Jean M Auel - Dzieci Ziemi t5 Wielka wędrówka.pdf - Jean M Auel - morefaya2006

JEAN M. AUEL

W IELKA W Ę DRÓWKA

(P RZEŁO ś YŁA M AŁGORZATA K ORASZEWSKA )

SCAN- DAL

Dla Lenory,

ostatniej, która pojawiła si ę w domu

i której imienniczka wyst ę puje

na tych stronach,

i dla Michaela,

który z ni ą razem patrzy w przyszło ść ,

i dla Dustina Joyce'a oraz Wendy -

z miło ś ci ą

Ayla z Jondalarem stali na polanie, z której mieli szeroki widok na góry. Z uczuciem

ogromnej straty patrzyli za odchodz ą cymi lud ź mi. Dolando, Markeno, Carlono i Darvalo

doszli a Ŝ tutaj, jedyni pozostali z du Ŝ ego tłumu, który wyruszył razem z nimi z obozu. Inni

zawrócili wcze ś niej. Kiedy ostatni czterej m ęŜ czy ź ni doszli do zakr ę tu, odwrócili si ę i

pomachali na po Ŝ egnanie. Ayla odpowiedziała im gestem “wró ć cie", grzbietem dłoni

zwróconym ku nim, nagle przytłoczona ś wiadomo ś ci ą , Ŝ e ju Ŝ nigdy wi ę cej nie zobaczy

Sharamudoi. W tym krótkim czasie zd ąŜ yła ich pokocha ć . Przyj ę li j ą , zaprosili do pozostania

z nimi i z rado ś ci ą sp ę dziłaby z nimi reszt ę Ŝ ycia.

To odej ś cie przypomniało jej opuszczenie obozu Mamutoi wczesnym latem. Oni tak Ŝ e

przyj ę li j ą i kochała wielu z nich. Mogła by ć szcz ęś liwa, Ŝ yj ą c z nimi, z tym Ŝ e musiałaby

ogl ą da ć zgryzot ę Raneca, któr ą spowodowała. Poza tym jej odej ś cie stamt ą d było zabarwione

podnieceniem, Ŝ e idzie do domu m ęŜ czyzny, którego kocha. W ś ród Sharamudoi nie było

Ŝ adnych powodów do zgryzoty, co czyniło odej ś cie tym trudniejszym, a chocia Ŝ kochała

Jondalara i bez w ą tpienia chciała razem z nim i ść , znalazła tu akceptacj ę i przyja źń , które

trudno było tak nieodwołalnie porzuci ć .

Podró Ŝ e s ą pełne po Ŝ egna ń - pomy ś lała. Po Ŝ egnała si ę równie Ŝ po raz ostatni z synem,

którego zostawiła z klanem... chocia Ŝ gdyby została tutaj, którego ś dnia mogłaby popłyn ąć z

Ramudoi w dół Wielkiej Matki Rzeki, a Ŝ do delty. Stamt ą d mogłaby pój ść na półwysep i

poszuka ć jaskini klanu jej syna... ale nie było ju Ŝ sensu o tym rozmy ś la ć . Nie b ę dzie wi ę cej

mo Ŝ liwo ś ci powrotu, Ŝ adnej ostatniej szansy, na któr ą mo Ŝ na mie ć nadziej ę . Jej Ŝ ycie idzie w

jednym kierunku, a Ŝ ycie jej syna w innym. Iza powiedziała jej: “Znajd ź swoich własnych

ludzi, znajd ź własnego towarzysza". Znalazła akceptacj ę w ś ród ludzi swojego rodzaju i

znalazła m ęŜ czyzn ę , który j ą kochał. Wiele zdobyła, ale wiele te Ŝ straciła. Jedn ą ze strat był

jej syn; musi pogodzi ć si ę z tym faktem.

Równie Ŝ Jondalar patrzył pełen smutku za ostatni ą czwórk ą , która znikała za

zakr ę tem. Byli przyjaciółmi, z którymi mieszkał przez wiele lat i których dobrze poznał.

Chocia Ŝ ich zwi ą zek nie był zwi ą zkiem krwi, uwa Ŝ ał ich za bliskich krewnych. Jego

pragnienie powrotu do miejsca, z którego pochodził, spowodowało, Ŝ e tej rodziny ju Ŝ wi ę cej

nie zobaczy, i to napawało go smutkiem.

Kiedy ostatni Sharamudoi znikn ę li z pola widzenia, Wilk przysiadł na tylnych łapach,

podniósł łeb, szczekn ą ł kilka razy i zawył pełnym, wilczym wyciem, które rozbiło spokój

słonecznego poranka. Czterej m ęŜ czy ź ni pojawili si ę znowu na szlaku poni Ŝ ej i zamachali po

raz ostatni, odpowiadaj ą c na wilcze po Ŝ egnanie. Nagle dał si ę słysze ć odzew innego wilka.

Markeno rozejrzał si ę , Ŝ eby sprawdzi ć , sk ą d dochodzi, po czym poszedł za innymi w dół

szlakiem. Ayla i Jondalar odwrócili si ę i stan ę li twarz ą do gór o połyskuj ą cych szczytach z

niebieskozielonkawego lodu.

Chocia Ŝ nie tak wysokie, jak te na zachodzie, góry, przez które szli, zostały

uformowane w tym samym czasie, w niedawnej epoce tworzenia si ę gór - niedawnej tylko w

stosunku do oci ęŜ ale powolnych ruchów grubej kamiennej skorupy pływaj ą cej na

roztopionym j ą drze starodawnej Ziemi. Uniesiony i sfałdowany w szereg ła ń cuchów górskich

w trzeciorz ę dzie - w orogenezie, która spowodowała ostre wypi ę trzenie si ę całego kontynentu

- poszarpany teren najdalej na wschód poło Ŝ onej cz ęś ci rozległego systemu górskiego cały

odziany był w ziele ń .

Równin ę , nadal ogrzewan ą resztkami lata, oddzielało od chłodniejszych wzniesie ń ,

niczym spódnica, w ą skie pasmo drzew li ś ciastych - głównie d ę bów i buków, ale ze spor ą

domieszk ą grabów i klonów. Ich li ś cie zmieniały si ę ju Ŝ w kolorowy, czerwono Ŝ ółty gobelin,

kontrastuj ą cy z gł ę bok ą zieleni ą wy Ŝ ej rosn ą cych ś wierków. Narzuta z drzew iglastych, na

któr ą składały si ę nie tylko ś wierki, ale tak Ŝ e cisy, jodły, sosny i modrzewie, zaczynała si ę

nisko, wspinała po zaokr ą glonych ramionach ni Ŝ szych wzgórz i pokrywała strome stoki

wy Ŝ szych gór, mieni ą c si ę ró Ŝ nymi odcieniami zieleni. Powy Ŝ ej granicy lasu widniał kołnierz

zielonych latem, górskich hal, które do ść wcze ś nie pokrywały si ę ś niegiem. Zwie ń czeniem

był twardy hełm z niebieskawego lodu.

Upał południowych równin ust ę pował ju Ŝ przed wszechobejmuj ą cym mrozem.

Chocia Ŝ ogólne ocieplenie łagodziło jego najgorsze efekty - mi ę dzystadialny okres trwał

wiele tysi ę cy lat -lodowce przymierzały si ę do ostatniego ataku na ziemi ę , zanim ich odwrót

zamieni si ę w druzgoc ą c ą kl ę sk ę tysi ą ce lat pó ź niej. Ale nawet podczas łagodniejszego,

chwilowego zastoju przed ko ń cowym marszem do przodu lodowiec nie tylko pokrywał niskie

szczyty i zbocza wysokich gór, lecz tak Ŝ e trzymał w kleszczach cały kontynent.

W nierównym le ś nym terenie, z dodatkowym utrudnieniem, jakie stanowiła łódka

ci ą gni ę ta na palach, Ayla i Jondalar znacznie cz ęś ciej poruszali si ę pieszo ni Ŝ konno.

Wspinali si ę na strome zbocza, poprzez granie i ruchome osypiska, schodzili w dół stromych

ś cian suchych jarów, pozostałych po wiosennych spływach topniej ą cego ś niegu i lodu oraz

obfitych górskich deszczach. W nielicznych, gł ę bokich rowach zachowało si ę troch ę wody na

dnie. S ą czyła si ę przez warstw ę gnij ą cej ro ś linno ś ci i mi ę kki szlam, który wsysał stopy ludzi i

zwierz ą t. W innych woda była czysta, ale wszystkie wkrótce wypełni ą si ę burzliwymi

potokami po jesiennych ulewach.

Na ni Ŝ szych wzniesieniach, w rzadkich lasach li ś ciastych, ich marsz wstrzymywało

poszycie i zmuszało ich do przedzierania si ę sił ą lub szukania drogi wokół zaro ś li i

kolczastych krzaków. Sztywne łodygi i cierniste p ę dy smakowitych je Ŝ yn stanowiły nie lada

przeszkod ę . Wczepiały si ę w ich włosy, ubranie i skór ę , dawały si ę te Ŝ we znaki zwierz ę tom.

Ciepła, g ę sta sier ść stepowych koni, zaadaptowanych do Ŝ ycia na mro ź nych, otwartych

równinach, łatwo zahaczała si ę o zaro ś la. Równie Ŝ Wilk, szarpi ą c si ę w ś ród krzewów,

otrzymał swoj ą porcj ę zadrapa ń .

Wszyscy byli zadowoleni, kiedy doszli do strefy drzew iglastych, których wieczny

cie ń nie pozwalał na rozwój poszycia, chocia Ŝ na stromych stokach, gdzie korony drzew nie

ł ą czyły si ę w g ę sty baldachim, sło ń ce docierało do gleby i pobudzało wzrost zaro ś li. Nie o

wiele łatwiej było jecha ć w g ę stym lesie wysokich drzew, poniewa Ŝ konie musiały lawirowa ć

mi ę dzy pniami, a pasa Ŝ erowie unika ć nisko rosn ą cych konarów. Pierwszej nocy rozbili obóz

na małej polance na pagórku otoczonym przez strzeliste drzewa iglaste.

Granic ę lasów osi ą gn ę li dopiero wieczorem drugiego dnia podró Ŝ y. Wreszcie wolni od

pl ą cz ą cych si ę zaro ś li i toru z przeszkodami z wysokich drzew, rozbili namiot koło wartkiego,

zimnego potoku na otwartej hali. Konie zacz ę ły si ę pa ść natychmiast po zdj ę ciu z nich

ci ęŜ arów. Mimo Ŝ e ich tradycyjna karma z suchych włóknistych traw, jakie rosły na ni Ŝ szych

poziomach, była całkowicie wystarczaj ą ca, słodka trawa i górskie zioła zielonej ł ą ki

stanowiły mile widzian ą uczt ę .

Małe stado jeleni pasło si ę tu równie Ŝ . Byki pracowicie tarły poro Ŝ e o gał ę zie i skały

narzutowe, aby uwolni ć je od mi ę kkiej, pokrywaj ą cej je skóry z naczyniami krwiono ś nymi,

zwanej scypułem. Było to przygotowanie do jesiennych godów.

- Wkrótce b ę dzie ich sezon przyjemno ś ci - skomentował Jondalar, kiedy układali

palenisko. - Przygotowuj ą si ę do walki o łanie.

- Czy walka to przyjemno ść dla samców? - spytała Ayla.

- Nigdy o tym nie pomy ś lałem, ale mo Ŝ e masz racj ę , mo Ŝ e dla niektórych jest.

- Lubisz bi ć si ę z innymi m ęŜ czyznami? Jondalar zmarszczył brwi i powa Ŝ nie

zastanowił si ę nad tym pytaniem.

- Troch ę walczyłem. Czasami z takiej czy innej przyczyny człowiek zostaje w to

wci ą gni ę ty, ale nie mog ę powiedzie ć , Ŝ e to lubiłem. Szczególnie je ś li walka jest na powa Ŝ nie.

Nie mam nic przeciwko siłowaniu si ę albo jakim ś zawodom.

- M ęŜ czy ź ni klanu nie bij ą si ę ze sob ą . To nie jest dozwolone, ale te Ŝ maj ą zawody.

Kobiety tak Ŝ e, ale innego rodzaju.

Jean M Auel - Dzieci Ziemi t5 Wielka wędrówka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: