Historia grupy Pink Floyd.pdf

Historia grupy Pink Floyd

Pink Floyd – popularny zespół rock owy (odmiana

psychodeliczno- progresywna) , tworzący od 1965 r . Grupa zdobyła

międzynarodową sławę i stworzyła najbardziej charakterystyczne dla

siebie utwory w składzie: Roger Waters ( bas, śpiew), David Gilmour

(gitara, śpiew), Richard Wright ( instrumenty klawiszowe, śpiew), Nick

Mason ( perkusja).

Początkowo zespół tworzył w stylu muzyki rhythm'n'blues, potem

ewoluował w kierunku rocka psychodelicznego i rocka progresywnego

wiele eksperymentując, wykorzystując nowe brzmienia i formy

muzyczne. Tworzył m.in. opery rockowe i albumy koncepcyjne . Grupa

prezentowała oryginalny, łatwo rozpoznawalny styl muzyczny.

Rozpadła się na początku lat 80. XX wieku, po kilku latach

reaktywowała swoją działalność w zmienionym składzie.

Koncert Rogera Watersa, fragment scenografii

przypominający oryginalną okładkę albumu Dark

Side of the Moon

Początki

Grupa powstała wiosną 1965 r. w Londyn ie, początkowo pod nazwą Sigma-6 . Tworzyli ją studenci wydziału

architektury London Polytechnical School: Roger Waters ( gitara, śpiew), Richard Wright ( gitara, śpiew), Nick

Mason ( perkusja) , Clive Metcalf ( gitara basowa) , Keith Noble (śpiew) i Juliette Gale (śpiew). Początkowo zespół

pozostawał pod silnym wpływem popularnej wówczas muzyki rhythm'n'blues, jednakże już wtedy nie stronił od

muzycznych eksperymentów, takich jak wplatanie w utwory fragmentów muzyki klasycznej.

Formacja bardzo często zmieniała nazwę ( T-Set , Tea Set , The Screaming Abdabs , The Architectual Abdabs ) oraz

skład. Z zespołu odeszły obie wokalistki i basista, pojawił się za to Bob Klose ( gitara). Pojawienie się nowego,

profesjonalnego gitarzysty wymusiło przesunięcia w trzonie zespołu. Rick Wright zasiadł za instrumentami

klawiszowymi nie zważając, iż gry nauczył się na dwutygodniowym kursie dla początkujących. Roger Waters

przesiadł się na gitarę basową. Wraz z Klosem na krótko do grupy dołącza wokalista Chris Dennis. W tamtym czasie

zespół, tak jak wiele innych, pozostawał w "muzycznym podziemiu", grywając koncerty dla małej publiczności w

londyńskich klubach. Artyści nie mieli większych ambicji, ani warsztatu muzycznego (z wyjątkiem Klose'a).

Grupa zapewne podzieliłaby los setek innych powstających w tym czasie w całej Anglii, gdyby nie dołączył do niej

początkujący malarz, gitarzysta i wizjoner Syd Barrett . Grał dobrze na gitarze, miał oryginalne pomysły muzyczne,

był inspirującym poetą. Szybko jednak w zespole doszło do pierwszego konfliktu. Barrett i Klose byli muzykami

bardzo ambitnymi, o różnych poglądach na przyszłość muzyczną grupy. Po odejściu Klose'a i Dennisa ustalił się

pierwszy stały skład: Syd Barrett (gitara, śpiew), Roger Waters (bas, gitara, śpiew), Rick Wright (instrumenty

klawiszowe, śpiew), Nick Mason (perkusja). Wtedy też ustaliła się ostatecznie nazwa grupy. Z dwóch płyt

długogrających, wyciągniętych na "chybił trafił" z kolekcji Barretta, wybrano imiona dwóch klasycznych

blues manów - Pink Anderson a i Floyda Councila. W ten sposób zrodziła się nazwa The Pink Floyd Sound , która na

prośbę menadżerów grupy, Petera Jennera i Andrew Kinga, została skrócona do Pink Floyd .

Kwartet zaczął koncertować w londyńskich klubach, zdobywając coraz większą sławę. Szczególnie upodobał sobie

występy na cotygodniowych imprezach Spontaneous Underground w klubie Marquee oraz w klubie UFO ,

goszczącym często gwiazdy ówczesnej alternatywy. Jednym z opiekunów klubu był Paul McCartney . Atrakcją

grupy był Barrett ze swoimi popisami techniki gitarowej, łatwo rozpoznawalnym głosem, ciekawymi tekstami oraz

ogólna, psychodeliczna atmosfera koncertów. Pink Floyd byli jedną z pierwszych grup rockowych, które zaczęły do

swoich występów wprowadzać elementy multimedialne. Pozostali muzycy swe braki techniczne rekompensowali

Historia grupy Pink Floyd

innowacyjnością w wykorzystaniu instrumentów oraz awangardowymi pomysłami: kreatywne wykorzystanie

sprzężenia zwrotnego, wprowadzenie elektronicznych efektów dźwiękowych do muzyki, zaskakujące aranżacje. W

1966 r. Pink Floyd dokonał swoich pierwszych nagrań w londyńskim studiu The Thompson Private Recording

Studio , rejestrując własne i cudze kompozycje Lucy Leave , I'm A King Bee , I Get Stoned i Let's Roll Another One ,

które jednak nigdy nie doczekały się oficjalnego wydania.

Pierwszym wydawnictwem grupy była zarejestrowana w styczniu 1967 r. ścieżka dźwiękowa do filmu Tonite Let's

All Make Love In London , rozprowadzana jednak w ograniczonym nakładzie i przypomniana szerszej publiczności

dopiero w 1968 r. (reedycja w 1990 r.). Dlatego też za debiut płytowy Pink Floyd uważa się wydany 11 marca 1967

r. singel Arnold Layne/Candy And A Currant Bun . O prawa do wydania pierwszego singla zespołu konkurowały

dwie firmy, Polydor i EMI . Znacznie lepsze warunki finansowe zaproponowała EMI, co doprowadziło do podpisania

z nią kontraktu. Z tą wytwórnią zespół związał się na stałe.

Po niespodziewanym sukcesie pierwszego singla (w owych czasach rzadko zdarzało się, by debiutancki singel

lokalnej gwiazdy docierał w oficjalnych zestawieniach do 20 pozycji) zespół zabrał się do pierwszej sesji

nagraniowej w profesjonalnym studiu Abbey Road , za sąsiadów zza ściany mając nagrywającą płytę Sgt. Pepper's

Lonely Hearts Club Band g rupę The Beatles . Owocem trwającej od 16 marca do połowy czerwca sesji był, wydany

16 czerwca, drugi singel See Emily Play/The Scarecrow oraz debiutancki album Pink Floyd The Piper at the Gates

of Dawn ( 5 sierpnia).

Pierwsza płyta zespołu była na wiele sposobów nowatorska. Przede wszystkim zawierała oprócz krótkich,

przebojowych piosenek, co było charakterystyczne szczególnie dla debiutanckich płyt w owych czasach, wiele

dłuższych, eksperymentalnych kompozycji instrumentalnych, przesyconych nietypowymi efektami dźwiękowymi i

psychodelicznym klimatem. Na albumie nie znalazły dla siebie miejsca wcześniejsze przeboje Pink Floyd, zarówno

wydane wcześniej na singlach, jak i znane jedynie z koncertów zespołu. Wyjątkiem są jedynie The Scarecrow ze

strony B drugiego singla i Interstellar Overdrive – rozimprowizowany eksperyment, będący dotąd ozdobą

wszystkich niemal koncertów i nieoficjalnym przebojem klubów londyńskiego podziemia. Stało się tak za sprawą

bajkowo-psychodelicznej konwencji albumu, wymuszającej specyficzny dobór utworów. Jego tytuł zaczerpnięto z

książki Wind In The Willow ( O czym szumią wierzby ) Kennetha Grahame'a . Choć pozbawiona promocji singlowej,

płyta odniosła sukces, docierając na Wyspach Brytyjskich do szóstej pozycji list przebojów i otwierając Pink Floyd

drogę do międzynarodowej kariery.

Odejście Syda i Saucerful of Secrets

Pierwszy album sprawił, że Pink Floyd awansowało do rangi gwiazdy rozpoznawanej nie tylko w Wielkiej Brytanii,

ale również poza jej granicami. W październiku rozpoczęli swoje pierwsze tournée po Stanach Zjednoczonych, gdzie

występowali m.in. razem z Janis Joplin. Występy zespołu zostały przyjęte raczej chłodno. Na domiar złego, coraz

większe problemy zaczął sprawiać uzależniony od narkotyków Barrett. Nie zjawiał się na koncertach bądź też nie

był zdolny do wyjścia na scenę. W takich przypadkach zastępował go gitarzysta zaprzyjaźnionej grupy The Nice

David O'List. Szybko pojawił się jednak pomysł rozszerzenia składu o drugiego gitarzystę, zastępującego Barretta w

chwilach jego niedyspozycji. Początkowo wybór padł na Jeffa Becka, jednak jego żądania finansowe były dla Pink

Floyd nie do przyjęcia.

W listopadzie zespół rozpoczął kolejną sesję nagraniową w studiu Abbey Road, rejestrując materiał powstały z

myślą o drugiej płycie długogrającej. Podczas sesji, w trakcie której Barrett znów nie był w stanie uczestniczyć w

pracach zespołu, do studia przybył dawny przyjaciel Barretta i Watersa z czasów szkolnych, David Gilmour. Niemal

natychmiast otrzymał propozycję przystąpienia do zespołu w roli gitarzysty i wokalisty. Zanim jednak to nastąpiło,

18 listopada u kazał się singel Apples And Oranges/Paintbox , ostatnie nagranie Pink Floyd w starym składzie. Płyta

nie osiągnęła już takiego sukcesu jak poprzedniczki.

W 1968 r. Pink Floyd zaczęli już w pięcioosobowym składzie, szybko jednak okazało się, że problemy Barretta są

dużo poważniejsze, niż wcześniej przypuszczano, u lidera grupy rozpoznano bowiem schizofrenię . Mimo to Pink

Historia grupy Pink Floyd

Floyd zdążyli jeszcze w tym składzie nagrać kilka utworów. W trakcie występów na żywo zabrakło jednak Barretta,

który oficjalnie opuścił zespół 2 marca. Podobno bezpośrednim powodem tej decyzji była propozycja lidera, by

przyjąć do zespołu ulicznych muzyków – akordeonistę i saksofonistę – co było zapewne formą riposty za

poszerzenie składu o Gilmoura. Po tej decyzji przyszłość Pink Floyd zawisła na włosku, menedżerowie grupy

sugerowali nawet jej rozwiązanie.

Mimo że nikt nie wierzył w sukces Pink Floyd bez wielkiego lidera, jakim był Barrett, muzycy podjęli jednak

ryzyko i postanowili działać dalej w składzie Roger Waters (bas, śpiew), David Gilmour ( gitara, śpiew), Richard

Wright ( instrumenty klawiszowe, śpiew), Nick Mason ( perkusja), który to skład pozostał niezmieniony przez

najbliższe 12 lat, tworząc najpopularniejsze dzieła zespołu.

Nowy Pink Floyd od razu zabrał się do pracy. Już 12 kwietnia u kazał się kolejny singel grupy It Would Be So

Nice/Julia Dream , pierwsze wydawnictwo nie zawierające kompozycji Barretta. Cztery dni później w Rzymie

zarejestrowano ścieżkę dźwiękową do filmu The Committee , która jednak nigdy nie znalazła się na żadnym

oficjalnym wydawnictwie.

Sukcesem okazał się drugi longplay z espołu, A Saucerful of Secrets ( wydany 29 czerwca ), nagrany częściowo

jeszcze z udziałem Barretta. Szybko okazało się jednak, że jedyna kompozycja byłego lidera – Jugband Blues jest

najsłabszą na tej płycie. Pozostałe utwory stały się zaczątkiem nowego stylu, który grupa miała rozwijać w

późniejszych latach. Album zebrał bardzo dobre recenzje i dotarł do dziewiątej pozycji list przebojów. Pokazał też,

że Pink Floyd to już nie tylko gwiazda londyńskiego podziemia, ale zespół dojrzały, poszukujący nowych form

wyrazu.

Resztę roku zespół spędził na koncertowaniu w Stanach Zjednoczonych i Europie, gdzie prezentował całkiem nowe

kompozycje. Dopiero na jesieni Pink Floyd znów na krótko trafili do studia, by nagrać utwory na kolejny singel

grupy, Point Me At The Sky/Careful With That Axe Eugene (wydany 17 grudnia) . Singel okazał się jednak tak

wielkim niewypałem, że na długie lata Pink Floyd zrezygnowali w ogóle z wydawania „ małych płyt ” .

Eksperymenty progresywne

Koncertowanie wypełniło grupie niemal cały 1969 r . Także w tej dziedzinie Pink Floyd postanowili być nowatorscy.

Ich występy z serii The More Furious Madness From The Massed Gadgets Of Auximenes przypominały w formie

bardziej spektakle teatralne niż koncerty rockowe. Grupa wykorzystywała na niespotykaną wtedy skalę efekty

wizualne (pokazy slajdów i filmów), oraz skonstruowany specjalnie na ich zamówienie skomplikowany system

nagłośnienia Azimuth Coordinator pozwalający imitować efekt wydobywania się dźwięku z dowolnego punktu sali.

Tamtego roku zespół znalazł także czas by kilkakrotnie odwiedzić

studio. Owocem jednej z takich sesji był album More (data wydania 27

lipca ), zawierający ścieżkę dźwiękową do filmu Barbeta Schroedera o

tym samym tytule. Album sprawiał jednak wrażenie zbioru pomysłów

odrzuconych przez zespół, być może z innego, ważniejszego, projektu

i z małymi wyjątkami, odbiegał od poziomu prezentowanego przez

Pink Floyd. Dał jednak grupie szansę na poznanie nowych

muzycznych doświadczeń, m.in. Waters i Gilmour przejęli po raz

pierwszy pieczę nad produkcją płyty. Podczas innej sesji powstał

utwór Moonhead , stworzony na zamówienie kilku stacji telewizyjnych

jako muzyka ilustracyjna do bezpośredniej transmisji z lądowania

statku Apollo 11 n a Księżycu . Pozostałe sesje, jak również nagrania w

trakcie koncertów, dokonywane były już z myślą o kolejnej płycie.

Apollo 11 na Księżycu

Podwójny album Ummagumma wydany w 1969 r. był przełomowym w historii grupy. Pierwsza płyta to zapis

koncertu, na którym grupa gra swoje „ kosmiczne utwory ” : Astronomy Domine , Careful With That Axe, Eugene , Set

Historia grupy Pink Floyd

the Controls... i Saucerful... . Druga płyta była zaś eksperymentem awangardowym w stylu progresywnego rocka .

Każdy z czterech muzyków skomponował swój własny materiał. Płyta jest więc bardzo niespójna. Czteroczęściowy

utwór cykliczny Wrighta w wagnerowskim stylu, Sysyphus , zagrany na różnych instrumentach klawiszowych przy

akompaniamencie bębnów, jest dziełem nieco pretensjonalnym, lecz ciągle jednym z najciekawszych w gatunku

progresywnego rocka. Waters nagrał dwie folkowe p iosenki z nieoczekiwanymi „ zakrętami ” . Trzyczęściowa The

Narrow Way Gilmoura to interesująca etiuda na gitarę elektryczną i akustyczną. The grand Vizier's Garden Party ,

studium na instrumenty perkusyjne Masona, jest interesujące, choć nie jest uważane powszechnie za

wybitne Wikipedia:Weryfikowalność.

Zachęcona artystycznym i komercyjnym sukcesem progresywnej części albumu Ummagumma , grupa postanowiła

skomponować wielkie dzieło "symfoniczne" – rodzaj opus magnum . Współpracując z kompozytorem Ronem

Geesinem s komponowali 23-minutową suitę n a wiolonczelę solo, orkiestrę dętą, chór i grupę rockową. Kompozycja

zatytułowana Atom Heart Mother u kazała się na stronie A albumu o tym samym tytule. Dla wielu fanów grupy płyta

ta jest szczytowym osiągnięciem grupy, dla innych ślepym zaułkiem. Druga strona płyty bliższa jest głównemu

nurtowi psychodelicznego rocka . Trzy utwory: If Watersa, Summer 68 Wrighta i Fat Old Sun Gilmoura są

przykładem solidnych psychodelicznych, balansujących na granicy progresywności kompozycji.

Zamykający płytę, trzynastominutowy utwór Alan's Psychedelic Breakfast jest żartem muzycznym. Utwór składa się

z kilkunastu krótkich instrumentalnych przejść, przerwanych nagranym procesem przygotowywania śniadania przez

jednego z inżynierów dźwięku Pink Floyd. Utwór kończył się dźwiękiem spadających kropli wody ze zbyt słabo

zakręconego kranu. Dźwięk ostatniej kropli został zapisany na zamykającej ścieżce winylowej płyty tak, że mógł

być odtwarzany w nieskończoność. Tego efektu niestety nie udało się odtworzyć na CD.

Sukces Atom Heart Mother był połowiczny. Utwór znalazł uznanie słuchaczy i krytyków, lecz odtwarzanie go na

żywo wymagało zatrudnienia orkiestry dętej oraz chóru [1] . Grupa postanowiła więc skomponować inne

progresywne dzieło, tym razem zakrojone na mniejszą skalę. W ten sposób powstała suita Echoes , która znalazła się

na stronie B albumu Meddle wydanego w 1971 r. Utwór rozpoczyna się od pojedynczego dźwięku granego na

pianinie – przepuszczonego przez odpowiednie efekty i powtarzającego się przez półtorej minuty utworu. Z czasem

do gry włączają się kolejne instrumenty (gitara, gitara basowa, organy, perkusja) w długim i delikatnym crescendo ,

przechodząc w duet łagodnie grającej gitary i organów. Kulminacją pierwszej części utworu jest krótki, poetycki

tekst śpiewany przez Davida Gilmoura i Richarda Wrighta oraz kończący ją duet gitary i gitary basowej,

podkreślany wyeksponowaną ścieżką perkusji. W drugiej części słyszymy wiatr, krakanie wron i dźwięki podobne

ludzkiemu zawodzeniu w oddali. Raz po raz pojawia się też głośno wyjąca gitara. W pewnym momencie powraca

otwierające utwór unisono na pianinie, prowadzące do trzeciej części będącej bliskim powtórzeniem pierwszej.

Echoes idealnie zgrywa się z ostatnią 24-minutową sekwencją filmu Stanleya Kubricka Odyseja kosmiczna 2001 .

Strona A albumu zawiera pięć krótszych utworów, z których najbardziej znanym jest One of These Days , blisko

sześciominutowa kompozycja instrumentalna. Otwiera ją dźwięk wiejącego wiatru, z którego wyłania się gitara

basowa, przepuszczona przez kamerę pogłosową, dołącza do niej perkusja i organy grające powtarzające się pasaże i

w końcu agresywne solo gitary stalowej. W połowie czwartej minuty perkusista Nick Mason wypowiada, głosem

zniekształconym przez elektroniczny przetwornik, zdanie: „ One of these days, I'm going to cut you into little pieces ”

( „ Któregoś dnia potnę cię na małe kawałeczki ” ). W codzie u tworu muzyka zwija się znów do dźwięku wiejącego

wiatru. Jak głosi anegdota, utwór był poświęcony znanemu londyńskiemu prezenterowi radiowemu, który zalazł

muzykom za skórę, często i niewybrednie krytykując ich piosenki.

Pozostałe utwory są bardziej tradycyjne w formie. A Pillow of Winds to spokojna ballada z delikatnym wokalem

Gilmoura. Utrzymane w podobnym klimacie Fearless , kończy się śpiewanym przez kibiców Liverpool FC You'll

Never Walk Alone . San Tropez Watersa jest w porównaniu z resztą płyty dość wesołym i szybkim utworem.

Natomiast Seamus t o krótki blues, w którym gitarzysta zespołu dzieli obowiązki wokalisty z psem. Piosenka ta

często wskazywana jest przez fanów jako najsłabsza na tym krążku, a nawet w całym dorobku grupy. Inni dopatrują

się w niej żartu muzycznego i nawiązania do bluesowych korzeni zespołu.

Historia grupy Pink Floyd

Dark Side of the Moon

W 1972 r. grupa wydała interesującą, lecz niezauważoną płytę

zawierającą muzykę filmową do filmu Barbeta Schroedera La Vallée ,

która ukazała sie pod tytułem Obscured by Clouds . Rok wcześniej Pink

Floyd zasłynął z innego nietypowego przedsięwzięcia. Był to koncert

bez publiczności, wykonany w amfiteatrze pośród ruin Pompejów.

Koncert sfilmowany przez Adriana Mabena był pokazywany w kinach

pod tytułem Pink Floyd: Live at Pompeii . Grupa w czasie tego

koncertu zagrała większość ze swoich najlepszych kompozycji z

psychodelicznego i kosmicznego okresu. Do filmu włączono także

rozmowy z muzykami oraz sceny ze studia, pokazujące pracę nad

kolejnym albumem grupy Dark Side of the Moon , słynną Ciemną

stroną Księżyca .

W 1973 r ., gdy ukazał się ten album, choć przyjęto go entuzjastycznie,

mało kto się spodziewał, że stanie się on nie tylko największym

dokonaniem grupy, lecz także jednym z kilku najsłynniejszych

albumów w historii muzyki rockowej. Album utrzymał się przez ponad

sto miesięcy w pierwszej setce Billboardu i do dziś jest jednym z

najlepiej sprzedających się albumów rockowych. Gdy się ukazał, muzyka na nim grana była już dobrze znana fanom

zespołu, gdyż nowe utwory grane były na koncertach. W momencie gdy zespół wszedł do studia, muzyka była już w

pełni skomponowana i przećwiczona. Pozwoliło to muzykom pracować nad poszczególnymi fragmentami

oddzielnie, rzadko spotykając się w studio. Keith Emerson wspomina, jak w przerwie wspólnego koncertu

przypadkowo usłyszał Watersa rozdzielającego czas w studio pomiędzy poszczególnych muzyków. Zdziwiony

zapytał go, czy nie prościej by było spotkać się wszystkim razem. Odpowiedź Watersa była zaskakująca: "To

zaoszczędza nam wielu kłótni".

Roger Waters w trasie Dark Side of the Moon live

Muzycy byli także otwarci na sugestie i rady innych. Zgodnie z sugestią Alana Parsonsa włączyli do utworu Time

zsynchronizowane dźwięki bijących zegarów, nagrane i zmiksowane przez niego. Dźwięk otwierających się kas

sklepowych i przesypujących monet jest zgrany z otwierającym utworem Money riffe m granym na gitarze basowej.

Po raz też pierwszy muzycy zaprosili do współpracy innych artystów.

Także i okładka płyty – pryzmat rozszczepiający światło na czarnym

tle, stał się jedną z najlepiej rozpoznawalnych ikon muzyki rockowej.

By wybrać grafikę zaprojektowaną przez firmę Hipgnosis, z którą

grupa współpracowała już wcześniej, spośród kilku innych projektów,

wystarczyło kilka sekund.

W sferze tekstowej album był również czymś nowym. Teksty

autorstwa Watersa mówią o ludzkich lękach, o samotności, o

przemijającym czasie (zwłaszcza Time ), kruchości ludzkiej

egzystencji, szaleństwie i zachłanności. W czasie pracy nad albumem

Roger Waters nagrywał krótkie wypowiedzi osób spotykanych w

studiach na Abbey Road. Kilka z nich zostało zmiksowanych z

muzyką. Najbardziej znana jest wypowiedź dozorcy budynku, którego można usłyszeć w ostatnich sekundach

wybrzmiewającej muzyki, gdy powraca dźwięk bijącego serca There is no dark side of the moon really, as a matter

of fact it's all dark ( nie ma żadnej 'ciemnej strony' księżyca, w rzeczywistości on cały jest ciemny – angielskie dark

może być tu rozumiane jako ponure lub smutne).

Schemat działania pryzmat u przypominający

oryginalną okładkę albumu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: