Brown Sandra - Miłość bez granic.pdf - Brown Sandra - gosiadabrowska

Sandra Brown

MIŁOŚĆ BEZ GRANIC

Rozdział 1

„Rada Miejska Denver głosowała dziś za podniesieniem podatków w nadchodzącym roku

podatkowym o sześć procent. Radni twierdzili, że...”

- Świetnie - gderliwie mruknęła Katherine. - Tego jeszcze nie było: nowy sposób zasilania

budżetu.

Do pedantycznie uporządkowanej szuflady włożyła szczotkę do włosów i sięgnęła po flakonik

na toaletce. Długą i kształtną nogę oparła na taborecie, po czym zaczęła wcierać w nią emulsję.

Ponownie skierowała uwagę na radio, stojące na nocnym stoliku w sąsiedniej sypialni.

„Policja udaremniła próbę rabunku sklepu przez uzbrojonego mężczyznę. Grupa interwencyjna

otoczyła budynek po otrzymaniu informacji przez telefon...”

Wzrost podatków i przestępczość. Wspaniałe wiadomości na koniec dnia, pomyślała ponuro

Katherine, myjąc zęby.

Był to jeden z tych wieczorów, gdy z goryczą rozczulała się nad sobą. Zdarzało się to rzadko,

ale czasem pozwalała sobie na luksus melancholii.

Miło byłoby powiedzieć komuś dobranoc, dzielić z nim pokój, przestrzeń, oddychać tym

samym powietrzem, wsłuchiwać się w te same, dochodzące z daleka odgłosy. Z „nim”? Dlaczego

pomyślała akurat o mężczyźnie? Westchnęła. Życie w samotności ma swoje zalety, ale czasem

czuje się brak kogoś drugiego.

„Pogoda na jutro...”

Katherine skrzywiła się i spojrzała w stronę radia, zastanawiając się, czy prezenter radiowy na

nocnym dyżurze nie bywa zmęczony tym gadaniem do samego siebie. Czy w ogóle czasem myśli

o tych, do których mówi? Czy czuje ich samotność i stara się im ulżyć swoją paplaniną?

Głos miał przyjemny. Starannie modulowany, wyraźny, lecz jakby nieco... wyblakły. Żartował

od niechcenia, jednak te żarty były sztuczne, anonimowe, bezosobowe.

Boże, ależ mam paskudny nastrój! - złajała się Katherine, wkładając szlafrok. Może teraz, gdy

Mary wyszła za mąż, powinnam również za kimś się rozejrzeć, za kimś, kto mógłby dzielić ze

mną mieszkanie, pomyślała, obchodząc dom przed zgaszeniem światła.

Katherine kochała te stare kąty. Po śmierci ojca, który umarł, gdy miała zaledwie sześć lat,

matce udało się utrzymać dom i z pensji urzędniczki pocztowej wychować, jak mogła najlepiej,

Katherine i jej młodszą siostrę Mary. Nie było im łatwo, lecz konieczność nauczyła je żyć

oszczędnie.

Katherine sprawdziła, czy drzwi są zamknięte, i wyłączyła oświetlenie w living-roomie.

Jednocześnie wykluczyła pomysł przyjęcia kogoś na wspólne mieszkanie. Matka umarła przed

trzema laty, ale z Mary było im razem dobrze, były przecież siostrami, a wesołe usposobienie

Mary ułatwiało wspólne życie. Z kimś innym mogło być całkiem inaczej. Mary. Kochana

siostrzyczka. Jej życie na pewno nie zmieniło się po ślubie.

Nie, dziękuję bardzo, pomyślała kwaśno Katherine. Pozostanie niezależna, znosząc jakoś

krótkie, choć przykre chwile samotności.

„A oto wiadomość z ostatniej chwili...”

Sięgnęła do radia, żeby nastawić budzenie, ale cofnęła rękę. Wpatrywała się w pudełko z

drewna zdobione chromem i słuchała, nie wierząc własnym uszom.

Dziś wieczorem Peter Manning, wybitny przedstawiciel biznesu w Denver, zginął tragicznie.

Stracił panowanie nad kierownicą swego sportowego wozu, wskutek czego samochód uderzył w

betonową ścianę oporową. Policja informuje, że wypadł z trasy przy bardzo dużej prędkości. Pan

Manning poniósł śmierć na miejscu. W tym samym wypadku zginęła nie zidentyfikowana

kobieta, która siedziała w wozie po stronie pasażera. Peter był synem...

Katherine podskoczyła, gdy tuż obok przeraźliwie zadzwonił telefon. Parę razy głęboko

odetchnęła, zanim sięgnęła po słuchawkę. Opadła na łóżko i przycisnęła ją do ucha.

- Słucham? - spytała.

- Czy to panna Adams?

- Tak.

- Tu Elsie. Pracuję u państwa Manning. Ja panią znam...

- Tak, pamiętam cię, Elsie. Co z moją siostrą? - spytała szybko Katherine.

- Właśnie z tego powodu dzwonię, proszę pani. Czy pani słyszała o wypadku?

Nie tłumaczyła służącej, że oficjalnie nikt jej nie zawiadomił, potwierdziła tylko, że wie o

wszystkim.

- No więc tutaj jest teraz czyste szaleństwo - powiedziała Elsie. - Pani Manning wpadła w

histerię, płacze i szlocha. Z panem jest niewiele lepiej. Wszędzie pełno reporterów i fotografów, z

kamerami, mikrofonami, lampami błyskowymi...

- A Mary? - przerwała jej Katherine.

- Właśnie o tym chcę mówić. Kiedy przyszedł policjant z wiadomością o katastrofie, wszyscy

byli w living-roomie. A jak powiedział, że w samochodzie była z panem Peterem jakaś kobieta i

że ona też nie żyje, to pani Manning zaczęła wrzeszczeć na panienkę Mary. Takie straszne rzeczy

mówiła, proszę pani... że jakby panienka była lepszą żoną, to pan Peter nie musiałby uganiać się

po nocach...

- Elsie, powiedz mi wreszcie, co z moją siostrą?

- Bardzo źle, proszę pani, bardzo. Pobiegła na górę do swojego pokoju, żeby się schować przed

panią Manning. Nikt w ogóle nie zwracał na nią żadnej uwagi, chociaż jest w tym stanie. Poszłam

zobaczyć, jak się czuje, i zobaczyłam, że krwawi.

- O Boże...

- No właśnie, i zdaje mi się, że zaczęła rodzić. Pomyślałam, że pani powinna o tym wiedzieć,

ponieważ tu nikt się o nią nie troszczy. Wszyscy tylko myślą o...

- Elsie, posłuchaj, co ci powiem. Wezwij pogotowie. Odwieź Mary prosto do szpitala. Ja

zawiadomię jej ginekologa. Nie mów o tym nikomu. Jeśli będzie trzeba, wynieście Mary

ukradkiem przez drzwi kuchenne, koniecznie. Byleby wnieść ją do karetki. Dobrze?

- Dobrze, proszę pani, zrobię, jak pani mówi. Zawsze lubiłam pani siostrę i pomyślałam...

- Mniejsza teraz o to, Elsie. Dzwoń na pogotowie.

Katherine z trudem zapanowała nad rozdrażnieniem wywołanym gadulstwem Elsie. Chodziło

przecież o to, żeby Mary jak najprędzej znalazła się w szpitalu.

Skończyła rozmowę, przekartkowała gorączkowo książkę telefoniczną i znalazłszy numer,

zadzwoniła do lekarza. Po cichu klęła, że nie potrafi sobie poradzić z porządkiem alfabetycznym.

Dodzwoniła się do sekretarki lekarza i szybko przedstawiła jej stan siostry. Sekretarka obiecała

natychmiast porozumieć się z lekarzem i poprosić go, by zaraz udał się do szpitala.

Nie myśląc o tym, co robi, Katherine zdjęła szlafrok i nocną koszulę i sięgnęła do szafy.

Wkładając dżinsy, przeklinała Manningów. Zwłaszcza Petera. Jak śmiał? Mało mu było, że

zmarnował życie Mary, to jeszcze teraz upokorzył ją wypadkiem samochodowym zjedna z tych

swoich kobiet. Wiedziała, że znęcał się nad Mary fizycznie, ale czyżby to właśnie stało się

przyczyną przedwczesnego porodu w siódmym miesiącu ciąży? Boże, zmiłuj się nad nią, modliła

się Katherine. Włożyła przez głowę koszulkę bez rękawów i wsunęła sandały.

Nie czesała się ani nie malowała. Wybiegła z domu, wsiadła do samochodu i ruszyła do

szpitala. Zmuszała się, by jechać wolniej, niż chciała. Nie pomoże Mary, jeżeli się zabije.

Mary, Mary, czy nie wiedziałaś, jakiego rodzaju człowiekiem jest Peter Manning? Tak ślepo

uwierzyłaś w uśmiech, który zdobił kolumny towarzyskie gazet, że nie potrafiłaś dostrzec, kim

był naprawdę?

Złotowłosy Peter Manning, syn jednej z najbogatszych prominentnych rodzin w Denver,

niewątpliwy dziedzic stanowisk dyrektorskich w bankach, firm sprzedaży nieruchomości,

towarzystw ubezpieczeniowych i wielu innych przedsiębiorstw, przed rokiem został mężem

Mary.

Dla Katherine było zagadką, dlaczego Peter zainteresował się właśnie Mary, którą poznał w

galerii sztuki, gdzie pracowała, by zarobić na lekcje rysunków.

Był uprzedzająco miły, sympatyczny, niesłychanie przystojny, miał dobre maniery, wzbudzał

zaufanie. Rozkochał naiwną, delikatną i ufną Mary, a potem brutalnie ściągnął ją z obłoków na

ziemię.

Dlaczego? To pytanie nurtowało Katherine od chwili, gdy zaczął się ten dziwaczny romans.

Mary jest śliczna, ale daleko jej do oszałamiająco pięknych kobiet, którymi zwykł otaczać się

Peter. Po co zawracał jej głowę? - zastanawiała się Katherine.

Zatrąbiła ze złością na kierowcę, który przegapił zielone światło. Ale nie chodziło o niego - jej

gniew wzbudzał człowiek, który roześmianą, szczęśliwą, pełną entuzjazmu młodą kobietę

zmienił w zastraszony, apatyczny manekin.

Uważała stosunek Petera do żony za przesadnie czuły i nieszczery. W parę miesięcy po ślubie

wszystko gwałtownie się zmieniło.

Katherine wstrząsały kolejne łzawe opowieści siostry. Mąż znęcał się nad Mary fizycznie i

psychicznie. Wściekł się z powodu jej ciąży, a przecież zgwałcił ją pewnej nocy i dlatego nie

użyła środków antykoncepcyjnych. Ich małżeństwo stało się koszmarem na jawie.

Ale na użytek świata Peter kreował obraz szczęścia małżeńskiego. Wobec rodziców i przyjaciół

klubowych okazywał Mary szaleńczą miłość. Ta obłuda wydawałaby się czymś śmiesznym,

gdyby nie była taka tragiczna.

Katherine wjechała w szpitalną bramę i znalazła miejsce do parkowania. Zamknęła samochód i

udała się w kierunku oświetlonej niszy. Zaraz potem rozległo się wycie syreny karetki.

Gdy sanitariusze wchodzili z noszami przez otwierane automatycznie szklane drzwi, stała w

obszernym holu wraz z lekarzem Mary. Zaparło jej dech w piersiach, kiedy ujrzała twarz siostry.

Zasłoniła sobie usta, by stłumić jęk. Mary miała oczy otwarte, lecz nie widzące; jej wzrok,

skierowany w stronę pokoju zabiegowego, nie zarejestrował obecności Katherine.

Po pobieżnym badaniu została przeniesiona na oddział położniczy, gdzie już po półgodzinie

urodziła dziewczynkę.

Doktor miał nietęgą minę. Słabo oświetlonym korytarzem podszedł bezszelestnie do Katherine.

Musiał mieć buty na gumie.

- Jest z nią źle, proszę pani. Nie dożyje nocy.

Katherine, wpatrzona w niego, osunęła się na ścianę. Przyłożyła zaciśniętą pięść do posiniałych

ust. Jej zielone oczy napełniły się łzami, które spływały po bladych policzkach, wsiąkając w

opadające w nieładzie złociste włosy.

- Przepraszam za brutalną szczerość, ale uważam, że powinna pani wiedzieć, w jak ciężkim

stanie jest siostra. Zanim ją tu przywieziono, wykrwawiła się tak bardzo, że już nie dało się nic

zrobić, chociaż zastosowaliśmy transfuzję - doktor przerwał i popatrzył na Katherine, a potem

powiedział cicho: - Nie była to szczęśliwa ciąża. Pani siostra nie dbała o siebie. Bałem się o nią

jeszcze przed... Wiem, co się stało dziś w nocy. Bardzo mi przykro z powodu śmierci pana

Manninga. Mary chyba nie chce żyć - dodał współczująco.

Katherine w milczeniu skinęła głową. Kiedy lekarz odwrócił się, by odejść, złapała go za rękaw

i spytała ochrypłym głosem:

- A dziecko?

Z wątłym uśmiechem odpowiedział:

- Dziewczynka. Waży dwa kilo. Bez wad budowy. Chyba wyżyje.

Mary umarła o świcie. W jednej z nielicznych chwil przytomności podczas długiej nocy

poprosiła do siebie Katherine.

- Papier - szepnęła.

- Papier? - powtórzyła bezmyślnie Katherine. Czy Mary nie pojmuje, że to już koniec?

- Tak, proszę cię, pośpiesz się.

Katherine rozpaczliwie rozejrzała się po pokoju szpitalnym w poszukiwaniu papieru i w końcu

znalazła w łazience papierowy ręcznik.

- Pisać - ochryple szepnęła Mary.

Katherine wyjęła z torebki długopis i ze zdumieniem patrzyła, jak jej umierająca siostra drżącą

ręką pisze coś na ręczniku. Na koniec podpisała się wyraźnie, a potem całkowicie wyczerpana

opadła na poduszki. Jej bladą twarz pokryły kropelki potu. Miała sine usta, ale jej podkrążone

oczy lśniły jaśniej, były żywe i ruchliwe, jak nigdy od czasu zamążpójścia. Katherine ujrzała w

niej cień dawnej Mary i zachciało jej się płakać, że ją traci.

Mary była niebieskooką blondynką o świeżej, brzoskwiniowej cerze, niebieskich wesołych

oczach i ustach cherubinka. Była niższa i tęższa od swej smukłej siostry i robiła problem z

powodu każdej dodatkowej kalorii. Ostatnio jednak zupełnie straciła apetyt, a jej zawsze radosny

głos ustąpił przerywanemu szeptowi. Właśnie ten szept przywołał teraz Katherine do

rzeczywistości:

- Katherine, nazwij ją Allison. I nie oddawaj jej Manningom. Oni nie mają do niej prawa.

Zbielałymi dłońmi chwyciła Katherine za rękę.

- Zabierz ją stąd. Powiedz jej, że bardzo ją kochałam.

Zamknęła oczy i parę razy płytko odetchnęła. Potem jej oczy znowu się otwarły. Były senne i

pełne spokoju.

- Allison to takie ładne imię, prawda, Katherine?

Oba pogrzeby odbyły się w parę dni później. Zainteresowanie publiczności podsycali swoim

wścibstwem reporterzy, którzy na wyprzódki starali się wynaleźć coś szczególnie sensacyjnego.

Dziewczyna, która zginęła z Peterem, siedemnastoletnia licealistka, w chwili wypadku nie była

kompletnie ubrana. Przedwczesny poród, a potem śmierć Mary dodały całej sprawie pikanterii.

Katherine po śmierci Mary ogarnął bezbrzeżny smutek. Peter zginął na miejscu, bez żadnych

zewnętrznych obrażeń; miał skręcony kark. Katherine sadystycznie uznała to za niesprawiedliwe;

stanęła jej przed oczyma twarz siostry, niewinna i śliczna, tak bardzo potem zmieniona wskutek

wielomiesięcznej udręki fizycznej i duchowej.

Ledwie wytrzymała przed rokiem wydarzenie towarzyskie, jakim było wesele Mary; jej

pogrzeb stał się próbą jeszcze cięższą.

Eleanor Manning w czarnej, szytej na miarę sukni i ze starannie ułożonymi blond włosami

wyglądała naprawdę pięknie. W rozpaczy to chwytała kurczowo swego męża, siwego,

wytwornego Petera Manninga seniora, który łkał bez opamiętania, to za chwilę wymyślała

biednej Mary, że za mało kochała jej najdroższego syna, to znowu przeklinała Jasona, młodszego

brata Petera, że nie jest obecny na pogrzebie.

- Nie był na weselu, czym zrobił nam wielką przykrość, i jakby mu tego było mało, teraz

jeszcze nie przyjechał na pogrzeb brata. Afryka! Jest takim samym dzikusem jak ci Murzyni.

Najpierw Indianie, a teraz znowu ci afrykańscy poganie!

Katherine niewiele słyszała o Jasonie Manningu. Peter zawsze mówił o nim bardzo ogólnikowo,

jakby to, że ma brata, było bez znaczenia. Ale Mary wzruszył list od szwagra. Kiedyś, podczas

wizyty u siostry, pokazała go jej z dumą. Niewiele trzeba było, by uszczęśliwić Mary.

- Wiesz, Katherine, dostałam list od brata Petera. Jest w Afryce. Ma coś wspólnego z ropą

naftową. Tak czy owak, przeprasza, że nie mógł się wyrwać na nasze wesele i życzy mi dziecka.

Posłuchaj... - Zaczęła czytać list napisany na zwykłym papierze, nakreślony grubymi, czarnymi

literami. - „Mam nadzieję, że wrócę do domu i złożę ci wizytę jak należy. Jeżeli jesteś taka

śliczna, jak na zdjęciach, które przysłała mi mama, to żałuję, że nie poznałem cię wcześniej.

Peter, cholernik, ten to ma szczęście!” Oczywiście tak sobie tylko żartuje - dodała Mary z

rumieńcem na twarzy. - Ale prawda, że ładnie? Pisze dalej: „Zajmij się dobrze tą moją nową

brataniczką czy bratankiem. Miło będzie mieć takiego malca, nie uważasz? A ja będę wujkiem

Jace’em”.

Katherine z entuzjazmem skinęła głową, ale tylko przez uprzejmość. Niepokoiło ją, że Mary

coraz bardziej chudnie, mimo że brzuch ma coraz większy. Bardziej niż nieobecny szwagier

absorbował ją wciąż pogarszający się stan zdrowia siostry i to, że Mary jest wyraźnie

nieszczęśliwa. O Jasonie była tego samego zdania, co o pozostałych Manningach.

Po pogrzebie dni stały się szare i męcząco jednostajne. Katherine codziennie chodziła do pracy

w firmie elektrotechnicznej. Przygotowywała, jak zawsze, opracowania i komunikaty dla prasy,

ponieważ na tym od pięciu lat polegała jej praca. Czy rzeczywiście aż tak dawno skończyła

college? Czy rzeczywiście już tak długo zajmuje się w kółko tymi samymi nudziarstwami?

Zarabiała nieźle, ale uważała tę pracę tylko za przygotowanie do przyszłych poważniejszych

zajęć. Tęskniła do czegoś, w czym mogłaby się sprawdzić. Może nowa odpowiedzialność - za

dziecko Mary - zmusi ją do poszukania lepszej pracy.

Allison! Katherine była nią zachwycona. Codziennie wieczorem szła do szpitala i patrzyła na

małą przez szklaną ścianę sali dla wcześniaków. Nie mogła się doczekać, kiedy ją weźmie na

ręce. Dziewczynka z każdym dniem przybierała na wadze, a pediatra powiedział, że jeżeli

dziecko przez pięć dni utrzyma wagę dwóch i pół kilograma, przekaże je Katherine.

Planowała, że weźmie dwa tygodnie urlopu i zabierze Allison do domu, w związku z czym

zaczęła rozglądać się za najodpowiedniejszym żłobkiem. Musi być na najwyższym poziomie,

jeżeli miałaby mu powierzyć dziecko. Nawet nie przyszło jej do głowy, że sprawowanie przez nią

opieki nad dzieckiem z prawnego punktu widzenia wcale nie jest takie oczywiste.

Uświadomiła jej to dopiero wizyta adwokata Manningów. Zasypał jej biurko urzędowymi

papierami i oświadczył aroganckim tonem, że jego klienci „...zamierzają wziąć pełną

odpowiedzialność za dziecko”.

- Zamierzają wziąć dziecko i wychowywać je jako własne - powiedział. - Oczywiście otrzyma

pani rekompensatę za kłopot, czas i wydatki w ciągu tych kilku tygodni pobytu małej w szpitalu.

- Aha, czyli coś w rodzaju odstępnego, tak?

- Panno Adams, pani źle rozumie intencje moich klientów. Po prostu stać ich na wychowanie

wnuczki w dostatku. Chyba chce pani dla niej jak najlepiej?

- Matka życzyła sobie, żebym ja ją wychowywała.

Przezornie nie wspomniała mu nic o pisemnym poleceniu Mary.

- Pewien jestem, że życzenia ojca byłyby całkowicie odmienne.

Katherine nie podobał się protekcjonalny ton adwokata.

- Poza tym jest to dyskusja akademicka - dodał. - Żaden sąd nie przyzna opieki nad dzieckiem

osobie samotnej, pracującej, o niewiadomych zasadach moralnych, podczas gdy tak znakomite

małżeństwo jak państwo Manning chce się zająć swoją jedyną wnuczką, potomkiem i spad

kobierczynią ich starszego syna.

Obraźliwe insynuacje pełnomocnika Manningów były czymś tak niesłychanym, że Katherine

nie zaszczyciła go odpowiedzią, ale zrozumiała, że jest to szantaż. Była przekonana, że adwokat

powie w sądzie to samo, i zrobiło jej się zimno na myśl, co z tego wyniknie.

Z trudem opanowała początkowy strach i starała się jakoś z tego wybrnąć. Przede wszystkim

było dla niej zupełnie jasne, że Allison nie może zostać oddana pod opiekę Eleanor Manning. Ale

doceniała wpływy i możliwości Manningów, którzy z pewnością mieli wielu wysoko postawio

nych przyjaciół. Musi im uciec wraz z dzieckiem. Ułożyła plan i zaczęła go szybko realizować.

Pediatra zgodził się wypisać małą ze szpitala parę dni przed ustalonym terminem, pod

warunkiem że będzie mógł zbadać dziecko za tydzień. Katherine nie cierpiała kłamstwa, lecz

uroczyście mu to przyrzekła.

Wezwała pośrednika i omówiła z nim sprzedaż domu. Pieniądze miały być wpłacone na

rachunek oszczędnościowy założony na córkę Mary i podjęte później wraz z procentami. Trzeba

Brown Sandra - Miłość bez granic.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: