Merrit Jackie - Przyłapani przez milości.pdf - Merritt Jackie - ewadyjak1954

Jackie Merritt

Przyłapani na miłości

Tłumaczyła Aleksandra Komornicka

Rozdział 1

Serce Maggie Sutter biło stanowczo za szybko. A przecież wiedziała, że

jeżeli ma sprawnie i dokładnie przeprowadzić oględziny miejsca zbrodni,

musi wziąć się w garść. Tymczasem perspektywa spotkania i współpracy z

Joshem Bentonem całkowicie zdominowała jej myśli.

Jadąc windą do mieszkania Gardnera, mieszczącego się na ostatnim,

trzydziestym czwartym piętrze jednego z najbardziej luksusowych

apartamentowców chicagowskiego Złotego Wybrzeża, zdejmowała po

drodze ciepłą kurtkę. Sprawnie była tuzinkowa: nazwisko Gardnera znał

każdy, kto czytywał rubryki poświęcone biznesowi albo śledził kroniki

towarzyskie w chicagowskich gazetach. Rodzina Gardnerów była

wpływowa i nieprawdopodobnie bogata. Reprezentowała tak zwane stare

pieniądze i żyła na takim poziomie, o jakim tylko ludzie z tej samej sfery

mogą mieć pojęcie. Maggie nigdy nie marzyła o wielkim bogactwie, stąd

większe wrażenie robił na niej fakt, że będzie współpracowała z Joshem

Bentonem niż świadomość, że ofiarą jest Gardner.

Drzwi windy otworzyły się bezszmerowo i Maggie znalazła się w

zupełnie innym świecie; ogromne, wykładane marmurem foyer i nieliczne,

ale wytworne meble musiały kosztować więcej niż jej roczna pensja. Jeden z

dwóch pilnujących apartamentu umundurowanych policjantów

wylegitymował ją i uważnie porównał rysy jej twarzy ze zdjęciem na

identyfikatorze.

– Czy ktoś już zdejmował odciski? – zapytała Maggie.

– Jeszcze nie. Ale był fotograf.

Wzrok Maggie zatrzymał się na drzwiach windy; czasami w takich

miejscach zachowują się różnego rodzaju dowody.

– Pilnujcie, żeby każdy, kto korzysta z windy, trzymał ręce w

kieszeniach – poleciła. – To samo dotyczy schodów – dodała i przeszła na

klatkę schodową prowadzącą do apartamentu Gardnera.

Po chwili znalazła się w najpiękniejszym pokoju, jaki kiedykolwiek

widziała. Takiego nie oglądała nawet na zdjęciach w kolorowych pismach

ani na filmach opowiadających o życiu ludzi z tak zwanych wyższych sfer.

Na aksamitnej kanapie w kolorze kości słoniowej siedziała kobieta i

szlochała, trzymając przy twarzy kłąb papierowych chusteczek. Obok stał

umundurowany policjant.

Maggie podeszła bliżej i obrzuciła go inkwizytorskim wzrokiem.

Policjant zareagował natychmiast.

– To Miriam Hobart. Od dziesięciu lat prowadzi tu dom – pospieszył z

wyjaśnieniem. – Pierwsza natknęła się na ciało Franklina Gardnera. Coś ją

obudziło... usłyszała jakiś dźwięk i wstała, żeby sprawdzić, skąd dochodzi.

Kobieta ponownie wybuchnęła płaczem.

Maggie postanowiła na razie zostawić ją w spokoju; uznała, że, po

pierwsze, będąc w szoku – a na to wyglądało – i opłakując szefa, kobieta i

tak nie udzieli miarodajnych odpowiedzi; po drugie, śledztwo nadzoruje

Josh Benton, któremu samodzielna decyzja Maggie mogłaby się nie

spodobać. To on, jako główny detektyw, ma ustalać strategię dochodzenia.

W wytwornym salonie panował nieskazitelny porządek. To oczywiste, że

nie tutaj dokonano zbrodni, pomyślała Maggie, kładąc kurtkę na oparciu

kanapy.

– Gdzie to się stało? – zapytała policjanta.

– W gabinecie – poinformował.

Maggie, minąwszy duże i elegancko urządzone wnętrza, dotarła do

gabinetu. Kiedy stanęła w progu, fotograf policyjny robił jeszcze zdjęcia.

Ofiara leżała na dywanie. Gardner miał na sobie biały frotowy szlafrok,

który skojarzył się Maggie z tymi wydawanymi w ekskluzywnych klubach

fitness.

– Ile jeszcze czasu ci to zajmie, Jack? – zapytała fotografa.

– Właśnie skończyłem. Możecie sobie ze mnie kpić, ale zrobiłem

strasznie dużo ujęć tego pomieszczenia i... ofiary.

– Od przybytku głowa nie boli. Mógłbyś tu zostać jeszcze jakieś pół

godziny? Potrzebuję zbliżeń dywanu pod ciałem denata, ale nie mogę go

ruszyć, póki nie wykonam rutynowych czynności.

– Ma się rozumieć. Zaczekam w holu na dole. Masz tutaj numer mojej

komórki – powiedział Jack, wręczając swoją wizytówkę. – Wrócę, jak tylko

zadzwonisz, ale nie zmuszaj mnie, żebym czekał tutaj. Pracuję już

dwadzieścia lat w tym fachu, a jeszcze nie przywykłem do zapachu krwi.

Wiesz, gdzie jest detektyw Benton? – zapytała niby od niechcenia.

– Kręcił się gdzieś tutaj. Ostatnio widziałem go w dużej sypialni. No

dobra, na razie się zmywam, bo, jak powiedziałem, nie lubię przebywać w

miejscu zbrodni. Zadzwoń, gdybyś mnie potrzebowała.

Maggie pokręciła głową. Jack uznał gabinet za „miejsce zbrodni” i

pewnie się nie mylił, chociaż nie mieli na to jeszcze żadnego dowodu. Czy

już uznali to za pewnik? No cóż, w końcu policji kryminalnej nie wzywa się

do ofiar zawału serca.

Nie wiedząc, co zdążył już zrobić Josh, czy na przykład zabrał się do

badania reszty pomieszczenia, Maggie podeszła do ciała. Pod głową denata

widniała niewielka kałuża krwi, a więc rana nie musiała być głęboka. Ślady

krwi – sześć czy siedem plam – były także na białym szlafroku

nieboszczyka. Gardner leżał z gołymi nogami, w jednym białym rannym

pantoflu, drugi upadł jakiś metr od lewej stopy.

Maggie postawiła torbę, wyjęła z niej parę świeżych lateksowych

rękawiczek i naciągnęła je. Obok ciała położyła kartkę białego papieru, na

której uklękła.

Ofiara miała otwarte oczy. Maggie odruchowo sprawdziła puls, ale –

rzecz jasna – nie stwierdziła oznak życia. Wyjęła z torby mały odtwarzacz,

którym zawsze posługiwała się na miejscu zbrodni, i umocowała mikrofon

tak, żeby mieć wolne ręce. Włączyła go i przystąpiła do opisu.

– Ofiarę, zidentyfikowaną jako Franklin Gardner – zaczęła – znalazła

gosposia, Miriam Hobart. Ofiarą jest mężczyzna, około pięćdziesięciu lat, w

dobrej kondycji fizycznej. Ma niebieskie oczy, czarne włosy i śniadą skórę.

Jego rysy twarzy sugerują pochodzenie z jednego z narodów kaukaskich.

Badań lekarskich jeszcze nie przeprowadzono, ale widać... – Maggie

zamilkła, żeby policzyć – ... siedem plam krwi na szlafroku, na wysokości

klatki piersiowej. Przejdę teraz do dokładniejszych oględzin.

Właśnie zaczęła rozwiązywać pasek szlafroka, kiedy dobiegł ją głos

Josha Bentona.

– No i jak? – zapytał Josh, podchodząc bliżej.

Maggie przełknęła ślinę i wyłączyła odtwarzacz.

Podniosła głowę i spojrzała na detektywa Bentona.

– Prawdę mówiąc, dopiero zaczęłam.

Szare oczy Josha Bentona zatrzymały się na twarzy policjantki klęczącej

przy zwłokach, przeniosły się na fotografię widniejącą na jej identyfikatorze,

by zaraz powrócić do jej twarzy.

– Nie do wiary, Maggie Sutter! Co ty tu robisz? Nie, to głupie pytanie.

Wiadomo, co robisz, ale jak to się stało... to znaczy... dlaczego nigdy się ze

mną nie skontaktowałaś, nie dałaś znać, że pracujemy w tym samym

miejscu?

Maggie poczuła, że się czerwieni.

– Bo... bo raz minęliśmy się na korytarzu, a ty... mnie nie poznałeś.

– Cholera, więc dlaczego nie wrzasnęłaś, nie podstawiłaś mi nogi, czy

coś w tym rodzaju? – Josh nie spuszczał wzroku z dziewczyny, zauważając

różnice między Maggie Sutter, którą znał przed laty, a tą dzisiejszą, która

wydała mu się niezwykle atrakcyjna.

– Nie mogłabym zrobić czegoś takiego – mruknęła Maggie, skrępowana

całą sytuacją; czuła się lak, jakby ją wziął pod lupę.

– Czy mi się wydaje, że wcześniej miałaś bardziej rude włosy?

– Pociemniały z latami.

– Rozumiem. A czy Tim wciąż mieszka w Kalifornii?

Pytanie o starszego brata zaskoczyło dziewczynę. Oto mają przed sobą

trupa – prawdopodobnie ofiarę zbrodni – a Benton postanowił uciąć sobie

pogawędkę na temat jej rodziny. Ani mi w głowie podtrzymywać tę

rozmowę, pomyślała, i pominęła pytanie milczeniem.

– Właśnie zaczęłam oględziny zwłok – powtórzyła rzeczowym tonem. –

Mam kontynuować czy sam to zrobisz? – Cóż, musi się podporządkować.

Josh jest wyższy rangą, nawet jeśli nie jest jej szefem. Ale na pewno będzie

kierował tym dochodzeniem. Złościło ją, że nie tylko nie poznał jej tamtego

dnia, ale nawet nie jest mu z tego powodu przykro. Dziesięć lat temu, kiedy

on i Tim byli najlepszymi kumplami, uważała go za wrażliwego chłopca.

– Nie przerywaj sobie. Rozejrzę się po pokoju. Trzeba bardzo uważać,

żeby przed zdjęciem – odcisków nie dotykać niczego bez rękawiczek. –

Rzucił okiem na jej ręce. – Widzę, że tobie nie trzeba tego przypominać.

Maggie opuściła wzrok; nie zdziwiłaby się, gdyby się okazało, że Josh w

ogóle nie ma zaufania do jej kompetencji zawodowych.

Josh brał przez lateksowe rękawiczki kolejne przedmioty i oglądał je

uważnie, jednocześnie zerkając na Maggie. Wciąż nie mógł uwierzyć, że

spotkał ją tutaj, na miejscu zbrodni, i że pracuje ona w jego grupie. Ciekaw

był, od kiedy właściwie zainteresowała się pracą w dochodzeniówce.

Maggie odchyliła poły szlafroka Gardnera i przekazywała swoje uwagi

do miniaturowego mikrofonu:

– Siedem niedużych... nawet bardzo niedużych ran kłutych. Być może

zadanych szpikulcem do lodu. Kto jeszcze używa szpikulców, skoro na

rynku istnieje taka rozmaitość łatwych w obsłudze kostkarek do lodu? Nikt.

Merrit Jackie - Przyłapani przez milości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: