Ying Hong - Córka rzeki.pdf - Azja - Michiyo09

Hong Ying

Córka rzeki

przełożyła Anna Zielińska

Mojej matce, Shuhui Tang

Nigdy nie rozmawiałam o moich urodzinach ani z rodziną, ani z najbliższymi

przyjaciółmi. To z początku celowe przemilczanie sprawiło, że w końcu naprawdę o

tym dniu zapomniałam. Przez pierwsze osiemnaście lat nikt o nim nie pamiętał, a

potem ja sama po prostu omijałam ten temat. Ale jednego jestem pewna: to wszystko

wydarzyło się w osiemnastym roku mojego życia.

Krzywy, dziurawy chodnik przed szkolną bramą. Kiedy przechodziłam przez

ulicę, dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie; wyraźnie czułam, że znowu ktoś mnie

obserwuje.

Nie mając odwagi się obejrzeć, zerknęłam w lewo, potem w prawo, ale nie

zauważyłam niczego niezwykłego. Siłą woli zmusiłam się, aby iść dalej, i dopiero gdy

znalazłam się przy starej kobiecie, która sprzedawała lodowe lizaki, rzuciłam szybkie

spojrzenie za siebie, dokładnie w chwili, gdy ciężarówka z okresu wojny ludowo-

wyzwoleńczej przemknęła obok z wizgiem, rozchlapując błoto. Kilku wyrostków

kupujących lizaki zatupało ze złości, miotając przekleństwa pod adresem rozpędzonej

ciężarówki, bo bryzgi błota wylądowały na ich krótkich spodenkach i gołych nogach.

Stara kobieta przeciągnęła pudło z lodowymi lizakami bliżej muru. Kto, do diabła, tak

jeździ, burknęła. Dla takich niegodziwców nie powinno być miejsca w Czteromilowym

Krematorium.

Zamieszanie minęło, zapadła cisza, a ja stałam na środku zabłoconego,

dziurawego chodnika, zastanawiając się, czy przypadkiem nie ponosi mnie

wyobraźnia, bo tak dużo dzisiaj rozmawiałam.

W pewnym okresie mojego dzieciństwa te przebiegające po kręgosłupie

dreszcze byty częstym objawem i zawsze wywoływała je para wpatrzonych we mnie

oczu. Kilkakrotnie zdarzyło mi się dostrzec człowieka, do którego należały, ale zawsze

widziałam go tylko przez chwilę. Mężczyzna o nieokreślonych rysach i potarganych

włosach nigdy nie zbliżył się na tyle, bym mogła mu się przyjrzeć. Pojawiał się przy

szkolnym boisku przed lekcjami albo po lekcjach, ale nigdy za mną nie szedł, jakby

wiedział, gdzie w każdej chwili może mnie znaleźć. Musiał jedynie czekać.

Krążyło wiele przerażających historii o gwałtach, ale ja nigdy się nie

obawiałam, że właśnie to ma na myśli.

Ani razu nie wspomniałam o nim ojcu ani matce. Bo niby co miałam

powiedzieć? Jeszcze by pomyśleli, że posunęłam się do czegoś niewłaściwego, i

urządziliby mi piekło. Więc przez lata nosiłam się z tą tajemnicą, aż w końcu opuścił

mnie lęk i wtedy już nie było tajemnicy. Być może to normalne, że jest się oglądanym,

i prędzej czy później każdemu się to przytrafia, więc nie należy tego traktować jak

czegoś strasznego lub odrażającego. Przecież trudno przejść przez życie, nie będąc

narażonym na kłopotliwe spojrzenia, zatem bez trudu mogłam udawać, że nic sobie z

nich nie robię, zwłaszcza że wtedy niewielu ludzi miało ochotę spojrzeć w moją stronę.

Za każdym razem, kiedy usiłowałam podtrzymać tamto spojrzenie, ono jakimś

sposobem umykało, więc aby sobie udowodnić, że nie ponosi mnie wyobraźnia,

poruszałam się przyczajona, jakbym tropiła jaskrawozieloną ważkę. Jednak czasami,

kiedy człowiek się wysila, żeby zrozumieć coś niejasnego, sukces jedynie sprowadza

nieszczęście.

Ale starałam się o tym nie myśleć, bo tamtego roku cały mój świat stanął na

głowie. Tyle rzeczy mi się przydarzyło. Czułam się, jakbym była złożona z samych

supłów, podobnie jak ten porastający mury zielony mech, który przypominał splątane

kędziory diabła.

Mój dom stał na południowym brzegu rzeki Jangcy.

Na tym brzegu poprzecinane parowami wzgórza schodzą aż do rzeki. Gdyby

nastąpiła powódź tysiąclecia i całe miasto Czungcing znalazłoby się pod wodą, nasze

wzgórza trwałyby uparcie - ostatnia niezalana wysepka. Od wczesnego dzieciństwa ta

myśl była dla mnie dziwnie krzepiąca.

Jeżeli z przeciwległego brzegu przypływało się promem z doku przy

Niebiańskich Wrotach, najbliżej do mojego domu było z przystani przy alei

Strumienia Kotów lub Kamyka z Procy. W obu wypadkach należało wspiąć się na

nabrzeże i przez dwadzieścia minut iść pooraną koleinami ulicą do połowy wysokości

wzgórza, gdzie znajdował się nasz dom.

Stojąc na krawędzi wzgórza przed domem, widziałam miejsce, w którym rzeki

Jangcy i Cialing łączą się ze sobą u Niebiańskich Wrót, bramy do naszego miasta.

Sercem Czungcing jest półwysep ograniczony tymi rzekami. Zbieranina budynków na

okolicznych wzgórzach przypomina bezładnie porozrzucane dziecięce klocki,

Pontonowe przystanie znaczą brzegi obu rzek. Cumują przy nich parowe statki, a

kolejki linowe, sypiąc rdzą, suną powoli w górę i w dół pochyłości. O świcie nad

Ying Hong - Córka rzeki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: