Cussler Clive & Du Brul Jack - Oregon 04 Wybrzeże szkieletów.pdf - Cussler Clive - ssonja

CLIVE CUSSLER

WYBRZEŻE SZKIELETÓW

Pustynia Kalahari Rok 1896

Nie powinien kazać im porzucić broni. Ta decyzja miała ich kosztować życie.

Ale co mogli zrobić? Kiedy ostatni juczny koń okulał, zdjęli z niego ładunek,

a to znaczyło, że trzeba było pozostawić część ekwipunku. Musieli zabrać

zapasy wody, które dźwigało zwierzę, no i torby wypchane nieoszlifowanymi

kamieniami. Zostawili namioty, śpiwory, prawie czternaście kilogramów

jedzenia, karabiny Martini-Henry i amunicję. Ale mimo zmniejszenia ładunku

ocalałe konie były mocno przeciążone, i gdy zaczęło wschodzić słońce, żaden z

pięciu mężczyzn nie liczył na to, że wierzchowce przeżyją następny dzień.

H.A. Ryder niepotrzebnie zgodził się przeprowadzić ich przez Kalahari. Znał

Afrykę jak własną kieszeń. Gdy Kimberley ogarnęła diamentowa gorączka,

zostawił nędzną farmę w Sussex łudzony nadzieją, że stanie się milionerem.

Zanim przybył na miejsce w roku 1868, całe wzgórze Coles-berg Kopje, gdzie

odkryto pierwsze diamenty, zostało już opalikowane, tak jak okoliczne pola w

promieniu kilku kilometrów. Zajął się więc dostarczaniem żywności armii

robotników.

On i kilku miejscowych przewodników przemierzali tysiące kilometrów dwoma

wozami z pełnymi worków soli do konserwowania upolowanej zwierzyny. Ryder

wiódł samotnicze życie, ale pokochał je, tak jak pokochał ten ląd z pięknymi

zachodami słońca i gęstymi lasami, strumieniami tak czystymi, że woda

wyglądała jak szkło, i horyzontami tak odległymi, że wydawały się

nieosiągalne. Nauczył się języków różnych plemion, Matabele, Maszo-na i

groźnego, wojowniczego Herero. Rozumiał nawet niektóre z dziwnych mlasków i

gwizdów, jakimi porozumiewali się Buszmeni na pustyni.

Służył bogatym Anglikom i Amerykanom za przewodnika na safari, żeby mogli

ozdabiać ściany swoich rezydencji trofeami, i wyszukiwał odpowiednie trasy dla

firmy telegraficznej, która przeciągała linie na południu, obejmując siecią

jedną trzecią tej części kontynentu. Walczył w tuzinie potyczek i zabił

dziesięć razy tyle ludzi. Znał i rozumiał Afrykanów, a jeszcze lepiej zdawał

sobie sprawę, jak dziki jest sam ląd. Wiedział, że

nie powinien podejmować się przeprowadzenia pozostałych z Beczuany przez

rozległą pustynię Kalahari do morza. Ale skusiła go sowita zapłata, syreni

śpiew o natychmiastowym wzbogaceniu się, a przecież właśnie po to przybył do

Afryki.

Gdyby jakoś zdołali dotrzeć do celu, gdyby nie pochłonęła ich bezlitosna

pustynia, miałby majątek, o którym zawsze marzył.

- Myśli pan, że wciąż nas tropią, H.A.?

Ryder tak mocno mrużył oczy w blasku wschodzącego słońca, że na ogorzałej

twarzy rysowały się tylko dwie szparki. Na horyzoncie widział jedynie zasłony

drgającego gorącego powietrza. Tworzyły się i rozpływały jak dym. Między nimi

a prażącym słońcem ciągnęły się białe wydmy. Przypominały fale na wzburzonym

morzu. O świcie zerwał się wiatr i zdmuchiwał ze szczytów wydm tumany

gryzącego pyłu.

- Owszem, chłopcze - odrzekł, nie patrząc na stojącego obok mężczyznę.

- Skąd pan wie?

H.A. odwrócił się do swojego towarzysza, Jona Varleya.

- Będą nas ścigać do bram piekła za to, co im zrobiliśmy. Pewność w jego

ochrypłym głosie sprawiła, że Va"rley zbladł pod

opalenizną. Tak jak Ryder, czterej pozostali mężczyźni byli Anglikami i

przybyli do Afryki w poszukiwaniu fortuny, choć żaden nie miał takiego

doświadczenia jak ich przewodnik.

- Lepiej ruszajmy - powiedział Ryder. Wędrowali dotąd pod osłoną chłodnej

ciemności. - Zdążymy pokonać kilka kilometrów, zanim słońce wzejdzie wysoko.

- Uważam, że powinniśmy rozbić tu obóz - odparł Peter Smythe, najbardziej

zielony i najmniej wytrzymały. Stracił całą butę wkrótce po wejściu w morze

piasku i opuszczały go siły, powłóczył nogami jak starzec. W kącikach ust i

niebieskich, niegdyś bystrych, teraz przygasłych oczach miał biały osad.

Ryder zerknął na niego i natychmiast rozpoznał objawy. Wszystkim przysługiwały

jednakowe porcje wody, odkąd dziesięć dni wcześniej napełnili manierki i

puszki w słonawym źródle, ale Smythe najwyraźniej potrzebował jej więcej niż

inni. To nie była kwestia chęci czy braku silnej woli, chłopak po prostu

musiał więcej pić, żeby przeżyć. H.A. wiedział co do kropli, ile wody zostało,

i zdawał sobie sprawę, że jeśli nie uda mu się znaleźć następnego pustynnego

źródła, Smythe umrze pierwszy.

Ale myśl, żeby dać mu dodatkową porcję, nawet nie przemknęła Ryderowi przez

głowę.

- Idziemy.

Spojrzał na zachód i zobaczył lustrzane odbicie terenu, który już przebyli.

Szeregi wydm zdawały się nie mieć końca. Niebo przybierało miedzianą barwę,

gdy światło odbijało się od pustyni. Obejrzał swojego konia. Zwierzę

cierpiało, a on miał większe poczucie winy wobec niego niż młodego Smythe'a,

bo biedne stworzenie nie mogło nic zrobić i musiało znosić swoją niedolę.

Wydłubał kozikiem kamień z końskiego kopyta i poprawił derkę w miejscu, gdzie

paski sakwy otarły zwierzęciu bok. Lśniąca niegdyś skóra zmatowiała i zwisała

luźno.

Pogłaskał konia po pysku i uspokajał łagodnym tonem. Nie było mowy, żeby

któryś z mężczyzn mógł jechać wierzchem. Mimo zmniejszenia ładunku konie ledwo

żyły. Ryder wziął wodze i ruszył. Buty zapadały mu się po cholewy, kiedy

sprowadzał zwierzę z wydmy. Piasek pod nimi osuwał się z sykiem ze zbocza i

każdy nieostrożny krok groził upadkiem. H.A. nie oglądał się za siebie.

Pozostali mieli do wyboru iść za nim lub umrzeć tam, gdzie stoją.

Szedł przez godzinę, słońce było coraz wyżej na bezchmurnym niebie. Włożył do

ust gładki kamyk i ssał go, co trochę zmniejszało suchość w ustach - oszukiwał

samego siebie, że nie odczuwa pragnienia. Gdy przystanął, by wytrzeć w środku

duży miękki kapelusz, żar pozostawił na ciemieniu czerwoną plamę. Zamierzał

iść przez następną godzinę, ale słyszał, że ludzie za nim ledwo dyszą. Nie

nadeszła jeszcze chwila, kiedy rozważyłby, czy ich nie zostawić, doprowadził

więc wszystkich na zawietrzną stronę wyjątkowo wysokiej wydmy i zaczął wznosić

osłonę z końskich derek, chroniącą trochę przed słońcem. Mężczyźni osunęli się

na ziemię bez tchu, gdy budował lichy obóz.

H.A. sprawdził, jak czuje się Peter Smythe. Młody człowiek miał na wargach

ropiejące pęcherze i tak czerwone policzki, jakby ktoś przypalił je gorącym

żelazem. Ryder przypomniał mu, żeby tylko poluzował sznurowadła. Wszystkim

spuchły stopy, gdyby zdjęli buty, nie włożyliby ich z powrotem. Patrzyli na

niego wyczekująco, kiedy wreszcie sięgnął do sakwy. Otworzył manierkę i

natychmiast jeden z koni poczuł zapach wody. Inne stłoczyły się wokół i

wierzchowiec Rydera otarł się łbem o jego ramię.

Aby nie uronić ani kropli, H.A. nalał porcję wody do miski i podsunął

zwierzęciu. Koń siorbał głośno i burczało mu w żołądku, gdy pierwszy raz od

trzech dni pił. Ryder dolał trochę wody i znów napoił konia, a potem

pozostałe, nie zważając na swoje pragnienie i gniewne spojrzenia towarzyszy.

- Jeśli one padną, wy też umrzecie - powiedział. Nie musiał mówić nic więcej,

mężczyźni wiedzieli, że ma rację.

Napoił konie, dał im owsa, potem spętał je i dopiero wtedy zajął się

mężczyznami. Przydzielił im jeszcze mniej wody niż koniom, tylko po

jednym dużym łyku, resztę schował do torby. Nikt nie zaprotestował. Tylko H.A.

przemierzał wcześniej tę pustynię, wiedział, co i jak trzeba robić, żeby tu

nie zginąć; zdali się więc na niego.

Cień rzucany przez osłonę z derek był żałośnie mały w porównaniu z rozpalonym

piecem, jakim jest Kalahari, jedno z najbardziej gorących i suchych miejsc na

ziemi, gdzie deszcz może spaść raz w roku lub nie padać przez lata. Kiedy z

nieba lał się żar, mężczyźni leżeli w letargu i poruszali sie tylko po to, by

przesunąć się w ślad za cieniem. Cierpieli z pragnienia i wyczerpania, ale

znosili to z chciwości, bo wkrótce mogli być o wiele bogatsi, niż kiedykolwiek

sobie wyobrażali.

Gdy słońce znalazło się w zenicie, jakby prażyło jeszcze mocniej. Oddychanie

stało się walką o to, by nabierać powietrza, nie wchłaniając gorąca. Z każdym

płytkim oddechem upał wysysał z mężczyzn wilgoć i palił w płucach.

A coraz większy skwar wydawał się ciężarem przygniatającym ich do ziemi. Przed

laty, kiedy Ryder przemierzał Kalahari, nie było aż takiego upału. Teraz miał

wrażenie, że słońce spadło z nieba i leży na piasku, wściekłe, że jeszcze ich

nie pokonało. Pustynia parzyła. To wystarczyło, by doprowadzić człowieka do

szaleństwa, a oni mieli jeszcze przed sobą długie popołudnie i modlili się,

żeby dzień wreszcie się skończył.

Gdy słońce zachodziło, malując piasek smugami czerwieni, purpury i żółci,

temperatura spadła tak szybko, jak wcześniej się podniosła. Mężczyźni wyłonili

się wolno spod osłony i otrzepali z kurzu ubrania. Ryder wszedł na wydmę i

przyglądał się przez składaną lunetę pustyni za nimi, wypatrując oznak

pościgu. Widział tylko ruchomy piasek. Ślady zatarł wiatr, ale to niewiele go

pocieszyło. Podążający za nimi ludzie należeli do najlepszych tropicieli na

świecie. Wiedział, że znajdą ich w morzu piasku tak łatwo, jakby ustawiał za

sobą kamienie milowe, by wskazać im drogę.

Nie wiedział tylko, jaką odległość pokonują dziennie prześladowcy, nadludzko

wprost odporni na słońce i upał. Oceniał, że kiedy wszedł ze swoimi

towarzyszami na pustynię, wyprzedzali pościg o pięć dni. Obawiał się, że teraz

przewaga skurczyła się do najwyżej jednej doby. Jutro zostanie pół dnia. A

potem? Pojutrze zapłacą za to, że porzucili broń, kiedy okulał juczny koń.

Mieli jedyną szansę - znaleźć dzisiejszej nocy tyle wody, by napoić porządnie

wierzchowce i móc ich dosiąść.

Drogocennego płynu zostało zbyt mało, by napoić konie, a porcje dla ludzi były

o połowę mniejsze niż o świcie. Na domiar złego ciepła strużka zdawała się

wsiąkać Ryderowi w język, zamiast gasić pragnienie, które teraz objawiało się

bólem w żołądku. Zmusił się do zjedzenia kawałka suszonej wołowiny.

Patrzył na wymizerowane twarze wokół siebie i wiedział, że dzisiejszy nocny

marsz będzie torturą. Peter Smythe chwiał się na nogach, Jon Varley też nie

mógł ustać prosto. Tylko bracia Tim i Tom Watermenowie trzymali się dobrze,

ale byli w Afryce dłużej niż tamci dwaj. Przez ostatnich dziesięć lat

pracowali w Prowincji Przylądkowej na wielkim ranczo, gdzie hodowano bydło.

Zdążyli się zaaklimatyzować.

H.A. wyczesał palcami piasek z wielkich bokobrodów i siwiejących włosów. Kiedy

się schylił, by zawiązać sznurowadła, poczuł się tak, jakby miał sto, a nie

pięćdziesiąt lat. Zabolały go plecy i nogi, strzeliło mu w krzyżu, gdy się

prostował.

- W drogę, panowie. Macie moje słowo, dzisiejszej nocy będziemy pić, ile

dusza zapragnie - powiedział, żeby podnieść ich na duchu.

- Co? Piasek? - zażartował Tim Watermen.

- Buszmeni, zwani Sana, żyją na tej pustyni od tysiąca lat lub nawet dłużej.

Podobno potrafią wyczuć zapach wody odległej nawet o sto pięćdziesiąt

kilometrów. Gdy przemierzałem Kalahari dwadzieścia lat temu, miałem

przewodnika z tego plemienia. Ten mały drań znajdował wodę tam, gdzie mnie

nawet nie przyszłoby do głowy szukać. Sana zbierają ją z roślin, kiedy jest

poranna mgła, i wypijają z pierwszej komory żołądka przeżuwaczy, które

zabijają zatrutymi strzałami.

- Z żołądka czego? - Varley nie pojmował, w czym rzecz.

Ryder wymienił spojrzenia z braćmi Watermen, jakby chciał dać do zrozumienia,

że każdy powinien wiedzieć, o co chodzi.

Cussler Clive & Du Brul Jack - Oregon 04 Wybrzeże szkieletów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: