Wybrzeże Mieczy.pdf

WYBRZEŻE

MIECZY

SpiS treści

informacje ogólne 2

Kheldrivver

BeldenShyn

latarnia lathtarla 17

BeregoSt

pomocna dłoń

Broda Ulgotha

świecowa wieża

Bród trollowego

twierdza cragmyr 27

SzponU

wrota BaldUra

hUczący Brzeg

Autor:

Marcin "Verghityax" Pawłowski

Ilustracje:

Marcin "Verghityax" Pawłowski

Tamara "Elven_Witch" Kajdas

Skład:

Adam "iron_master" Janik

Redakcja:

Adam "iron_master" Janik

Michał "rincewind bpm" Smoleń

Marcin "Corrick" Godzierz

"d20 system" i logo "d20 system" są znakami handlowymi należącymi

do Wizards of the Coast. Ich użycie jest zgodne z warunkami d20 Licence.

Dungeons & Dragons® i Wizards of the Coast® są zastrzezonymi znakami han-

dlowymi należącymi do Wizards of the Coast i użyto ich za zezwoleniem.

Cały tekst niniejszej publikacji jest Otwartą Zawartością Gry w rozumieniu

Otwartej Licencji Gry w wersji 1.0a. Tekst Licencji znajduje się na ostatniej stro-

nie dokumentu.

Odwiedź stronę

informacje

ogólne

przemierzających te ziemie kupców. Również rzeka Chion-

thar pełni ważną funkcję handlową. Nią to wszak podążają

towary do Elturel, Scornubel, Berdusk i Iriaebor.

Kręta Woda, lubo nie tak wartka jak rzeka Chionthar,

nie nadaje się do spływów, albowiem jest ona straszliwie

mętna i przez mokradła biegnie, zaś na odcinku między

Brodem Trollowego Szponu a Mostem Boareskyr zatruta

jest esencją Bhaala i żadną miarą się do spożycia nie na-

daje.

Na zachód od Pomocnej Dłoni rozciąga się pradawna

Knieja Otulisko, gęstsza niźli najbujniejsza krasnoludzka

broda. Śród rosnących w niej drzew przeważają wiązy, buki

i felsule. Gremliny, świerszczyki, satyrowie i drzewa wisiel-

ców to tylko niektóre z monstrów, na jakie można się tu

natknąć. Liczba zamieszkujących Knieję Otulisko bestii

jest tak wielka, że nie sposób przespacerować się tym lasem,

ażeby co kilka kroków nie napatoczyć się na jakie pluga-

stwo. Co więcej, agresywne nastawienie tych istot sprawia,

iż tym trudniej uniknąć konliktu z nimi. Mędrcy twierdzą,

że gdzieś pośród zakamarków Kniei mieszczą się portale,

ale nikt nie wie, dokąd mogą one prowadzić. A przynaj-

mniej nikt nie wrócił żyw, aby o tym opowiedzieć. Nieco

na południe od samej Kniei znajduje się mała zatoka, którą

ludzie zowią Zatoką Otulisko, elfy zaś Raetheless. W jej ob-

rębie natknąć się można na ruiny sześciu wiosek rybackich,

co to w stan takowy popadły na skutek napaści potworów

z Kniei i piratów z Morza Mieczy. Idąc od Świecowej Wieży,

wprzódy na południowym skraju Kniei Otulisko leży Au-

sabbason, który wciąż łączy z Traktem Nadbrzeżnym szlak

wyryty w ziemi przez jeżdżące nim wozy. Dalej na północ

znajduje się nawiedzane przez potwory Borlyth. Skręcając

na zachód dotrzecie do Skały Sumbur, a następnie do Elde-

lorr. W tym miejscu, kierując się na południe, gdzie w mo-

rze wrzyna się przylądek w kształcie żądła, zwany Przyląd-

kiem Raeth, ujrzycie ruiny Calyaun. Ostatnią z wiosek jest

Szczerba Orthula. Chatki w każdej z tych osad z kamienia

wzniesiono, zaś podparte drzewami i palami dachy z łup-

ków wykonano.

Rozległy Las Ostrych Kłów to jeszcze bardziej niegościn-

ne miejsce niż Knieja Otulisko. Wiadomo o nim bardzo

niewiele, a to z prostej przyczyny. Przestąpić jego progi

to jak jakby wejść na turniej łuczniczy z tarczą wymalowa-

ną na głowie. Mówiąc krótko, pewna śmierć. Wedle plotek

las ten zamieszkują satyrowie, driady i hydry, a krom tego

i potwory, o których lepiej nie słuchać na trzeźwo. Nie-

gdyś mieszkańcy Wrót Baldura wysyłali tu drwali i chadzali

na polowania, atoli liczne niebezpieczeństwa i równie liczne

przypadki śmiertelne rychło odwiodły ich od tej praktyki.

Uczone głowy utrzymują, że w Lesie Ostrych Kłów nie ma

żadnych elfów. Ponadto istnieje legenda, która mówi o ru-

inach starożytnego miasta znajdujących się gdzieś w mrocz-

nych ostępach lasu.

Są jednak na Wybrzeżu Mieczy ruiny, których istnienie

nie jest owiane mgłą tajemnicy. Jedne z bardziej znanych

to wioska Brodu Trollowego Szponu, której poświęco-

ny zostanie osobny rozdział. Inne warte eksploracji miej-

sce to Iglica Brzasku – leżący na północnym brzegu rzeki

Chionthar klasztor poświęcony Lathanderowi. W 1177

roku RD został on zniszczony w trakcie wojny pomiędzy

dwoma samozwańczymi książętami. Stało się tak gwoli fak-

tu, iż Iglica Brzasku była doskonałym punktem strategicz-

nym, a bracia zakonni kontrolowali prom, którym można

było przewozić ludzi z jednego brzegu rzeki na drugi.

Na wschód od Wrót Baldura, w miejscu, gdzie Ścieżka

Witajcie, zacni czytelnicy. Witajcie na Wybrzeżu Mieczy.

Nazywam się Gunnlaug Ormstunga i będę Waszym prze-

wodnikiem po tych terenach. Potraktujcie me uwagi po-

ważnie, bowiem jest to obszar obitujący w niebezpieczeń-

stwa i nietrudno stracić tutaj głowę.

Wybrzeże Mieczy to teren nader rozległy, ciągnący

się od Świecowej Wieży na południu, aż po Luskan na pół-

nocy. Niektórzy uczeni Zachodnich Ziem Centralnych

zaliczają do tego rejonu jeszcze Amn, Tethyr i Calim-

shan, jednakże mieszkańcy tych ziem stanowczo odcinają

się od takiej próby klasyikacji, albowiem, w ich mniema-

niu, jest to równoznaczne z wrzucaniem ich do jednego

worka z barbarzyńcami. W tej części mego przewodnika za-

warty zostanie jedynie opis Wybrzeża Mieczy od Świecowej

Wieży po Kheldrivver. Lokacje na północ od Trollowych

Wzgórz szczegółowo opiszę w kolejnej części. Trzymany

przez Was grimuar nie obejmuje również miejsc znajdu-

jących się na Polach Umarłych, gdyż ten region zasługuje

na oddzielną publikację.

Nim do sedna przejdę, elementarną uwagę poczynić mu-

szę. Mianowicie, zakarbujcie sobie w pamięci, iż Wybrze-

że Mieczy, lubo posiadające kilka przysiółków cywilizacji,

to przede wszystkim dzicz. I to dzicz wielce niebezpieczna,

zamieszkała przez najrozmaitsze istoty. Grasują tu zarówno

bandy łotrów wszelkiego autoramentu, jak i hordy hob-

goblinów li też trolli. Pomyślcie więc dwa razy, zanim swą

bezpieczną przystań opuścicie, bowiem Wybrzeże Mieczy

to nie miejsce dla ircyków i birbantów, co to potraią tylko

językiem fechtować i dusery prawić. Tutaj sprawiedliwość

kończy się na czubku ostrza, a litera prawa dociera jedynie

do takich metropolii jak Wrota Baldura. Powód tego leży

w naturze i mentalności mieszkańców Wybrzeża. Nie wli-

czając ludności napływowej, są to osoby o chaotycznych

skłonnościach i uporze godnym bawołu, a do tego nawy-

kłe do trudnych warunków życia. Nie znoszą oni żadnej

większej władzy nad sobą, toteż monarchie li inne ustroje

polityczne tej maści nie mają tu prawa bytu. Było w histo-

rii wiele prób utworzenia królestw na tych terenach, atoli

żadne z nich dłuższego czasu nie przetrwało i w gruzach

legło, będąc teraz jeno smętną pamiątką minionych wieków

i niezrealizowanych marzeń.

Nie wiadomo dokładnie, od czego pochodzi nazwa tej

części Ziem Centralnych, lecz istnieją na ten temat dwie

teorie. Pierwsza z nich głosi, jako to Wybrzeże Mieczy za-

wdzięcza swe miano białym, nadmorskim, strzelającym

w niebo klifom, jakich znaleźć tu można bez liku. Podług

drugiej teorii nazwa miała się rzekomo wziąć od rozlicz-

nych hazardów, w jakie obituje ten region.

Zastanawiało Was kiedy, gwoli czego Wybrzeże Mieczy

tak niewiele portów posiada? Odpowiedź jest prosta: zdra-

dliwa linia brzegowa, naznaczona mieliznami i wystającymi

skałami, co to rozpruwają statki niczym smocze kły. Dzię-

ki znikomej konkurencji, miejsca takie jak Wrota Baldu-

ra i Waterdeep urosły na znaczeniu, a i olbrzymie czerpią

z tego dochody. Rzecz jasna, transport dóbr nie tylko Mo-

rzem Mieczy się odbywa. Wiele karawan mknie lądem,

czemu służy Trakt Nadbrzeżny ciągnący się do Trollowych

Wzgórz, gdzie łączy się z Kupieckim Traktem. Jest to istny

raj dla najemników, z których wielu najmuje się do ochrony

hundara z Traktem Nadbrzeżnym się zbiega, znajduje

się Cytadela Strategii Militarnej. Ten mały zamek wzniósł

Taric Krwawy Sokół za skarby zrabowane wodzowi orczej

hordy. W chwili, gdy rozpoczął się Czas Kłopotów, twierdzą

zarządzała Lady Kaitlin Tindall Krwawy Sokół. W jej ciało

wstąpiła esencja Czerwonej Rycerki i pod jej to wpływem

Kaitlin wyprawiła się razem ze swą Kompanią Czerwonego

Jastrzębia, ażeby usiec monstra, jakie wypełzły z Lasu Te-

thir. Gdy powróciła do rodzinnej warowni, zastała jedynie

zgliszcza. Przysiągłszy zemstę, Kaitlin stopniowo odbudo-

wała zamek i uczyniła zeń świątynię Czerwonej Rycerki.

Dzisiaj ściany Cytadeli zdobi wzór szachownicy, wykonany

z białego i czerwonego marmuru, zaś główną część fortecy

wieńczy krwistoczerwona kopuła. Lady Kaitlin prowadzi

w Cytadeli szkołę strategii, do której może uczęszczać każdy,

kogo na to stać, a wypada nadmienić, że kształcą się w niej

przyszli dowódcy armii różnych krain. W obrębie kilku ki-

lometrów wokół zamku rozciągają się ziemie pieczołowicie

uprawianie przez wieśniaków,

co to się pod egidą Cytadeli

znajdują.

Na zachód od Świecowej

Wieży z Morza Mieczy wy-

łania się archipelag siedmiu

granitowych wysepek. Najbli-

żej lądu znajduje się helve,

która to aż trzema zamczy-

skami się szczyci: jednym

na wschodnim brzegu, na kli-

ie spoglądającym na Świeco-

wą Wieżę, drugim w swym po-

łudniowo–zachodnim rogu,

trzecim zaś na skalnym wznie-

sieniu na północy. Wszystkie

fortece zbudowane z kamie-

nia zostały i każdą z nich licz

zamieszkuje wraz ze swymi

potwornymi sługami. Oneg-

daj troje magów, znani jako

Trójka Zmierzchu (jeden

mężczyzna i dwie kobiety), w

kordialnych stosunkach po-

zostawali, zanim w nieumarły

stan przeszli. Nazwa helve

najpewniej z gnomiego języka

się wywodzi, bowiem wiele

lat temu wyspa była domem dla klanu gnomów, nim ma-

gowie ich nie zniewolili i nie wyniszczyli przy budowie piw-

nic pod twierdzami się rozciągających. Żeglarze twierdzą, iż

jeno głupcy spędzają noc na helve, gdyż wałęsające się be-

stie liczy atakują każdego intruza, jakiego spotkają. Wyspa

posiada trzy zatoki, w których można rzucić ktowicę. Jed-

na z nich to Kryjówka Mreskera na wschodnim wybrzeżu,

mająca kształt półksiężyca. Ostatnim wartym odnotowania

miejscem na helve jest leżące na zachodnim krańcu pół-

nocnego brzegu, spore słodkowodne bagno – Kości Tagla-

na, nazwane tak na cześć kapitana piratów, którego własna

załoga zaszlachtowała i wrzuciła w trzęsawisko na skutek

kłótni o sens zakopywania tu zrabowanych skarbów. Jak

widać, załoga sensu takowego nie dostrzegła.

Na południowy zachód od helve rozciąga się maleńka

Askalet o kształcie diamentu, a przynajmniej czegoś, co wy-

gląda jak diament wsadzony w imadło i obity młotkiem.

Wyspę tą zasnuwają gęste mgły, a w jej sercu mieści się za-

drzewiona dolinka, w której bije kilka słodkowodnych źró-

dełek. Woda z nich spływa do niewielkiego jeziora. Wokół

tego zbiornika wodnego wyrasta z ziemi skaliste wzgórze

podziurawione tuzinem jaskiń. Askalet zamieszkują głów-

nie jelenie oraz kilka sowoniedźwiedzi. Krom wzniesień

i zagajników, na wyspie odwiedzić można trzy ruiny: wielką,

kamienną chatę, takiż dwór oraz zamek. Zamek ów, wznie-

siony na wschodnim brzegu, najistotniejszą jest z tych ruin,

albowiem niegdyś żył w nim mag Askalath (stąd nazwa wy-

spy) – czarodziej o znacznej potędze. W jego wieży mieści

się wyrzezany w litej skale szyb, tak głęboki, że po najdłuż-

szej nawet linie to dna jego dotrzeć się nie da. Niektórzy

mędrcy spekulują, iż tunel ten aż do Podmroku prowadzi.

Na zachód od Askalet wystaje z morza kolejna mała

wysepka: Arthoum. Ze wszystkich siedmiu jest ona tą,

którą winniście najbardziej omijać. Nie dlatego, iżby tak

niebezpieczną była. Jest po prostu równie ciekawa jak księ-

gi rachunkowe. Są tu jeno skały, skały i jeszcze raz skały,

podziurawione jak rzeszoto,

tak, że przy każdej większej

fali z otworów na powierzchni

tryskają gejzery wody. Nie da

się tu zakotwiczyć, a jedynymi

stworzeniami nawiedzającymi

to miejsca są morskie drapież-

niki i ptactwo.

Ostatnią z maleńkich wysp

jest Grobowiec Nairna, znaj-

dujący się na północny za-

chód od helve. Nazwa wzięła

się od dawnego poszukiwacza

przygód, który zaginął w tu-

tejszej krasnoludzkiej krypcie.

Kryptę zaś splądrowano wie-

ki temu, a teraz jej sekretów

strzegą upiory li jeszcze gorsze

istoty. Z jakiegoś nieznanego

powodu wyspa jest zupełnie

pozbawiona życia – unikają jej

nawet ptaki. Grobowiec Nair-

na to miejsce pełne stromych

skał i gęstych, skarłowaciałych

zagajników. Pod powierzchnią

wyspy mieści się kompleks

krasnoludzkich tuneli i kom-

nat, a niektóre przejścia wiodą

aż do Podmroku. Jeden z tuneli łączy się z podziemiami

Świecowej Wieży, wszelako trzeba uważać wybierając się tą

trasą, ponieważ wielkiej biblioteki strzeże od tej strony

smoczyca Miirym.

Zdążając na zachód od Grobowca Nairna dopłyniecie

do Sklorn, wyspy notorycznie odwiedzanej przez piratów.

Nazwa najprawdopodobniej wywodzi się od klanu ludzi lub

nawet pół–orków zamieszkującego to miejsce dawno temu.

Wyspa jest skalista, posiada kilka źródeł słodkiej wody oraz

dwie zatoki z możliwością zakotwiczenia. Plaże Sklorn to

istne cmentarzysko statków: rozbitych, na wpół spalonych

tudzież częściowo zatopionych; ponure świadectwo działal-

ności korsarzy. Krom piratów, wyspa ta stanowi schronienie

dla rozmaitych potworów oraz rozbitków, którzy najwyraź-

niej zaleźli Umberlee za łuskę i w efekcie znaleźli się na tym

niegościnnym skrawku lądu.

Dokładnie na południe od Sklorn znajduje się wyspa

bardzo doń zbliżona rozmiarem, Unglur. Podobnie, jak ta

pierwsza, Unglur posiada kilka grot, jest siedliskiem pira-

tów, a jej plaże zaśmiecają wraki okrętów i statków. Atoli

jest i różnica, gdyż nie ma nań źródeł słodkiej wody. Nazwa

pochodzi od Unglura, krwiożerczego pirata, którego nie-

spokojna dusza błąka się obecnie po wyspie.

Raerest to największa i najbardziej wysunięta na zachód

wyspa z całego archipelagu, której zachodnie wybrzeże

zdobi długie pasmo wysokich skał, zwane śród morskich

wilków Tarczą. W samym sercu Raerest znajdują się trzy

iligranowe, słodkowodne jeziora, a na północ od nich

bagno zamieszkałe przez jaszczuroludzi, którzy uważają,

że wyspa jest ich własnością. Z tego też powodu wałęsają

się i polują gdzie im się żywnie podoba, lubo nie przepa-

dają za otwartymi konfrontacjami i wolą atakować prze-

ciwników z zaskoczenia. Na południu wschodniego brzegu

rozciąga się rozległa zatoka, gdzie niszczeją zmurszałe ruiny

Ryczącej Grzywy – starodawnej pirackiej twierdzy, niemal

zrównanej z ziemią przez jedno z Trójki Zmierzchu. Wieść

niesie, iż pod kamiennymi rumowiskami nadal spoczywa-

ją wiekowe skarby, lecz dostępu do nich bronią straszliwe

monstra, które licz przywlókł ze sobą na wyspę.

Special thanks go to Ed Greenwood who gave me permission

to use some of the info he published on candlekeep.com.

zdaniem roz-

taczający się tu

odór skuteczniej

odstraszy na-

wet najbardziej

z d e s p e r o w a n ą

bestię lepiej niż

najlepsze forty-

fikacje. Więk-

szość mieszkań-

ców wioski żyje

z uprawy roli,

lecz nie tylko to

jest ich specjal-

nością. W Bel-

denshyn bo-

wiem wyrabiane

są jedne z najlepszych kusz na Wybrzeżu Mieczy. Można

się tu także zaopatrzyć w przeznaczone do nich bełty, które

to jakością w niczym nie ustępują pociskom wytwarzanym

przez ludzkich rzemieślników, a nawet je przewyższają.

Gnomy z Beldenshyn słyną jeszcze z tego, iż większość

z nich natura obdarzyła długimi nosami. Jeśli macie za-

miar odwiedzić tę wioskę, nie zważajcie zbytnio na nochale

mieszkańców, lecz zatroszczcie się lepiej o własne organy

powonienia, gdyż mieszkańcy Beldenshyn hodują potwor-

nie cuchnące, porośnięte długą sierścią kozy. Te śmierdzą-

ce bestie pasą się i wałęsają wokół całej osady, dlatego ich

odór czuć tu na każdym kroku. Bywalcy karczem i austerii

wszelakich zwykli nazywać Beldenshyn innym mianem,

bardziej do miejscowości adekwatnym, mianowicie "Kozi-

fetor" lub "Koziesmrody".

BeldenShyn

Beldenshyn to gnomia wioska spoczywająca na zachód

od Brodu Trollowego Szponu, na południowym brzegu

Krętej Wody. Ściślej mówiąc, możecie ją znaleźć nad najbar-

dziej wysuniętym na południe zakolem tejże rzeki, aczkol-

wiek spodziewam się, iż sami traicie do niej po zapachu.

Osadę tą ze wszech stron otacza palisada, co to utrzy-

muje wszelkie drapieżniki na dystans, jednakże moim

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: