Holt Victoria - Córki Anglii 02 - Zwycięski lew.pdf - Corki Anglii - ograzyna

Philippa Carr

(Victoria Holt)

PHILIPPA

Zwycięski Lew

Z angielskiego przełożyła

Bożena Krzyżanowska

ŚWIAT KSIĄŻKI

Tytuł oryginału THE LION TRIUMPHANT

Projekt okładki i stron tytułowych

Cecylia Staniszewska

Ewa Łukasik

Ilustracja na okładce z wydania angielskiego za zgodą A.M. Heath & Co. Ltd.

Redakcja Elżbieta Żuk

Redakcja techniczna Mirosława Kostrzyńska

Korekta

Marianna Filipkowska Jolanta Spodar

Sp. z o.o., Warszawa 2000 Copyright for the Polish translation by Bertelsmann Media Sp. z o.o.,

Warszawa 2000

Bertelsmann Media Sp. z o.o.

Świat Książki - v

Warszawa 2000

Druk i oprawa w GGP

ISBN 83-7227-501-7 Nr 2512

Hiszpański galeon

Z okna swojej wieżyczki mogłam obserwować wspaniałe okręty wpływające do portu w

Plymouth. Czasami wstawałam w nocy, a na widok majestatycznego statku kołyszącego się na

srebrzystych falach czułam, że poprawia mi się nastrój. Gdy w całkowitej ciemności dostrzegałam

na morzu skupiska świateł, próbowałam odgadywać, jaki jest to rodzaj żaglowca. Czy filigranowa

karawela, wojowniczy galeas, a może trzymasztowy statek handlowy lub stateczny galeon? Potem,

nie przestając o tym myśleć, wracałam do łóżka i wyobrażałam sobie mężczyzn, którzy pływają na

tych statkach. Wtedy przestawałam opłakiwać Careya oraz utraconą miłość.

Choć jeszcze nie tak dawno temu obiecywałam sobie, że do końca życia to właśnie jemu będę

poświęcać każdą myśl, rankiem budziłam się zaabsorbowana wpływającymi do portu żeglarzami.

Chodziłam do Hoe sama, chociaż nie powinnam tego robić, ponieważ nie było to odpowiednie

miejsce na spacery dla młodej, siedemnastoletniej damy, która w ten sposób narażała się na

obcesowe zaczepki marynarzy. Jeśli już koniecznie miałam zamiar się tam wybrać, powinnam

zabrać ze sobą dwie służące. Nigdy jednak nie należałam do osób, które potulnie poddają się

obowiązującym normom, poza tym nie potrafiłam nikomu wytłumaczyć, że port ma dla mnie

niezwykły urok tylko wtedy, gdy jestem w nim sama. Gdybym zabrała ze sobą Jennet lub Susan,

zerkałyby na marynarzy i ze śmiechem opowiadały sobie, co przydarzyło się jednej z ich

przyjaciółek,

dziewczynie, która zaufała człowiekowi morza. Wszystkie te historie słyszałam już wcześniej.

Teraz chciałam być sama.

Przeto wykorzystywałam każdą możliwość, by wykradać się do Hoe i tam rozpoznawać okręty,

które widziałam w nocy. Spotykałam mężczyzn o ogorzałych, niemal mahoniowych twarzach. Z

błyszczącymi oczyma przyglądali się dziewczętom, oceniając ich powab, który przypuszczalnie w

znacznej mierze zależał od ich przystępności, gdyż marynarz bardzo krótko przebywa na lądzie, nie

ma więc czasu na zaloty. Oblicza żeglarzy bardzo różniły się od twarzy ludzi, którzy przebywają z

dala od morza. Może działo się tak dlatego, że marynarze bywali świadkami niecodziennych scen i

ponosili ogromny trud, a przez cały czas towarzyszyło im uczucie stanowiące mieszaninę oddania,

uwielbienia, strachu i nienawiści, żywione przez nich do pięknego, dzikiego i nieujarzmionego

morza.

Lubiłam obserwować załadunek - wnoszenie na statek worków z mąką, solonym mięsem i

fasolą. Zastanawiałam się, dokąd popłyną bele płótna i zwoje bawełny. Temu wszystkiemu

towarzyszyło mnóstwo krzątaniny i podniecenia. Port nie był odpowiednim miejscem dla młodej,

dobrze wychowanej dziewczyny, jednakowoż miał nieodparty urok.

Odnosiłam wrażenie, że wcześniej czy później musi zdarzyć się coś ekscytującego. I, zaiste, tak

się stało. To właśnie w Hoe po raz pierwszy zobaczyłam Jake'a Pennlyona.

Był wysoki i silny, twardy i niepokonany. Natychmiast to zauważyłam. Dostrzegłam również

jego śniadą cerę. Choć w chwili naszego pierwszego spotkania miał zaledwie dwadzieścia pięć lat,

osiem z nich spędził na morzu. Mimo młodego wieku dowodził własnym okrętem, dlatego sprawiał

wrażenie niezwykle władczego. Natychmiast zorientowałam się, że na jego widok jaśnieją oczy

wszystkich kobiet, zarówno młodych, jak i starych. Porównałam go z Careyem — robiłam to

zawsze, gdy napotkałam nowego, godnego zainteresowania mężczyznę. W tym zestawieniu Jake

wyszedł na prostaka i człowieka pozbawionego dobrych manier.

Oczywiście, w chwili spotkania nie miałam pojęcia, kim on jest, wiedziałam jednak, że to ktoś

ważny. Mężczyźni kłaniali mu się w pas, a dziewczęta dygały. Ktoś zawołał: „Dzień dobry,

kapitanie Lyon!"

To nazwisko* w jakiś sposób do niego pasowało. Skąpana w promieniach słońca ciemna

czupryna nabierała płowego koloru. Poruszał się do przodu rozkołysanym krokiem, tak

charakterystycznym dla marynarza, który właśnie zszedł na ląd i nie zdążył jeszcze się

przyzwyczaić, iż ma pod nogami stały grunt, a nie rozkołysany pokład statku. Doszłam do

wniosku, że wygląda jak typowy król zwierząt.

Potem nagle zdałam sobie sprawę, że mnie zauważył. Zatrzymał się. To była dziwna chwila.

Odniosłam wrażenie, iż panująca w porcie krzątanina na chwilę całkiem ustała. Mężczyźni

przerwali załadunek, a marynarz i dwie dziewczyny, z którymi rozmawiał, zamiast patrzeć na

siebie spojrzeli na nas. Zamilkła nawet papuga, którą jakiś posiwiały marynarz próbował sprzedać

farmerowi odzianemu w barchanowy kaftan.

- Dzień dobry, panienko - powiedział Jake Pennlyon, kłaniając się z udaną pokorą, pod którą

można było dostrzec szyderstwo.

Byłam skonsternowana. Ponieważ nie miałam żadnego towarzystwa, najwyraźniej uznał, że

może mnie zaczepić. Młode damy z dobrych domów nie pojawiają się w takich miejscach bez

opieki, a jeśli któraś z nich to zrobi, musi się liczyć z tym, że natknie się na jakiegoś żądnego

przygód z kobietami marynarza. Czyż nie z tego właśnie powodu powinnam mieć przy sobie którąś

z pokojówek?

Zachowałam się tak, jakbym nie zauważyła, że jego słowa skierowane zostały właśnie do mnie.

Patrzyłam za niego, na statek, wokół którego krążyły niewielkie łódki. Jednakowoż oblałam się

pąsem, dzięki czemu zorientował się, że mnie zaniepokoił.

" Lyon (ang.) - lew.

- Chyba nie spotkaliśmy się wcześniej - ciągnął. - Dwa

lata temu nie było panienki w Plymouth.

Miał w sobie coś, co sprawiało, że trudno było go zignorować.

- Jestem tu zaledwie od kilku tygodni - odparłam.

- Och, nie pochodzi panienka z Devon.

- Zaiste - przyznałam.

- Wiedziałem, ponieważ dotychczas jeszcze mi się nie

zdarzyło, bym nie wpadł tu na trop tak ładnej młodej damy.

- Nie jestem zwierzyną łowną - zripostowałam.

- Tropi się nie tylko zwierzynę łowną.

Jego przenikliwe i przebiegłe, w jakiś sposób atrakcyjne, a jednocześnie odpychające błękitne

oczy przeszywały mnie na wylot. Miałam wrażenie, że widzą więcej, niż powinny i niż

nakazywałaby przyzwoitość. Były to najbardziej zdumiewające niebieskie oczy, jakie

kiedykolwiek widziałam -lub jakie w ogóle można było zobaczyć. Lata spędzone na morzu nadały

im intensywny odcień błękitu. Człowiek ten najwyraźniej uznał mnie za służącą, która przyszła do

portu, ponieważ właśnie wpłynął doń statek, i wypatrywała jakiegoś marynarza.

- Podejrzewam, że mnie pan z kimś pomylił - oświadczy

łam oschle.

- To raczej niemożliwe - odparł. - Ponieważ rzadko zda

rza mi się taka okazja. To fakt, iż czasami rzeczywiście powo

duje mną pośpiech, nigdy jednak się nie mylę, jeśli chodzi

o wybór przyjaciół.

- Powtarzam, że mnie pan z kimś pomylił - wyjaśniłam. -

Poza tym muszę już iść.

- Mogę panią odprowadzić?

- Nie idę daleko. Prawdę mówiąc, do Trewynd Grange.

Czekałam na choćby najlżejszą oznakę zaniepokojenia.

Powinien wiedzieć, że nie można bezkarnie nagabywać mieszkańców Grange.

- Muszę panią odwiedzić, oczywiście o dogodnej dla pani

porze.

- Sądzę - zripostowałam - że raczej powinien pan zaczekać na zaproszenie. - Ponownie się

ukłonił. - W każdym razie — ciągnęłam, odwracając się — może pan czekać na nie bardzo długo.

Chciałam uciec. Sprawiał wrażenie człowieka bardzo śmiałego. Przypuszczałam, że byłby w

stanie popełnić każdy nietakt. W jakiś sposób przypominał korsarza, z drugiej jednak strony to

samo można powiedzieć o wielu ludziach morza.

Spiesznie wróciłam do Grange. Początkowo obawiałam się, iż ten człowiek może za mną iść,

potem jednak byłam chyba trochę zawiedziona, że tego nie zrobił. Powędrowałam prosto do wieży,

w której znajdowała się moja komnata, i wyjrzałam przez okno. Żaglowiec — jego żaglowiec —

spokojnie i cicho kołysał się na falach. Musiał mieć przynajmniej siedemset ton, a na rufie i dziobie

wznosiły się wysokie nadbudówki. Dostrzegłam też baterię dział. Nie był to okręt wojenny, został

jednak wyposażony w sposób pozwalający się bronić i atakować innych. Miał piękną i pełną

dostojeństwa sylwetkę. Wiedziałam, że to statek spotkanego przeze mnie mężczyzny.

Nie pójdę do Hoe dopóty, dopóki ten statek nie odpłynie. Codziennie będę wyglądać przez

okno, mając nadzieję, że nazajutrz nie będzie go już w porcie. Potem wróciłam myślami do Careya

- starszego ode mnie o dwa lata cudownego, kochanego Careya. W dzieciństwie bez przerwy się z

nim kłóciłam. Robiłam to aż do owego cudownego dnia, kiedy nagle oboje zdaliśmy sobie sprawę,

że się kochamy. Na to wspomnienie ogarnęła mnie fala smutku i ponownie zaczęłam przeżywać

wszystko od nowa. Najpierw matka Careya - będąca jednocześnie kuzynką mojej mamy —

potwornie się zdenerwowała, a potem oznajmiła, że za nic w świecie nie zgodzi się na nasz ślub.

Następnie przyszła kolej na moją mamę, która o niczym nie wiedziała, aż do owego okropnego

dnia, kiedy to wzięła mnie w ramiona i płacząc razem ze mną, wyjaśniła mi, jak to się dzieje, że

dzieci płacą za grzechy ojców. W tym momencie moje wspaniałe marzenie o życiu u boku Careya

nieodwracalnie legło z gruzach.

Dlaczego wszystkie te wspomnienia tak wyraźnie odżyły po spotkaniu w Hoe owego

zuchwałego marynarza?

Muszę wyjaśnić, w jaki sposób znalazłam się w Plymouth, w południowo-zachodnim zakątku

Anglii, choć mój dom rodzinny znajdował się zaledwie kilka kilometrów na południowy wschód od

Londynu.

Przyszłam na świat w Abbey - opactwie Świętego Brunona. To dziwne miejsce jak na urodziny

i ilekroć oglądam się wstecz, dochodzę do wniosku, że zawsze żyłam wśród ortodoksów. Byłam

beztroską, niefrasobliwą dziewczyną. W niczym nie przypominałam poważnej Honey, którą

zawsze uważałam za swoją siostrę. W dzieciństwie mieszkałyśmy w klasztorze, który nie był

klasztorem, jakkolwiek niezmiennie panowała w nim atmosfera mistycyzmu. To, że we wczesnym

dzieciństwie nie zdawałyśmy sobie z tego sprawy, zawdzięczałyśmy naszej matce, która była

bardzo zrównoważoną osobą. Nikt tak jak ona nie potrafił dodać nam otuchy. Pewnego razu

powiedziałam Careyowi, że gdy będziemy mieć dzieci, postaram się być dla nich taka, jaka dla

mnie była moja matka.

W miarę dorastania coraz wyraźniej dostrzegałam napięcie istniejące między moimi rodzicami.

Czasami myślałam, że się nawzajem nienawidzą. Czułam, że matka marzyła o mężu, który byłby

dla niej miły i nie różniłby się niczym od przeciętnych mężczyzn, powinna zatem poślubić

człowieka, który przypominałby wujka Careya - Ruperta. Rupert nigdy się nie ożenił i zawsze

podejrzewałam, iż kocha się w mojej matce. Jeśli chodzi o mojego ojca, muszę przyznać, że nigdy

go nie rozumiałam, aliści jestem święcie przekonana, że czasami naprawdę nienawidził matki.

Musiał istnieć jakiś powód, uzasadniający taki stan rzeczy, ja jednak nie potrafiłam tego zrozumieć.

Może po prostu ojciec czuł się winien? W naszym domostwie panował dziwny niepokój, ale nie

zdawałam sobie z tego sprawy w takim stopniu jak Honey. Ona mogła to znacznie łatwiej dostrzec,

jako że miała o wiele mniej skomplikowany charakter niż ja. Powodowała nią zazdrość,

Holt Victoria - Córki Anglii 02 - Zwycięski lew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: