Clancy, Tom - 02 - Czas patriotów.pdf - Polskojęzyczne - jarkac2030

Tom Clancy

Czas Patriotów

Dla Wandy

Kiedy zło zaczyna się organizować, dobrzy ludzie

muszą połączyć swe siły; inaczej zginą jeden po

drugim, jako niewarte współczucia ofiary niegodnej

szamotaniny.

Edmund Burkę

Cała ta polityczna retoryka płynąca do nas z zagranicy, nie jest w

stanie przesłonić jednego

bezspornego faktu - według wszelkich norm

cywilizowanego świata terroryzm jest zbrodnią,

popełnianą na niewinnych ludziach, często z dala

od sceny danego konfliktu politycznego i jak

zbrodnia musi być traktowany...

To zrozumienie zbrodniczej natury terroryzmu leŜy

u podstaw naszej nadziei na uporanie się z tym

zjawiskiem...

UŜyjmy więc dostępnych nam środków. Wezwijmy

do współpracy, bo mamy prawo oczekiwać jej od

całego świata. Wspólnymi siłami starajmy się

ograniczać obszary, na których ci tchórzliwi

szubrawcy mogą czuć się bezpieczni, aŜ wreszcie

jako zwykli przestępcy zostaną postawieni przed

obliczem sprawiedliwości i w publicznym procesie

osądzeni za popełnione zbrodnie. I otrzymają karę,

na jaką po wielokroć zasłuŜyli.

William H. Webster, Dyrektor Federalnego Biura Śledczego ~ 15.10.

1985

Słoneczne popołudnie w Londynie

W ciągu pół godziny Ryan dwukrotnie znalazł się o krok od śmierci.

Dzień był piękny, pogodny, popołudniowe słońce wisiało nisko na

bezchmurnym niebie. Po kilku godzinach wysiadywania na niewygodnym

krześle, Ryan chciał się przejść, rozprostować zesztywniałe stawy,

toteŜ kazał zatrzymać taksówkę kilka przecznic wcześniej. Ruch na

ulicach był stosunkowo niewielki. Trochę go to zdziwiło, ale i ciekaw

był, jak teŜ wygląda miasto w porze wieczornego szczytu. Tutejszych

ulic najwyraźniej nie budowano z myślą o samochodach i Jack był

pewien, Ŝe za kilka godzin zapanuje na nich nielichy chaos. Londyn od

samego początku wydał mu się miastem stworzonym do spacerów, szedł

więc swym zwykłym, energicznym krokiem, nie zmienionym od czasów

słuŜby w piechocie morskiej, podświadomie wystukując rytm marszu

grzbietem notebooka o nogę.

Zanim dotarł do skrzyŜowania, ulica zrobiła się całkiem pusta i moŜna

było przejść na drugą stronę. Tak jak czynił to od dziecka,

machinalnie spojrzał w lewo, w prawo, potem znów w lewo i wkroczył na

jezdnię...

Prosto pod czerwony, piętrowy autobus, który ochryple porykując

klaksonem minął go w odległości nie większej niŜ pół metra.

- Za pozwoleniem szanownego pana...

Ryan odwrócił się, stając oko w oko z policjantem, tutaj nazywanymi

posterunkowymi, jak sobie przypomniał, w mundurze i hełmie jak z

komedii Macka Senneta.

- Proszę zachować ostroŜność i przechodzić ulicę na skrzyŜowaniu.

Zechce pan takŜe zwrócić uwagę na znaki na jezdni. W ten sposób

będzie pan wiedział, czy patrzeć w lewo, czy w prawo. Staramy się nie

tracić zbyt wielu turystów w wypadkach drogowych.

- Skąd pan wie, Ŝe jestem turystą?

Policjant uśmiechnął się pobłaŜliwie. Teraz, słysząc akcent Jacka,

nie mógł mieć juŜ Ŝadnych wątpliwości.

- PoniewaŜ spojrzał pan w niewłaściwym kierunku i jest pan ubrany

jak Amerykanin. Jeszcze raz proszę o ostroŜność. śyczę miłego dnia. -

Przyjaźnie skinął głową i odszedł, zostawiając Ryana sam na sam z

pytaniem, co takiego jest z jego nowiutkim, trzyczęściowym

garniturem, Ŝe poznają w nim Amerykanina.

Posłusznie pomaszerował do skrzyŜowania. Namalowany na asfalcie napis

ostrzegał: SPÓJRZ W PRAWO. Dla dyslektyków wymalowano odpowiednią

strzałkę. Jack zaczekał na zielone światło i ruszył przez jezdnię,

pilnując się, by nie przekroczyć linii wyznaczającej przejście dla

pieszych. Musi pamiętać, Ŝeby bardzo uwaŜać na ulicy, zwłaszcza Ŝe w

piątek zamierzał wynająć samochód. Anglia była jednym z ostatnich

krajów świata, gdzie ludzie nie nauczyli się jeździć właściwą stroną

drogi. Jack czuł, Ŝe szybko do tego nie przywyknie.

Niemniej z innymi sprawami radzili sobie tutaj całkiem dobrze, myślał

leniwie, próbując uporządkować swoje spostrzeŜenia z pierwszego dnia

pierwszej podróŜy do Brytanii. Ryan był bystrym obserwatorem i umiał

szybko wyciągać wnioski. Znajdował się w dzielnicy, stanowiącej część

handlowo-usługowego centrum Londynu. Przechodnie byli ubrani lepiej,

niŜ przeciętni Amerykanie, jeśli nie liczyć punków o nastroszonych,

pomarańczowych albo szkarłatnych włosach. Architektura dzielnicy

tworzyła nieprawdopodobną mieszaninę stylów, od klasycyzmu po Miesa

van der Rohe ((1886-1969) - niemiecki architekt, obok Gropiusa,

Wrighta i Le Corbusiera zaliczany do twórców architektury

współczesnej), ale większość domów miała specyficzny wdzięk starych

budowli, w Waszyngtonie czy Baltimore dawno juŜ zastąpionych równymi

rzędami bezdusznych, szklanych pudeł.

Wygląd miasta i jego mieszkańców doskonale harmonizował z powszechną

tu uprzejmością. Jak dotąd Ryan nie miał powodów do narzekania na

maniery Brytyjczyków. I choć jego wakacje zapowiadały się pracowicie,

wszystko wskazywało na to, Ŝe będą równieŜ przyjemne.

Mimo wszystko pewne szczegóły londyńskiej ulicy wydawały się odrobinę

irytujące. Choćby te parasole widoczne u większości przechodniów.

Przed wyjściem z domu Ryan skrupulatnie sprawdził aktualną prognozę

pogody. Zapowiadano ni mniej ni więcej tylko pogodny dzień, prawdę

mówiąc uŜyto słowa „upał", chociaŜ temperatura nie przekraczała

dwudziestu stopni. Istotnie, to ciepło jak na tę porę roku, ale Ŝeby

od razu „upał"? Jack był ciekaw, czy uŜywają tu określenia „babie

lato". Pewnie nie. Tak czy inaczej, po co im te parasole? CzyŜby nie

ufali lokalnej słuŜbie meteorologicznej? MoŜe to po braku parasola

ten gliniarz poznał w nim Amerykanina?

Czego jeszcze się nie spodziewał, to takiego mnóstwa Rolls-Royce'ów

na ulicach. Przez całe Ŝycie widział nie więcej niŜ tuzin samochodów

tej marki. Tu zaś, chociaŜ moŜe nie jeździły stadami, było ich

naprawdę sporo. On sam jeździł pięcioletnim Volkswagenem Rabbitem,

amerykańską wersją Golfa.

Zatrzymał się przy stoisku z gazetami i kupił egzemplarz „The

Economist". Obliczanie naleŜności zabrało mu kilka sekund. Grzebał w

drobnych, wydanych mu przez kierowcę taksówki, a tymczasem sprzedawca

czekał cierpliwie i niewątpliwie takŜe poznał w nim Jankesa. Ruszył

dalej, przeglądając w drodze gazetę i w pewnym momencie stwierdził,

Ŝe znajduje się w połowie niewłaściwej przecznicy. Stanął jak wryty i

próbował przypomnieć sobie plan miasta, który studiował przed

opuszczeniem hotelu. Jack nigdy nie pamiętał nazw ulic, miał

natomiast fotograficzną pamięć do map. Doszedł teraz do końca ulicy i

skręcił w lewo. Dwie przecznice dalej w prawo i oto miał przed sobą

St. James Park. Zerknął na zegarek, przyszedł piętnaście minut za

wcześnie. Teren obok pomnika Księcia Yorku łagodnie opadał w głąb

parku. Ryan minął długi, lśniący bielą marmuru klasycystyczny budynek

i przeszedł na drugą stronę ulicy.

