1957-07-02 Le pelegrinage de Lourdes.pdf

PIUS XII

ENCYKLIKA

LE PELEGRINAGE DE LOURDES

Do Episkopatu Francuskiego z okazji stulecia objawień Maryi Dziewicy

Niepokalanej w Lourdes

Do Kardynałów, Arcybiskupów i Biskupów Francji utrzymujących pokój i

jedność ze Stolicą Apostolską.

Drodzy Synowie i Czcigodni Bracia Pozdrowienie

i Błogosławieństwo Apostolskie!

Pielgrzymka do Lourdes, której z radością przewodniczyliśmy z ramienia Naszego

Poprzednika Piusa XI, uroczystości eucharystyczne i maryjne z okazji zakończenia

roku jubileuszowego Odkupienia, zostawiły w naszym sercu głębokie i słodkie

wspomnienia. Dlatego też ze szczególną radością dowiedzieliśmy się, że z inicjatywy

Biskupa z Tarbes i Lourdes, ów gród Maryjny przygotowuje się do uroczystego

obchodu stulecia Objawień Niepokalanej Dziewicy w grocie Massabielle i że nawet

został utworzony międzynarodowy komitet pod przewodnictwem J. Em. Kard.

Eugeniusza Tisserant, dziekana Św. Kolegium. Usilnie pragniemy, Drodzy Synowie i

Czcigodni Bracia, wraz z wami dzięki złożyć Bogu za owe niezwykłe dobrodziejstwa

udzielone waszej Ojczyźnie i za niezliczone łaski, które spływają od lat stu na liczne

rzesze pielgrzymów. Pragniemy również zachęcić wszystkich synów naszych, aby

odnowili w owym jubileuszowym roku swą ufną i gorliwą pobożność względem Tej,

która według słów św. Piusa X zechciała ustanowić w Lourdes "swą stolicę

przeogromnej dobroci". (List z 12. VII. 1914; A.A.S. 6/1914, str. 376.)

Każdy kraj chrześcijański jest krajem maryjnym i nie ma narodu odkupionego Krwią

Chrystusową, któryby się nie chlubił sławieniem Maryi, jako Matki i Orędowniczki.

Prawda ta jednak nabiera szczególnego wyrazu, gdy się wspomina dzieje Francji. Kult

Matki Bożej sięga okresu ewangelizacji Francji, a jedna spośród najstarszych jej

świątyń, Chartres, do dnia dzisiejszego ściąga liczne rzesze pielgrzymów i tysiące

młodzieży. Średniowiecze wraz ze św. Bernardem, który opiewał chwałę Maryi i Jej

tajemnice, ujrzało niezwykły rozkwit waszych katedr poświęconych Matce Boskiej: Le

Puy, Reims, Amiens, Paryż i wiele innych. Ich strzeliste wieżyce z daleka zwiastują

chwałę Niepokalanej. Rozpromienia się ona w czystym świetle witraży i harmonijnym

pięknie rzeźb. Świadczy to przede wszystkim o wierze narodu, który się wzwyż unosi

we wspaniałym porywie, aby na niebie Francji wyryć stały dowód maryjnej

pobożności.

Czy to skromne kaplice, czy też wspaniałe bazyliki poświęcone Maryi po miastach,

wsiach, umieszczone na wzgórzach, czy nad morzem górujące, wszystkie one otuliły

swym opiekuńczym płaszczem kraj cały. Na przestrzeni wieków Książęta i Pasterze

oraz niezliczone rzesze wiernych pielgrzymowały do owych świątyń, aby pozdrowić

Przenajświętszą Dziewicę i uczcić Ją wezwaniami wyrażającymi najwymowniej ich

ufność i wdzięczność. Tu wzywa się Ją jako Naszą Panią Miłosierną, Panią Wszelkiej i

Dobrej Pomocy, tu pielgrzym ucieka się do M. B. Opiekuńczej, Litościwej i

Pocieszycielki. Gdzie indziej modli się do N. M. Panny Jasnej, Królowej Pokoju,

Radosnej i Matki Nadziei. Inni zwracają się do Maryi pełnej cnót, Cudownej i

Zwycięskiej. Ta wspaniała litania złożona z wezwań, których niepodobna zliczyć, głosi

od dzielnicy do dzielnicy dobrodziejstwa, którymi Matka Boska obdarzyła w ciągu

wieków ziemię francuska. Po burzy rewolucji, XIX wiek stał się wiekiem obfitującym

w łaski maryjne. Wystarczy wspomnieć jeden fakt przez wszystkich znany a

mianowicie "cudowny medalik". Objawiony w samym sercu stolicy Francji, pokornej

córce św. Wincentego a Paulo, którąśmy z radością wpisali w poczet świętych,

medalik ten wybity ku czci "Maryji Niepokalanie Poczętej" stał się wszędzie źródłem

łask duchowych i doczesnych. W kilka lat później od 11 lutego do 16 lipca 1858 r.

Najśw. Maryja Panna zechciała ponownie objawić się łaskawie w krainie Pirenejów,

dziewczynce pobożnej i niewinnej pochodzącej z rodziny chrześcijańskiej, pracowitej i

ubogiej.

Przychodzi do Bernadetki - tak mówiliśmy ongiś - czyni z niej Swą powiernicę,

współpracownicę, narzędzie macierzyńskiej czułości i wszechmocy miłosiernej Swego

Syna, aby odnowić świat w Chrystusie, nowym i niezwykłym wylaniem dobrodziejstw

Odkupienia". (Mowa z 28. IV. 1935 Eug. Card. Pacelli w Lourdes: "Discorsi e

Panegirici" wyd. Vaticano 1956 str. 435.)

Dobrze wam znane są fakty, które wówczas się zdarzyły w Lourdes a których

duchowe znaczenie można dziś lepiej jeszcze ocenić. Wiecie Drodzy Synowie i

Czcigodni Bracia, w jakich to przedziwnych warunkach, mimo drwin, zwątpień i

przeciwieństw, głos tego dziecka zwiastujący Niepokalaną zaznaczył się w świecie.

Znane wam są nieugiętość i czystość tego świadectwa, doświadczonego i

sprawdzonego roztropnie przez władzę biskupią i zatwierdzonego przez nią w 1862

roku. Już wtedy tłumy się zbiegły i nie przestały się gromadzić wokół groty objawień,

źródła cudownego i w świątyni wzniesionej na prośbę Maryi. Jest to wzruszający

pochód maluczkich, chorych, utrapionych: wspaniała pielgrzymka tysiąca wiernych

jakiejś diecezji lub narodu, lub też dyskretne odwiedziny duszy niespokojnej w

poszukiwaniu prawdy... Nigdy - mówiliśmy - na żadnym miejscu na ziemi, nie

widziano takiego pochodu cierpień, ani podobnego rozpromienienia, ukojenia i

radości (tamże str. 437). Nigdy - moglibyśmy dodać - nie będzie wiadomo, ile

dobrodziejstw zawdzięcza świat Dziewicy Wspomożycielce. "O specus felix, decorate

divae Matris aspectu! Veneranda rupes, unde vitales scatuere pleno gurgite

lymphae!" (Officium na święto Objawień: Hymn na II Nieszpory.)

Te sto lat kultu maryjnego związały ponad to, co ze szczególnym upodobaniem

stwierdzamy, mocnymi nićmi sanktuarium pirenejskie ze Stolicą Piotrową. Czyż

Najśw. Dziewica sama nie pragnęła tego zbliżenia? "To co w Rzymie, bowiem,

Najwyższy Pasterz swym nieomylnym urzędem nauczycielskim ogłaszał

dogmatycznie, Niepokalana Matka Boża, błogosławiona między niewiastami, Sama,

zdaje się, chciała potwierdzić swymi ustami, gdy nieco później objawiła się w sławnej

grocie z Massabielle..." (Dekret de Tuto na kanonizację św. Bernadetty 2 lipca 1933

A.A.S. 25/1933, str. 377). Niewątpliwie nieomylne słowo Rzymskiego Biskupa, który

w sposób autentyczny wykłada Prawdę Objawioną, nie potrzebowało żadnego

potwierdzenia z niebios, aby być uznane i przyjęte przez wiernych. Z jakim to jednak

wzruszeniem i wdzięcznością lud chrześcijański i jego Pasterze przyjęli z ust

Bernadetki ową odpowiedź, która przyszła z nieba: "Jestem Niepokalane Poczęcie".

Nie dziwi więc, że Nasi Poprzednicy chętnie obsypywali dobrodziejstwami owo

sanktuarium. Od 1869 r. Pius IX, świętej pamięci Nasz Poprzednik radował się, że

przeszkody wzniesione przeciw Lourdes przez złość ludzką, pozwoliły objawić jeszcze

mocniej i jawniej pewność tego zdarzenia. (List z 4 września 1869 do Henryka

Lasserre: Archivo Segreto Vaticano, Ep. Lat. an 1869 n. 388 p. 695.)

Opierając się na tym przekonaniu papież ten obdarza duchowymi dobrodziejstwami

Kościół nowo wybudowany i koronuje statuę Matki Boskiej w Lourdes. Leon XIII w

1892 r. przyznał własne Officium i Mszę "in apparitione B. M. Virginis Immaculatae",

które Jego Następca rozciągnął na Kościół Powszechny. Starożytne wezwanie biblijne

otrzyma tu obecnie nowe zastosowanie: "Surge, amica mea, speciosa mea et veni:

columba mea in foraminibus petrae, in caverna maceriae!" (Pieśń n. p. II 13-14

Grad. mszy na święto Objawienia). Przy końcu życia wielki ten Papież chciał osobiście

zainaugurować i pobłogosławić reprodukcję groty z Massabielle odtworzonej w

Ogrodach watykańskich i w tym samym czasie głos Jego zwracał się ku Dziewicy z

Lourdes w modlitwie gorliwej i ufnej: "Niechaj moc Dziewicy Matki, która niegdyś

miłością współdziałała w zrodzeniu wiernych w Kościele, stanie się teraz narzędziem i

osłoną naszego zbawienia... niechaj przywróci spokój duszom strapionym! Niechaj

przyspieszy tak w życiu osobistym jak i publicznym powrót Jezusa-Chrystusa" (Breve

z 8 września 1901: Acta Leonis XIII vo.XXI str. 159 - 160).

Pięćdziesięciolecie definicji dogmatycznej Niepokalanego Poczęcia Najśw. Maryi

Panny dało sposobność św. Piusowi. X do potwierdzenia w uroczystym dokumencie,

historycznego związku zachodzącego między tym aktem Magisterium a Objawieniem

z Lourdes. "Ledwie Pius IX ogłosił jako dogmat wiary, że Maryja od chwili poczęcia

była bez zmazy, a Dziewica Przenajświętsza sama zaczęła sprawiać cuda w Lourdes"

(Enc. Ad diem illum z 2 lut. 1904 Acta Pil X vol. L str. 149). Nieco później tworzy on

stolicę biskupią w Lourdes, przyłączoną do Tarbes i podpisuje dekret rozpoczynający

proces beatyfikacyjny Bernadette. Szczególnym przywilejem tego wielkiego Papieża

Eucharystii było podkreślenie i rozpowszechnienie prawdziwej więzi łączącej w

Lourdes kult Eucharystii z kultem Maryjnym. "Pobożność ku Matce Bożej - stwierdza

On - przyczynia się do rozkwitu wspaniałej i gorliwej pobożności ku czci Chrystusa

Pana Naszego" (List z 12 lipca 1914 A.A.S. 6/1914 str. 337). Czyż mogło być inaczej?

Wszystko w Maryi wznosi nas ku chwale Trójcy Przenajświętszej, a Bernadette była

zaiste błogosławiona, gdy przerzucając paciorki różańca w grocie nauczyła się od

Świętej Dziewicy z Jej ust i z Jej spojrzenia, oddawać chwałę Ojcu, Synowi i Duchowi

Świętemu. Jesteśmy więc szczęśliwi w obecnym stuleciu, że możemy przyłączyć się

do tego homagium złożonego przez św. Piusa X: "Jedyną chwałą sanktuarium z

Lourdes jest to, że narody pociągnięte zewsząd przez Maryją przybywają, by

adorować Jezusa Chrystusa w Przenajświętszym Sakramencie, tak, że to

sanktuarium, które jest ośrodkiem kultu Maryjnego i Tronem Tajemnicy

Eucharystycznej, przewyższa, zdaje się, swą sławą wszelkie inne na świecie

katolickim" (Breve z 25 kwietnia 1911 Arch. Brev. Ap. Pii X an 1911, Div. Lib. I, pars

I, p. 337).

Sanktuarium to już poprzednio obdarowane łaskami, zostało wzbogacone nowymi

przez Benedykta XV, który przywiązał doń cenne odpusty; tragiczne okoliczności, w

których rządził, nie pozwoliły mu na rozmnożenie oficjalnych aktów swej pobożności,

niemniej jednak chciał On uczcić Maryjny gród dając biskupowi przywilej noszenia

paliusza w miejscu objawień. Pius XI, który sam był pielgrzymem w Lourdes, dzieło

to kontynuował i mógł z radością wznieść na ołtarze wybrankę Maryi, która w

welonie Sióstr Miłosierdzia i Nauki Chrześcijańskiej stała się Siostrą Marią-Bernadettą.

Czyż nie potwierdził w ten sposób ze swej strony obietnicy Niepokalanej uczynionej

Bernadecie, "że będziesz szczęśliwą nie na tym świecie ale w przyszłym". Odtąd

Nevers, które szczyci się przechowaniem drogocennych relikwii, przyciąga wielkie

ilości pielgrzymów z Lourdes, którzy w ten sposób uczą się od św. Bernadetty, jak

godnie należy przyjąć naukę Matki Bożej. Wkrótce sławny ten Papież, który na wzór

Poprzedników zaszczycił wysłaniem swojego Legata na uroczystości jubileuszowe

Objawienia Lourdes, postanowił zakończyć rok jubileuszowy Odkupienia w grocie w

Massabielle, czyli właśnie tam, gdzie według Jego własnych słów: "Maryja Dziewica

Niepokalana ukazała się kilkakrotnie bł. Bernadecie Soubirous i gdzie w swej dobroci

zachęciła ludzi do pokuty i przez swe objawienie obdarzyła nas łaskami i cudami.

(Breve z. 11 stycznia, 1933 Arch. Brev. Ap. Pius XI Ind. Perpet, f. 128). Zaiste -

stwierdzał w zakończeniu Pius XI - owo sanktuarium jest obecnie uważane za jedno z

najważniejszych świątyń maryjnych na świecie" (tamże).

Czyżbyśmy nie mogli połączyć głosów naszych z głosami ogólnych pochwał?

Uczyniliśmy to zwłaszcza w naszej Encyklice Fulgens Corona przypominając w ślad

Naszych Poprzedników że: "Błogosławiona Dziewica Maryja Sama zechciała, - zdaje

się, - potwierdzić cudem tę definicję dogmatyczną, którą Namiestnik Jej Syna ogłosił

wśród oklasków całego Kościoła" (Encyklika Fulgens Corona z 8 września 1953 A.A.S.

45/1953 str. 578). Przypominaliśmy przy tej sposobności, że Biskupi Rzymscy zdając

sobie sprawę z wagi tego miejsca pielgrzymek nieustannie wzbogacali go

przywilejami duchowymi i oznakami ich dobrodziejstwa, (tamże) Historia tych stu lat,

którąśmy tu w ogólnych zarysach przytoczyli jest do prawdy stałym świadectwem

tego życzliwego stosunku Papieży, którego ostatnim aktem było zakończenie w

Lourdes setnego roku od ogłoszenia dogmatu Niepokalanego Poczęcia. Wam, jednak

Drodzy Synowie i Czcigodni Bracia, ze szczególnym upodobaniem przypominamy

niedawny dokument, w którym zachęcaliśmy do rozwoju apostolstwa misyjnego w

waszej drogiej Ojczyźnie. Szczególnie pragnęliśmy podkreślić "zasługi, które zyskała

Francja w ciągu wieków w rozkwicie wiary katolickiej" i z tego tytułu "zwracaliśmy

nasze umysły i serca do Lourdes, gdzie w 4 lata po ogłoszeniu dogmatu Niepokalana

Dziewica sama potwierdziła w sposób nadprzyrodzony objawieniami, rozmowami i

cudami wyrok Najwyższego Nauczyciela" (Const. Ap. Omnium Ecclesiarum z 15

sierpnia 1954 A.A.S. 46/1954 str. 567).

Dziś jeszcze, zwracamy się ku sławnemu sanktuarium, które przygotowuje się do

przyjęcia nad brzegami Gave tłumów, pielgrzymów stulecia. Jeżeli od wieku gorliwe

błagania, tak wspólne jak i pojedynczych dusz, wyjednały od Boga przez

pośrednictwo Maryi i tyle łask uzdrowień i nawróceń, jesteśmy pewni i ufamy, że w

tym roku jubileuszowym Matka Boska zechce odpowiedzieć szerokim sercem na

oczekiwanie swych dzieci. Jesteśmy zaś nade wszystko przeświadczeni, że zachęca

Ona nas, do korzystania z duchowych nauk płynących z Jej objawień i, że będziemy

kroczyć drogą, którą Ona nam wytyczyła.

Nauki te, które są wiernym echem Ewangelii w sposób jaskrawy uwydatniają kontrast

między sądami Bożymi a pustą mądrością tego świata. W społeczeństwie, które nie

zdaje sobie sprawy ze zła, które je trawi, które zakrywa swą nędzę i

niesprawiedliwość zewnętrzną powłoką dobrobytu, blichtru i beztroski, objawia się

niewinnej dziewczynce Maryja Dziewica, którą nigdy grzech nie pokalał. Z

macierzyńską czułością obejmuje wzrokiem ów świat odkupiony Krwią swego Syna,

gdzie niestety grzech co dzień dokonuje tyle zniszczeń i trzykrotnie rzuca swe

wołanie naglące: Pokuta! pokuta! pokuta! Nawet gesty wymowne są wymagane:

"Idźcie całować ziemię za pokutę za grzeszników". Do gestu zaś należy dołączyć

błagania: "Módlcie się do Boga za grzeszników". Tak więc, jak za czasów Jana

Chrzciciela, jak na początku działalności Jezusa, to samo naglenie, mocne i surowe

dyktuje ludziom drogę powrotu do Boga: "Nawróćcie się" (Mat. 3, 2; 4, 17). A któż

śmiałby powiedzieć, że to wezwanie do nawrócenia serc przestało być aktualne?

Lecz Matka Boga nie mogła inaczej przyjść do swych dzieci jak tylko, jako zwiastunka

przebaczenia i nadziei. Oto już źródło trysnęło spod Jej stóp: "Omnes sitientes,

venite ad aquas, et haurietis salutem a Domino" (Officium święta Objawień w

Lourdes Respons. III nokturn). Do tego źródła, z którego, pierwsza się napiła i w

którym się umyła posłuszna Bernadetta, przyjdą wszelkie nędze duszy i ciała.

"Przyszedłem, umyłem się i ujrzałem" (Jan 9, 11). Tak będzie mógł powiedzieć wraz

ze ślepym z Ewangelii wdzięczny pielgrzym. Podobnież jak dla tłumu, który zbierał się

wokół Jezusa tak w Lourdes uzdrowienie ran fizycznych jest zarówno uczynkiem

miłosierdzia i znakiem, że Syn człowieczy ma moc odpuszczenia grzechów (Mk 2,

10). Koło groty świętej Błogosławiona Dziewica nas zaprasza w imię swego Boskiego

Syna do nawrócenia serca i do nadziei przebaczenia. Czy będziemy Jej słuchać?

W tej pokornej odpowiedzi człowieka, który uznaje swój grzech polega prawdziwa

wielkość tego roku Jubileuszowego. Jakichże to dobrodziejstw można by się słusznie

spodziewać dla Kościoła, gdyby każdy pielgrzym w Lourdes - a nawet każdy

chrześcijanin złączony sercem ze Stuleciem - dokonał wpierw w sobie dzieła

uświęcenia: "nie w słowach ani w języku ale w czynach i prawdzie" (Jan 3, 18).

Wszystko go do tego nakłania zresztą, gdyż nigdzie może bardziej niż w Lourdes nie

czuje się takiego pociągu do modlitwy, do samozaparcia i do miłości bliźniego. Gdy

się widzi gorliwość i oddanie pielęgniarzy i łagodny spokój chorych, gdy się stwierdza

braterstwo łączące w jednym wezwaniu wiernych różnego pochodzenia, gdy się

obserwuje spontaniczną współpracę i gorliwość bez afektacji pielgrzymów klęczących

przed grotą, to najlepsi odczuwają pociąg do życia bardziej poświęconego Bogu i

braciom, a mniej gorliwi zdają sobie sprawę ze swej oziębłości i powracają na drogę

modlitwy, najzatwardzialsi zaś grzesznicy i nawet niewierzący są często dotknięci

łaską, lub przynajmniej, o ile są uczciwi nie pozostają obojętni wobec świadectwa

tego tłumu "wiernych o jednym sercu i jednej myśli" (Dz. Ap. 4, 32). Samo to

przeżycie trwające kilka zaledwie dni pielgrzymki nie wystarcza jednak przeważnie,

aby wryć w serca niezatartymi zgłoskami apel Maryi do prawdziwego nawrócenia. To

też wzywamy Pasterzy diecezji i wszystkich kapłanów, aby prześcigali się w

gorliwości, w należytym przygotowaniu wiernych do pielgrzymek "Stulecia", jak

również w ich przeprowadzeniu, a zwłaszcza czuwali należycie nad tym, aby wierni

skorzystali z głębokiego i stałego działania łaski w najbardziej na to podatnych

dniach.

Nawrót do stałego przyjmowania Sakramentów świętych, poszanowanie etyki

chrześcijańskiej w całym swym życiu, branie udziału w szeregach Akcji Katolickiej o

rozmaitych dziełach zaleconych przez Kościół; pod tymi warunkami tylko,

nieprawdaż, poważny ruch tłumów przewidziany w kierunku Lourdes w 1958 roku

przyniesie według oczekiwaniu samej Niepokalanej Dziewicy owoce zbawienne tak

ludzkości obecnie potrzebne.

Jednakowoż nawrócenie osobiste pielgrzyma, aczkolwiek najważniejsze, nie

wystarcza jeszcze. W tym roku jubileuszowym, Drodzy Synowie i Czcigodni Bracia,

zachęcamy Was do wzbudzenia wśród wiernych powierzonych waszej pieczy

wspólnego wysiłku odnowy chrześcijańskiej społeczności w odpowiedzi na wezwanie

Maryi: "Niechaj umysły zaślepione... będą oświecone światłem prawdy i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: