cukrzyca-typu-1.pdf

Cukrzyca typu 1

Cukrzyca typu 1 (dawniej nazywana insulinozależną, IDDM (Insulin Dependent Diabetes

Mellitus) lub typu dziecięcego) – jest spowodowana rzeczywistym brakiem insuliny na skutek

uszkodzenia komórek Beta wysp Langerhansa trzustki. Jedynie te komórki mogą wytwarzać

insulinę. Choroba pojawia się najczęściej u dzieci i osób młodych, choć może się rozpocząć

nawet po 80. roku życia. Leczenie wymaga stałego podawania insuliny. Zwykle przyczyną

choroby jest uszkodzenie komórek β przez własny układ odpornościowy (autoagresja, stąd

również nazwa: cukrzyca autoimmunologiczna). Tempo niszczenia komórek może być szybkie

lub wolne. Postać szybko postępująca zwykle występuje u dzieci. Wolno postępująca postać

cukrzycy występująca u dorosłych nosi nazwę utajonej cukrzycy autoimmunologicznej

dorosłych (LADA (Latent Autoimmune Diabetes in Adults)).

Ostatecznie przeżycie osoby z tą postacią cukrzycy jest uzależnione od zewnętrznego

podawania insuliny. Wydzielanie insuliny jest u nich znikome bądź w ogóle nieobecne, co

przejawia się małym lub niewykrywalnym stężeniem peptydu C (fragmentu białkowego

powstającego podczas produkcji insuliny) w osoczu. U osób z tą postacią choroby istnieje

większe ryzyko wystąpienia kwasicy ketonowej. U 85-90% osób z cukrzycą typu 1 w chwili

wykrycia choroby występują przeciwciała przeciwwyspowe i (lub) przeciwinsulinowe albo

przeciwko dekarboksylazie kwasu glutaminowego (GAD), które są markerami procesu

autoimmunologiczego. Osoby z cukrzycą typu I statystycznie częściej zapadają na inne

choroby autoimmunologiczne, m.in. chorobę Gravesa-Basedowa, chorobę Hashimoto i

chorobę Addisona. U osób pochodzenia afrykańskiego i azjatyckiego istnieją postacie cukrzycy

typu 1 o nieznanej etiologii (postać idiopatyczna), bez objawów procesu

autoimmunologicznego.

żródło: wikipedia

1 / 1