Kolejną zaletą Londynu była obfitość zieleni. Park wyglądał na dość

rozległy. Uwagę Jacka zwróciły wypielęgnowane trawniki. Tego roku

cała jesień musiała być wyjątkowo ciepła. Drzewa wciąŜ pokrywała masa

liści. Ludzi było jednak niewielu. CóŜ, Jack wzruszył ramionami,

środa. Środek tygodnia. Dzieciaki w szkole, dla dorosłych normalny

dzień pracy. Zresztą, tak było najlepiej. Celowo przyjechali po

zakończeniu sezonu turystycznego. Ryan nie znosił tłoku. To teŜ

zostało mu po słuŜbie w Korpusie Piechoty Morskiej.

- Tatoo!

Ryan odwrócił się i ujrzał swoją córeczkę wybiegającą spomiędzy

drzew. Pędziła ku niemu, zapominając oczywiście o boŜym świecie.

Dopędziła ojca i jak zwykle skoczyła mu w objęcia. RównieŜ jak

zwykle, Cathy Ryan pozostała daleko w tyle, bo nikt nie byłby w

stanie dotrzymać kroku ich małej błyskawicy. śona Jacka i owszem,

wyglądała na turystkę. Przez ramię przewieszony miała swój aparat

fotograficzny marki Canon, wraz z futerałem, który na wakacjach

słuŜył jej dodatkowo jako pojemniejsza torebka.

- Jak poszło, Jack?

Ryan pocałował Ŝonę. A moŜe Anglicy nie robią tego publicznie? -

przemknęło mu przez myśl.

- Świetnie. Traktowali mnie, jakbym był u siebie. Wszystkie notatki

siedzą sobie bezpiecznie tutaj. - Poklepał swój notebook. -Niczego

nie kupiłaś?

Cathy zaśmiała się.

- Oni tutaj dostarczają zakupy do domu. - Jej uśmiech powiedział mu,

Ŝe zdąŜyła się rozstać z pokaźną częścią pieniędzy, które

przeznaczyli na zakupy. - Kupiliśmy coś naprawdę ładnego dla Sally.

- Ach, tak? - Jack pochylił się i zajrzał córce w oczy. - A cóŜ to

takiego?

- To niespodzianka, tato. - Mała chichotała i, jak to dziecko w jej

wieku, ani przez chwilę nie mogła ustać w miejscu. Wyciągnęła rękę w

stronę parku. - Tato, a tam jest jezioro z łabędziami i pekalinami!

- Pelikanami - poprawił Jack.

- Są wielkie i białe! - Sally ogromnie spodobały się pekaliny.

- Coś takiego - mruknął Jack. Spojrzał na Ŝonę. - Zrobiłaś jakieś

dobre zdjęcia?

- Jasne. - Cathy poklepała swój aparat. - Londyn został juŜ

gruntownie obfotografowany. Chyba nie wolałbyś, Ŝebyśmy cały dzień

poświęciły na zakupy? - Fotografia była jedynym hobby Cathy Ryan,

uprawianym zresztą z autentycznym powodzeniem.

- Nie daj BoŜe! - Ryan spojrzał w głąb ulicy. Nawierzchnia jezdni

była tu bordowa, nie czarna, a wzdłuŜ chodników rosły drzewa

wyglądające na buki. Jak się nazywa ta ulica? The Mali? Nie mógł

sobie przypomnieć, a nie chciał pytać Ŝony, która w Londynie była nie

po raz pierwszy. Buckingham Palace okazał się większy niŜ

przypuszczał, ale zrobił na nim wraŜenie chłodu. Widział jego bryłę,

oddaloną o trzysta metrów i przesłoniętą jakimś marmurowym pomnikiem.

Ruch na jezdni zrobił się nieco gęstszy, ale nie wpłynęło to na

prędkość pojazdów.

- Co zrobimy z obiadem?

- MoŜemy złapać taksówkę do hotelu. - Cathy spojrzała na zegarek. -

Albo jeszcze się przejść.

- Restauracja w hotelu uchodzi podobno za dobrą. Tyle Ŝe jeszcze za

wcześnie. W takich eleganckich lokalach nie dadzą człowiekowi zjeść

wcześniej niŜ o ósmej. - Kątem oka Ryan spostrzegł kolejnego Rollsa

zmierzającego w stronę Pałacu. Najchętniej poszedłby juŜ na obiad,

ale raczej wolałby nie zabierać ze sobą Sally. Czteroletnie

dziewczynki i czterogwiazdkowe restauracje nie bardzo do siebie

pasują. Gdzieś z lewej strony dobiegł go pisk hamulców. Ciekawe, czy

w hotelu mają opiekunkę do dzieci...

BUUUM!

Ryan aŜ podskoczył, kiedy dźwięk eksplozji rozdarł powietrze nie

dalej niŜ trzydzieści metrów od nich. Granat, pomyślał odruchowo.

Posłyszał szeleszczący odgłos przelatujących blisko odłamków, a

chwilę później terkot broni maszynowej. Odwrócił się i zobaczył

Rollsa stojącego na ukos w poprzek jezdni. Przód samochodu wydawał

się jakoś dziwnie opuszczony. Drogę blokowała mu duŜa, czarna

limuzyna. Przy prawym przednim błotniku Rollsa stał jakiś męŜczyzna z

Kałasznikowem, strzelając w jego przednią szybę. Inny obiegł wóz z

lewej strony i zatrzymał się naprzeciw tylnych drzwi.

- Na ziemię! - Ryan pochwycił córkę za ramię i cisnął ją w trawę za

najbliŜszym drzewem. Gwałtownie popchnął Ŝonę, która wylądowała obok

dziecka. Za Rollsem stało nierównym szeregiem około dziesięciu

samochodów, najbliŜszy w odległości mniej więcej piętnastu metrów,

tworząc barierę na linii ognia między strzelcem a Ryanami. Ruch z

przeciwnej strony uniemoŜliwiała stojąca na środku ulicy czarna

limuzyna. Człowiek z Kałasznikowem jak opętany zasypywał Rollsa

gradem pocisków.

- Co za sukinsyn! - Ryan patrzył, nie wierząc własnym oczom. - To ta

cholerna IRA... zabijają kogoś w biały... - Przesunął się nieco w

lewo. W głębi ulicy widział ludzi. Odwracali się, wytrzeszczali oczy,

kaŜda twarz naznaczona ciemnym kółkiem otwartych ze strachu i

zdumienia ust. To nie sen, pomyślał Ryan. To się dzieje naprawdę. TuŜ

przed moimi oczami, jak na jakimś gangsterskim filmie. Dwa bydlaki

mordują ludzi. Tu i teraz. Po prostu mordują. - Skurwysyny!

Ryan przesunął się jeszcze bardziej w lewo, kryjąc się za błotnikiem

jednego z unieruchomionych samochodów. Mógł teraz dostrzec drugiego

męŜczyznę, stojącego przy lewych tylnych drzwiach Rollsa. Po prostu

stał z pistoletem w wyciągniętej ręce, jakby spodziewał się, Ŝe za

chwilę wyskoczy nimi któryś z pasaŜerów. Masywna sylwetka samochodu

zasłaniała Ryana przed wzrokiem człowieka z Kałasznikowem, który

właśnie pochylił się nad swoją bronią. Ten bliŜszy zwrócony był doń

tyłem. Stał w odległości nie większej niŜ piętnaście metrów. Ciągle

odwrócony plecami. Ryan nie pamiętał potem, Ŝeby podejmował

jakąkolwiek świadomą decyzję.

Wybiegł zza stojącego samochodu, pochylony do przodu, z nisko

opuszczoną głową i wzrokiem wbitym w cel, którym był krzyŜ

terrorysty, dokładnie tak, jak to robił na boisku w szkole średniej.

Przyśpieszając gwałtownie, pokonał dzielący ich dystans w kilka

sekund. Cały czas modlił się, by męŜczyzna jeszcze przez moment

pozostał nieruchomy. W odległości dwóch metrów Ryan skoczył,

odbijając się z obu nóg. Jego trener miałby powód do dumy.

Futbolowy manewr okazał się nad wyraz skuteczny. Uderzony

niespodziewanie w plecy męŜczyzna wygiął się w łuk. Ryan słyszał jak

zatrzeszczały kości, kiedy jego ofiara runęła na ziemię, po drodze

zawadzając głową o zderzak. Zerwał się błyskawicznie zdyszany, ale

zarazem czując rozpierającą go dziką energię i przykucnął przy

leŜącym. Pochwycił broń, która wypadła z dłoni terrorysty, pistolet

nieznanego mu typu, przypominający dziewięciomilimetrowego Makarowa,

czy jakiś inny z uŜywanych w bloku wschodnim. Był załadowany i

odbezpieczony, Ryan ułoŜył go pieczołowicie w prawej dłoni, lewa ręka

wydawała się jakby niesprawna, ale nie zwracał na to uwagi. Spojrzał

na obalonego przed chwilą męŜczyznę i strzelił mu w biodro. Następnie

z pistoletem w wyciągniętym ręku przesunął się wzdłuŜ zderzaka na

prawą stronę Rollsa. Skulił się i ostroŜnie wyjrzał zza tylnego

błotnika.

Kałasznikow drugiego z zamachowców leŜał na ziemi. On sam ostrzeliwał

samochód z pistoletu. W drugim ręku trzymał jakiś przedmiot. Ryan

odetchnął głęboko i wysunął się zza Rollsa. ZłoŜył się, biorąc na cel

pierś męŜczyzny. Tamten odwrócił głowę, potem nie odrywając nóg od

jezdni wykonał zwrot w lewo, kierując broń ku niemu. Obaj wystrzelili

jednocześnie. Ryan poczuł palące smagnięcie w okolicy lewego

ramienia, lecz zauwaŜył, Ŝe wystrzelony przez niego pocisk dosięgnął

klatki piersiowej terrorysty. Dziewięciomilimetrowy pocisk odrzucił

go do tyłu, niczym potęŜny cios pięścią. Ryan ściągnął w dół

poderwany odrzutem pistolet i strzelił ponownie. Druga kula trafiła

męŜczyznę w podbródek, wychodząc z tyłu głowy. Jego czaszka

eksplodowała chmurą róŜowej cieczy. Niczym szmaciana lalka zwalił się

na jezdnię i znieruchomiał. Ryan trzymał pistolet wycelowany w pierś

terrorysty, aŜ do chwili, gdy zauwaŜył co się stało z jego głową.

- Dobry BoŜe!

Podniecenie, wywołane koniecznością działania, nagle opadło. Czas

zaczął biec zwykłym rytmem i Ryan poczuł, Ŝe kręci mu się w głowie,

Ŝe brak mu tchu. Otwartymi ustami gwałtownie łapał powietrze.

Nieznana siła, która dotąd pozwalała mu utrzymać się na nogach,

najwyraźniej go opuściła. Z trudem zachowywał równowagę, walcząc ze

słabością rozlewającą się po całym ciele. Czarna limuzyna cofnęła się

o kilka metrów i nabierając prędkości przemknęła obok niego, by po

chwili zniknąć za rogiem w głębi ulicy. Ryan nie pomyślał nawet o

spojrzeniu na tablicę rejestracyjną. Oszołomiony tempem wydarzeń,

wciąŜ jeszcze nie był w stanie pojąć, co się stało.

Człowiek, do którego strzelił dwa razy, nie Ŝył. Oczy miał otwarte, a

na jego twarzy zastygł wyraz zdumienia. Wokół głowy rozlewała się

kałuŜa krwi. Ryan zmartwiał, spostrzegłszy granat w okrytej

rękawiczką lewej dłoni terrorysty. Pochylił się i stwierdził, Ŝe

zawleczka tkwiła nienaruszona w drewnianej rękojeści. Powrót do

pozycji pionowej okazał się trudnym i bolesnym przedsięwzięciem.

Powolutku wyprostował się jednak i spojrzał w stronę Rollsa.

Pierwszy granat roztrzaskał maskę samochodu. Przednie koła były

wykrzywione, puste opony rozpłaszczyły się na nawierzchni ulicy.

Kierowca nie Ŝył. Obok niego widniały zwłoki drugiego męŜczyzny.

Wybuch rozniósł na kawałki grubą przednią szybę. Twarz kierowcy

zniknęła, a w jej miejscu znajdowała się krwawa, gąbczasta masa. Na

szklanej przegrodzie za przednimi siedzeniami widać było czerwone

smugi. Jack podszedł do tylnych drzwi i zajrzał przez okno. Zobaczył

męŜczyznę, leŜącego na podłodze twarzą do dołu i wystający spod niego

róg sukienki. Zastukał rękojeścią pistoletu w szybę. MęŜczyzna

poruszył się, potem znów zastygł w bezruchu. Przynajmniej on przeŜył.

Ryan spojrzał na swój pistolet. Wystrzelał wszystkie naboje;

magazynek był pusty, zamek zatrzymał się w tylnej pozycji. Z kaŜdym

oddechem czuł teraz wstrząsające nim dreszcze. Nogi miał jak z waty.

Ręce zaczynały trząść się konwulsyjnie, na co zranione ramię

odpowiadało krótkimi falami ostrego bólu. Rozejrzał się i zobaczył

coś, co kazało mu zapomnieć o tym.

Był to pędzący ku niemu Ŝołnierz, o kilka metrów wyprzedzający

biegnącego jego śladem policjanta. Któryś z wartowników spod Pałacu,

pomyślał Jack. śołnierz zgubił po drodze swoją futrzaną czapę, ale

nadal dzierŜył samoczynny karabin z zatkniętym na lufę

dwudziestocentymetrowym bagnetem. Ryan przez moment zastanawiał się,

czy to moŜliwe, Ŝe karabin jest załadowany, ale natychmiast doszedł

do wniosku, Ŝe nie opłaca się tego sprawdzać. To gwardzista,

uspokajał sam siebie, zawodowy Ŝołnierz z doborowego pułku, który

musiał dowieść, Ŝe zna się na swoim fachu, zanim posłano go do

szkółki wypuszczającej Ŝołnierzyków, będących turystyczną atrakcją.

MoŜe nie gorszy od naszych z piechoty morskiej. Skąd wziął się tutaj

tak szybko?

Ryan powoli wyciągnął przed siebie rękę z pistoletem i zwolnił

zatrzask magazynka, który z grzechotem upadł na jezdnię. Następnie

odwrócił broń tak, Ŝeby Ŝołnierz widział, iŜ nie jest naładowana.

PołoŜył pistolet na ziemi i cofnął się. Próbował podnieść ręce do

góry, ale lewe ramię okazało się zupełnie bezwładne. Gwardzista był

coraz bliŜej, biegł zerkając na boki, ale jednocześnie ani na chwilę

nie spuszczał wzroku z Ryana. Zatrzymał się trzy metry od niego, z

karabinem trzymanym nisko przed sobą. Ostrze bagnetu mierzyło prosto

w gardło Jacka, dokładnie tak, jak nakazuje instrukcja walki wręcz.

Oddychał cięŜko, ale w jego twarzy nie drgnął ani jeden mięsień.

Policjant jeszcze nie dobiegł, twarz miał zakrwawioną, gorączkowo

wykrzykiwał coś do małego radiotelefonu.

- Spocznijcie, Ŝołnierzu - odezwał się Ryan. Starał się nadać swoim

słowom zdecydowane brzmienie, ale nie wypadło to zbyt przekonująco. -

Jesteśmy po tej samej stronie. Dwóch łobuzów mamy juŜ z głowy.

Twarz gwardzisty nie zmieniła wyrazu. Nie było wątpliwości: chłopak

to zawodowiec. Ryan miał wraŜenie, Ŝe słyszy jego myśli: jeden ruch i

bagnet przebije cel na wylot. Jack był w takim stanie, Ŝe nie

zdołałby uniknąć nawet pierwszego pchnięcia.

- Tatotatotato! - Ryan odwrócił głowę i ujrzał swoją córkę biegnącą

ku niemu wzdłuŜ rzędu samochodów. Mała zatrzymała się, rozszerzonymi

z trwogi oczyma ogarniając rozgrywającą się przed nią scenę.

Następnie przypadła do ojca i objąwszy oburącz jego nogę, krzyknęła w

stronę gwardzisty.

- Nie ruszaj mojego taty!

Zdziwiony Ŝołnierz spoglądał to na córkę, to znów na ojca, kiedy

pojawiła się Cathy. ZbliŜyła się ostroŜniej niŜ Sally, z daleka

pokazując puste dłonie.

- Jestem lekarzem - oznajmiła - ten człowiek jest ranny i wymaga

mojej pomocy. Proszę więc natychmiast opuścić broń! - Mówiła

Clancy, Tom - 02 - Czas patriotów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: