Johansen Iris - 04 - Wszystkie kłamstwa.pdf - Cykl Eve Duncan - gosiadabrowska

Iris Johansen

WSZYSTKIE

KŁAMSTWA

Rozdział pierwszy

ROZLEWISKO SARAH, LUIZJANA

01.05

4 paŸdziernika

ŁódŸ powoli płynêła przez błotne rozlewisko.

Zbyt wolno, pomyœlał Jules Hebert. Z rozmysłem zdecydował siê

na zwykł¹, płaskodenn¹ łódŸ zamiast motorówki, gdy¿ o tej porze

bardziej zwracałaby uwagê, nie przewidział jednak, ¿e bêdzie to go

kosztowało tyle nerwów.

Spokojnie. Koœciół jest ju¿ niedaleko.

- Wszystko bêdzie dobrze, Jules! - zawołał cicho Etienne, nie

przerywaj¹c wiosłowania. - Za bardzo siê przejmujesz.

Jules pomyœlał, ¿e jego brat Etienne przejmuje siê niewystar-

czaj¹co. Od dzieciñstwa to Jules był tym powa¿nym, tym, który brał

na siebie odpowiedzialnoœæ, podczas gdy Etienne płyn¹ł przez ¿ycie

z rozbrajaj¹c¹ beztrosk¹.

- Tamci na pewno bêd¹ czekaæ w koœciele?

- Jasne.

- Nic im nie powiedziałeœ?

- Tylko ¿e dostan¹ sowit¹ zapłatê. I zacumowałem motorówkê,

¿eby zawieŸæ ich tam, gdzie mi kazałeœ.

- W porz¹dku.

- Wszystko pójdzie jak z płatka. - Etienne uœmiechn¹ł siê do

brata. - Dajê słowo, Jules. Czy kiedykolwiek ciê zawiodłem?

Nigdy œwiadomie. Ł¹czyło ich zbyt silne uczucie, wiele razem

przeszli.

- Bez obrazy. Tylko pytałem, braciszku.

Skrêcili. Jules zesztywniał, kiedy w słabym œwietle ksiê¿yca

dostrzegł majacz¹c¹ w oddali sylwetkê starego, kamiennego koœcio-

ła. Był opuszczony ju¿ od ponad dekady, ziało od niego wilgoci¹ i

rozkładem. Spojrzenie Jules’a przesunêło siê po nielicznych domach

po obu stronach rozlewiska.

Pusto. Ani ¿ywej duszy.

- Mówiłem ci - powiedział Etienne. - Mamy szczêœcie. Jak

mogłoby byæ inaczej? Los zawsze sprzyja sprawiedliwym.

Z doœwiadczeñ Jules’a wynikało coœ wrêcz przeciwnego, ale nie

zamierzał wykłócaæ siê z Etienne’em. Nie dzisiaj.

Gdy dopłynêli do brzegu, wyskoczył na pomost, a czterej

mê¿czyŸni wynajêci przez Etienne’a weszli do łodzi.

- Ostro¿nie - powiedział Jules. - Na litoœæ bosk¹, tylko jej nie

upuœæcie.

- Pomogê. - Etienne ruszył ku tamtym. - Rany, ale to ciê¿kie. -

Podparł jeden z rogów trumny masywnym ramieniem. - Liczymy do

trzech.

Ostro¿nie wynieœli na pomost olbrzymi¹ czarn¹ trumnê.

DOM NAD JEZIOREM

ATLANTA, GEORGIA

T r u m n a.

Eve Duncan obudziła siê nagle, serce waliło jej jak młotem.

- Co jest? - spytał sennie Joe Quinn. - Coœ siê stało?

- Nie. - Opuœciła nogi na podłogê. - Miałam zły sen. Chyba

napijê siê wody. - Id¹c do łazienki, dodała: - Œpij.

Rany boskie, naprawdê siê trzêsła. Czy¿by całkiem oszalała?

Ochlapała twarz wod¹ i wypiła kilka łyków, zanim wróciła do

sypialni.

Na nocnym stoliku paliła siê lampka. Joe siedział na łó¿ku.

- Mówiłam, ¿ebyœ spał.

- Nie chcê. ChodŸ tutaj.

Przytuliła siê do niego. W jego ramionach czuła siê bezpieczna i

kochana.

- Masz ochotê na seks?

- Sam nie wiem. Mo¿e póŸniej. Teraz chciałbym dowiedzieæ siê

czegoœ o tym koszmarze.

- Ludzie miewaj¹ koszmary, Joe. To nic nadzwyczajnego.

- Ale tobie od dawna nic takiego siê nie œniło. Myœlałem, ¿e

masz to ju¿ za sob¹. - Przytulił j¹ mocniej. - Chcê, ¿ebyœ miała to ju¿

za sob¹.

Wiedziała, ¿e mówił prawdê, i czuła, ¿e rozpaczliwie usiłował

zapewniæ jej poczucie bezpieczeñstwa i spokój i zrobiłby wszystko

co w jego mocy, by złe sny odeszły. Ale przecie¿ Joe lepiej od

innych powinien zdawaæ sobie sprawê, ¿e koszmary nigdy do koñca

nie mijaj¹.

- Cicho b¹dŸ i œpij.

- Œniła ci siê Bonnie?

- Nie.

Miała wyrzuty sumienia. Kiedyœ wreszcie powinna mu

powiedzieæ, czemu sny o Bonnie ju¿ nie sprawiaj¹ jej bólu. Ale nie

teraz. Nawet po tym ostatnim roku z nim nie była gotowa. Kiedy

indziej.

- Nowa czaszka? Ciê¿ko nad ni¹ pracujesz. Mo¿e zbyt ciê¿ko?

- Ju¿ prawie skoñczyłam. To Carmelita Sanchez, Joe. Za jakieœ

dwa dni bêdê mogła skontaktowaæ siê z jej rodzicami. (Sprawa

zostanie zakoñczona, a oni byæ mo¿e odzyskaj¹ spokój ducha).

Wiesz dobrze, ¿e moja praca daje mi satysfakcjê. Nie wi¹¿¹ siê z ni¹

¿adne koszmary. (Tylko smutek, współczucie i determinacja, by

odnaleŸæ zaginionych). Przestañ szukaæ po omacku. Złe sny nie mu-

sz¹ mieæ głêbokiego podło¿a. To był tylko zwariowany, bezsensow-

ny... Pewnie coœ zjadłam. Pizza Jane była trochê ciê¿kostrawna...

- Co ci siê przyœniło?

Joe nie dawał za wygran¹. Zamierzał dr¹¿yæ tê sprawê a¿ do

pełnego wyjaœnienia.

- Trumna. Niech ci bêdzie. Szłam ku tej trumnie i to mnie

przeraziło.

- Kto le¿ał w trumnie? - Zawiesił głos. - Ja? Jane?

- Przestañ podpowiadaæ. Trumna była zamkniêta.

- No to czego siê bałaœ?

- To był sen. Na litoœæ bosk¹, codziennie mam do czynienia ze

zmarłymi. To całkiem normalne, ¿e od czasu do czasu przyœni mi siê

coœ makabrycznego...

- No to czego siê bałaœ?

- Przestañ. Ju¿ po wszystkim. - Popchnêła go na poduszkê i

pocałowała. - Strasznie jesteœ nadopiekuñczy. Teraz oczekujê od

ciebie czysto fizycznej terapii.

Znieruchomiał; wci¹¿ siê opierał. Po chwili rozluŸnił miêœnie.

- Skoro nalegasz. Pewnie powinienem zachowaæ siê jak d¿entel-

men i daæ siê uwieœæ.

Eve siê zdumiała. Joe potrafił przecie¿ wyj¹tkowo uparcie

obstawaæ przy swoim. Uœmiechnêła siê i potargała mu włosy.

- No pewnie.

- PóŸniej pogadamy o tej trumnie...

ROZLEWISKO SARAH

Trumna stała przy koœcielnym ołtarzu.

Jules pochylił siê i sprawdził katafalk, upewniaj¹c siê, czy wy-

trzyma ciê¿ar wzmocnionej, szczelnej skrzyni. Zbudowano j¹ według

jego projektu, podobno miało siê obyæ bez problemów, ale czuł siê

za to odpowiedzialny, nie chciał zawieœæ. Cenna zawartoœæ trumny

nie mogła ulec uszkodzeniu.

- Zapłaciłem im. Ju¿ wracaj¹ - odezwał siê stoj¹cy w progu

Etienne. Ruszył ku bratu ze spojrzeniem wbitym w trumnê. - Jakoœ tu

dziwnie... Udało siê nam, prawda?

- Tak. - Jules kiwn¹ł głow¹.

Etienne milczał przez chwilê.

- Wiem, ¿e byłeœ na mnie bardzo zły, ale teraz rozumiesz,

prawda?

- Rozumiem.

- To dobrze. Nareszcie. Razem tego dokonaliœmy. - Etienne

braterskim gestem obj¹ł Jules’a. - Dobrze siê teraz czujê. Ty te¿?

- Nie. - Jules zamkn¹ł oczy, czuj¹c gwałtowny przypływ bólu. -

Niedobrze.

- Bo za du¿o siê martwisz. Ju¿ po wszystkim.

- Niezupełnie. - Oczy Jules’a zaszły łzami. - Mówiłem ci kiedyœ,

jak bardzo ciê kocham, jakim dobrym bratem dla mnie jesteœ?

Etienne wybuchn¹ł œmiechem.

- Gdybyœ powiedział coœ takiego, dopiero wtedy bym siê

martwił. Nie nale¿ysz do osób, które... Co ty...? - Wstrz¹œniêty,

wpatrywał siê w broñ w dłoni brata.

Jules strzelił mu prosto w serce.

Johansen Iris - 04 - Wszystkie kłamstwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: