Katolewica polskiego Oświecenia_Grabowski G.pdf

Katolewica polskiego Oświecenia

„Tak więc placówki wolnomularskie były zarazem placówkami Oświecenia. (…)

Dlatego wolnomularstwo polskie znalazło się w trwałym i nieprzejednanym

antagonizmie

z obozem staroszlacheckim i następnymi polskimi formacjami zachowawczymi.”

(prof. Ludwik Hass)

„Tylko

prawdą

pracą

naród żyje

dźwiga

się,

a kłamstwo jak opium upaja, truje i usypia”.

(ks. Walerian Kalinka)

Na wydarzenia historyczne winniśmy patrzeć z perspektywy danej epoki, jakbyśmy

stali obok głównych bohaterów i na nich patrzyli. Tylko takie wczucie się w czas

miniony uprawniać by nas mogło do wydawania – dzisiaj – jednoznacznych opinii i

osądów. Jest to jednak niemożliwe: postrzegamy przeszłość przez pryzmat

teraźniejszości i przez filtr naszych własnych życiowych doświadczeń. Dokumenty z

epoki nie są w stanie dostarczyć nam całej prawdy. Mamy jednak tą istotną przewagę

nad bohaterami dawno zmarłymi, że możemy umieszczać ich działalność w znacznie

szerszym kontekście, niż oni sami, a także mamy możliwość obserwowania skutków

ich działań dla współczesnych im i przyszłych pokoleń.

Jednym z najciekawszych momentów w dziejach Rzeczypospolitej był okres Sejmu

Czteroletniego (1788-1792), zakończony tragedią drugiego rozbioru i zepchnięciem

Polski na drogę beznadziejnych zrywów zbrojnych, podejmowanych w obronie

kadłubowych namiastek dawnego państwa polskiego i prawa do własnej

suwerenności. Były one skazane z góry na porażkę, podobnie jak działania

Konfederatów barskich i wysiłki animatorów stanisławowskiego Oświecenia. Ci

ostatni postawili sobie jako cel dostosowanie ówczesnego społeczeństwa polskiego do

– jakbyśmy dziś powiedzieli – standardów europejskich, co w ich mniemaniu miało

uratować Rzeczpospolitą od upadku. Niestety, okazało się to zwykłą iluzją.

Pogląd, że Polska musi dostosować się do Europy wypływał z przeświadczenia

katolickich „oświeceniowców” w rodzaju Kołłątaja, iż słabość państwa polskiego

wynikała jakoby z przyczyn immanentnych, przede wszystkim z powodu archaicznej

struktury państwa i społeczeństwa, i że z chwilą dokonania odpowiednich zmian

politycznych i społecznych, zgodnych z zasadami europejskiego „postępu”, państwo

polskie nie tylko wzmocni się na tyle, by przeżyć w nieprzyjaznym dla siebie

otoczeniu, ale, co najważniejsze, przestanie się od tego otoczenia tak bardzo różnić i

tym samym stanie się dla „oświeconej” Europy akceptowalne.

Zgodnie z tym założeniem, aktywiści duchowni i świeccy skupieni wokół króla

Stanisława Poniatowskiego oraz niektórych magnatów i biskupów, podjęli w okresie

jego panowania intensywną pracę dla dokonania takiego „przewrotu umysłowego” w

Polsce, który zapewnić miał zwycięstwo importowanego z Zachodu modelu

filozoficzno-ustrojowego nad rodzimym, tradycyjnym modelem katolickiej republiki

szlacheckiej. Wychodząc od krytyki odziedziczonej po Sasach i trwającej za Stanisława

Augusta słabości władzy państwowej, animatorzy stanisławowskiego „oświecenia”

doszli w końcu do udanej próby narzucenia Polsce nowych rozwiązań cywilizacyjnych

i ustrojowych, czego wyrazem była uchwalona w drodze swoistego zamachu stanu

Konstytucja 3 Maja.

Konstytucja owa, której ostateczny tekst zredagował ks. Hugo Kołłątaj, zachwyciła

istotnie nawet najbardziej „postępowe” umysły ówczesnej Europy, a Polacy – jak gęsi

– zaczęli od tamtej pory powtarzać, że Ignacy Potocki i Kołłątaj „szybko powiedli

rodaków na najwyższe szczyty myśli zachodnioeuropejskiej ” (Konopczyński).

Z tych „szczytów” spoglądamy sobie po dziś dzień na Pierwszą Rzeczpospolitą, która

w okresie przedkołłątajowskim jawi nam się jako ciemne gniazdo „zatęchłej

szlachetczyzny”, śmierdzącej winem, zabobonem, prywatą i wyzyskiem

pańszczyźnianego chłopa, a po zwycięstwie idei demokratycznej i wdzianiu sukmany

przez Kościuszkę – odchodzi dla nas w niebyt. Jako coś, co się nie sprawdziło i

zastąpione zostało czymś rzekomo lepszym.

“Za pieniądze można w Polsce wszystko zdziałać.” – mówił władca Prus Fryderyk II

Wielki , król oświeceniowych filozofów i orędownik lóż masońskich, wróg szlacheckiej Polski,

katolicyzmu, papiestwa i „największy wróg ludzkości”, a zarazem kawaler orderu Orła Białego i

osobisty przyjaciel „postępowego” biskupa (a po upadku Polski – arcybiskupa gnieżnieńskiego)

Ignacego Krasickiego , który płodził zjadliwe satyry na katolicką Rzeczpospolitą i był stałym

bywalcem nie tylko na „obiadach czwartkowych”, ale i w rezydencjach króla Prus w Berlinie i

Poczdamie, gdzie na życzenie Fryderyka II została przezeń napisana słynna „Monachomachia”,

wymierzona politycznie w tradycyjny polski Kościół. Biskup Krasicki - miedzioryt Johanna

Christiana Böhme.

Jednakże zarówno „oświecenie” stanisławowskie, jak i Konstytucja 3 Maja – były

dziełem masonerii. Pierwsza loża masońska powstała w Warszawie już w roku 1721, a

stolica Polski stała się „pierwszym punktem oparcia dla wolnomularstwa w Europie

Wschodniej i wschodniej części Europy Środkowej” (Hass). Wolnomularzami byli

naturalni synowie Augusta II, prawdopodobnie August III i z pewnością Stanisław

August Poniatowski. Nie należał natomiast do masonerii król Stanisław Leszczyński,

dwukrotnie zrzucony z tronu przez mocarstwa obce Polak-katolik.

Szlachta polska aż do końca lat 60. XVIII w. nie angażowała się w zasadzie w ruch

masoński. Hasła wolności i równości (w ramach stanu) głosiła i realizowała już od

dawna, do tego w ścisłym sojuszu z Kościołem rzymsko-katolickim, który masoneria

chciała zniszczyć. Kościół w Polsce prowadził po Potopie nieustanną akcję

kontrreformacyjną, polegającą na ewangelizacji, szerzeniu oświaty, kultury

chrześcijańskiej i zwalczaniu wywrotowych wpływów obcych. Wzmogła się ona po

zniszczeniach wojny północnej (1700-1721) i przybrała charakter katolickiego

oświecenia sarmackiego, które nie miało nic wspólnego z celami zachodniej, a

zwłaszcza pruskiej, masonerii, a zastopowane i wypchnięte ze świadomości

potomnych zostało dopiero przez stanisławowską farmazonię i chwalców jej

osiągnięć.

Społeczeństwo polskie słuchało głosu Kościoła, który w roku 1738 potępił

wolnomularstwo i zakazał jakichkolwiek kontaktów z jego członkami (encyklika „In

eminenti Apostolatus speculo” Klemensa XII). Doszło nawet do tego, że pod

wpływem antymasońskiej bulli Benedykta XIV sejmik województwa kijowskiego

zobowiązał swoich posłów do żądania całkowitego wytępienia masonerii w Polsce

(1752), co uchodzi do dzisiaj w pewnych kołach za wymowny dowód „ciemnoty” i

„zabobonu”, panujących jakoby w Polsce saskiej. „Spętana zastarzałymi formami

konserwatywnej i usypiającej tradycji, nadal grzęzła w zacofaniu kulturalnym.” –

pisze Hass (Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej w XVIII i XIX wieku,

Wrocław 1982. Przeczy temu Janusz Ekes w Złotej demokracji, Warszawa 1987).

Masonerię organizowały więc w Polsce i wspierały obce mocarstwa, przede wszystkim

Francja, Anglia i Prusy, których władca, Fryderyk II, sam założył pierwszą w swym

królestwie lożę. Za czasów Augusta III, a zwłaszcza za Stanisława Augusta płynęli do

nas szerokim strumieniem cudzoziemscy dyplomaci, wojskowi, nauczyciele, artyści i

rozmaici dworacy, wśród których nie brakowało masonów – agentów obcych

wpływów. Docierała wywrotowa zachodnia literatura, otwierały się loże i tworzyła się

„moda” na farmazonię wśród elit. Kierownicze stanowiska w polskich lożach

sprawowali cudzoziemcy (i to nie-szlacheckiego pochodzenia!) na równi z naszymi

arystokratami, a „W kołach wolnomularskich Europy Środkowo-Wschodniej z dumą

podkreślano, że najwybitniejsi ludzie Rzeczypospolitej należą do kręgu inicjowanych”

(Hass). Z Zachodu napłynęło do nas zło, które samo siebie nazwało „Oświeceniem”.

„Panowały wówczas prądy bardzo nieprzyjazne względem Kościoła; zaczynało się

panowanie nad umysłami tak zwanego wolnomularstwa, czyli masonerii, sekty

mającej na celu zniszczenie Kościoła. Ponieważ Polska okazała się państwem

katolickim, związki masońskie w całej Europie kopały pod Polską dołki, gdzie tylko

się dało; jakoż przyczyniły się one do rozbioru polskiego państwa.” (prof. Feliks

Koneczny).

Gabriel Podoski – w 1767 roku został członkiem założonej przez syna von Brühla loży masońskiej

„Cnotliwy Sarmata” (związanej z Wielką Lożą Anglii i niemiecką Ścisłą Obserwą) i jednocześnie

arcybiskupem gnieźnieńskim, prymasem Polski i Litwy. Wikipedia: „Prowadził świecki tryb życia,

ubierając się po francusku i otaczając kobietami (prawdopodobnie był ateistą). (…) głosował za

wezwaniem wojsk rosyjskich w celu stłumienia konfederacji barskiej. (…) odznaczony Orderem Orła

Białego.” Czy mamy wierzyć, że jego kościelną karierę spowodowała jedynie „łaska carycy

Katarzyny”?

Alois Friedrich von Brühl – syn Heinricha, wszechmocnego ministra króla Augusta III Sasa,

zwolennik i współpracownik króla Poniatowskiego. Mason, orędownik równouprawnienia

nieślubnych dzieci, zwierzchnik księdza prymasa Podoskiego w loży „Cnotliwy Sarmata”; według

Wikipedii „W 1773 został generalnym wizytatorem diecezji polskiej Ścisłej Obserwy niemieckiej”

(Strikten Observanz), czyli „organizacji międzynarodowej, która dążyła do podporządkowania sobie

wszystkich innych lóż” oraz „wywodziła rodowód masonerii od templariuszy i stawiała sobie za cel

restytucję ich majątku, a w perspektywie także zjednoczenie wszystkich wyznań i narodów

chrześcijańskich.” (wolnomularstwo.pl). Odznaczony orderami Orła Białego i Św. Stanisława.

Michał Poniatowski – brat króla, mason i ostatni prymas przedrozbiorowej Polski. Uderzał w

zakony (sekularyzacja dóbr i posunięcia likwidacyjne), popierał laicki KEN i wprowadzał, m.in. przy

pomocy księdza Kołłątaja, „postępowe” nauczanie w duchu Oświecenia na wyższych uczelniach.

Przywódca prorosyjskiego stronnictwa królewskiego, odznaczony orderami Orła Białego i Św.

Stanisława.

W rzeczywistości tzw. Oświecenie było „rewolucyjną konsekwencją” szerzącego się

ruchu masońskiego, który dążąc do radykalnej zmiany obyczajów i nawyków, do

zupełnego przekształcenia ducha, starał się wytworzyć nową, kosmopolityczną,

prorewolucyjną warstwę przywódczą, zdolną skutecznie konkurować z Kościołem

polskim i tradycjonalistycznym szlacheckim nurtem niepodległościowym (słowo

„Niepodległość” pojawiło się po raz pierwszy w protokołach katolickiej konfederacji

barskiej).

Po wstąpieniu na tron Stanisława Poniatowskiego, mandatariusza obcych mocarstw –

co spotkało się w środowisku masonów europejskich z niesłychanym aplauzem – ruch

wolnomularski nabrał wigoru i zaczął gwałtownie się rozszerzać, uzyskując coraz

większy wpływ na życie polityczne. Do lóż zaczęli wstępować mieszczanie, szlachta, a

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: