Plinio Correa de Oliveira - REWOLUCJA I KONTRREWOLUCJA.pdf - nationalism - Slawczan01

REWOLUCJA I KONTRREWOLUCJA

Autor Plinio Correa de Oliveira

Wydawnictwo Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej

im. Ks. Piotra Skargi

SPIS TREŚCI

PRZEDMOWA 9

WSTĘP DO PIERWSZEGO WYDANIA 13

WSTĘP DO WYDANIA POLSKIEGO 17

CZĘŚĆ I REWOLUCJA 23

ROZDZIAŁ I KRYZYS WSPÓŁCZESNEGO CZŁOWIEKA 23

ROZDZIAŁ II KRYZYS CZŁOWIEKA ZACHODU I CHRZEŚCIJANINA 23

ROZDZIAŁ III CHARAKTERYSTYKA TEGO KRYZYSU 25

ROZDZIAŁ IV METAMORFOZY PROCESU REWOLUCYJNEGO

ROZDZIAŁ V TRZY WARSTWY REWOLUCJI: W TENDENCJACH,

IDEACH I FAKTACH 39

ROZDZIAŁ VI MARSZ REWOLUCJI 41

ROZDZIAŁ VII ISTOTA REWOLUCJI 49

ROZDZIAŁ VIII ROZUM, WOLA I UCZUCIOWOŚĆ W DETERMINOWANIU

LUDZKICH DZIAŁAŃ 61

ROZDZIAŁ IX „PÓŁ-KONTRREWOLUCJONISTA" JEST RÓWNIEŻ SYNEM

REWOLUCJI 65

ROZDZIAŁ X KULTURA, SZTUKA I ŚRODOWISKA W REWOLUCJI 67

ROZDZIAŁ XI REWOLUCJA, GRZECH I ODKUPIENIE - REWOLUCYJNA UTOPIA 69

ROZDZIAŁ XII PACYFISTYCZNY I ANTYMILITARYSTYCZNY CHARAKTER

REWOLUCJI 73

CZĘŚĆ II KONTRREWOLUCJA 75

ROZDZIAŁ I KONTRREWOLUCJA JEST REAKCJĄ 75

ROZDZIAŁ II REAKCJA A NIEZMIENNOŚĆ HISTORYCZNA 79

ROZDZIAŁ III KONTRREWOLUCJA A POGOŃ ZA NOWOŚCIAMI 81

ROZDZIAŁ IV KTO JEST KONTRREWOLUCJONISTĄ?

ROZDZIAŁ V TAKTYKA KONTRREWOLUCJI 87

ROZDZIAŁ VI ŚRODKI DZIAŁANIA KONTRREWOLUCJI 91

ROZDZIAŁ VII PRZESZKODY W DZIAŁANIU KONTRREWOLUCJI 93

ROZDZIAŁ VIII PROCESUALNY CHARAKTER KONTRREWOLUCJI I „WSTRZĄS"

KONTRREWOLUCYJNY 97

ROZDZIAŁ IX SIŁA NAPĘDOWA KONTRREWOLUCJI 103

ROZDZIAŁ X KONTRREWOLUCJA, GRZECH I ODKUPIENIE 105

ROZDZIAŁ XI KONTRREWOLUCJA A SPOŁECZNOŚĆ DOCZESNA 107

ROZDZIAŁ XII KOŚCIÓŁ A KONTRREWOLUCJA 113

CZĘŚĆ III REWOLUCJA I KONTRREWOLUCJA - DWADZIEŚCIA LAT PÓŹNIEJ 121

ROZDZIAŁ I REWOLUCJA: PROCES W CIĄGŁEJ TRANSFORMACJI 123

ROZDZIAŁ II APOGEUM I KRYZYS TRZECIEJ REWOLUCJI 127

ROZDZIAŁ III NARODZINY CZWARTEJ REWOLUCJI

149

ZAKOŃCZENIE 157

POSŁOWIE Z 1992 ROKU 159

ANEKS AUTOPORTRET FILOZOFICZNY 163

INDEKS OSÓB 181

PRZEDMOWA

Z wielkim zainteresowaniem, przyjemnością i pożytkiem osobistym przeczytałem

hiszpańskie wydanie dzieła prof. Plinia Correi de 01iveira, które mi zadedykował z

wyrazami wielkiego przywiązania i szacunku, za co jestem bardzo wdzięczny.

Rewolucja i Kontrrewolucja stanowi mistrzowskie dzieło, którego nauki powinny być

szeroko rozpowszechniane, tak aby przeniknęły sumienia nie tylko tych, którzy uważają

się za prawdziwych katolików, lecz - powiedziałbym nawet więcej - wszystkich ludzi

dobrej woli. Ci ostatni powinni nauczyć się z niego, że zbawienie można znaleźć jedynie

w Jezusie Chrystusie i Jego Kościele; ci pierwsi powinni czuć się utwierdzeni i umocnieni

w swej wierze oraz psychologicznie i duchowo uodpornieni na ten przebiegły proces,

który wykorzystuje wielu z nich jako naiwnych głupców lub „towarzyszy podróży".

Analiza procesu rewolucyjnego zawarta w tej książce jest bardzo odkrywcza i robi

ogromne wrażenie dzięki swojemu realizmowi i głębokiemu zrozumieniu historii,

począwszy od dekadencji w końcu średniowiecza, poprzez poganizujący renesans i

pseudoreformację, dalej straszliwą rewolucję francuską, aż do ateistycznego

komunizmu.

Autor nie ogranicza się jedynie do zewnętrznej analizy historii. Ludzkie działania i

reakcje, których ta analiza dotyczy, są również wyjaśniane w świetle psychologii

człowieka, zarówno psychologii indywidualnej, jak i psychologii zbiorowości. Osta-

tecznie trzeba uznać, że istnieje ktoś, kto kieruje tą głęboką i systematyczną

dechrystianizacją. Człowiek wprawdzie skłania się ku złu - przez pychę i zmysłowość -

lecz gdyby nie było kogoś trzymającego lejce tych nieuporządkowanych tendencji i

sprytnie je koordynującego, to najprawdopodobniej nie wywołałyby one tak stałego,

sprawnego i systematycznego działania, które wytrwale kontynuowane wykorzystuje

nawet wzloty i upadki wywołane oporem i naturalną „reakcją" sił przeciwnych.

Dzieło to przewiduje również - chociaż z wielką ostrożnością w swych prognozach i w

sposób hipotetyczny - dalszą możliwą ewolucję działalności rewolucyjnej, a potem

kontrrewolucyjnej.

Zawiera ono wiele trafnych socjologicznych, politycznych, psychologicznych i

perspektywicznych obserwacji, z których wiele zasługiwałoby na antologię. Wiele z nich

uwypukla inteligentne taktyki, które sprzyjają Rewolucji oraz te, które mogłyby i powin-

ny być stosowane w powszechnej strategii kontrrewolucyjnej.

W sumie odważę się na stwierdzenie, że jest to prorocze dzieło w najlepszym

znaczeniu tego słowa. Powinno być przedmiotem nauczania w kościelnych ośrodkach

wyższego kształcenia, aby przynajmniej elity stały się w pełni świadome przygniatającej

rzeczywistości, o której - jestem przekonany - nie mają jasnego pojęcia. Przyczyniłoby

się to, między innymi, do ujawnienia i zdemaskowania użytecznych głupców i

„towarzyszy podróży", wśród których można znaleźć osobistości kościelne, w sposób sa-

mobójczy grające według reguł przeciwnika. W takim wypadku znacznie zmniejszyłaby

się grupa „pożytecznych idiotów" będących sprzymierzeńcami Rewolucji.

Druga część tej książki doskonale wyjaśnia naturę Kontrrewolucji oraz odważne i

„ofensywne" taktyki, które kontrrewolucjoniści muszą stosować, unikając jednocześnie

ekscesów oraz niewłaściwych i nieroztropnych postaw.

Wobec takich sytuacji, nasuwają się wątpliwości, czy Kościół posiada prawdziwą

„strategię", tak jak Rewolucja. Można znaleźć wiele elementów, działań i instytucji

„taktycznych" ale wydają się one działać w izolacji bez zrozumienia całości. Pojęcie

Kontrrewolucji i uświadomienie sobie, że Kontrrewolucja jest działaniem, mogłoby

scalić i zwiększyć poczucie współpracy w Kościele.

Pragnę pogratulować ruchowi TFP, że ma założyciela pokroju prof. Plinia Correi de

Oliveira. Przewiduję szeroki rozwój i przyszłość pełną kontrrewolucyjnych sukcesów

dla TFP, czego pragnę z całej duszy.

Kończę stwierdzając, że duch, w jakim jest napisane to dzieło, robi na mnie ogromne

wrażenie: jest to duch głęboko chrześcijański, przepełniony żarliwą miłością do

Kościoła. Książka ta jest autentycznym wytworem chrześcijańskiej mądrości. Wzruszają-

ce jest odkryć w człowieku świeckim tak serdeczne nabożeństwo

dla Matki Jezusa i naszej: „Niepewni, jak wszyscy, jutra, wznosimy w postawie

modlitewnej nasze oczy do wzniosłego tronu Maryi, Królowej Wszechświata (...)

Błagamy więc, aby Najświętsza Dziewica przyjęła ten synowski hołd, dar miłości i wyraz

absolutnej ufności w jej triumf."

O. Anastasio Gutierrez, CMF *

Rzym, 8 września 1993

Święto Narodzenia Matki Boskiej

* Ojciec Anastasio Gutiérrez, CMF (1911-1998) był jednym z najsławniejszych kanonistów Kościoła

katolickiego w XX wieku. Urodzony w Buenos Aires w Argentynie, kilkadziesiąt lat mieszkał w Rzymie,

gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Później wykładał

na uniwersyteckim Wydziale Prawa Kanonicznego, gdzie został dziekanem. O. Gutiérrez służył jako

„peritus" podczas Soboru Watykańskiego II. Uczestniczył w pracach Komisji, której zlecono opracowanie

nowego kodeksu Prawa Kanonicznego, następnie był konsultantem w następujących dykasteriach

watykańskich: Kongregacji do spraw Kościołów Wschodnich, Kongregacji do spraw Kleru, Kongregacji

Instytutów Uświęcenia Życia i Towarzystw Życia Apostolskiego. Był również konsultantem w

Pontyfikalnej Radzie do Interpretacji Tekstów Ustawodawczych, najwyższym organie kościelnym dla

spraw kanonicznych. Był również założycielem Institutum Iuridicum Claretianum w Rzymie.

WSTĘP DO PIERWSZEGO WYDANIA

Setny numer „Catolicismo" ujrzał właśnie światło dzienne. 1 Pragniemy uczcić to

wydarzenie, nadając niniejszemu wydaniu szczególne znaczenie, które mogłoby się

przyczynić do pogłębienia duchowej więzi, jaka łączy pismo z jego czytelnikami.

W tym celu wydało nam się jak najbardziej na miejscu opublikowanie artykułu

dotyczącego Rewolucji i Kontrrewolucji.

Łatwo wyjaśnić wybór takiego tematu. „Catolicismo" jest pismem walczącym, i jako

takie powinno być oceniane przede wszystkim w świetle celu, jaki przyświeca

prowadzonej przezeń walce. Przeciw komu konkretnie zamierzamy walczyć? Lektura

łamów naszego pisma może czasem spowodować wrażenie niedostatecznie wyraźnego

określenia przeciwnika. Często można na tych łamach znaleźć odrzucenie komunizmu,

socjalizmu, totalitaryzmu, liberalizmu, liturgicyzmu, maritainizmu, jak również wielu

innych „izmów". Mimo to, nie można powiedzieć, iż tak bardzo skupiamy się na jednym z

tych problemów, że postawa wobec niego definiuje nasze pismo. Na przykład przesadne

byłoby stwierdzenie, że „Catolicismo" jest czasopismem głównie antyprotestanckim lub

antysocjalistycznym. A zatem można raczej powiedzieć, że gazecie przyświecają różne

cele. Jednakże można zauważyć, że z naszej perspektywy wszystkie powyższe punkty

odniesienia mają pewien wspólny mianownik. I to on jest tym głównym celem, jaki

stawia przed sobą nasza gazeta.

Jaki jest ten wspólny mianownik? Jakaś doktryna? Siła? Poglądy? Wyjaśnienie tej

kwestii może pomóc w dogłębnym zrozumieniu całego dzieła kształcenia doktrynalnego

realizowanego przez „Catolicismo" od 100 miesięcy.

* * *

Pożytek, jaki można odnieść studiując zagadnienie Rewolucji i Kontrewolucji,

znacznie przekracza te ograniczone cele.

1 Powyższy wstęp został opublikowany w 100. numerze pisma „Catolicismo", w kwietniu 1959 r. (przyp.

wyd.)

Aby to wykazać, wystarczy rzut oka na panoramę religijną naszego kraju.

Statystycznie sytuacja katolików jest bardzo dobra: według opublikowanych ostatnio

oficjalnych danych, stanowimy 94% społeczeństwa. Gdyby wszyscy katolicy byli tym,

czym powinni być, Brazylia byłaby dzisiaj jedną z najbardziej godnych podziwu potęg

katolickich powstałych w ciągu dwudziestu wieków życia Kościoła.

Dlaczego więc tak daleko nam do tego ideału? Czy można stwierdzić, że główną

przyczyną naszej obecnej sytuacji jest spirytyzm, protestantyzm, ateizm lub komunizm?

Nie. Przyczyna leży gdzie indziej, jest nienamacalna, subtelna, przenika wszystko

dogłębnie niczym potężne i budzące przerażenie promieniowanie. Wszyscy odczuwamy

jej skutki, lecz jedynie niewielu z nas potrafiłoby ją nazwać i wyjaśnić jej istotę.

Kiedy to stwierdzamy, nasza myśl przekracza granice Brazylii i rozciąga się na

pozostałe, tak nam drogie, siostrzane narody południowoamerykańskie, a stamtąd na

pozostałe narody katolickie. We wszystkich panuje to samo nieokreślone i

przytłaczające zło i we wszystkich rodzi ono tragiczne skutki. Jeden z wielu przykładów:

w liście z 1956 roku skierowanym z okazji Święta Dziękczynienia do Jego Eminencji

Kardynała Carlosa Carmelo de Vasconcelos Motta, arcybiskupa Sâo Paulo, Jego

Eminencja Angelo DellAcqua, zastępca Sekretarza Stanu, pisał, że „w wyniku

agnostycyzmu religijnego państw, we współczesnym społeczeństwie duch katolicki

został osłabiony lub prawie zatracony". A zatem, jaki to wróg wymierzył ten straszliwy

cios w Oblubienicę Chrystusa? Jaka jest wspólna przyczyna tego i tylu innych rodzajów

zła, równoczesnych i nawzajem sobie pokrewnych? Jaką nadać jej nazwę? Jakimi

środkami się ona posługuje? Jaka jest tajemnica jej zwycięstwa? Jak z powodzeniem ją

zwalczać?

Jak widać, trudno byłoby znaleźć bardziej aktualny temat.

Ten straszliwy wróg ma imię: nazywa się Rewolucja. Jej głęboką przyczyną jest

wybuch pychy i zmysłowości, który stał się inspiracją nie dla jednego systemu, ale dla

całego łańcucha systemów ideologicznych. Z ich szerokiego przyjęcia na całym świecie

wypływają trzy wielkie rewolucje w historii Zachodu: pseudoreformacja, rewolucja

francuska i komunizm 2 .

2 Leon XIII, List apostolski Parvenu â la vingt-cinquième année z 19 marca 1902, Bonne Presse, Paryż, t. VI, str.

279.

Pycha prowadzi do znienawidzenia wszystkiego, co jest wyższe, a więc do stwierdzenia,

że nierówność sama w sobie, na wszystkich płaszczyznach, a zwłaszcza płaszczyźnie

metafizycznej i religijnej, jest złem. To egalitarny aspekt Rewolucji.

Z kolei zmysłowość sama z siebie dąży do obalenia wszelkich barier. Nie akceptuje

żadnych hamulców i prowadzi do buntu przeciwko każdemu autorytetowi i każdemu prawu,

czy to boskiemu czy ludzkiemu, kościelnemu czy świeckiemu. Jest to liberalny aspekt

Rewolucji.

Oba te aspekty, które w ostatecznej analizie mają charakter metafizyczny, wydają się

częstokroć sprzeczne, lecz godzi je marksistowska utopia anarchistycznego raju, w którym

ludzkość znajdująca się na wysokim poziomie rozwoju, „wyemancypowana" z jakiejkolwiek

religii, żyłaby w całkowitym ładzie bez władzy politycznej i w całkowitej wolności, z której

jednocześnie nie wynikałaby żadna nierówność.

Pseudoreformacja stanowiła pierwszą rewolucję. Zasiała ona ducha wątpliwości oraz

liberalizm religijny i eklezjalny egalitaryzm, w różnym stopniu obecny w poszczególnych

sektach, którym dała początek.

Po niej nastąpiła rewolucja francuska, która była triumfem egalitaryzmu na dwóch

płaszczyznach. Na płaszczyźnie religijnej, pod postacią ateizmu, ukrytego pod złudną

etykietką laicyzmu oraz w sferze politycznej, w ramach fałszywej maksymy głoszącej, że

wszelka nierówność jest niesprawiedliwością, każda władza zagrożeniem, a wolność

najwyższym dobrem.

Komunizm jest transpozycją tych idei na płaszczyznę społeczną i gospodarczą.

Trzy rewolucje są epizodami jednej Rewolucji, w której socjalizm, liturgicyzm,

„polityka wyciągniętej ręki" (politiąue de la main tendu), etc są etapami okresu

przejściowego lub łagodnymi objawami.

To oczywiste, że tak głęboki proces, o takim zasięgu i tak długotrwały nie może się

rozwijać nie obejmując wszystkich obszarów działalności ludzkiej, jak na przykład kultury,

sztuki, praw, obyczajów i instytucji.

Szczegółowe studium tego procesu na wszystkich płaszczyznach, na których się on

rozwija, przekroczyłoby znacznie zakres

niniejszego artykułu. Staramy się w nim szkicowo - ograniczając się do istoty tego rozległego

zagadnienia - nakreślić zarysy olbrzymiej lawiny, jaką jest Rewolucja, nadać jej odpowiednie

imię, wskazać w zwięzły sposób jej głębokie przyczyny, agentów, którzy ją promują,

najważniejsze elementy jej doktryny, znaczenie poszczególnych obszarów, w których działa,

siłę jej dynamizmu i wreszcie - „mechanizm" jej ekspansji. Jednocześnie omawiamy

analogiczne problemy odnoszące się do Kontrrewolucji i badamy niektóre z warunków jej

zwycięstwa.

Mimo to nie mogliśmy szczegółowo omówić każdego z tych tematów, lecz tylko te części,

które wydają się nam obecnie najbardziej użyteczne dla uświadomienia naszych czytelników

i ułatwienia im walki z Rewolucją. Musieliśmy pozostawić na boku wiele kwestii o

rzeczywiście kapitalnym znaczeniu, lecz mniej istotnych, jeśli chodzi o ich aktualność.

Plinio Correa de Oliveira - REWOLUCJA I KONTRREWOLUCJA.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: