O lembasach.doc

ęłęóO Lembasach
Tylko Eldarowie wiedzieli jak wyrabiać to pożywienie. Było ono sporządzane dla pokrzepienia tych, którzy musieli wyruszyć w długą podróż, lub rannych, których życie było w zagrożeniu. Tylko im wolno było go używać. Eldarowie nie dawali go ludziom, za wyjątkiem tych niewielu, których kochali, o ile byli oni w wielkiej potrzebie. *
Eldarowie powiadają, że po raz pierwszy otrzymali to pożywienie od Valarów na początku Wielkiej Wędrówki. Bylo ono bowiem zrobione z gatunku zboża, który Yavanna wydała na świat na polach Amanu, i którego wysłała im trochę z pomocą Oromego, dla wspomożenia ich w długim marszu. Ponieważ pochodziło ono od Yavanny, królowa albo najdostojniejsza pośród elfich kobiet danego plemienia, wielkiego lub małego, miała w opiece dar lembasów i była zwana massanie lub besain: Pani albo żywicielka.
Zboże to miało w sobie życie Amanu, które mogło być udzielone tym, którzy mieli potrzebę i prawo użyć chleba. Posiane dowolną porą, oprócz mrozów, wkrótce kiełkowało i rosło szybko, chociaż nie rozwijało się dobrze w cieniu roślin Śródziemia i nie znosiło wiatrów występujących na Północy, kiedy żył tam Morgoth. W przeciwnym razie potrzebowało tylko trochę światła, by dojrzeć; jako że zbierało ono prędko i pomnażało energię wszelkiego światła, jakie na nie padło.
Eldarowie uprawiali je na strzeżonych terenach i skąpanych w słońcu polanach; zbierali jego złote kłosy, każdy pojedyńczo i ręcznie, nie używając żadnych ostrzy. Białą łodygę wyciągano z ziemi w podobny sposób i splatano na przechowanie: żaden robak ani gryzoń nie mógł dotknąć tej błyszczącej słomy, a butwienie, pleśń i inne zarazy Śródziemia się jej nie imały.
Nikomu nie wolno było dotykać zboża, za wyjątkiem elfich kobiet zwanych Yavannildi (lub przez Sindarów Ivonwin), panien Yavanny; zaś sztuka wyrobu lembasów, którą posiadły od Valarów, była ich sekretem, i tak już pozostało.

* Nie było tak z powodu zachłanności czy zazdrości, mimo że nigdy w Śródziemiu nie przechowywano dużych zapasów tego pożywienia, ale ponieważ nakazano Eldarom trzymać ten dar w ich własnym rozporządzeniu i nie rozpowszechniać go wśród mieszkańców śmiertelnych krain. Jest bowiem powiedziane, że jeśli śmiertelni zbyt często kosztują tego chleba, stają się świadomi swojej śmiertelności, pożądając pozostania pośród elfów, i tęskniąc za krainami Amanu, do których nie mogą dotrzeć.