Piekło jest we mnie.pdf

J OE A LEX

P IEKŁO JEST WE MNIE

M ACIEJ S ŁOMCZYŃSKI

Gdziekolwiek zwrócę lot, tam czekać będzie

Gniew nieskończony, nieskończona rozpacz!

Gdziekolwiek zwrócę lot, tam wszędzie piekło.

Piekło jest we mnie. a na dnie otchłani

Głębsza, ziejąca czeluść się otwarła,

Przy której piekło dręczące jest niebem.

Zmiłuj się wreszcie! Czyż nie ma już miejsca

Dla mej pokuty i dla wybaczenia?

Nie ma, zostało jedynie poddanie

I lęk przed hańbą, która mnie okryje

Wśród duchów w dole…

John Milton, Raj utracony, księga III .

Któż mógł przypuszczać, że ów lot tak się zakończy? Miała to być podróż

dla przyjemności, dwa tygodnie wypoczynku okraszonego skromną, ale mile

łechcącą próżność uroczystością. Tak przynajmniej twierdził wydawca, na

którego ręce przesłano zaproszenie. Utrzymane było ono w niezwykle

uprzejmym, niemal serdecznym tonie i stało w nim, czarno na białym, że

Klub Południowoafrykańskich Miłośników Powieści Kryminalnej będzie

zaszczycony, jeśli pan Joe Alex zechce przybyć do Johannesburga, aby

przyjąć doroczną nagrodę Klubu i podzielić się z jego członkami swymi

doświadczeniami pisarskimi, a także — jeśli zechce, oczywiście —

opowiedzieć o swoich planach na przyszłość. Prezydium Klubu będzie

szczęśliwe mogąc pokryć koszty przelotu i pobytu pana Alexa w

Johannesburgu, gdzie niżej podpisani dołożą wszelkich starań, aby zapoznać

gościa z miastem i jego pięknymi okolicami.

Tak, zapewne próżność odegrała pewną rolę w przyjęciu tego

zaproszenia, lecz nie tylko. Działo się to w latach pięćdziesiątych, gdy

bardzo młody Joe Alex, wciąż jeszcze nie dowierzający swej nagłej

popularności, gotów był spełnić niejedno życzenie wydawcy tak szybko i

sprawnie wypuszczającego na światło dzienne jego kolejne książki.

Wszystko to działo się w przededniu rewolucji, jaką spowodowało

wprowadzenie silnika odrzutowego w lotnictwie pasażerskim, i lot z Londynu

do Południowej Afryki trwał przeszło dobę. Lecz minął szybko, równie

szybko, jak dwa tygodnie, które po nim nastąpiły.

I oto Joe znalazł się ponownie w porcie lotniczym Jan Smuts, gotów do

odlotu. Był zmęczony. Przyjęcie pożegnalne ciągnęło się aż do zmroku i

trwałoby zapewne jeszcze, gdyby nie to, że godzina odlotu zbliżała się

nieuchronnie i gość musiał opuścić zebranie.

Ale teraz było już po wszystkim. Joe wszedł do wielkiej oszklonej

poczekalni, wskazał tragarzowi najbliższy stolik i opadł na fotel. Tragarz

postawił obie jego walizki obok fotela, zerknął na banknot trzymany przez

Alexa, wyjął mu go delikatnie z ręki, błysnął nieprawdopodobnie białymi

zębami, kontrastującymi z jego czarną twarzą, zasalutował i odszedł

mówiąc, że powróci, kiedy zapowiedzą samolot do Londynu.

Joe zerknął na zegarek, westchnął i wyciągnął z bocznej kieszeń

marynarki lokalną gazetę, którą kupił przy wejściu. Przez dłuższą chwilę

przesuwał wzrokiem po szpaltach, lecz pomimo rozpaczliwych wysiłków nie

znalazł ani jednej wiadomości, która mogła go zainteresować choćby w

najmniejszym stopniu. Przymknął oczy i westchnął ponownie. Fala

zmęczenia powracała, bardziej natrętna niż przed chwilą. Gdzieś daleko, za

rozległą, cicho podzwaniającą taflą olbrzymiej szyby, zajmującej prawie całą

ścianę poczekalni, nierówno grzmiały zapuszczone silniki wielkiego

samolotu pasażerskiego. Noc rozciągnęła się już nad lotniskiem, za szybą

migotały kolorowe światełka, a z lewej strony wpadał wielki blask

zapalonych reflektorów na wieży kontrolnej.

— Za wiele było tego wina… — mruknął Alex cicho. Wydawało mu się, że

przytłumiona wibracja silników wprawia w dygotanie wszystkie komórki

znużonego mózgu. A mózg ten był już dostatecznie udręczony dwoma

tygodniami nie przemijającego upału, setkami zdawkowych rozmów z

nieznajomymi ludźmi, a nade wszystko mowami w czasie dzisiejszego

pożegnalnego bankietu.

Na szczęście port lotniczy leżał dostatecznie daleko od miasta i udało mu

się pozbyć wszystkich, którzy chcieli go odprowadzić, niemal wszystkich,

gdyż Prezes Klubu Południowoafrykańskich Miłośników Powieści Kryminalnej

odwiózł go wprost z przyjęcia na lotnisko. Prezes był producentem

regionalnych pamiątek, sprzedawanych przez rozrzuconą po całym kraju

gęstą sieć sklepów. W drzwiach portu lotniczego zdążył jeszcze wsunąć

Alexowi pięknie zapakowane pudełeczko i zniknął, przepraszając, że nie

będzie towarzyszył gościowi do chwili odlotu. Wypił nieco zbyt wiele i chciał

powrócić do miasta, zanim ruch samochodowy zmniejszy się. Prawo w

Południowej Afryce było niestety nieubłagane dla niezupełnie trzeźwych

kierowców. Więc niech drogi mister Alex zechce mu wybaczyć…

Joe oczywiście zechciał wybaczyć i uścisnął wylewnie jego rękę, dziękując

za gościnę, a kiedy prezes Klubu zniknął wreszcie, wsunął paczuszkę do

kieszeni i ruszył ku poczekalni. Teraz sięgnął po pudełeczko, rozwinął papier

i otworzył je. Wewnątrz była papierośnica obciągnięta szarą, chropowatą

skórą słonia, a na niej wytłoczony złotymi literami napis: “JOE ALEXOWI —

KPAMPK”.

Przez chwilę patrzył ze zdumieniem, nie mogąc pojąć, kim jest ów

Kpampk, i starając się przypomnieć sobie nazwisko prezesa. Nagle spłynęło

nań objawienie. Były to pierwsze litery nazwy Klubu. Obrócił papierośnicę w

palcach, pomyślał z żalem o owym słoniu i wsunął ją do kieszeni.

Podeszła kelnerka, zamówił kawę i coca—colę i z nadzieją zaczął

wsłuchiwać się w słowa, które spłynęły łagodnie z megafonu wypowiadane

miękkim, kobiecym głosem. Ale głos zapowiedział samolot do Cape Town.

Minuty mijały. Kawa nie wróciła umysłowi świeżości, a lodowata coca nie

przyniosła ciału ulgi. Nadal było gorąco, chociaż klimatyzowane wnętrze

poczekalni wydawało się o wiele chłodniejsze niż świat na zewnątrz. Spojrzał

na zegarek. Do odlotu brakowało jeszcze czterdziestu minut, ale kontrola

paszportowa i celna w Unii Południowoafrykańskiej była dość dokładna. Do

tego dojść musiał jeszcze czas potrzebny do zważenia i przetransportowania

bagażu podróżnych do samolotu. Megafon przemówił ponownie. Jeszcze

jedna grupka pasażerów uniosła się z miejsc. Poczekalnia pustoszała. Być

może samolot do Londynu był ostatnim startującym tego wieczora?

Joe ziewnął, zasłaniając usta trzymaną w ręce gazetą.

— Uwaga! — powiedział megafon. — Start samolotu do Nairobi–Addis

Abeby–Kairu–Zurychu i Londynu będzie opóźniony, za co pragniemy

przeprosić wszystkich udających się w tym kierunku. Gdy maszyna będzie

gotowa do startu, pasażerowie zostaną natychmiast powiadomieni. — Głos

był beznamiętny, uprzejmy i spokojny. Alex, który uniósł się nieco, słysząc

pierwsze słowa komunikatu, opadł z wolna na fotel i rozejrzał się leniwie.

Przy najbliższym stoliku, na wprost okna, siedziała zwrócona do niego

profilem młoda, czarnowłosa i bardzo ładna kobieta, ubrana w prześliczny

lekki kostium podróżny, który Alexowi nie spodobał się już na pierwszy rzut

oka, tak jak nie spodobał mu się modny, maleńki czerwony kapelusik

nasunięty, nieco na bakier, na małą kształtną główkę. Kapelusik ten był

odrobinę zbyt czerwony, a kostium nieco zbyt obcisły, jak gdyby

właścicielce jego zależało przede wszystkim na niezwłocznym ukazaniu

każdemu, kto zechce spojrzeć, tego, czego dokładne określenie wymaga

zwykle odrobiny wyobraźni. Joe pomyślał w duchu, że nigdy jeszcze nie

widział dziewczyny, która wydawałaby się niemal naga, będąc tak dokładnie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: