Morgan Raye - Ślubu dzisiaj nie bedzie(1).pdf - zachomikowane - Agadoo86

RAYE MORGAN

Ślubu dzisiaj

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg • Istambuł

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tajpej • Tokio • Warszawa

nie będzie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Włamania. Jeszcze jedna umiejętność na długiej liście

osiągnięć.

Ashley roześmiała się głośno i przestraszona zakryła

usta dłonią. W ciemnym pokoju nawet własny śmiech

wydawał się przerażający. Nikt nie mógł jej tu usłyszeć.

Najbliższy dom stał za ogromnymi bananowcami,

a w tym, do którego się włamała, zupełnie nikt nie

mieszkał. Aż tyle zdołała ustalić po tygodniu dokładnego

obserwowania tego miejsca. Wszystko to znakomicie

odpowiadało jej planom. Gdyby nie znalazła tego osamo

tnionego domu na plaży, pozostałoby jej jedynie zamiesz

kać na jakiś czas w jaskini, który to wariant nie całkiem

podobał się Ashley.

- Obawiam się, że w jaskini byłoby za zimno - powie

działa sama do siebie - i trochę wilgotno.

Biegnąc przez mokrą od wieczornej rosy trawę,

przedzierając się przez zarośla, Ashley nie czuła chłodu.

Dopiero teraz zwróciła uwagę na przemoczoną do nitki

ślubną suknię, którą miała na sobie. Suknia kleiła się do

ciała jak wilgotna pajęczyna i nadawała się tylko do tego,

żeby ją czym prędzej z siebie zrzucić. Dziewczyna zrobiła

to z ogromną radością, po czym podeszła do szafy.

- Ja tylko pożyczę sobie coś do ubrania - szeptała do

nieobecnych właścicieli, przeglądając zawartość szafy.

- Wszystko zwrócę. Wyprane i wyprasowane. Słowo

honoru.

Gościnny gospodarz najwyraźniej był kawalerem, bo

dziewczynie nie udało się znaleźć niczego, co mogłoby

należeć do kobiety. Ashley jeszcze raz przejrzała wszyst

kie rzeczy, w poszukiwaniu choćby dżinsów i zwykłej

bawełnianej koszulki.

- Przeklęty inteligencik - mruknęła, kiedy kolejna

próba zakończyła się fiaskiem.

Z braku czegoś lepszego wzięła sobie w końcu zwykłą,

sięgającą kolan koszulę, która z powodzeniem mogła

udawać sukienkę. Dopiero teraz spokojnie rozejrzała się

po domu, który wybrała sobie na kryjówkę.

Błyskawica na moment rozświetliła cały pokój. Ash-

ley zadrżała.

- To tylko burza - powiedziała głośno. - Cały dzień

wisiała w powietrzu i wreszcie się zaczyna. Dobrze, że nie

jestem przesądna, bo musiałabym to uznać za zły znak.

Tak jakby jeszcze jeden zły znak mógł cokolwiek

zmienić. Ashley miała ich tego dnia wyjątkowo dużo.

Dostała potężną szczepionkę uodparniającą na pecha

i żaden omen nie mógł jej przestraszyć.

Zwiedzanie domu nie zajęło dziewczynie zbyt wiele

czasu. Były tam dwie sypialnie i duży pokój dzienny

z tarasem wychodzącym na morze. Typowy, skromny

letni domek na plaży.

Jestem zupełnie bezpieczna, pomyślała z ulgą. Niko

mu nie przyjdzie do głowy, żeby mnie tu szukać.

Kiedy zapadł zmrok, Ashley straciła trochę pewności

siebie. Bała się zapalić światło, żeby sąsiedzi nie zauwa

żyli obecności intruza, ale nie mogła także siedzieć tu do

rana w zupełnych ciemnościach. Zdecydowała, że światło

w przedpokoju będzie zupełnie niewidoczne z zewnątrz,

a jej na pewno poprawi humor. Nie pomyliła się.

Przynajmniej co do swego humoru.

Szczęście trwało zaledwie parę sekund. Po niebie

przemknęła błyskawica, zagrzmiało i w tej samej chwili

zgasło światło, a zaraz potem za oknem znów zrobiło się

jasno. Tym razem jednak nie była to błyskawica, ale

światła podjeżdżającego pod dom samochodu.

- O, nie - jęknęła Ashley.

Nie mogła uwierzyć w ogrom prześladującego ją

pecha. Przez cały tydzień uważnie obserwowała ten dom.

Codziennie chodziła na spacery wzdłuż plaży tylko po to,

żeby sprawdzić, czy aby na pewno nikt tu nie mieszka.

Dom był pusty. I właśnie teraz, kiedy ona tak bardzo

potrzebowała kryjówki, właściciel postanowił wrócić.

Cóż za fatalny zbieg okoliczności.

Ashley nie miała zbyt wiele czasu na przeklinanie

losu. Usłyszała chrobot klucza w zamku i pobiegła do

sypialni. Tylko sekundę rozglądała się za jakimś schro

nieniem, po czym zamknęła się w szafie z ubraniami.

Zostawiła sobie tylko maleriką szparkę, żeby móc wi

dzieć, co się dzieje.

Do domu wszedł mężczyzna. Ashley poznała to po

ciężkich krokach i po przekleństwie, jakie wymruczał,

kiedy zorientował się, że nie ma prądu. Słyszała, jak

stawia na podłodze walizkę i idzie w stronę, gdzie

powinna się znajdować kuchnia.

Ashley zupełnie nie wiedziała, co robić. Należałoby

jak najszybaej ulotnić się z tego domu. Nie miała

ochoty spędzić w szafie nocy, którą zaplanowano jako

jej noc poślubną. Ale bieganie po deszczu w bieliźnie

i przydługiej męskiej koszuli również nie było zbyt

nęcące.

No i co ja teraz pocznę? myślała zdenerwowana.

Należało lepiej zaplanować sobie tę ucieczkę i przewi

dzieć także taką ewentualność. Ze mną jest tak zawsze.

Żyję też bez żadnego planu i sensu. Wszyscy mówią, że

jestem bardzo lekkomyślna, i chyba naprawdę mają rację.

Po co ja się tak wygłupiam?

W tej chwili jednak nie był to największy problem,

z jakim Ashley musiała się uporać. Przede wszystkim

należało jakoś wydostać się z pułapki, w którą wpadła

z własnej woli. Ostrożnie uchyliła drzwi. W holu do

strzegła słabe, migotliwe światełko. Gospodarz najwido

czniej znalazł świecę i szedł z nią teraz do sypialni.

Ashley pomyślała, że może uda jej się przeczekać.

Kiedy ten mężczyzna zaśnie, ona wyjdzie przez okno, tak

jak tu weszła. Niestety, przypomniała sobie o pozo

stawionej na środku pokoju ślubnej sukni. Nie było nawet

cienia szansy, żeby właściciel domu jej nie zauważył.

- Co, u diabła !

Aha, zauważył, pomyślała Ashley i schowała się

w głębi garderoby.

Mężczyzna przez chwilę wpatrywał się w leżącą na

podłodze suknię, a potem podniósł głowę i zobaczył

uchylone okno, to samo, przez które Ashley weszła do

jego domu. Zaklął cicho i z uniesioną wysoko świecą

ruszył przez pokój.

Ashley natychmiast skorzystała z okazji. Cichutko

otworzyła drzwi szafy i na paluszkach wyszła z sypialni.

Nie wahała się ani minuty. Pozostawiona na podłodze

ślubna suknia bez wątpienia rekompensowała gospoda

rzowi koszt koszuli, którą dziewczyna wynosiła z jego

domu. W rekordowym tempie dopadła frontowych drzwi.

Niestety, były zamknięte na zamek. Przerażona przytuliła

się do chłodnego drewna. Wciąż jeszcze miała szansę na

wydostanie się z tego domu przez kuchnię. Bezszelestnie

jak cień przeszła przez hol.

Kam Caine miał za sobą bardzo ciężki dzień. Nie

tylko dzień. Cały miesiąc był trudny. Właściwie to

nawet cały rok i zanosiło się na to, że ten stan rzeczy

nie zmieni się już do końca jego życia. Był kompletnie

wykończony i tylko dlatego zdecydował się na spędze

nie weekendu w swoim zacisznym domu nad brzegiem

oceanu. Miał nadzieję, że tych kilka dni pomoże mu

dojść do siebie i przywróci utraconą jakiś czas temu

równowagę.

Kam marzył tylko o dwóch rzeczach: przespać całe

czterdzieści osiem godzin, a potem pływać do utraty tchu.

Przed wyjazdem wypiłby na plaży drinka i odprężony

wróciłby do pracy. W jego planach nie było ani tropikal

nej ulewy, ani żadnej obcej osoby w jego własnym domu.

Otwarte okno w sypialni niczego dobrego nie wróżyło.

Ten ktoś, kto zostawił na podłodze stertę szmat, na pewno

wciąż jeszcze ukrywał się w domu. Kamowi wydało się,

że usłyszał jakiś szmer. Szum deszczu zagłuszał prawie

wszystko, a on mimo to coś słyszał. Może raczej czuł...

Podszedł do leżącej na środku sypialni sterty i podniósł

świecę wysoko nad głową. W migocącym świetle do

strzegł biały materiał z jakimiś falbankami i koronkami.

To wygląda jak ślubna suknia, pomyślał. Kto, u licha...

Morgan Raye - Ślubu dzisiaj nie bedzie(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: