmniej się nie pocę.

Oparłam się o samochód, za którym się ukrywaliśmy. Skulony obok Josh spojrzał na

mnie z niepokojem.

– To porucznik Levy. Myślisz, że nas widziała? – zapytałam. Cudownie, po prostu

cudownie, ta kobieta już wcześniej mnie namierzyła. Dwa tygodnie temu, kiedy pędziłam z

Joshem do szpitala, po tym, jak Nakita omal go nie zabiła. Policjantka pojechała za mną, bo

przekroczyłam dozwoloną prędkość i nie zatrzymałam się na wezwanie. Tak niewiele

brakowało, żeby Nakita go „zgładziła”. Cóż, nadal nie nazwałabym ich przyjaciółmi, ale teraz

przynajmniej nie próbowała go zabić.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: