David_Trisha_Wszystko_dla_Jacka.pdf

Trisha David

Wszystko dla Jacka

(Fetting for Jack)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Hodowca owiec Jack Morgan przez sześć lat próbował uwolnić

się od wszelkich uczuć. Daremnie; serce mu się wyrywało do

stojącej za barierką Maddy, a na wybiegu towarzyszyła mu

Jessika, jego druga miłość. Jakże ich nie kochać?

Pokaz zbliżał się do końca. To zbyt piękne, żeby było

prawdziwe. Jack czuł, że coś go ściska za gardło, gdy

przygotowywał się do wydania ostatniej komendy. Owce zbiły się

w gromadkę przy bramce. Wsadził palce do ust i wydał przeciągły

gwizd, który spowodował efekty dalekie od spodziewanych.

Z trybuny dla widzów zbiegł mały szary piesek – niepodobny

do owczarka collie, którym była jego Jessika, niski i krępy, z

kępkami jasnej sierści na piersiach, lśniącymi czarnymi oczyma,

sztywną grzywką i brodą. Pędził jak strzała, wzbijał łapami obłoki

kurzu, i głośno ujadał. Jack gwizdnął raz jeszcze.

– Zaganiaj owce, Jessiko! Szybko! Zaraz będą w zagrodzie, a ty

zostaniesz championem Australii!

Jessika straciła szansę na tytuł. Szary pies był szybszy. Wpadł

w sam środek stada, a owce rozpierzchły się, jakby eksplodowała

wśród nich bomba. Jessika i Jack byli całkiem bezsilni. Owce

ruszyły w stronę płotu i żadna siła nie mogła ich zatrzymać. Głupi

kundel gonił stado, Jessika pognała za nim, a zaskoczony Jack

został sam na wybiegu.

– Harry! – rozległ się w tłumie kobiecy głos. Jack nie widział,

kto wola. Wokół niego panował kompletny zamęt. Widzowie

otaczający wybieg rozstąpili się, by przepuścić zwierzęta. Nikt się

nie kwapił, żeby je zatrzymać. Przewodnik stada przeskoczył

niskie ogrodzenie. Szary kundel zaczął ujadać jeszcze głośniej,

kiedy owce, jedna po drugiej, bez trudu pokonywały przeszkodę.

Zbita z tropu Bryony Lester rozglądała się wokoło. Katastrofa

to bardzo łagodne określenie tego, co się działo. Myrna radziła jej

zabrać Harry’ego na wystawę, ponieważ to dobry sposób, by

zaprezentować się sąsiadom od najlepszej strony. Teraz na pewno

mieli już o niej wyrobione zdanie. Wcale by się nie zdziwiła,

gdyby unurzali ją w smole, wytarzali w pierzu i wygnali z miasta.

Kiedy Bryony mamrotała pod nosem, pomstując na nieobecną

przyjaciółkę, tłusta owca omal nie zbita jej z nóg, ale w ostatniej

chwili, becząc, uskoczyła w bok i pognała przed siebie.

– Harry, ja cię chyba zamorduję! – krzyknęła Bryony. – Zbiję

cię na kwaśne jabłko, głuptasie! – Przyłożyła dłonie do ust i

jeszcze raz zawołała psa, chociaż zdawała sobie sprawę, że to się

na nic nie zda.

Widzowie rozbiegli się na wszystkie strony. Część z nich

próbowała chwytać owce, ale większość tylko się gapiła

zdumiona, że po raz pierwszy od wielu lat Jack Morgan przegrał z

kretesem, a pierwsza nagroda przeszła mu koło nosa. Psy zniknęły

z pola widzenia, nim wziął się w garść i przywołał swoją Jessikę.

Kiedy ponownie wykrzyknął jej imię, zamiast psa na wybiegu

pojawiła się kobieta. Nawiasem mówiąc, było na co popatrzeć:

wysoka, bardzo szczupła, w obcisłych białych spodniach z

dzianiny, jasnych wysokich butach i w ogromnym kremowym

swetrze sięgającym kolan. Wyraźny akcent kolorystyczny

stanowiły tylko zielone oczy i sięgające ramion płomiennorude

włosy. Aha, jeszcze zarumienione policzki, które nabierały powoli

barwy ciemnego szkarłatu, jakby nieznajoma była zdenerwowana.

– O Boże, ratujcie! Gdzie ten Harry... – Bryony umilkła w pół

zdania, gdy stanęła oko w oko z Jackiem, który natychmiast pojął,

że ma przed sobą sprawczynię całego zamieszania. Zapewne głupi

kundel ścigający owce to Harry, którego tak rozpaczliwie szukała.

Jack przeskoczył ogrodzenie nie stanowiące przeszkody dla

mężczyzny o wzroście prawie metr dziewięćdziesiąt; zresztą owce

także bez trudu je pokonały.

– To pani kundel mi przeszkodził? – spytał cicho. Przed chwilą

gromkim głosem wołał Jessikę, ale teraz nie miał powodu, by

forsować struny głosowe. – Ten szary kurdupel ma na imię Harry?

– dodał, nie słysząc odpowiedzi.

Bryony nie mogła biec dalej, bo zastąpił jej drogę. Milczała.

Ten mężczyzna prezentował na wybiegu owczarka collie

imieniem Jessika. Gapiła się na niego z zainteresowaniem, bo

rzeczywiście był tego wart. Harry wykorzystał jej nieuwagę,

wyślizgnął się z objęć i zwiał. Ten facet sam jest sobie winien.

Gdyby nie był taki przystojny...

– Tak, Harry należy do mnie. – Bryony trzykrotnie odetchnęła

głęboko, by odzyskać spokój. Właściciel Jessiki nie zamierzał jej

przepuścić. W jego obecności nie mogła się skupić! – Czy to...

pańskie owce?

– Skądże – odparł głośno i wyraźnie, jakby rozmawia! z

kompletną idiotką. Obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem. –

Należą do Towarzystwa Rolniczego. Używa się ich w czasie

pokazu tresury psów pasterskich.

Bryony rozejrzała się bezradnie i zacisnęła pięści. Ten drań nie

zamierzał oszczędzić jej żadnego upokorzenia, lecz mimo

wszystko postanowiła szukać zgody.

– Przykro mi z powodu tego incydentu. Co mogę dla pana

zrobić?

Iść do diabła, pomyślał, ale był zbyt dobrze wychowany, żeby

powiedzieć to na głos.

– O co pani chodzi?

Wpatrywała się uważnie w noski swoich butów. Nagle

podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Zawsze uważała,

że tchórzostwo jest najgorszą ułomnością.

– Chcę to panu jakoś wynagrodzić.

Jack milczał. Wokół rozlegały się gorączkowe okrzyki

miejscowych dzieciaków biegających za owcami, które głośno

becząc z łatwością przed nimi umykały. Kobieta i mężczyzna

stojący obok wybiegu spoglądali na siebie bez słowa.

Milczenie się przedłużało. Gdyby spotkali się w innych

okolicznościach, można by powiedzieć, że tworzą ładną parę.

Bryony miała ponad metr siedemdziesiąt wzrostu, Jack był od niej

prawie dwadzieścia centymetrów wyższy. Dobrze się trzymał jak

na swoje trzydzieści cztery lata. Bryony skończyła dwadzieścia

osiem lat. Wystarczyło na nich popatrzeć, by dojść do wniosku, że

pochodzą z różnych światów.

Jack był ogorzały, zwinny, muskularny i wyglądał na

prowincjusza. Szeroki kapelusz i gęstą ciemną czuprynę pokrył

kurz wzniecony na wybiegu przez psa. Robocze spodnie i rozpięta

koszula nosiły ślady wieloletniego używania. Drobne zmarszczki

wokół oczu świadczyły, że ciągle mruży powieki, chroniąc się

przed oślepiającym blaskiem słońca. Od razu można było poznać,

że zarabia na życie, pracując pod gdym niebem.

Bryony była śliczna i... trochę wystraszona, jakby nigdy w

życiu nie widziała żywej owcy, a gospodarstwa rolne znała

jedynie ze zdjęć’.

– Chyba naprawdę chce pani odpokutować swoje winy, ale

ostrzegam, że to nie będzie łatwe – powiedział w końcu Jack.

– Słucham?

– Nie wiem, czy dam się przebłagać – dodał, rzucając jej

karcące spojrzenie. – Ten kundel...

– To pies z rodowodem! Rasowy sznaucer!

– Istnieje taka rasa?

W oczach Bryony zapaliły się zielone ogniki. Nie pozwoli, by

ktoś wyrażał się pogardliwie o jej Harrym.

– To wspaniały pies. Sznaucery zostały wyhodowane w

Niemczech.

– I tam powinny zostać!

Bryony odgarnęła niesforne kosmyki rudych włosów,

opadające na twarz. Postanowiła spróbować raz jeszcze.

– Jak wspomniałam, bardzo mi przykro. Chciałabym

przeprosić, panie... – Zamilkła, spoglądając wyczekująco na

swego rozmówcę.

– Nazywam się Jack Morgan – odparł ponuro.

– Bryony Lester. – Z promiennym uśmiechem, który dawniej

rzuciłby go na kolana, podała mu smukłą dłoń. Wyglądała

prześlicznie, ale Jack Morgan był odporny na kobiecy wdzięk.

– Dobra. – Popatrzył na wyciągniętą rękę, ale jej nie uścisnął. –

Niech pani zawoła swego psa.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: