Straceni - Hayes Gwen.pdf - Strąceni - VampikaMarika

Hayes Gwen

Strąceni

W jej snach jest jak ze snów: uwodzicielski, czuły, piękny.

To dlaczego odtrąca ją na jawie?

Życie siedemnastoletniej Thei zawsze pełne było zakazów i nakazów.

Ojciec nie pozwalał jej spotykać się z koleżankami ani umawiać z chłopcami.

Nigdy nie miała takiej swobody, jak inne dziewczyny w jej małym miasteczku.

A potem zaczęły ją nawiedzać sny. Straszne i piękne. Gdzie błądziła w

labiryncie cierni i przemierzała rzekę łez. I gdzie był On.

I nagle chłopak ze snów pojawia się w jej szkole.

Jest cudowny. Pociągający jak magnes. Ale inny niż w snach.

Dlaczego za dnia ją odpycha?

Jaką skrywa tajemnicę?

Miłość Thei jest silniejsza niż strach, nawet gdy odkryje jego straszliwy

sekret.

I gdy przyjdzie jej wybierać między miłością a sobą samą…

Rozdział 1

"Wszystko zmieniło się tej nocy, kiedy zobaczyłam, jak płonący chłopak

spada z nieba.

Było już nieprzyzwoicie późno, ale ja nadal czytałam -pod białą pikowaną

kołdrą, żeby światło z iPode'a nie wydostawało się na zewnątrz.

Ojciec pewnie i tak już zagrzebał się w łóżku i śnił o nowych sposobach

ochrony. Żebym była jeszcze bezpieczniejsza.

Komórka była kompromisem. W zamian zgodziłam się na dodatkowe

lekcje muzyki, chociaż i tak miałam mało wolnego czasu. Według ojca oboje na

tym zyskaliśmy. Teraz miał mnie w zasięgu nawet podczas tych kilku godzin,

kiedy nie byłam z nim albo u siebie - w swojej kremowo-różowej złotej klatce,

urządzonej przez słynnego projektanta.

Na dodatek skrócił się czas, kiedy mogłam wpaść w kłopoty. Ale ojciec

nie wiedział, że na telefonie da się czytać książki. Nie wiedział nawet, że jest coś

takiego jak e-booki. Sądził, że mnie złamał i już nie czytam przy latarce.

W życiu by nie pomyślał, że wcale mnie nie złamał. Każdego wieczoru

przenosiłam się gdzie indziej i stawałam się kimś innym, kimś interesującym. I to

dzięki czemuś, co kupił, żeby móc mnie nadzorować bardziej niż do tej pory.

Bezcenna wolność dla dziewczyny z dziwnym brytyjskim akcentem, która

mieszka w małym miasteczku Serendipity Falls w Kalifornii pod czujnym okiem

ojca.

Lecz płonący chłopak, który spadł z nieba, wyciągnął mnie z mojego

odległego świata. Spojrzałam w okno, tuż zanim się pojawił. I wtedy powoli, jak

piórko na delikatnym wietrze, przefrunął za szybą. Odwrócił w moją stronę

groteskową twarz. Usta miał otwarte w niemym krzyku.

On nie tylko płonął. On był ogniem.

Pomarańczowoczerwone języki ognia splatały się w postać chłopaka, ale

to jego oczy sprawiły, że gwałtownie wciągnęłam powietrze i wstrzymałam

oddech. Podbiegłam do okna. Pochyliłam się bardziej: szyba była zadziwiająco

ciepła w miejscu, gdzie ją musnął. Jakbym dotykała jego śladu. Wolno zakończył

swój bolesny lot. Opadł na trawnik. Wzrok miał wciąż utkwiony we mnie. Błagał

o coś, czego nie mogłam dać. Płomienie go pochłaniały. Powinnam coś czuć,

zastanawiać się, martwić, a ja po prostu patrzyłam, zafascynowana i

zahipnotyzowana, aż do końca.

Upadł na podwórko. Palił się żywcem, niszcząc nieskazitelny trawnik.

Ojciec będzie zniesmaczony.

Bałam się opuścić swoje schronienie i nie wiedziałam co dalej.

Oczywiście, to wszystko to pewnie wytwór mojej wybujałej wyobraźni.

Snem wywołanym zbyt długim czytaniem i zmęczeniem. A co, jeśli

chłopak cierpiał, a ja nic nie robiłam?

Odwróciłam się i cichutko wybiegłam z pokoju. Zeszłam po schodach i

wymknęłam się tylnymi drzwiami. Czułam rosę pod stopami. To przypomniało

mi, że prawie nic na sobie nie mam. Szlafrok wydawał się cieńszy i bardziej

przezroczysty, niż przypuszczał ojciec, kiedy pozwolił, żebym go kupiła.

Zadrżałam - nie z zimna, lecz ze zdenerwowania. Płomienie wokół

chłopaka zaskwierczały i przygasły. Odsłoni ły zwęglone kości i kawałki ciała.

Ale on nadal ruszał się i jęczał.

Upadłam na kolana przerażona, że Bóg może być tak niemiłosierny,

pozwala temu biednemu człowiekowi znosić takie męczarnie. Swąd pieczonego

mięsa przyprawiał mnie o mdłości. Poszarpane pasy spalonego ciała to tu, to tam

pokrywały szkielet, ale jego oczy... jego oczy były nietknięte i wciąż przytomne.

Wyglądał jak karykaturalne hal loweenowe straszydło.

Zapach siarki drażnił mój nos, ledwo oddychałam, a chłopak ciągle

charczał i bełkotał.

Jak to możliwe. Płuca miał spopielone?

Dopiero wtedy zauważyłam, że wciąż trzymam w ręce telefon. Ale ze

mnie idiotka. Już dawno trzeba było zadzwonić pod numer alarmowy.

Zaczęłam wciskać dziewiątkę, gdy chłopak przemówił: - Nie przejmuj się.

Pisnęłam. Głos miał zgrzytliwy, nieludzki.

- Potrzebujesz pomocy.

Szkielet zabulgotał - chrobotliwy, przykry dla ucha odgłos.

- Za... późno. Nie mam za dużo czasu.

Nie powinien już w ogóle mieć czasu. Spojrzałam w niebo, a tam ani śladu

dymu i nic już nie spadało. Znów jęknął.

- Ja... ja przepraszam. - Ty idiotko. Jesteś do niczego. - Nie wiem, co

robić. Chciałabym ci jakoś... ulżyć.

- Musisz być okropnie przerażona. - Teraz szeptał, wolno, ale z namysłem.

- Przykro mi, że widzisz mnie w takim stanie.

Jak mógł w takiej chwili przejmować się moimi uczuciami?

- Chcesz, żebym... hm... pomodliła się za ciebie czy coś takiego?

- Nie - odpowiedział zbyt szybko i zbyt gwałtownie. -Zostaniesz? zapytał.

Nie, błagał. - Nie mam prawa cię o to prosić, ale... boję się teraz być sam.

Zostaniesz, dopóki...

- Oczywiście.

Wilgotna, zimna trawa zamoczyła szlafrok - na pewno zrobią się brzydkie

plamy na doskonałej bieli materiału. Już czułam na sobie ciężar rozczarowania

ojca.

- Chcesz, żebym do kogoś zadzwoniła? Żebyś się pożegnał?

- Nie mam... nikogo. - Jego szept słabł z każdym słowem.

Nikogo, kto mógłby go opłakać? Zmusiłam się, żeby spojrzeć jemu,

śmierci, w oczy. Pochyliłam się, powstrzymując obrzydzenie na widok jego

makabrycznego wyglądu. Na koniec powinien zobaczyć twarz kogoś, kto

przejmuje się jego śmiercią. Kto pogrąży się w żałobie.

Wzniósł kościste palce, jakby chciał mnie dotknąć. Nakazałam sobie

wytrzymać, gdy jego wciąż tląca się ręka znalazła się blisko mojej twarzy.

- Warto było... upaść - wyrzęził swoje ostatnie słowa. Ręka opadła, trawa

pod nią zasyczała.

Potem ciało zamieniło się w proch. Na trawniku ojca został tylko czarny

wypalony ślad.

Odwróciłam się od promieni słonecznych, które wpadały do pokoju przez

koronkową firankę, i nakryłam głowę poduszką. To tylko sen. Na pewno.

Płonący ludzie nie spadają z nieba, szkielety nie mówią i zaraz potem nie

zamieniają się w proch.

Starłam z oczu resztki snu i gapiłam się w sufit. Musiałam sprawdzić.

Zrezygnowana pokonałam odległość od łóżka do okna, jakbym szła

korytarzem, który ciągnie się bez końca jak w koszmarach. Najpierw dotknęłam

szkła. Oczywiście chłodne.

Oparłam ręce o szybę i się wychyliłam. Miałam nadzieję, że na dole

zobaczę tylko perfekcyjnie wypielęgnowany trawnik, który widziałam jeszcze

wczoraj. Ale tak się nie stało. Perfekcja była zburzona, a trawa w jednym miejscu

spalona. Płonący chłopak.

Serce zamarło mi w piersi, a potem znów ruszyło - biło gwałtownym,

nienaturalnym rytmem. Mój umysł gonił za wyjaśnieniem, które nie miałoby nic

wspólnego z ognistymi trupami o strasznych oczach i samotnych duszach.

Kto... spada z nieba? Kosmici? Upadłe anioły? Spadochroniarze?

Może jego samolot się rozbił? Ale to wcale nie tłumaczyło, jakim cudem

mówił, bez płuc, skóry, wnętrzności i... Nie, to musiał być sen, nic innego.

Najlepiej przestać o tym myśleć. Nie zawładnęły mną koszmary nocne. Nie ma

się czego bać.

Poza tym w takich sennych miasteczkach jak Serendipity Falls nic się nie

dzieje. To dlatego ojciec kupił tu dom. Dojazd do miasta miał niezły - pół

godziny, jeśli nie było mgły. Robił, co tam prawnicy zwykle robią w biurze, a

potem wracał na kolację. I tak prawie każdego wieczoru.

Wybrał to miasteczko właśnie dlatego, że nie dochodziło tu do żadnych

dramatów, uspokajałam się, zdejmując z haczyka różową sukienkę. No bo jaka

demoniczna siła mogłaby zaatakować dziewczynę w tym zwodniczo pogodnym,

wiktoriańskim domu? Solidne gzymsy i cukierkowa fasada z pewnością

wystarczały, żeby chronić przed wszelkim złem...

Dopiero gdy włączyłam światło w łazience, uświadomiłam sobie, co to za

dzień.

Znajome odrętwienie, jak co roku tego dnia, zaczęło dawać się we znaki.

Jedna noga, potem druga, codzienna rutyna; namydlić, spłukać,

powtórzyć. Zejdę do kuchni, wypiję sok pomarańczowy, wezmę witaminy i pójdę

do szkoły. Ostatecznie to dzień jak każdy inny.

Ojciec na pewno pojechał już do kancelarii w San Francisco. I tak lepiej,

przynajmniej dzisiaj. Nie będzie spotkania i rozmowy o znaczeniu tego właśnie

dnia.

Rocznica śmierci mojej matki.

Walczyłam z włosami. Niesforne loki opierały się wszelkim metodom

poskramiania ich za pomocą opasek czy spinek. Bujną czuprynę odziedziczyłam

po matce. Ojciec, który uważał moje loki za przekleństwo, bezskutecznie

nakłaniał mnie, żebym je skróciła i rozprostowała. Równie duszę miałam

niepokorną - kolejny niepożądany spadek po matce. Ojciec usiłował mnie

przekonać, że powinnam żyć ostrożnie, a próby zmiany fryzury i mojej natury

prowadziły do nieustannej, męczącej batalii.

Aby zadowolić ojca, zawsze hamowałam swoją im-pulsywność.

Potrzebował mnie. Pewnie, że był szorstki i przesadnie surowy, ale miał

tylko mnie. Sprawy wyglądałyby inaczej, gdyby żyła matka, ale gdybanie nic tu

nie da. Zwłaszcza dziś.

Zbiegłam po schodach i zaraz zganiłam się za lekkomyślność. Ojca nie

było, żeby to zrobić. Połknęłam witaminy, które naszykował, wypiłam sok, który

mi nalał. I zjadłam herbatnik - znaczy ciastko. Ale najpierw sprawdziłam raz

jeszcze, czy ojca nie ma. Potem zatarłam ślady po zdradzieckich okruszkach.

Najdłużej jak mogłam, omijałam kartkę z życzeniami, zostawioną na środku

wypolerowanego stołu.

Kiedy ją otwierałam, drżały mi ręce. Te życzenia to nasze jedyne

ustępstwo wobec totalnego lekceważenia faktu, że ten dzień istnieje.

Wszystkiego najlepszego z okazji 17. urodzin, Theio. Uściski, Ojciec

Schowałam kartkę do plecaka, chwyciłam sweter i poszłam do szkoły.

W liceum Serendipity nie składano mi życzeń urodzinowych. Nie

chciałam. Przyjaciółki - nareszcie je mam -cały dzień zerkały na mnie ukradkiem,

ale uszanowały moją prośbę. Miałam szczęście, że się z nimi zaprzyjaźniłam. A

zaledwie cztery lata temu, zanim przeprowadziliśmy się do Stanów, moje życie

wyglądało zupełnie inaczej.

W Londynie byłam bardziej samotna. Nasza posiadłość tam to zimne

miejsce, pełne rodowej historii, ale nie śmiechu i miłości.

Byłam zdumiona, że po tych wszystkich latach domowych lekcji z

nudnym nauczycielem ojciec dał spokój i po przeprowadzce do Ameryki pozwolił

mi chodzić do zwykłej szkoły. Zdumiona i wdzięczna byłam do czasu, gdy

zorientowałam się, że obca dziewczyna z zabawnym akcentem nie zostanie

przyjęta z otwartymi ramionami w małej szkole, gdzie są paczki i każdy ma swoje

ustalone miejsce.

Całkowicie różniłam się od swoich amerykańskich rówieśników, i to nie

tylko akcentem. Ponieważ wcześniej nie zadawałam się z angielskimi kumplami,

w nawiązywaniu kontaktów byłam niezdarna jak dziecko stawiające pierwsze

kroki.

- Ziemia do Thei!

Zamrugałam zaskoczona i popatrzyłam na Donny - siedziała po

przeciwnej stronie stolika w szkolnej stołówce.

- Przepraszam. Co mówiłaś?

Donny - Donnatella dla tych, którzy odważyli się ją tak nazywać

przewróciła oczami i zabrała mi z tacki kolejnego ziemniaczka.

- Pytałam, czy wymyśliłaś już weekendowy plan ucieczki z więzienia.

Ojciec wolał, żebym nie spędzała z Donny zbyt dużo czasu. Szczerze

mówiąc, przez to spotykanie się z nią było jeszcze atrakcyjniejsze.

Zachowywała się bezceremonialnie i była trochę zwariowana.

No dobra - bardzo zwariowana. Było dla mnie zagadką, dlaczego chciała

przyjaźnić się z dziewczyną tak strasznie nudną jak ja. Za każdym razem, kiedy o

to pytałam, rzucała jakiś komentarz o moim arystokratycznym brytyjskim

akcencie i przy tym mrugała do mnie chytrze. Wzięła mnie pod swoje skrzydła na

samym początku po wyjątkowo nieprzyjemnym incydencie na wuefie.

Zrobiłabym dla niej wszystko.

Marzyłam o rodzinie takiej jak jej. Mieszkali w domu znacznie mniejszym

niż mój, ale tętniącym życiem i niemal hałaśliwym. Ciągle ktoś się śmiał albo...

wrzeszczał. W środku panował bałagan, ale zawsze można było zjeść coś dobrego

i opowiedzieć komuś, jak ci minął dzień.

Zazdrościłam Donny nawet młodszego brata, chociaż był złośliwym

rozrabiaką, i rodziców, którzy nie pozwalali jej na wiele, ale robili to z poczuciem

humoru.

No i zazdrościłam jej też tego, jak dobrze czuje się w swoim ciele. Była

kilka centymetrów wyższa ode mnie, głównie dzięki długim nogom, i emanowała

świadomością własnej urody, czego mnie nigdy nie uda się osiągnąć. Ciuchy

dobierała uważnie, żeby podkreślić swoje walory.

Brązowe włosy okalające twarz układała tak, że zwracały uwagę na

wydatne kości policzkowe, a zaczesana na bok grzywka eksponowała jej dumne

czoło. Zawsze nosiła kolczyki, które wyłaniały się spod włosów za każdym

razem, kiedy poruszyła głową - cicha obietnica, że zobaczysz coś więcej, jeśli

tylko dobrze się przyjrzysz.

- Dlaczego tak ci zależy, żebym poszła z tobą do tego klubu? - zapytałam.

Donny była bardzo towarzyska - w przeciwieństwie do mnie. Często

miewała własne plany weekendowe, które nie uwzględniały mojej osoby, co

wcale mi nie przeszkadzało.

Straceni - Hayes Gwen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: