Cassidy Laura - Latimarowie 05 - Klejnot Hiszpani.pdf - Ebooki różne - ewadyjak1954

LAURA CASSIDY

Klejnot Hiszpanii

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zbliżała się czterdziesta piąta rocznica ślubu Bess i Harry’ego Latimarów. Postanowili

ją świętować w gronie całej rodziny. Okazja była naprawdę niezwykła. Nieczęsto się bowiem

zdarzało, by małżonkowie przeżyli w zdrowiu i idealnej harmonii niemalże pół wieku.

Wybuchały wojny, zmieniali się królowie, w rzekach to ubywało, to przybywało wody, a oni

zawsze mieli dla siebie ten sam ciepły uśmiech i niesłabnącą miłość w sercach. Jak to było w

ich zwyczaju, gdy chcieli porozmawiać o czymś ważnym, czekali z tym do końca dnia, by po

wieczerzy zasiąść przed kominkiem. Tak też stało się dzisiaj.

- Myślę, że powinniśmy się spotkać jedynie w ścisłym gronie - powiedziała. zadumana

Bess. Dom ich, zwany w okolicy Maiden Court, nie bez powodu sławny był z gościnności.

Nie zliczysz flasz wina, które tu wypito, nie zliczysz siana, które zjadły konie przyjaciół i

sąsiadów. W pewnym wieku jednak człowieka zaczyna drażnić gwar, a nadmiar gości staje

się trudny do zniesienia. Bess też czuła, że może nie sprostać hucznemu świętu. Harry

mruknął coś, nie wychodząc wszak ze swej zwykłej roli słuchacza. Śledził migotliwy odblask

ognia na twarzy małżonki. W padającej od kominka łunie ginęły ślady starości, a pozostawał

tylko sam szlachetny i wiecznotrwały kruszec - spadziste płaszczyzny skroni, prosty nos,

łagodne łuki brwi i gęste włosy, niegdyś pozłociste, a dziś błyszczące niczym srebrny hełm.

Bess wyliczała na palcach członków najbliższej rodziny:

- George i Judith, ich dwoje dzieci i dwoje wnucząt. - Przerwała, jakby zaskoczona, że

jest już prababką. - Następnie Anna i Jack oraz ich potomstwo, a przynajmniej ta jego część,

która da się skrzyknąć. Z Greenwich trzeba będzie ściągnąć Hala. Uff! Sądzisz, że to w ogóle

wykonalny plan?

Co do George’a i jego czeredy, to z Myśliwskiego Dworu mają do nas niedaleko. -

Myśliwski Dwór był niegdyś domkiem myśliwskim, znajdującym się w granicach rozległej

posiadłości Latimarów. W miarę rozrastania się rodziny i on się rozrastał, aż stał się

wspaniałą rezydencją, w której pod jednym dachem żyły trzy pokolenia.

- Gorsza sprawa z Jackiem i jego najstarszym synem, a myślę, że Anna nie zechce

przyjechać bez nich. - Dziesięć lat po uzyskaniu tytułu earla w uznaniu za dzielne dowodzenie

twierdzą na szkockiej granicy, ich zięć, Jack Hamilton, stopniowo zdawał rządy nad

posiadłością Ravensglass swemu pierworodnemu, rezerwując sobie decydujące zdanie w

najważniejszych kwestiach. - Hal jednak na pewno się stawi, jeśli pojadę po tego młodego

łotrzyka i spłacę jego karciane długi.

Bess uśmiechnęła się. Cztery lata po zaślubieniu Harry’ego urodziła mu bliźnięta,

Annę i George’a, po czym długo, bo aż prawie dwadzieścia lat czekała na podobne szczęście.

Hal przyszedł na świat, gdy jego brat i siostra byli już dorośli. Miał teraz dwadzieścia jeden

łat i był zarazem radością i wielką troską swoich rodziców. Radością, gdyż łączył w sobie

zalety ciała i umysłu. Obdarzony błyskotliwą inteligencją, bił innych na głowę w grach, w

których starzejąca się Elżbieta Tudor wciąż gustowała, w związku z czym błyszczał na

królewskim dworze i był faworyzowany. Natomiast, troskę budziła jego odziedziczona po

ojcu skłonność do hazardu i płci odmiennej. W dawnych latach, jeszcze za panowania króla

Henryka, ojca obecnie panującej Elżbiety Tudor, Harry Latimar znany był jako największy

hazardzista, idący na każde ryzyko. George i Anna nie odkryli w sobie zamiłowania do kart.

Dopiero w dużo od nich młodszym Halu ujawnił się ten rys charakteru. Na tym polu syn

wręcz prześcignął ojca, bo już jako kilkuletnie dziecko stwierdził, że najbardziej lubi się

bawić kartami i kośćmi.

Zauważywszy uśmiech na twarzy Bess, Harry też się uśmiechnął. Bess zawsze miała

słabość do swego młodego hazardzisty, jeśli oczywiście na hazardzie kończyły się je-go

wybryki. Gorzej rzecz się miała z pociągiem Hala do kobiet. Tu syn nie mógł liczyć na

wyrozumiałość matki. A problem był poważny. W ostatnich latach Harry kilkakroć

postawiony został przed koniecznością ułagodzenia słusznego gniewu ojca jakiejś ładnej

panny. Ci wszyscy ojcowie byliby w pełni usatysfakcjonowani, gdyby młody Latimar

przedstawił się jako kandydat na męża. Latimarowie należeli do najbardziej szanowanych

rodzin królestwie, ciesząc się przy tym łaską kolejnych władców. Lecz Halowi niespieszno

było do żeniaczki. Jego zainteresowanie bogdanką nie trwało dłużej niż kilka miesięcy, po

czym wdawał się w kolejną miłosną awanturę.

Harry zamknął oczy. Czas obszedł się z nim bardzo łaskawie. Choć zaczął już ósmy

krzyżyk, wciąż nosił się prosto i zachował szczupłą sylwetkę, a gęste czarne włosy były tylko

przyprószone siwizną. Ostatnio jednak zaczął się skarżyć na zdrowie. Czuł ogólne znużenie,

miewał zawroty głowy, a przy oddychaniu słyszał niepokojące odgłosy w piersiach. Jak

zawsze czujna w sprawach dotyczących ukochanego męża, Bess pochyliła się i spytała z

troską w głosie:

- Jesteś zmęczony, najdroższy?

- Tak - przyznał. - Minęła już północ i trzeba pomyśleć o odpoczynku. Najpierw jednak

ustalmy kilka spraw. Kiedy ma się odbyć ta uroczystość? Cóż, mamy dopiero kwiecień.

Najlepsza byłaby pora, gdy drogi będą już przejezdne, a do żniw zostanie jeszcze trochę

czasu. Co sądzisz o czerwcu? Harry dźwignął się z krzesła i rozprostował zesztywniałe

członki. Przez całe życie stwarzał na innych wrażenie człowieka lekkomyślnego i płochego,

w rzeczywistości będąc dobrym organizatorem i gospodarzem.

- To mi przypomina o obietnicy danej Johnowi Montereyowi. Przyrzekłem mu, że w

czerwcu przedstawię nadworze jego wnuczkę.Bess również się podniosła.

- Och, całkiem o tym zapomniałam!

Johna i Harry’ego łączyła kilkudziesięcioletnia przyjaźń. Z początku Harry’emu

trudno było myśleć o Johnie Montereyu jako o przyjacielu. Zbyt wiele ich różniło. John był

potomkiem bogatego i arystokratycznego rodu, młody Latimar zaś był biedny jak mysz

kościelna i odsunięty przez wpływowych doradców od osoby młodego króla Henryka.

Earl Monterey miał dwóch synów - Ralpha i Thomasa. Obaj, dziwną koleją rzeczy,

starali się o względy i rękę Anny Latimar, ona jednak zakochała się w Jacku Hamil-tonie.

Thomas w wieku dwudziestu pięciu lat padł ofiarą dżumy, Ralph jednak, nim zginął w

pojedynku, zdążył się ożenić oraz spłodzić córkę. Zbolały John całą swoją miłość przerzucił

na wnuczkę, którą zabrał pod swe skrzydła do majątku Abeby Hall, zapewniając jej jak

najstaranniejsze wychowanie. W ubiegłym roku, czując się zbyt stary i schorowany, by

dopełnić obowiązku przedstawienia ukochanej wnuczki światu, a także licząc się z tym, że

każdego dnia może umrzeć, zwrócił się z prośbą do Latimarów. Przyrzekli mu zarówno swoje

pośrednictwo, jak i podjęcie wszelkich starań w celu wpłynięcia na królową, by życzliwym

okiem spojrzała na pannę i zajęła się jej karierą. Monterey cenił sobie tę obietnicę, świadom,

z czyich padła ust Latimarowie bowiem cieszyli się łaskami i przyjaźnią wszystkich Tudorów

- Henryka, Edwarda, Marii i Elżbiety. Na tym też stanęło. Katherine Monterey, zwana przez

najbliższych Kat, miała tego lata pojawić się na dworze w towarzystwie Bess i Harry’ego.

- Muszę wywiązać się z obietnicy danej Johnowi.

Bess przytuliła się do męża. Uśmiechnęli się do siebie, po czym powiedli wzrokiem

po salonie. Na ścianie z prawej wisiał duży portret mężczyzny stojącego przy stoliku, na

którym leżała rozrzucona talia kart. Był to Harry w czasach swojej młodości, a kartami tymi

przed pięćdziesięciu laty wygrał posiadłość, którą zarządzał aż do dziś. Z pewną wszakże

przerwą, gdyż przyciśnięty do muru przez wierzyciela, który pożyczył mu pieniądze na spłatę

karcianych długów, zwrócił pożyczkę w naturze, to znaczy oddał Maiden Court. Traf chciał,

że majątek przeszedł następnie w posiadanie króla Henryka, ten zaś podarował go w

prezencie Bess. I co zrobiła kochająca kobieta? Obmyśliła mały podstęp siadła wraz z mężem

do kart i utraciła na jego rzecz to, co niedawno zyskała.

Widząc, że Harry przygląda się portretowi, Bess rzekła uspokajająco:

- Nie martw się z powodu Hala. Zgadzam się, że ma w sobie coś nieobliczalnego, ale młodość

musi się wyszumieć. To chłopak o złotym sercu. Oczywiście, byłabym spokojniejsza, gdyby

więcej czasu spędzał w domu, bo jakkolwiek przestaje z ludźmi stanowiącymi kwiat

angielskiego towarzystwa, bogatymi, dobrze urodzonymi i obdarzonymi licznymi talentami,

to jednak równocześnie wydają się jakby pozbawieni celu w życiu.

Bess nie myliła się. Ci wszyscy świetni młodzi mężczyźni, podjudzani przez

spragnioną rozrywek Elżbietę, spalali się w różnych ekstrawagancjach i wybrykach, wiodąc

żywot na pozór ciekawy, a w istocie pozbawiony głębszych treści.

Harry zaczął gasić świece. Raz i drugi mruknął coś pod nosem. Kochał swoje dzieci i

wnuki, ale Bess kochał najbardziej. Jeśli chciała tego rodzinnego zjazdu, będzie go miała.

Jeśli wołała myśleć o swoim najmłodszym synu jako dżentelmenie o dobrym sercu, nie zaś

jako o nicponiu i marnotrawcy, to będzie podtrzymywał ją w tym przeświadczeniu. Ale teraz

Harry marzył o wygodnym łóżku i śnie - oby okazał się nieprzerwany aż do rana.

- Masz rację, kochana. Nie pamiętam, abyś kiedykolwiek się myliła. Ale rozsądnie będzie

zakończyć tę rozmowę. Ostatecznie nie mamy po dwadzieścia lat i po długim dniu należy się

nam wypoczynek.

Dokładnie w tym samym czasie gdy rodzice otwierali drzwi do sypialni w Maiden

Court, Hal Latimar siedział w dalekim Greenwich przy karcianym stoliku i spoglądał na

karty, które podarował mu los. Podobnie było poprzedniej nocy i nic nie wskazywało na to,

by kolejna miała przynieść jakieś zasadnicze zmiany. Tego wieczoru tańczył w wielkiej sali

balowej, pił wino, prowadził wesołe rozmowy, kosztował pieczystego i wetów, by wreszcie

znaleźć się w apartamencie, Neda Oxforda przemienionym na tę okazję w jaskinię hazardu.

Powiódł wzrokiem po twarzach zgromadzonych. Ned Oxford, choć był gospodarzeni, nie

wyglądał najlepiej, jako że miał słabą głowę, a wcześniej wysuszył kilka pękatych flasz. Meg

Ruthwen i Jane Maidstone, jakkolwiek zwracały uwagę urodą i wspaniałością kreacji, nie

były już pierwszej młodości, a ich stosunek do tego, co się potocznie zwykło nazywać

moralnością, był nader swobodny - Hal coś o tym wiedział. Piers Roxburgb, młodzieniec

szczupły, ciemnowłosy, o ciętym dowcipie i łatwo wpadający w gniew, a nawet skłonny do

bitki, gdy tylko coś nie szło po jego myśli. Świeżym nabytkiem towarzystwa był Philip

Sidney, poeta i żołnierz, który niedawno zdobył tytuł członka Parlamentu, co przydało jego

świetnemu nazwisku dodatkowego blasku. Najbliższym przyjacielem Hala był Roxburgh.

Sidneya prawie nie znał.

Rozpoczęła się gra. Hal, ziewając, osłonił dłonią usta. Dziś nie spodziewał się żadnych

niespodzianek, a co za tym idzie, noc zapowiadała się monotonna i nudna. Po szóstym

rozdaniu siedzący po jego lewej ręce Sidney spytał ściszonym głosem:

- Jak ty to robisz?

- Co? - Hal cisnął na stół ostatnią kartę i zgarnął wygraną.

- Manipulujesz grą.

Piękne niebieskie oczy Hala zamieniły się w szparki,

- Zarzucasz mi oszustwo, sir?

Philip zrobił gest, jakby już sama myśl o tym wydałamu się heretycka.

- Ale skądże znowu! Po prostu jestem z natury dociekliwy. I cóż tu widzę? Widzę, że

twoje wysiłki, sir, by twój przyjaciel Roxburgh od czasu do czasu też mógł ucieszyć się

wygraną, nie idą na marne. Oczywiście, może to nastąpić tylko kosztem innych. Ci inni to

Oxford, obie damy i, niestety, ja. Dlatego chciałbym poznać tajemnicę twej maestrii, panie.

Hal przyjrzał się uważniej swemu sąsiadowi.

- Skoro zauważyłeś moje sztuczki, nie jestem aż tak biegły, jak ci się wydaje, sir.

- Pozwolę sobie mieć inne zdanie. Przekleństwem poety jest widzieć więcej i dokładniej

niźli jego bliźni. Co nie umniejsza bynajmniej zalet jakiejś rzeczy. Zauważyłem też, że dręczy

cię nuda. Dlatego zadam ci, sir, drugie pytanie. Dlaczego to robisz?

Hal uśmiechnął się kącikami ust.

- Ponieważ Piers jest chwilowo spłukany i na gwałt potrzebuje gotówki. Ned siedzi na

pieniądzach i tracąc kilka rantów, nawet tego nie odczuje. Meg i Jane są na utrzymaniu swych

bogatych mężów, którzy zapłacą każdą sumę, by tylko obie damy pozostały na królewskim

dworze, co prócz zaszczytu daje im również święty spokój. Co się zaś tyczy ciebie, panie, to

prawie wcale się nie znamy, trudno mi więc ocenić twą sytuację finansową.

Nastąpiła przerwa w grze. Służba wniosła dzbanki z winem i uzupełniła zapas drewna

przed kominkiem, gdyż kwietniowa noc była wilgotna i zimna. Gracze odeszli od stolika, by

rozprostować nogi. Philip Sidney podszedł do Hala, który stojąc przy jednym z okien, patrzył

w ciemność.

Cassidy Laura - Latimarowie 05 - Klejnot Hiszpani.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: