Ruch ekologiczny, zwany też ruchem zielonych, rodzaj ruchu społecznego, który ma na celu przeciwdziałanie zagrożeniom ekologicznym, ochronę środowiska naturalnego człowieka oraz racjonalne korzystanie z zasobów naturalnych, aby zapewnić odpowiednią jakość życia (czyste środowisko) i stabilność ekosystemu Ziemi. Zaliczany do tzw. nowych ruchów społecznych (tu m.in. ruchy pacyfistyczne, feministyczne, wszelkiego rodzaju mniejszości społecznych). Ruch ekologiczny postuluje odrzucenie „systemu przemysłowego” i stworzenie systemu alternatywnego, opartego na następujących zasadach: człowiek i społeczeństwo są częścią przyrody i muszą być z nią w harmonii; pojęcie wzrostu należy zastąpić pojęciem ekorozwoju, czyli takim modelem produkcji, który będzie nieszkodliwy dla środowiska naturalnego.

Pierwsze grupy ruchu ekologicznego powstawały w latach 60. Jednak największy rozwój przypadł na 2. połowę lata 70. i 80. W 1973 powstała w W. Brytanii pierwsza w świecie partia ekologiczna, następnie partie takie powstały w Austrii, Belgii, Holandii, Irlandii, Niemczech, Szwecji, a pod koniec lat 80. w Polsce i innych krajach wschodniej Europy. W 1998 Partia Zielonych stworzyła wraz socjaldemokratyczną SPD koalicją rządową w Niemczech.

Ruch ekologiczny rozwija się jednak przede wszystkim w niepolitycznych organizacjach społecznych, stanowiących grupy opiniotwórcze i grupy nacisku. Jedną z najbardziej znanych organizacji o zasięgu międzynarodowym jest Greenpeace. Obok niej inne znane organizacje ekologiczne to Europa Nostra – Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń ds. Ochrony w Europie Dobytku Kulturalnego i Naturalnego, Światowy Fundusz na Rzecz Przyrody (WNF), specjalizujący się w ochronie dzikich terenów i zwierząt zagrożonych działaniem człowieka, Międzynarodowe Stowarzyszenie Ekologiczne (INTELCOL), koordynujące badania ekologów z ponad 100 państw.

Organizacją stanowiącą centrum informacyjne jest Environlink Network.

Pacyfizm, ruch społeczny i polityczny dążący do wyeliminowania wojny i przemocy jako sposobu rozstrzygania konfliktów wewnętrznych i międzynarodowych. Pacyfistami byli światowej sławy uczeni, filozofowie i pisarze, m.in.: H. Grotius - holenderski uczony i dyplomata, który wprowadził w 1625 pojęcie prawa międzynarodowego, I. Kant - głoszący ideę wiecznego pokoju, wielcy encyklopedyści francuscy, socjaliści utopijni.

Pierwsze organizacje pacyfistyczne powstały w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii po zakończeniu krwawych wojen napoleońskich. W 2. połowie XIX w. odbywały się liczne międzynarodowe kongresy pacyfistyczne, m.in.: w 1843 w Londynie, w 1848 w Brukseli, w 1849 w Paryżu. W 1864 powstał Czerwony Krzyż. W 1895 A. Nobel ustanowił nagrodę pokojową.

Ruch pacyfistyczny doprowadził do zwołania haskich konferencji pokojowych w 1899 i 1907, których ustalenia miały ograniczyć okrucieństwa wojen. Dążenia do utrzymania pokoju znalazły także wyraz w powstaniu uniwersalnych międzynarodowych organizacji pokojowych - Ligi Narodów i Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Pacyfizm - ruch społeczno-polityczny dążący do pokoju, potępiający wszelkie wojny (a także przygotowania do nich) bez względu na ich przyczyny. Pacyfiści domagają się ustanowienia trwałego pokoju między narodami. Chcą, by wszelkie konflikty rozwiązywane były zgodnie z literą prawa międzynarodowego bez uciekania się do użycia sił zbrojnych. Znamienny dla pacyfizmu jest jednolity stosunek do każdej z wojen: i tej agresywnej, i tej obronnej, i tej narodowowyzwoleńczej - każda jest potępiana. Pacyfizm jest niemal tak stary, jak wojny. Pierwsze pisane wzmianki o nim pojawiły się już w starożytnej Grecji, np. w komedii Arystofanesa Lizystrata, opisującego zmowę kobiet, które postanawiają odstawić swoich mężów od łoża do czasu, aż ci zawrą między sobą pokój.

Współcześnie pacyfizm jest kojarzony z ruchem hippisowskim, który zaktywizował się na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku w USA, głównie pod wpływem przeprowadzonych przez Stany Zjednoczone interwencji zbrojnych w krajach Dalekiego Wschodu. Hippisi propagowali palenie książeczek wojskowych, odmawiali stawienia się w jednostkach wojskowych i uprawiali inne formy biernego oporu. Nieodłącznym symbolem pacyfistów tych czasów stała się pacyfka.

Politycznie obecnie pacyfizm związany jest najczęściej z ruchami lewicowymi, często z tzw. zielonymi.

Najsłynniejszymi propagatorami pacyfizmu byli Lew Tołstoj, Jean Jaurès, Mahatma Gandhi, Martin Luther King i John Lennon - co znamienne, czterej ostatni zostali zastrzeleni w zamachach.

Populizm (z łaciny populus – lud), forma myśli politycznych i ruchów społecznych głosząca chwytliwe, łatwo trafiające do przekonania hasła polityczne, ekonomiczne i społeczne, mające na celu szybkie zjednanie poparcia społecznego i zdobycie władzy.

Populizm odwołuje się do emocji odbiorców, ich tęsknoty do rozwiązywania trudnych problemów w prosty sposób, zgodnie z ich oczekiwaniami. Populizm polega na schlebianiu określonym grupom, stwarzaniu pozorów utożsamiania się z tymi, o których popracie się ubiega, szafowaniu hasłami bez pokrycia.

Opiera się na: stereotypie prostego (zwykłego) człowieka z ludu, człowieka pracy, stereotypie ludu rozumianego jako ogół ludzi prostych, a przy tym skrzywdzonych, tj. biednych, wyzyskiwanych ekonomicznie i uciskanych politycznie, na ujmowaniu ludu nie tylko w kategoriach społecznych, ale również w kategoriach religijnych, narodowych i przeciwstawianiu go władzy, elitom oraz grupom obcym (klasowo, wyznaniowo, etnicznie). Następuje idealizacja prostego człowieka i ludu oraz założenie wyższości zdrowego rozsądku, głosu ludu, mądrości życiowej zwykłych ludzi, „instynktu mas” nad pojęciami i ideami abstrakcyjnymi.

Realizacja tych założeń następuje poprzez manipulacje, przekłamania i niedopowiedzenia, stosowane w środkach masowego przekazu lub na wiecach, demonstracjach, protestach. Istotą populizmu jest poczucie krzywdy odczuwane w grupie stąd kolosalną rolę w jego rozwoju mają masowe protesty i wystąpienia.

Występuje w dwóch formach:
- populizm odgórny, sterowany przez władze, np. populizm F. Castro,
- oddolny, jako ruch sprzeciwu, np. peronizm w fazie walki o władzę.

Populizm jako ruch społeczny narodził się w USA pod koniec XIX w., za jego prototyp uważany jest farmerski ruch protestu, działający w zorganizowanej formie jako Partia Ludowa (1892-1896). Domagała się ona m.in. szerokiej pomocy rządu dla rolnictwa.

W Rosji populizm dążył do rozpowszechnienia idei socjalistycznych wśród chłopstwa. Propagował hasło “uczenia się” od nich podstawowych wartości wyrosłych ze wspólnotowego, wiejskiego życia.

Największe nasilenie zyskał na przełomie lat 30. i 40. XX w. w krajach Ameryki Łac. (Brazylia, Meksyk), natomiast w Argentynie przybrał formę ruchu politycznego (peronizm) kierowanego przez J.D. Perona (1895-1974), przyszłego prezydenta (1946-1955 i 1973-1974) tego kraju.

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Populizm - współcześnie tym terminem najczęściej określa się zachowanie polityczne polegające na głoszeniu tych poglądów, które są aktualnie najbardziej popularne w danej grupie społecznej, w celu łatwego zdobycia popularności, bez analizowania sensu tych poglądów oraz zastanawiania się nad realnymi możliwościami i rzeczywistymi skutkami wprowadzenia głoszonych poglądów w czyn. Często populizm przybiera formę schlebiania masom poprzez krytykowanie ekipy rządzącej. Natomiast będąc u władzy populiści rządzą reagując na krótkotrwałe nastroje społeczne i nie czując się zobowiązanymi osiąganiu ponadrzędnych celów oraz realizacji programów politycznych. Tym samym odróżniają się od mężów stanu.

Populiści do głoszenia swoich poglądów wykorzystują też niejednokrotnie poglądy przeciwników politycznych, niekiedy przekręcając niektóre elementy, często przedstawiając je w czarnych barwach. Wykorzystuje się tutaj psychologiczny aspekt oddziaływania na ludzi poprzez wzbudzanie u nich strachu przed jakimś nieszczęściem, które miałoby jakoby spowodować zrealizowanie programu owych przeciwników politycznych. Rozbudzając w ten sposób emocje populista może zdobyć, przynajmniej na pewien okres, miano charyzmatycznego lidera.

Wielu badaczy społecznych wskazuje, że popularność populistów i populistycznych poglądów w dużej mierze zależy od rozkładu wykształcenia wśród społeczeństwa danego państwa, ale także „jakości” demokracji – m.in. chęci uczestniczenia obywateli w życiu publicznym. Tym tłumaczą fakt, że w państwach, w których obywatele aktywnie uczestniczą w życiu politycznym, populiści mają zazwyczaj niewielki wpływ na politykę, choć trzeba podkreślić, że w ostatnich latach nierzadko uzyskiwali dobre wyniki wyborcze także w krajach o ugruntowanej demokracji, jak choćby Holandia. Tłumaczy się to tym, że populiści często trafnie identyfikują bolączki „zwykłych ludzi” (choć bardzo często proponują błędne lub uproszczone rozwiązania tych problemów), a także sprawnie komunikują się z wyborcami, z czym tradycyjne elity polityczne mają nieraz duży problem.

Typowym przykładem populizmu jest np.: jednoczesne głoszenie konieczności zmniejszenia podatków i wzrostu wydatków na opiekę socjalną, bez zastanawiania się jak w tej sytuacji zrównoważyć wydatki budżetowe.

Różne znaczenia i zastosowania słowa "populizm" [edytuj]

Obecnie w debacie politycznej "populizm" jest często używanym epitetem mającym zdyskredytować poglądy i działania przeciwników politycznych, stąd w zależności od poglądów i sympatii jako "populistyczne" mogą być zakwalifikowane różne, często zupełnie odmienne poglądy i ugrupowania. Ponadto, wielu zwolenników egalitaryzmu zwraca uwagę, że postulaty określane w ramach dominującego dyskursu jako "populistyczne", choć w sferze konkretnych propozycji mogą być nieracjonalne lub przesadzone, nierzadko są wyrazem rzeczywistych problemów i uprawnionych, zbiorowych interesów szerokich rzeszy ludzi. W takich przypadkach używanie epitetów takich jak „populistyczny” może być nieraz wykorzystywane przez grupy uprzywilejowane jako jeden ze sposobów dyskredytowania żądań grup upośledzonych społecznie czy materialnie, w celu obrony status quo.

Warto wspomnieć, że przymiotnik "populistyczny" swojego raczej pejoratywnego znaczenia nabrał stosunkowo niedawno - początkowo był wykorzystywany dla samookreślenia się wielu ruchów ludowych. Samo słowo pochodzi z końca XIX w. W 1892 roku w Stanach Zjednoczonych ze stowarzyszeń farmerskich powstała Partia Populistyczna, której założenie było reakcją chłopów na przywiązanie kursu dolara do ceny złota, co spowodowało wolniejszy wzrost cen produktów rolnych od przemysłowych i zagroziło farmerom znacznym obniżeniem standardu życia.

Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Populizm"