Mortimer_Carole_Cyganka_HB07.pdf

CAROLE MORTIMER

CYGANKA

- Shay.

Nawet nie odwróciła głowy, Patrzyła nieruchomym wzrokiem na długą, drewnianą,

skrzynie, którą właśnie załadowano na pokład niewielkiego odrzutowca. Z jej pięcioletniego

małżeństwu pozostało tylko połamane i zniekształcone ciało Ricka, które już za chwilę miało

odlecieć z Ameryki do rodzinnej posiadłości Falconerów i spocząć w rodzinnym grobowcu.

- Shay.

Nie miała najmniejszej ochoty odwrócić się w stronę właściciela tego pięknego

barytonu, nie miała ochoty go widzieć. Jak śmiał naruszać spokój jej ostatnich chwil z

Rickem?

- Na litość boską, Shay!

Na litość boską! Shay miała ochotę odwrócić się i krzyknąć mu w twarz, że gdyby nie

Bóg, nie byłaby teraz tutaj, zaś Rick nie leżałby martwy w trumnie. Rick powinien być obok

niej! Przecież ich miłość była dla nich największym szczęściem! Mimo to Shay nawet się nie

ruszyła. Wiedziała, że jeśli raz ulegnie histerii, wtedy straci wiarę, która pomagała jej

zachować spokój. Była przekonana, że choć życie może czasem być okrutne, w

rzeczywistości ludzie nic mają wyboru, a ich los nie zależy od ich woli.

Ody obsługa samolotu zatrzasnęła drzwi bagażowe, Shay odwróciła się wreszcie w

stronę mężczyzny, który załatwił wszystkie formalności niezbędne do tego, aby ciało Ricka

mogło opuścić kraj, w którym mieszkali od trzech lat i powrócić do ojczystej Anglii - Shay

sama z pewnością nie dałaby sobie z tym rady. była na to zbyt zszokowana. Tylko Lyon

Falconer mógł załatwić wszystkie papierki wymagane przy transporcie ciała za granicę. Shay

wiedziała, te Lyon załatwiał tę sprawę nie ruszając się z Kalifornii, wykorzystując swe liczne

znajomości. Wiedziała również że dwaj bracia nic mieli sobie od dawna nic do powiedzenia

Gdy jej prawnik poinformował ją, iż Lyon jest w Stanach, odpowiedziała, że nie chce go

widzieć na oczy.

Lyon Falconer. W ciągu ostatnich trzech lat niemal się nić zmienił. Choć zbliżał się

już do czterdziestki, zachował szczupłą, wysportowaną sylwetkę młodzieńca. Starannie

wystudiowana niedbałość fryzury wymownie świadczyła, że nic żałuje pieniędzy na fryzjera.

Miał długi, prosty nos, kwadratową szczękę, zdradzającą upór, zaciśnięte surowo usta i

przenikliwe, złotobrązowe oczy, W jego twarzy uderzała arogancja i twardość.

Trzyczęściowy garnitur, szyty na miarę, i jedwabna koszula potwierdzały jego status

zamożnego biznesmena, choć bynajmniej nie skrywały jego siły. Siły nie tylko fizycznej. Jak

Shay świetnie wiedziała, wystarczyło jedno jego słowo, a najbardziej zacięci przeciwnicy

zaczynali się wahać. Wiedziała również, że jej nie uważa za wroga.

Jednak ona przestała już być prostą Shay Flanagan z Dublina, młodą dziewczyną

niegodną tego, by należeć do znakomitej rodziny Falconerów. Już pięć lat temu dostąpiła tego

zaszczytu, stała się bratową Lyona i zyskała tę pewność siebie, jakiej nie miała w czasach,

gdy była młoda pracownicą londyńskiego biura. Wtedy Lyon zwrócił na nią uwagę wyłącznie

dzięki jej kruczoczarnym włosom. Shay przekonywała siebie samą. ze naprawdę jest już kimś

innym, ponieważ właśnie w tej chwili, po raz pierwszy od wielu lat, poczuła, że brak jej wiary

we własne siły.

Oczywiście, nie dała tego po sobie poznać. Patrzyli sobie w oczy, stojąc nieruchomo

na płycie lotniska. W czarnej, jedwabnej sukni Shay wyglądała na jeszcze więcej, niż swoje

metr siedemdziesiąt wzrostu, Długie do ramion, czarne włosy schowała pod kapeluszem.

Cienka woalka częściowo przesłaniała jej twarz i nie umalowane okolone naturalnymi

czarnymi rzęsami oczy. Odznaczała się klasycznie piękną urodą: wysokie kości policzkowe,

delikatny nos, duże usta. Wyglądała jednak tak, jakby już od miesięcy ani razu się nie

uśmiechnęła. I tak było naprawdę.

- Lyon. - Chłodno przywitała szwagra, patrząc spokojnie i bez śladu uśmiechu na jego

twarz, na której malował się władczy grymas.

- Shay, wyglądasz...

- Beznadziejnie - wtrąciła. Nie chciała słyszeć żadnych fałszywych komplementów.

Wiedziała, że wygląda dokładnie lak, jak tego można oczekiwać po niedawno owdowiałej ko-

biecie.

- Wcale nie to chciałem powiedzieć - ostro zareagował Lyon. Przez chwilę wyglądał

tak, jakby się na nią obraził, ale zaraz się opanował.

- Doprawdy? - spytała szyderczym tonem, po czym ruszyła w kierunku trapu. Pilot

czekaj tylko, aż oboje wsiądą żeby poprosić kontrolera lotów o pozwolenie na start.

- Zmieniłaś się, Shay.

W głosie Lyona dosłyszała zdziwienie. Zesztywniała. Wiedziała, że gdy już wsiądą do

samolotu, będzie im towarzyszyć tylko stewardesa Jenny. Nic miała najmniejszej ochoty na

spotkanie w cztery oczy ze szwagrem. Ani teraz, ani w przeszłości nie mieli sobie nic do

powiedzenia.

- Mam teraz dwadzieścia cztery lata, nie osiemnaście - stwierdziła oschle. Usiadła na

fotelu w saloniku odrzutowca i skrzyżowała długie, zgrabne nogi. Z uśmiechem podziękowała

lenny, która bez pytania podała jej szklankę mrożonej herbaty. Pracownicy Falconerów

otrzymywali wysokie wynagrodzenie między innymi za to, by bez zbytecznych pytań

odgadywać życzenia członków rodziny. Shay odwróciła wzrok - Jenny sztucznie przedłużała

ceremoniał nalewania whisky dla Lyona. Najwyraźniej mimo upływu lat jej szwagier nadal

miał magiczny wpływ na kobiety.

- Nie miałem na myśli fizycznych zmian - rzucił Lyon, gdy Jenny wreszcie wycofała

się do kuchni. W jego oczach pojawiły się gniewne błyski.

- Wreszcie dojrzałam - odrzekła Shay. spokojnym ruchem zdejmując z głowy

kapelusz. Teraz widać było jej długą szyję. Przejechała palcami pianistki po czarnych

włosach, poprawiając starannie ułożoną fryzurę. Wyjrzała przez okno. Niewielki odrzutowiec

kołował już w stronę pasa startowego.

- Marilyn nie przyjechała z tobą? - spytała, unosząc nieco piękne łuki brwi. Splotła

pałce na brzuchu. Jej dłonie ozdabiał tylko ślubny pierścionek.

- Nie, Marilyn nie przyjechała ze mną. - Lyon zacisnął gniewnie usta.

- Myślałam, że będzie, jest przecież naszym prawnikiem...

- Jednym z naszych prawników - poprawił ją natychmiast.

- No i twoją żoną - dodała z przekąsem Shay.

- Tak, ale wolałbym o niej w tej chwili nie rozmawiać - uciął Lyon.

- Jak sobie życzysz - powiedziała, patrząc na niego zmrużonymi oczami. -

Przyjechałeś zatem sam, tak?

- Nie było powodu, aby ktokolwiek mi towarzyszył. Nasz adwokat w Los Angeles

załatwił wszystkie sprawy formalne.

- David Anders. - Shay pokiwała głową. Przez ostatnie dwa miesiące często się z nim

kontaktowała.

To on powiadomił ją, że tego dnia ciało Ricka zostanie odtransportowane do Anglii

Miała nadzieję, że Lyon nie będzie jej towarzyszył w drodze, ale zawiodła się. Senior rodu

Falconerów doczekał się wreszcie powrotu Ricka do ojczystej Anglii, choć, niestety, w

trumnie.

- David doskonale wszystko załatwił - stwierdził krótko Lyon.

- To prawda - przyznała. Na jej twarzy nieoczekiwanie pojawił się grymas napięcia.

- Wciąż nic lubisz latać? - spytał, dostrzegając zmianę w jej wyglądzie.

- Nie cierpię podróży samolotem - odrzekła spokojnie, podnosząc do ust filiżankę z

herbatą. Nawet najmniejszym drżeniem dłoni nie zdradziła, że z trudem panuje nad swoimi

wnętrznościami. Słyszała wzmagający się ryk silników. Za chwilę wystartują.

- Zapewne byłoby lepiej, gdybyś pozostała w Los Angeles...

- I nie przyjeżdżała do Anglii? - zapytała, nie kryjąc gniewu. - Rick był wprawdzie

twoim bratem - dodała lodowato - ale również moim mężem. Chcę być na jego pogrzebie i

będę!

- Chyba ciężko przeżyłaś te dwa miesiące oczekiwania - powiedział mężczyzna. - Ta

podróż w niczym ci nie pomoże.

Lyon w rzeczywistości nie mógł wiedzieć, ile wycierpiała w ciągu ostatnich dwóch

miesięcy. Po tym, jak awionetka Ricka rozbiła się gdzieś w górach podczas nieoczekiwanej

burzy, jeszcze długo miała nadzieję, że jakimś cudem mąż ocalał. To „gdzieś” było najgorsze.

Nikt nie wiedział dokładnie, gdzie nastąpiła katastrofa. Dopiero trzy tygodnie temu

przypadkowy turysta zauważył wrak samolotu i ciało Ricka. A do tej chwili Shay wciąż

jeszcze się łudziła. Nie jadła, nie spała, tylko nerwowo czekała na wieści od grupy alpinistów,

którym zapłaciła za to, aby kontynuowali poszukiwania, kiedy straż górska już zrezygnowała.

David Anders powiedział jej. że Lyon przyleciał do Los Angeles natychmiast, gdy tylko

gazety podały informacje o wypadku, lecz policja przekonała go. że Rick z cała pewnością

już nie żyje. Shay nie chciała wtedy z nim porozmawiać. Gdyby to leżało w jej mocy, teraz

również nie dopuściłaby do spotkania.

- Wytrzymam ~ odpowiedziała chłodno.

- Nic wątpię. - Lyon ponuro pokiwał głową. - Boże, Shay! - wykrzyknął nagle,

szarpiąc za sprzączkę od pasów bezpieczeństwa. Gdy odrzutowiec zaczął się wznosić. Shay

wyraźnie pozieleniała. Szwagier zerwał się z fotela i podbiegł do niej.

- Nie powinieneś wstawać podczas startu - powiedziała, patrząc na niego zmętniałymi

oczami. Lyon ukląkł obok niej i chwycił w ręce jej blade, delikatne dłonie.

- Czy czujesz, że zemdlejesz? - spytał.

- Nie! - zaprzeczyła z oburzeniem, po czym natychmiast straciła przytomność.

Gdy oprzytomniała, leżała na podwójnym, rozkładanym łóżku, z twarzą wtuloną w

poduszkę, Lyon stał odwrócony do niej plecami i wyglądał przez niewielkie okno. Lecieli

ponad grubą warstwą białych, strzępiastych chmur.

Shay kiedyś obiecała sobie, że ten mężczyzna nigdy nie będzie już miał okazji

dostrzec jej słabości, a tymczasem zemdlała w jego obecności! Pomyślała, że skoro nie

płakała nawet wtedy, gdy otrzymała wiadomość o katastrofie awionetki Ricka, ani wtedy, gdy

dowiedziała się, że nie żyje. to może ma prawo do jednego omdlenia? Ale dlaczego to musia-

ło się zdarzyć w obecności Lyona?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: