MacLean - Mroczny Krzyzowiec.pdf - Alistair MacLean - gosiadabrowska

Alistair MacLean

M ROCZNY K RZYśOWIEC

PrzełoŜył

Robert Ginalski

Spis treści

Wtorek, 3.00 5.30 ...................................................................... 10

Wtorek, 8.30 19.00 .................................................................... 18

Wtorek, 19.00 środa, 9.00 ......................................................... 30

Środa, 15.00 22.00 .................................................................... 39

Środa, 22.00 czwartek, 5.00 ...................................................... 51

Czwartek, 12.00 piątek, 1.30 ..................................................... 58

Piątek, 1.30 3.30 ....................................................................... 69

Piątek, 3.30 6.00 ....................................................................... 81

Piątek, 6.00 8.00 ....................................................................... 90

Piątek, 10.00 13.00 ................................................................. 100

Piątek, 13.00 18.00 ................................................................. 113

Sobota, 3.00 8.00 .................................................................... 125

Epilog ......................................................................................... 133

Prolog

Mały zakurzony człowieczek w małym zakurzonym pokoju. Zawsze tak o nim myślałem -

ot, mały zakurzony człowieczek w małym zakurzonym pokoju.

Sprzątaczka nigdy nie przekroczyła progu tego gabinetu, którego okna, wychodzące na

Birdcage Walk, stałe zasłaniały grube, ciemne od sadzy kotary. Nikt zresztą nie miał prawa

wstępu do królestwa pułkownika Raine'a, chyba Ŝe on sam tam akurat urzędował. Jego zaś

trudno byłoby posądzić o alergię na kurz, który zalegał dosłownie wszędzie. Na dębowej

podłodze wokół wytartego dywanu. Na półkach, szafkach, kaloryferach, poręczach foteli i

telefonach. Pokrywał smugami blat porysowanego biurka, upstrzony ciemnymi łatami w

miejscach, gdzie pułkownik niedawno przesuwał jakieś gazety czy ksiąŜki. Pyłki wirowały

uporczywie w promieniu słońca, wpadającym przez szparę między kotarami na środku okna.

A choć światło potrafi płatać najróŜniejsze figle, to nie potrzeba było szczególnie bujnej

wyobraźni, by dostrzec patynę kurzu na rzadkich, zaczesanych do tyłu szpakowatych włosach

i w głębokich bruzdach Ŝłobiących szare, zapadnięte policzki i wysokie, cofnięte czoło

pułkownika.

Wystarczyło jednak spojrzeć mu w oczy ukryte w grubych fałdach powiek, a zapominało

się o kurzu. W oczy rzucające twarde błyski niczym kamienie szlachetne, oczy o barwie

czystej akwamaryny wypłukanej z grenlandzkiego lodowca, tyle Ŝe ciut chłodniejsze.

Pułkownik wstał na powitanie, gdy ruszyłem ku niemu od drzwi. Wyciągnął do mnie zimną,

kościstą dłoń takim ruchem, jak gdyby podawał mi łopatę, wskazał krzesło naprzeciwko

jasnej fornirowanej płyty wstawionej z przodu biurka, a zupełnie nie pasującej do

mahoniowej reszty, i usiadł. Siedział sztywno wyprostowany, z rękami lekko splecionymi

przed sobą na zakurzonym blacie.

- Witaj, Bentall. - Jego głos doskonałe pasował do oczu, pobrzmiewał w nim trzask

pękającego lodu. – Szybko dotarłeś. PodróŜ minęła przyjemnie?

- Niestety nie, pułkowniku. Któremuś z naszych rodzimych potentatów przemysłu

włókienniczego nie spodobało się, Ŝe wysadzili go z samolotu w Ankarze, Ŝebym mógł zająć

jego miejsce. Chce na mnie nasłać swoich adwokatów, a przy okazji załatwi, Ŝeby BEA

przestała obsługiwać trasy europejskie. Inni pasaŜerowie zbojkotowali mnie zupełnie,

stewardesa traktowała mnie jak powietrze, a do tego rzucało jak cholera. Ale poza tym było

miło i przyjemnie.

- Zdarza się - stwierdził sucho. Przy pewnej dozie dobrej woli ledwie dostrzegalny tik w

lewym kąciku jego ust moŜna by wziąć za uśmiech, choć nie było to takie pewne,

dwadzieścia pięć lat wściubiania nosa w cudze sprawy na Dalekim Wschodzie najwyraźniej

doprowadziło do zaniku mięśni policzkowych Raine'a. - Spałeś chociaŜ?

Potrząsnąłem głową.

- Nie zmruŜyłem oka.

- Szkoda. - Starannie ukrył swe zatroskanie i odchrząknął cicho. - No cóŜ, Bentall, niestety

znów czeka cię podróŜ. Jeszcze dziś. Odlatujesz z Londynu o jedenastej w nocy.

Przez chwilę milczałem, dając mu do zrozumienia, Ŝe z trudem hamuję słowa, które mi się

cisną na usta. W końcu z rezygnacją wzruszyłem ramionami.

- Znów Iran?

- Gdybym chciał cię przerzucić z Turcji do Iranu, to nie ściągałbym cię aŜ do Londynu,

Ŝeby ci o tym powiedzieć, juŜ choćby ze strachu przed gniewem rodzimego przemysłu

włókienniczego. - W kąciku jego ust zaigrał następny cień uśmiechu. - Tym razem znacznie

dalej, Bentall. Do Sydney. Zdaje się, Ŝe Australia to dla ciebie nowe terytorium?

- Do Australii? - Zerwałem się na równe nogi, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. - Do

Australii?! Nie czytał pan mojego telegramu z zeszłego tygodnia, czy co? Osiem miesięcy

pracy, wszystko zapięte prawie na ostatni guzik, brakowało mi tygodnia, góra dwóch...

- Siadaj! - przerwał tonem równie ciepłym jak jego oczy. Miałem wraŜenie, Ŝe wylano mi

na głowę kubeł lodowatej wody. Raine spojrzał na mnie przeciągle i rozgrzał głos do

temperatury niewiele tylko niŜszej od tej, w której topnieje lód. - Doceniam twoją troskę, ale

martwisz się niepotrzebnie. Miejmy nadzieję, Ŝe we własnym, dobrze pojętym interesie nie

lekcewaŜysz naszych, hm... przeciwników tak, jak najwyraźniej lekcewaŜysz swoich

pracodawców. Spisałeś się znakomicie, Bentall, i jestem pewien, Ŝe w kaŜdym innym

departamencie rządowym, który bardziej dba o takie drobiazgi, czekałby cię juŜ co najmniej

Order Imperium Brytyjskiego albo jakaś inna błyskotka. Ale w tej sprawie twój udział się

skończył. Nie Ŝyczę sobie, Ŝeby któryś z moich wywiadowców występował dodatkowo w roli

kata.

- Przepraszam, pułkowniku - mruknąłem bez przekonania. - Nie znam całości...

- Ostatni guzik jest juŜ prawie zapięty, Ŝe uŜyję twojej przenośni - ciągnął Raine, jak gdyby

mnie nie usłyszał. - Przeciek, niemal katastrofalny przeciek informacji z Instytutu

Badawczego i Zakładów Paliwowych Hepwortha zostanie wkrótce zatamowany. Raz na

zawsze. – Obrzucił wzrokiem zegar elektryczny na ścianie. - Za jakieś cztery godziny. Ale juŜ

teraz moŜemy uznać, Ŝe sprawa ta naleŜy do przeszłości. Ci z rządu będą dziś spać spokojnie.

Przerwał, rozplótł dłonie, oparł łokcie o blat biurka i spojrzał na mnie ponad złączonymi

czubkami palców obu rąk.

- A raczej powinni spać spokojnie - sprostował z cichym, suchym westchnieniem. - Ale w

dzisiejszej dobie obłędu na punkcie bezpieczeństwa źródła ministerskiej bezsenności są

niewyczerpane. Dlatego właśnie cię tu ściągnąłem. Przyznaję, Ŝe mógłbym skorzystać z

innych agentów, choć Ŝaden z nich nie ma twoich specyficznych - a w tym wypadku

absolutnie niezbędnych - kwalifikacji. Gnębi mnie jednak niejasne, niesprecyzowane

przeczucie, Ŝe ta historia nie jest całkiem pozbawiona związku z twoim poprzednim

zadaniem.

Sięgnął po plastikową składaną teczkę i pchnął ją w moją stronę.

- Rzuć na to okiem.

W pierwszej chwili chciałem odpędzić od siebie nadciągającą chmurę kurzu, lecz zdusiłem

w sobie ten odruch, wziąłem teczkę i wyjąłem kilka spiętych kartek.

Były to wycinki prasowe z „Daily Telegraph” z ofertami pracy za granicą. U góry kaŜdej

kartki widniała grubo zakreślona czerwonym długopisem data, a niŜej tak samo zaznaczone

ogłoszenie. Najstarszy wycinek pochodził sprzed niecałych ośmiu miesięcy i w

przeciwieństwie do pozostałych zawierał nie jedno, lecz trzy wyróŜnione ogłoszenia.

Oferty zamieściły australijskie i nowozelandzkie firmy prowadzące działalność w zakresie

techniki, inŜynierii, chemii i prac badawczych. Jak moŜna się było spodziewać, poszukiwano

specjalistów z wysoko rozwiniętych gałęzi nowoczesnej technologii. Widywałem juŜ

podobne ogłoszenia, napływające z całego świata. Eksperci w dziedzinie aerodynamiki,

miniaturyzacji, hipersoniki, elektroniki, fizyki, od radarów i najnowszych technologii paliw

byli ostatnio w cenie. Jednak zakreślone ogłoszenia wyróŜniały się nie tylko tym, Ŝe

pochodziły z tych samych stron. Istotne znaczenie miał fakt, Ŝe proponowano posady na

najwyŜszych szczeblach kierowniczych i dyrektorskich, z czym wiązały się astronomiczne w

moim pojęciu wynagrodzenia. Gwizdnąłem cicho i zerknąłem z ukosa na pułkownika, lecz

jego lodowate zielone oczy obserwowały jakiś punkt na suficie, oddalony o tysiące mil.

Wobec tego raz jeszcze przejrzałem wycinki i schowałem je do teczki, którą pchnąłem z

powrotem do Raine'a. W porównaniu z nim, dokonałem powaŜnego wyłomu w pokładzie

kurzu zalegającego blat biurka.

- Osiem ogłoszeń - odezwał się Raine swym cichym, suchym głosem. - KaŜde ma ponad sto

słów, ale w razie potrzeby potrafiłbyś je odtworzyć z pamięci słowo w słowo. Mam rację,

Bentall?

- Chyba tak, pułkowniku.

- Nadzwyczaj rzadki dar - mruknął. - Zazdroszczę ci. No, słucham.

- Ta oględnie sformułowana oferta dla specjalisty od napędu i paliw rakietowych mówi o

pracy przy silnikach umoŜliwiających dziesięciokrotne przekroczenie prędkości dźwięku.

Takie silniki nie istnieją. W grę wchodzą tylko rakietowe, w których rozwiązano juŜ

problemy metalurgiczne. Szukają wybitnego eksperta z zakresu paliw, a z wyjątkiem garstki

zatrudnionych w wielkich zakładach lotniczych i na kilku uniwersytetach, wszyscy warci

zachodu specjaliści w tej dziedzinie pracują w Zakładach Badawczych Hepwortha.

- Właśnie dlatego ta sprawa moŜe się wiązać z twoją ostatnią robotą - przerwał mi, kiwając

głową. - ChociaŜ to tylko domysł, który moŜe się okazać zupełnie bezpodstawny.

Prawdopodobnie to jeszcze jeden ślepy trop. - Machinalnie wodził palcem wskazującym po

grubej warstwie kurzu. - Co jeszcze?

- Wszystkie oferty pochodzą z tych samych stron - podjąłem. - Z Nowej Zelandii albo ze

wschodniego wybrzeŜa Australii. Wszystkie są pilne. Wszystkie mówią o bezpłatnym i

umeblowanym mieszkaniu, o domu dla kandydata, który zostanie zatwierdzony, i o poborach

minimum trzykrotnie wyŜszych niŜ te, na jakie najlepsi z nich mogliby liczyć u siebie w

kraju. Najwyraźniej chcą przyciągnąć naszych najwybitniejszych fachowców. We wszystkich

ofertach podkreśla się, Ŝe kandydaci powinni być Ŝonaci, ale Ŝe nie ma moŜliwości

zakwaterowania dzieci.

- Nie sądzisz, Ŝe to trochę dziwne? - wtrącił Raine od niechcenia.

- Nie, pułkowniku. Zagraniczne firmy często poszukują Ŝonatych pracowników. W obcym

kraju ludzie nie zadomawiają się z dnia na dzień. Tym, którzy mają na głowie rodziny,

trudniej jest spakować manatki, wsiąść w pierwszy lepszy pociąg i wrócić do ojczyzny. Te

firmy płacą tylko za przelot w jedną stronę. Kilkutygodniowe czy kilkumiesięczne

oszczędności nie wystarczą na pokrycie kosztów powrotu całej rodziny.

- Ale tam nie ma mowy o rodzinach. - Pułkownik nie ustępował. - Tylko o Ŝonach.

- MoŜe obawiają się, Ŝe tupot małych nóŜek zakłóci pracę wysoko płatnych mózgów. -

Wzruszyłem ramionami. - Albo mają ograniczone moŜliwości mieszkaniowe. Albo dzieci

będzie moŜna sprowadzić później. Podają tylko tyle, Ŝe „moŜliwość zakwaterowania dzieci

wykluczona”.

- I nie widzisz w tym nic groźnego?

- Na pierwszy rzut oka, nie. Z całym szacunkiem, pułkowniku, wątpię, czy i pan by coś w

tym dostrzegł. W ostatnich latach nasi wybitni specjaliści masowo wyjeŜdŜają za ocean.

JeŜeli jednak zdradzi mi pan to. co tak skrzętnie pan przede mną ukrywa, być moŜe zmienię

zdanie.

W lewym kąciku jego ust znów mignął przelotny tik - stary dawał upust swoim uczuciom

na całego. Wyciągnął małą ciemną fajkę i zaczął czyścić cybuch scyzorykiem. Nie podnosząc

wzroku, mruknął:

- Nie wspomniałem o jeszcze jednym zbiegu okoliczności. Wszyscy naukowcy, którzy

zgłosili się tam do pracy, zniknęli... razem z Ŝonami. Przepadli bez śladu.

Przy ostatnich słowach obrzucił mnie szybkim spojrzeniem swych arktycznych oczu,

ciekaw mojej reakcji. Nie przepadam za ludźmi, którzy próbują bawić się ze mną w kotka i

myszkę, więc popatrzyłem na niego z równie kamienną miną i spytałem zwięźle:

- U nas, po drodze, czy po przyjeździe?

- Ty chyba naprawdę nadajesz się do tej roboty, Bentall. - Stwierdzenie Raine'a niewiele

miało wspólnego z tematem. - Wszyscy wyjechali z kraju. Czterej zniknęli po drodze do

Australii. Władze imigracyjne Australii i Nowej Zelandii zawiadomiły nas, Ŝe jeden

wylądował w Wellington, a trzej inni w Sydney. Nic więcej na ich temat nie wiedzą.

Przylecieli, zniknęli i kropka.

- Nie domyśla się pan, dlaczego?

MacLean - Mroczny Krzyzowiec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: