Brown Sandra - Czarodziejka +.pdf - Brown Sandra - gosiadabrowska

Sandra Brown

CZARODZIEJKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Spotkała go na korytarzu, gdy schodziła na obiad.

Prędzej spodziewałaby się śmierci. Ten mężczyzna zupełnie zaskoczył Ranę. Była

oszołomiona, bo zbyt wiele zdarzyło się równocześnie. Oparła się o ścianę.

- Dzień dobry. Przestraszyłem panią? - zapytał, odsłaniając w szerokim uśmiechu białe

zęby.

Miał intrygujący wyraz twarzy, nierówno wycięte brwi i ciemnobrązową czuprynę. Taki

mężczyzna mógł przyciągać uwagę każdej kobiety.

- Nie - wyjąkała Rana. Serce załomotało jej jak ptak.

- Czy ciocia Ruby nie powiedziała pani, że ma nowego lokatora?

- Tak, ale...

Młoda kobieta nie dokończyła. Nie mogła przecież powiedzieć: „Tak, ale spodziewałam

się starszego pana z fajką, a nie mężczyzny o barach zajmujących niemal całą szerokość

korytarza”. Wyobrażała sobie gościa z dobroduszną, uśmiechniętą twarzą. Nie kogoś, kto

wyglądał na bezczelnego uwodziciela.

Wciąż uśmiechnięty, postawił na podłodze pudełko z płytami i taśmami, które przedtem

trzymał pod pachą. Wyciągnął do kobiety rękę, by się przedstawić.

- Trent Gamblin.

Rana ociągała się, zanim niepewnie odpowiedziała:

- Panna Ramsey.

Mężczyzna uśmiechał się coraz swobodniej. Podejrzewała, że drwi z jej zakłopotania.

- Czy mogę w czymś panu pomóc? - spytała, cofając rękę.

- Myślę, że jakoś sobie poradzę. - Na pozór spoważniał, ale jego oczy koloru likieru

kawowego wciąż uśmiechały się.

Odsunęła się od ściany, prostując plecy. Nikt nie lubi, gdy ktoś obcy bawi się jego

kosztem.

- Pozwoli pan zatem, że zejdę na obiad. Ruby jest niezadowolona, gdy spóźniam się na

posiłki.

- Ja również powinienem się pospieszyć. Który pokój będzie mój, czy ten po prawej

stronie?

- Po lewej. Ja mieszkam obok pana.

- Mam nadzieję, że nie zabłądzę, panno Ramsey. Nie chciałbym którejś nocy pani

zaskoczyć. - Mierzył ją rozbawionym wzrokiem. - Lepiej nie mówić, co mogłoby się stać.

Żartował sobie z niej!

- Zobaczymy się na dole - powiedziała chłodno i przeszła obok, ocierając się o ubranie

Trenta. Na pewno zastąpił jej drogę celowo. Uśmiechnął się bezczelnie.

„Gdyby tylko wiedział” - pomyślała z irytacją, idąc po schodach. Mogłaby go zamienić

w słup soli, zetrzeć ten uśmiech...

Przystanęła. Co przyjdzie jej z takich myśli? Nie dba o swój wygląd od miesięcy.

Dlaczego teraz, spotkawszy nowego gościa pensjonatu Ruby Bailey, przypomniała sobie

Ranę, jaką była jeszcze pół roku temu?

Żachnęła się. Odcięła się przecież całkowicie od przeszłości. Nie miała zamiaru wracać

do dawnego stylu życia nawet na krótko, by pokonać nowo poznanego zarozumialca.

Odzyskując światową sławę, musiałaby znów narażać się na wszystkie przykrości, jakie

znoszą znani ludzie. Zbyt ceniła sobie anonimowość. Cieszyła się, że jest po prostu panią

Ramsey, mieszkanką typowego pensjonatu w Galveston, którego właścicielka, jakby na

przekór swemu zajęciu, zaliczała się do osób bardzo oryginalnych.

Gdy Rana weszła do jadalni, Ruby zapalała właśnie świece. Na cześć nowego gościa

przygotowywała ten wieczór szczególnie starannie.

- Cholera! - zaklęła, gasząc zapałkę. - Omal nie przypaliłam sobie lakieru! - Spojrzała na

czerwoną emalię, pokrywającą paznokcie.

Trudno było określić wiek Ruby, ale Rana przypuszczała, że gospodyni przekroczyła już

siedemdziesiątkę, biorąc pod uwagę daty, jakie pojawiały się w barwnych opowieściach

przy kolacji.

Nie tak Rana wyobrażała sobie ten dom, czytając ogłoszenie o pokoju do wynajęcia w

Galveston.

Z łatwością znalazła pensjonat, kierując się wskazówkami, jakie Ruby przekazała jej w

krótkiej rozmowie telefonicznej. Posiadłość wprawiła młodą kobietę w zachwyt.

Zbudowana w stylu wiktoriańskim w latach świetności Galveston, oparła się huraganom i

niszczącemu działaniu czasu. Stała przy zadrzewionej alei wśród świeżo odnowionych

domów. Ranie, która mieszkała przez ostatnich dziesięć lat w wieżowcach Manhattanu, ta

przeprowadzka przypominała podróż w czasie.

Właścicielka pensjonatu miała siwe włosy, lecz nie upinała ich w koczek babuni. Czesała

się krótko, w zdumiewająco modnym stylu. Zachowała także gibką i smukłą sylwetkę.

Nosiła przeważnie dżinsy i sweter barwy kwitnącego na ganku posiadłości geranium.

- Solidny posiłek dobrze ci zrobi - powiedziała Ruby do Rany podczas pierwszego

spotkania, lustrując ją bystrymi, brązowymi oczami, które mogły każdego postawić na

baczność. - Zaczniemy od ciastek i ziołowej herbaty. Czy lubisz ziółka? Dam głowę, że

tak. Są dobre na wszystko - począwszy od bólu zębów, a skończywszy na zaparciach.

Oczywiście, zamierzam przyrządzać dla ciebie normalne posiłki, tak więc nie powinnaś

mieć kłopotów z trawieniem.

Ruby znalazła dla Rany apartament na pierwszym piętrze. Lokatorka przekonała się

wkrótce, że ziołowa herbatka jest często hojnie doprawiona Jackiem Danielsem”,

zwłaszcza wieczorami. Wybaczyła gospodyni to szczególne upodobanie, tak jak i wyraz

dezaprobaty, z jakim starsza pani na nią spojrzała.

- Mam nadzieję, że trochę ogarniesz się na dzisiejszy wieczór. Masz takie piękne

kasztanowe włosy. Nigdy nie pomyślałaś, że mogłabyś je jakoś uczesać, by nie zasłaniały

całej twarzy?

„Rano, kochanie, można oszaleć z zachwytu, patrząc na twoje policzki. Odsłoń je. Widzę

te wspaniałe włosy zaczesane do tyłu, otaczają twarz, spadając kaskadą na plecy.

Potrząśnij głową, kochanie. Zobacz! Och, naprawdę można umrzeć z zachwytu! Każdy sa

lon piękności w kraju będzie wkrótce reklamował styl Rany”.

Uśmiechnęła się na wspomnienie słów sławnego fryzjera, jakie usłyszała, gdy Morey

zaprowadził ją do niego po raz pierwszy.

- Nie, w takim uczesaniu się sobie podobam. - Gospodyni chciała, by mówiono do niej

po imieniu, bo zwrot „pani Bailey”, jak twierdziła, postarzał ją. - Stół wygląda

przepięknie.

- Dziękuję - odrzekła niecierpliwie Ruby, wypatrzywszy plamkę na rękawie Rany. -

Jeszcze zdążysz się przebrać, kochanie - dodała.

- Czy to ważne, jak się ubieram?

Gospodyni westchnęła z rezygnacją.

- Nie sądzę, ale znów włożyłaś jeden z tych wstrętnych, workowatych łachów, w jakich

byłoby wstyd nawet umrzeć. Mogłabyś wyglądać znacznie lepiej, gdybyś chciała.

- Nie zależy mi na prezencji.

Ruby krytycznie spojrzała na buty na płaskim obcasie, luźną sukienkę i długie, gęste

włosy, swobodnie opadające po obu stronach szczupłej twarzy. Lokatorka nosiła ponadto

duże okrągłe okulary. Mina Ruby wyrażała dezaprobatę.

- Trent już przyjechał - oznajmiła gospodyni.

- Wiem, spotkałam go na górze.

Starsza pani ucieszyła się.

- Czyż nie wydaje ci się najbardziej czarującym chłopcem, jakiego widziałaś?

- Nie myślałam, ze jest taki... młody! - „Tak młody, przystojny, męski i tak

niebezpieczny” - dodała w myśli. -Sadziłam, że to twój kuzyn.

- Siostrzeniec, gwoli ścisłości. Zawsze był moim ulubieńcem. Matka strasznie go psuła.

Oczywiście wciąż ją za to łajałam. Ale nic to nie dało. Ten chłopak potrafi owinąć sobie

każda kobietę wokół palca. Gdy zadzwonił i powiedział, że chciałby tu zatrzymać się na

parę tygodni, udałam zagniewaną, lecz oczywiście byłam zachwycona. To miło mieć tego

trzpiota przy sobie.

- Tylko przez parę tygodni?

- Tak, potem wraca do swego domu w Houston.

„Na. pewno rozwodzi się” - pomyślała Rana. Siostrzeniec Ruby chciał gdzieś poczekać

na wyrok w nieprzyjemnej sprawie rozwodowej. No cóż, cioci mógł wydawać się

„czarującym chłopcem”, ale Rana wyczuwała, że jest zarozumiały i arogancki. Wolała

trzymać się od niego z daleka. To nie będzie trudne. Pan Gamblin nie spojrzy po raz drugi

na kobietę pokroju panny Ramsey.

- Coś tu wspaniale pachnie.

Rana podskoczyła, słysząc niski głos Trenta. Wszedł, odsuwając wiszącą na drzwiach

zasłonę. Na parkiecie słychać było odgłos jego kroków, a szkło i porcelana dzwoniły w

kredensie. Trent objął ciocię muskularnym ramieniem. Następnie pocałował ją delikatnie

w policzek.

- Co gotujesz, kochanie?

- Puść mnie, gorylu! - Uwolniła się z miażdżącego uścisku, ale rumieniec pozostał na jej

policzkach. - Usiądź i zachowuj się porządnie. Umyłeś ręce przed jedzeniem?

- Tak, proszę pani - powiedział potulnie, mrugając jednocześnie do Rany.

- Jeśli będziesz grzeczny, pozwolę ci usiąść na honorowym miejscu. Poproś ładnie pannę

Ramsey, żeby nalała ci drinka. Teraz wybaczcie, muszę dopilnować obiadu.

Ruby wyszła do kuchni, szeleszcząc niebieską spódnicą.

- Jest wspaniała, prawda? - rzekł Trent.

- Tak, bardzo ją lubię.

- Przeżyła trzech mężów i córkę. Ale nic jej nie załamało. - Pokręcił głową ze

zdumieniem. - Gdzie pani siedzi?

Rana podeszła do miejsca, które zwykle zajmowała, mężczyzna zaś okrążył stół z gracją

tancerza i podał jej krzesło.

Dziewczyna była wysoka, ale on znacznie przewyższał ją wzrostem. To dziwne i

zarazem przyjemne uczucie - obcować z tak rosłym mężczyzną. Choćby włożyła

najwyższe obcasy, różnica wzrostu i tak pozostałaby znaczna.

Zajęli swoje miejsca.

- Jak długo pani tu mieszka?

- Pół roku.

- A przedtem?

- Żyłam w Back East - odrzekła wymijająco.

- Nie ma pani teksaskiego akcentu.

- Owszem. -Żeby nie patrzeć na Trenta, bawiła się łyżką, wodząc palcem wzdłuż

grawerowanego na niej wzorku.

- Czy znała pani poprzedniego lokatora?

- Pańska ciocia nazywa wszystkich gośćmi. Uważa, że inne określenia brzmią zbyt

oficjalnie.

Skinął głową. Miał mocno opaloną szyję. Rozpiął kołnierzyk koszuli, częściowo

odsłaniając ciemny zarost na piersi. Rana poczuła ucisk w żołądku. Odwróciła wzrok.

- Wierzę, że wprowadzi mnie pani w zwyczaje tego domu. O której zaczyna się godzina

policyjna?

Znów starał się dokuczyć Ranie! Czuła się dotknięta. Nie bawiła jej gra, w której kobieta

jest zdobyczą, a mężczyzna myśliwym.

A zresztą czemu taki przystojniak miałby flirtować z pospolitą panną Ramsey?

Znalazła odpowiedź. Oprócz ciotki Ruby była tu jedyną kobietą. Na pierwszy rzut oka

widać było, że Trent Gamblin to urodzony kobieciarz. Trudno mu walczyć ze starymi

nawykami.

- Pański apartament zajmowała wdowa w wieku Ruby - wyjaśniła Rana. - Gdy

podupadła na zdrowiu, przeniosła się do Austin, by być bliżej rodziny.

Pociągnęła łyk wody ze stojącej obok talerza szklanki. Miała nadzieję, że tym samym

przerwie rozmowę do czasu, gdy gospodyni przyniesie obiad. Jadalnia zdawała się tego

wieczoru duszna i ciasna. Czyżby tak oddziaływała obecność przystojnego mężczyzny?

Ignorując uwagi ciotki na temat dobrych manier, Trent położył na stole łokieć, oparł

podbródek na dłoni i zaczął bez skrępowania obserwować pannę Ramsey.

Interesująca. Chyba dość młoda, coś koło trzydziestki. Intrygowała go. Dlaczego zdrowa,

inteligentna kobieta zaszyła się w staroświeckim pensjonacie, nawet jeśli miał tyle uroku?

Co ją skłoniło do tak skrajnej izolacji?

Może tragedia rodzinna? Zawód miłosny? Ucieczka od ołtarza czy coś równie

kompromitującego?

Panna Ramsey przywodziła Trentowi na myśl niezamężną nauczycielkę z

dziewiętnastowiecznej pensji. Szczupła twarz, proste włosy, którym blask świec nadawał

zbyt ciemny, by nazwać go rudym, mahoniowy odcień, jakiego Gamblin nigdy dotąd nie

widział. Okropna szara sukienka uniemożliwiała ocenę figury. Cera gładka i bez makijażu

miała oliwkowy odcień.

Drobne dłonie o długich palcach wyglądały na silne. Rana nie lakierowała krótko

obciętych paznokci. Nie używała też perfum. Trent potrafił rozróżnić co najmniej

pięćdziesiąt najbardziej znanych zapachów, lecz panna Ramsey nie lubiła widać żadnego z

nich. I te okulary! Przyciemnione szkła nie pozwalały zobaczyć oczu.

Śmiałe spojrzenie mężczyzny peszyło ją. Kręciła się nerwowo na krześle, co sprawiało

Trentowi wyraźną satysfakcję. Biedaczka potrzebuje jakiejś podniety, która ożywi jej

bezbarwną egzystencję. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby się do tego przyczynił. Nie ma

tu nic lepszego do roboty.

- Dlaczego pani tu mieszka, panno Ramsey?

- To moja sprawa.

- Och, czy zawsze jest pani taka niedostępna?

- Tylko wtedy, gdy ktoś gapi się na mnie i zadaje nietaktowne pytania.

- Dopiero się tu wprowadziłem. Miała pani być dla mnie miła.

Zachwyty cioci Ruby mogło podzielać wiele osób. Mężczyzna rzeczywiście wydawał się

czarujący z tym chłopięcym dąsem na zmysłowych ustach.

- Napije się pan sherry? - Rana podniosła ciężką kryształowa karafkę.

- Mówi pani poważnie? - Postawiła ją z powrotem. - Może jest chłodzony coors?

- Nie sądzę, aby Ruby miała piwo.

- Założę się jednak, że nie brakuje jej whisky.

Policzki Rany poczerwieniały.

- Ja nie...

- Śmiało, panno Ramsey. Proszę mi powiedzieć, należę przecież do rodziny - spytał

konspiracyjnym tonem. - Czy starsza pani wciąż pociąga „Jacka Danielsa”?

Nim Rana zdążyła odpowiedzieć, zjawiła się gospodyni, pchając stoliczek do herbaty, na

którym leżały srebrne sztućce.

- Proszę, moi drodzy. Na pewno umieracie z głodu, ale bułki muszą się jeszcze piec parę

minut.

Gamblin zachichotał, nie spuszczając wzroku ze zmieszanej Rany.

- Trent, przestań mnie denerwować - zbeształa go ciotka. - Zawsze zachowywałeś się

nieznośnie przy stole i śmiałeś bez powodu. Usiądź prosto i pokrój, z łaski swojej, tę

pieczeń. Nałóż panie Ramsey dużą porcję, nie zważając na protesty. Szkielet mojej loka

torki pokrył się już odrobiną ciała, ale to jeszcze nie to. Czyż nie jest przyjemnie? -

powiedziała, siadając na krześle. - Tak miło jeść posiłki we troje.

Rana ugryzła się w język. Miała właśnie powiedzieć, że od jutra chciałaby jadać w

swoim pokoju.

Trent miał wilczy apetyt. Ruby wciąż napełniała talerz siostrzeńca, dopóki po zjedzeniu

dwóch i pół porcji nie podniósł rąk poddając się.

- Dziękuję, ciociu Ruby, już nie mogę. Utyję.

- Nonsens. Jeszcze rośniesz. Nie mogę cię wysłać na obóz letni chudego i zabiedzonego.

Rana omal nie udławiła się ziemniakiem, ale w porę napiła się wody. Wycierając łzy, nie

zdjęła okularów.

- Już dobrze, kochanie? - spytała zaniepokojona Ruby.

- Dobrze, ale - opanowała się i spojrzała na Trenta - czy nie jest pan trochę za stary na

letni obóz? Ruby i jej siostrzeniec wybuchnęli śmiechem.

- To piłkarskie zgrupowanie treningowe - wyjaśniła starsza pani. - Czy nie mówiłam ci,

że Trent jest zawodowym futbolistą?

Rana z zakłopotaniem mięła serwetkę.

Brown Sandra - Czarodziejka +.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: