Maskowanie PWL.pdf

SZKOLENIE

Rys. Etapy prowadzenia dzia³añ powietrznodesantowych

Start samolotów odbywa siê okreœlonym porz¹dku. Prze-

lotu dokonuje siê zgodnie z opracowanym profilem na ró¿-

nych wysokoœciach. W okreœlonej odleg³oœci od zrzutowiska

zmniejsza siê prêdkoœæ przelotu i nabiera wysokoœci, na jakiej

planuje siê zrzut. Naprowadzanie samolotów nale¿y zwykle

do zadañ grup naprowadzania lotnictwa zrzucanych wraz

z pododdzia³ami rozpoznawczymi i ubezpieczaj¹cymi.

W ogniowym przygotowaniu desantowania bior¹ udzia³

si³y i œrodki lotnictwa bojowego oraz artyleria. Czas trwania

ogniowego przygotowania mo¿e byæ ró¿ny, jednak uderzenia

nale¿y zakoñczyæ 10 min przed zrzutem desantu.

Krytyczn¹ faz¹ dzia³añ powietrznodesantowych jest walka

o opanowanie zrzutowiska. Nale¿y wyznaczaæ si³y i œrodki

do zwalczania przeciwnika na zrzutowisku oraz do prowadze-

nia rozpoznania i ubezpieczenia rejonów zbiórek pododdzia-

³ów. Ponadto trzeba stworzyæ ruchliwe odwody, aby móc

szybko likwidowaæ sytuacje kryzysowe lub b³yskawicznie wy-

korzystaæ powodzenie.

W etapie walki w celu opanowania (niszczenia) nakaza-

nych obiektów jako pierwsze do dzia³añ przystêpuj¹ patrole

rozpoznawcze, których zadaniem jest pozyskanie wiadomo-

œci o obiekcie, a zw³aszcza o sposobie jego obrony i ochrony,

o warunkach podejœcia do obiektu, mo¿liwoœciach wzmoc-

nienia przez przeciwnika obrony podejœciach do obiektu i sa-

mego obiektu oraz o celach, które nale¿y obezw³adniæ w cza-

sie ogniowego przygotowania ataku na obiekt.

Dzia³anie si³ g³ównych obejmuje zazwyczaj: marsz

do obiektu, atak, jego zniszczenie lub opanowanie, zorganizo-

wanie obrony opanowanego obiektu lub wycofanie siê po je-

go zniszczeniu oraz wykonywanie innych zadañ do czasu po-

³¹czenia siê z wojskami w³asnymi.

Podsumowuj¹c, nale¿y stwierdziæ, ¿e przygotowanie

dzia³añ powietrznodesantowych wymaga szczegó³owego roz-

patrzenia ró¿nych prawdopodobnych sytuacji. Wymaga rów-

nie¿ opracowania wariantów dzia³ania w przypadku pojawie-

nia siê nag³ych, nieoczekiwanych zagro¿eñ.

Skutecznoœæ wykonania zadania zale¿y od wielu czynni-

ków, wœród których za istotne nale¿y uznaæ zsynchronizowa-

ne w czasie i przestrzeni u¿ycie si³.

WIDZIEÆ, NIE BêD¥C WIDZIANYM

Czêsto podczas ró¿nego rodzaju æwiczeñ taktycznych czy nawet codzien-

nego prowadzenia zajêæ ¿o³nierze nie przywi¹zuj¹ wiêkszej wagi do bar-

dzo wa¿nego elementu zabezpieczenia bojowego, jakim jest maskowa-

nie. Na dobre maskowanie wp³ywa wiele czynników okreœlanych w lite-

raturze jako tzw. wskaŸniki obecnoœci. Poznanie ich i zrozumienie pozwo-

li nie tylko unikn¹æ wykrycia, ale tak¿e wykryæ tych, którzy chc¹ byæ niewidoczni dla oczu obserwatora.

St. chor.

RAFA£

KUBIÑSKI

C ENTRUM S ZKOLENIA

W OJSK L ¥DOWYCH

Na obecnoœæ ¿o³nierza na polu walki wskazuje wiele

elementów, tj. dŸwiêk, zapach czy widoczne

zmiany, jakie pozostawia on w otoczeniu. Wœród tak pogru-

powanych elementów najwa¿niejszy jest wygl¹d danego

miejsca, który mo¿e przyczyniæ siê do wykrycia po³o¿enia ¿o³-

nierza. Sk³adaj¹ siê na ten wygl¹d elementy postrzegane

wzrokowo (wybór miejsca ukrycia, kszta³t, cieñ, sylwetka,

faktura obiektu, rozmieszczenie, barwa i ruch).

Wybór miejsca ukrycia. Jeœli obiekt nie pasuje do oto-

czenia, jest ³atwo zauwa¿alny, powoduje to, ¿e obserwator

rozpoczyna szczegó³ow¹ obserwacjê terenu. B³êdem bêdzie

LISTOPAD 2006

SZKOLENIE

z³y dobór roœlinnoœci do maskowania bez uwzglêdnienia ota-

czaj¹cego krajobrazu albo rozkopywanie p³askiego terenu

w celu zbudowania os³ony i ukrycia siê za ni¹. Wybór miejsca

ukrycia zale¿y zatem od rodzaju terenu i zadania, a tak¿e

wspó³dzia³ania z innymi pododdzia³ami (¿o³nierzami). Nale¿y

wiêc uwzglêdniæ te elementy podczas dobierania wyposa¿e-

nia i rodzaju kamufla¿u.

Kszta³t. Wiêkszoœæ obiektów mo¿na natychmiast rozpo-

znaæ po ich kszta³cie, zw³aszcza gdy wyraŸnie odcinaj¹ siê

one od t³a. Cz³owiek rozpoznaje przedmioty przez kojarzenie

ich kszta³tu lub konturu. Przede wszystkim z daleka kontur

mo¿e byæ rozpoznany o wiele wczeœniej ni¿ szczegó³y budo-

wy danego przedmiotu. Ludzk¹ sylwetkê (zw³aszcza g³owê

i barki) oraz ekwipunek (plecak) mo¿na ³atwo zidentyfikowaæ,

o ile ich kszta³t nie zosta³ zmieniony. Z tego wzglêdu najwiêk-

sze znaczenie dla maskowania osób i przedmiotów ma zatar-

cie wyraŸnych krawêdzi. W naturze wystêpuje ogromna do-

wolnoœæ i przypadkowoœæ form i kszta³tów, ekwipunek zaœ

ma raczej geometryczn¹ formê – linie proste i wyraŸne k¹ty.

Istotn¹ spraw¹ jest dobór nakrycia g³owy. Czêsto roz-

strzyga o tym charakter otrzymanego zadania, do którego siê

przygotowujemy. Decyduj¹c siê na kominiarkê, wybierzmy tê

z cienkiej bawe³ny, dodatkowo maskuj¹c j¹ paskami materia-

³u lub siatki maskuj¹cej. Maj¹c he³m, mo¿na zrobiæ „zas³onê”

na twarz ze sznurków z pozawi¹zywanymi supe³kami, co do-

datkowo latem odstrasza komary. G³owa jest najbardziej ru-

chliwym elementem cia³a, dlatego bardzo wa¿ne jest jej sku-

teczne zamaskowanie.

Roœlinne elementy maskuj¹ce umieszczone na bocznych

kieszeniach munduru i pagonach oraz za pasem daj¹ bardzo

dobry efekt w postaci zmiany kszta³tu elementów wyposa¿e-

nia, a tak¿e wzmacniaj¹ ochronê przed promieniowaniem

podczerwonym.

Maskuj¹c kszta³ty ekwipunku, mo¿na przymocowaæ

do niego kawa³ki siatki, ga³¹zki itp., pamiêtaj¹c jednak, by by-

³o mo¿liwe korzystanie z niego. Nie blokujmy zatem na sku-

tek maskowania dostêpu do kieszeni i sprzêtu. NieŸle w tym

przypadku sprawdza siê pokrowiec na plecak.

Karabinki i karabiny maszynowe maj¹ regularne kszta³-

ty i zwykle s¹ one oksydowane. Mo¿na wprawdzie u¿yæ ko-

lorowych tasiemek do ich maskowania, lecz nie jest roz-

tropne umieszczanie ich na kolbie karabinu, gdy¿ mog¹ po-

wodowaæ zeœlizgiwanie siê broni podczas strzelania. Po-

nadto nie nale¿y umieszczaæ sztucznych œrodków masko-

wania na lufie, gdy¿ mog¹ zas³aniaæ przyrz¹dy celownicze.

Poza tym podczas prowadzenia ognia lufa bêdzie siê na-

grzewa³a, a sztuczne materia³y przymocowane do niej bêd¹

siê paliæ, topiæ b¹dŸ przyklejaæ.

Cieñ. W s³oneczny dzieñ œwiat³o jest zwykle bardzo silne,

w zwi¹zku z tym ka¿dy obiekt bêdzie rzuca³ cieñ. Kontrast

miêdzy obszarami œwiat³a i cienia sprawia, ¿e oko ludzkie nie

jest w stanie przystosowaæ siê do obu na raz. Cieñ stwarza

wówczas du¿e mo¿liwoœci ukrycia siê, ale równie dobrze mo-

¿e pojawiæ siê jako czarna sylwetka na rozœwietlonym tle.

Na przyk³ad kryj¹c siê za jak¹œ os³on¹ terenow¹ lub prze-

istoczywszy siê w zielon¹ postaæ na zielonym tle, nie jeste-

œmy jako tacy widoczni, ale u naszych stóp bêdzie le¿a³ cieñ.

Nale¿y tak¿e zwracaæ uwagê, by nie zmieniaæ naturalnego

uk³adu cieni w otoczeniu lub nie rzucaæ cienia samemu

na siebie (maj¹c s³oñce za plecami, przód postaci jest

za ciemny w stosunku do oœwietlonego t³a). Tego typu

sztuczne cienie nienaturalnie kontrastuj¹ ze œrodowiskiem

i rzucaj¹ siê w oczy obserwatorów. W lesie zaœ, do którego

poszycia dociera œwiat³o (s³oñca, ksiê¿yca), nale¿y unikaæ je-

go promieni i pozostawaæ w cieniu.

Sylwetka. Mo¿e byæ równie¿ wynikiem padaj¹cego cie-

nia, choæ przede wszystkim zale¿y od kszta³tu samego obiek-

tu. Wszystko, co znajdzie siê na kontrastuj¹cym tle, staje siê

natychmiast doskonale widoczne. Jednolite i p³askie t³o, takie

jak woda lub niebo, powoduje wyraŸne uwidocznienie nawet

najlepiej zamaskowanego obiektu. Za to obszar z niejednoli-

tym t³em rozmywa sylwetkê i utrudnia dostrze¿enie jej jako

odrêbnego obiektu – staje siê ona czêœci¹ t³a. Maskowanie siê

przy u¿yciu zbyt du¿ej iloœci kamufla¿u naturalnego (fot. 1a)

mo¿e ¿o³nierza zdemaskowaæ, a ponadto utrudni, a nawet

uniemo¿liwi sprawne pos³ugiwanie siê broni¹.

Jasna twarz i bia³e rêce odbijaj¹ œwiat³o i kontrastuj¹

z ca³¹ sylwetk¹ (fot. 1b). Braki w maskowaniu natomiast

umo¿liwiaj¹ w sposób jednoznaczny rozpoznanie sylwetki

cz³owieka. W³aœciwe zamaskowanie rozmywa kontury ludz-

kiej sylwetki (fot. 1c) i zaciemnia odkryte czêœci cia³a, za-

pewniaj¹c jednoczeœnie ³atwy dostêp do posiadanego

uzbrojenia i umo¿liwiaj¹c swobodne prowadzenie obser-

wacji. ¯o³nierz przesadnie zamaskowany musi podnieœæ

g³owê, aby cokolwiek zobaczyæ (fot. 2a) przez g¹szcz roœlin

umieszczonych na he³mie. Prawid³owo zamaskowany –

jest prawie niewidoczny (fot. 2c).

Faktura obiektu. Obiekt staje siê podejrzany, gdy jego

powierzchnia kontrastuje z otoczeniem. Obiekty o g³adkiej

powierzchni odbijaj¹ œwiat³o i o wiele ³atwiej je zauwa¿yæ ni¿

obiekty o nierównej powierzchni, na których dodatkowo two-

rzy siê gra cieni i œwiate³, imituj¹c zaroœla, ska³ê czy poszycie

leœne. Oczywiste jest, ¿e lœni¹ca powierzchnia sprz¹czek, wy-

pastowanych butów, zegarka lub lornetki jest doskonale wi-

doczna i skutecznie przyci¹ga uwagê obserwatora. Proble-

mem jest podobieñstwo faktury przedmiotu i t³a.

Nale¿y mieæ œwiadomoœæ, ¿e ¿aden wzór nie jest w sta-

nie zast¹piæ wygl¹du powierzchni ziemi. Wszelakie mundu-

ry maskuj¹ce nie wygl¹daj¹ jak krajobraz. Dopiero po³¹cze-

nie ich z kamufla¿em (zw³aszcza naturalnym) umo¿liwia

„wtopienie” siê w t³o. Nale¿y przy tym zwróciæ uwagê, jak

„roœnie” nasz roœlinny kamufla¿: w naturze rzadko cokol-

wiek wyrasta poziomo. U¿ywaj¹c wiêc do maskowania tra-

wy, nale¿y przymocowaæ j¹ pionowo, nie zapominaj¹c, ¿e

PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH

SZKOLENIE

Barwa. Kolor jest najwiêkszym problemem w maskowa-

niu. Jest œciœle zwi¹zany z miejscem ukrycia. W naturze wy-

stêpuje ca³e mnóstwo ró¿nych barw i odcieni. Nale¿y zatem

mo¿liwie najwierniej je naœladowaæ – najlepiej u¿ywaj¹c natu-

ralnego kamufla¿u, tzn. pozyskanych na miejscu ga³êzi, liœci,

traw). Im bardziej barwa obiektu odcina siê od barwy otocze-

nia, tym bardziej staje siê on widoczny. Zw³aszcza gdy nie wy-

stêpuje ta barwa w najbli¿szym otoczeniu.

Niew³aœciwie dobrany odcieñ nie spowoduje jedno-

znacznej identyfikacji przedmiotu, ale bêdzie niezwykle

pomocny w jego lokalizacji, a przede wszystkim przyci¹-

gnie uwagê (fot. 3).

U¿ywaj¹c do maskowania liœci, pamiêtajmy, ¿e s¹ one

jaœniejsze od spodu i t¹ stron¹ powinny byæ zwrócone

do maskowanego obiektu. Niew³aœciwe umocowanie ro-

œlinnego kamufla¿u zdemaskuje ¿o³nierza, zamiast go za-

maskowaæ. Ponadto unikajmy kolorów, które przyci¹gaj¹

oko. Kwiaty i ukwiecone ga³êzie nie s¹ dobrym maskowa-

niem ze wzglêdu na ostroœæ barwy i przyci¹ganie owadów.

Ruch. Sposób, w jaki obiekt siê porusza, prawie za-

wsze stanowi wa¿n¹ wskazówkê co do jego to¿samoœci.

Nawet przy ca³kowitym braku innych czynników ruch na-

tychmiast zdradza czyj¹œ obecnoœæ. Najbardziej przyci¹-

ga uwagê ruch gwa³towny lub urywany. Poruszaj¹c siê,

nale¿y zatem robiæ to powoli i p³ynnie (w zale¿noœci

od wykonywanego zadania), przesuwaj¹c siê za prze-

szkodami terenowymi zapewniaj¹cymi os³onê. Nale¿y

przy tym unikaæ niepotrzebnych ruchów. Pod uwagê na-

le¿y wzi¹æ tak¿e otoczenie, w którym ka¿da zmiana mo¿e

wywo³aæ ³atwe do zaobserwowania zachowania, np.: zry-

waj¹ce siê nagle do lotu ptaki, uciekaj¹ce zwierzêta, po-

ruszaj¹c¹ siê roœlinnoœæ. Takie gwa³towne zmiany dla

ka¿dego obserwatora mog¹ sygnalizowaæ obecnoœæ

przeciwnika. Prawdziwym kunsztem bêdzie wykorzysta-

nie ruchu spowodowanego wiatrem w celu niepostrze¿o-

nego przemieszczania siê.

¯o³nierz, który wykonujê zadanie jako obserwator, po-

winien korzystaæ z pe³nego zakresu pola widzenia oczu, tak

Fot. 1. Sposób zastosowania roœlinnoœci do zniekszta³cenia sylwetki

¿o³nierza: a) zbyt du¿o roœlinnoœci, b) zbyt ma³o roœlinnoœci, c) ma-

skowanie w³aœciwe

ród³o: L. Cacutt: Sztuka przetrwania. Warszawa 1995.

w dolnej czêœci jest jaœniejsza ni¿ w górnej. Nawet najlepiej

dobrane, ale za to „poziome” i odwrócone ŸdŸb³a trawy wy-

ró¿niaj¹ siê na tle „pionowej” ³¹ki. Zwracaæ nale¿y tak¿e

uwagê na szklane przedmioty, których u¿ywanie jest nie-

zbêdne (okulary, lornetki, lunety, zegarki, kompasy itp.).

Nie mog¹c unikn¹æ ich stosowania, nale¿y staraæ siê, aby

nie stanowi³y Ÿród³a widocznych z daleka refleksów (przede

wszystkim podczas s³onecznej pogody).

Buty mo¿na po prostu owin¹æ szmatami. S³u¿y to tak¿e

„rozmyciu” œladów. Ze wzglêdu na du¿¹ czepliwoœæ do drzew

i krzewów nie nadaje siê do tego celu siatka maskuj¹ca. Po-

nadto nie nale¿y owijaæ butów w czasie deszczu lub gdy jest

mokro i œlisko, zw³aszcza podczas chodzenia po górach. Ma-

skowaniu lœni¹cych butów s³u¿y zwyczajne wyci¹gniêcie no-

gawek na cholewki.

Rozmieszczenie. W naturze rzadko zdarza siê syme-

trycznoœæ rozmieszczenia. Lokuj¹c zatem grupê w terenie,

unikajmy umieszczania ¿o³nierzy w liniach prostych

i w równych odstêpach. ¯o³nierze, którzy bêd¹ wykonywaæ

zadanie w równym szyku, mog¹ zostaæ wykryci wczeœniej

ni¿ grupa, która dzia³a³a w nieregularnych odstêpach i od-

leg³oœciach.

Fot. 2. Przyk³ady maskowania: a) zbyt du¿o roœlinnoœci, b) zbyt ma-

³o roœlinnoœci, c) maskowanie w³aœciwe

ród³o: L. Cacutt: Sztuka przetrwania. Warszawa 1995.

Fot. 3. Dobór sposobu maskowania do terenu

ród³o: C. Schulze: Deutsche Fallschirmjager heute.

LISTOPAD 2006

SZKOLENIE

by jak najmniej poruszaæ g³ow¹. Wychylaj¹c g³owê

nad przeszkodê, nale¿y pamiêtaæ, ¿e widaæ j¹, zanim sami

coœ dostrze¿emy. Z tego wzglêdu lepiej nie wystawiaæ g³o-

wy ponad przeszkodê, a obserwacjê w miarê mo¿liwoœci

prowadziæ z boku.

Zagadnienia te bêd¹ zawsze istotne podczas dobierania

kamufla¿u. Ka¿d¹ z niebezpiecznych cech uda nam siê zniwe-

lowaæ, maskuj¹c siê lub eliminuj¹c wywo³uj¹c¹ j¹ przyczynê.

Lœni¹cy zegarek mo¿emy os³oniæ specjalnym ochraniaczem

lub po prostu zdj¹æ z rêki.

Jeszcze jedna wa¿na kwestia to „nowoœæ” sprzêtu i odzie-

¿y. Trudno w zasadzie okreœliæ, na czym to polega, ale nowe

zazwyczaj „lœni nowoœci¹”, w przeciwieñstwie do ju¿ znoszo-

nych elementów.

Z pewnoœci¹ œwie¿o nabyta czêœæ munduru czy tekstylne

zasobniki mo¿na przed u¿yciem wypraæ. Zmatowiej¹ lekko,

a kolory strac¹ nieco na wyrazistoœci.

777

Podczas szkolenia ¿o³nierzy szczególn¹ uwagê nale¿y

zwracaæ na wyrobienie w nich umiejêtnoœci stosowania ka-

mufla¿u. Nale¿y im uœwiadomiæ, ¿e dobry kamufla¿ jest pra-

wie tak wa¿ny jak umiejêtnoœci strzeleckie. Dobrze ukryty i za-

maskowany ¿o³nierz, który jest s³abym strzelcem, prawdopo-

dobnie przetrwa na polu walki d³u¿ej ni¿ Ÿle zamaskowany

strzelec wyborowy. Dlatego te¿ bardzo wa¿ne jest, by ¿o³nie-

rze przyk³adali wiêcej wagi do maskowania oraz znali zasady

i sposoby dobierania w³aœciwego kamufla¿u na polu walki.

Ogniowe przygotowanie ataku

w natarciu zwi¹zku taktycznego

Natarcie jest podstawowym, rozstrzygaj¹cym rodzajem dzia³añ bo-

jowych polegaj¹cym na ra¿eniu przeciwnika, wykonaniu zdecydo-

wanego uderzenia, rozbiciu jego wojsk i opanowaniu zajmowane-

go przez niego terenu. Tylko natarcie prowadzi do osi¹gniêcia

ostatecznego sukcesu w walce. Skutecznoœæ dzia³añ prowadzonych

przez nacieraj¹ce oddzia³y i pododdzia³y zwi¹zku taktycznego w du¿ej mierze zale¿y od wsparcia

ogniowego realizowanego – w warunkach naszych wojsk l¹dowych – g³ównie przez artyleriê. 1

P³k dr

KRZYSZTOF

CZAJKA

A KADEMIA O BRONY

N ARODOWEJ

W ynika to z faktu, ¿e wystêpuje ona etatowo w struk-

turach organizacyjnych zwi¹zków taktycznych i od-

dzia³ów. Ponadto, funkcjonuj¹ dwie brygady artylerii

na szczeblu wojsk l¹dowych, których czêœæ dywizjonów

podporz¹dkowuje siê zazwyczaj ZT wykonuj¹cym g³ówne

zadania korpusu (komponentu l¹dowego), zw³aszcza pro-

wadz¹cym dzia³ania zaczepne.

W dzia³alnoœci ogniowej artylerii w natarciu ZT szcze-

gólne miejsce zajmuje ogniowe przygotowanie ataku

(OPA). W literaturze przedmiotu jest okreœlane jako naj-

bardziej scentralizowany sposób u¿ycia artylerii. Wystê-

puje w koñcowej fazie pierwszego etapu natarcia, tj. pod-

czas podejœcia i rozwiniêcia wojsk. W etapie tym prowa-

dz¹ równie¿ ci¹g³¹ walkê ogniow¹ z artyleri¹ przeciwnika

wydzielone pododdzia³y dalekonoœnej artylerii ZT (korpu-

su), jak równie¿ – w miarê potrzeb i mo¿liwoœci – zwal-

cza siê inne wybrane obiekty przeciwnika, np. œrodki OPL

na kierunkach przelotu w³asnego lotnictwa (rys.).

Celem OPA jest naruszenie trwa³oœci struktury obro-

ny oraz stworzenie pododdzia³om dogodnych warunków

do pobicia przeciwnika na zajmowanych pozycjach,

a tak¿e opanowanie obiektu poœredniego. Ogniowe przy-

gotowanie ataku mo¿e sk³adaæ siê z 1-3 nawa³ ognio-

wych artylerii po³¹czonych z zak³ócaniem elektronicznym

i strzelaniem na wprost wydzielonych œrodków przeciw-

pancernych do obiektów przeciwnika rozmieszczonych

na odcinku wejœcia do walki w ugrupowaniu pierwszo-

rzutowych batalionów, a do selektywnie wybranych, wa¿-

nych obiektów – nawet w zasiêgu posiadanego sprzêtu.

Jak ju¿ zaznaczono, OPA charakteryzuje siê scentralizo-

wanym u¿yciem wymaganej (mo¿liwej) w danych warun-

kach liczby dywizyjnych, brygadowych i batalionowych

œrodków wsparcia ogniowego.

Anga¿owane si³y, czas trwania, strukturê i uk³ad OPA

okreœla siê zwykle na szczeblu dywizji 2 stosownie do sytu-

acji taktycznej, której zasadniczym wyznacznikiem jest ro-

dzaj prowadzonego natarcia. Niew¹tpliwie najwiêksze po-

1 Inny, wa¿ny komponent wsparcia ogniowego – LWL wykorzystuje siê za-

zwyczaj wed³ug planu dowódcy korpusu (komponentu l¹dowego). Nie

mo¿na jednak wykluczyæ przydzia³u nacieraj¹cemu zwi¹zkowi taktyczne-

mu œmig³owców bojowych (do eskadry) oraz wydzielenia okreœlonego wy-

si³ku kawalerii powietrznej (do szwadronu). Szczup³y sk³ad lotnictwa my-

œliwsko-bombowego i wynikaj¹cy z tego scentralizowany sposób u¿ycia

powoduj¹, ¿e jego udzia³ we wsparciu ogniowym wojsk jest niewielki. Wy-

si³ek lotnictwa myœliwsko-bombowego przyznany wojskom l¹dowym przez

naczelnego dowódcê jest wykorzystywany wed³ug planu dowódcy korpu-

su (komponentu l¹dowego), na ogó³ poza stref¹ odpowiedzialnoœci zwi¹z-

ków taktycznych (powy¿ej 50-100 km od linii stycznoœci wojsk).

PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: