.

Komunikacja interpersonalna

Termin „komunikacja” wywodzi się z łaciny od słowa communicatio i oznacza łączność, wymianę, rozmowę. W relacji między ludźmi komunikacja to przekaz pewnej informacji(komunikatu) i zdolność do odbioru i rozumienia tego przekazu. Często pojęcie to utożsamia się również ze sposobem przekazywania informacji(komunikatów) oraz
z relacjami, jakie zachodzą podczas ich wymiany. Przekazywanie komunikatów odbywa się za pomocą umownych znaków, takich jak: słowa, gesty, dźwięki litery, liczby, symbole. Systemy takich znaków nazywamy kodami.

Porozumiewanie się polega na słownym bądź bezsłownym przesyłaniu informacji
i kształtuje relacje między ludźmi.

Najczęściej przez komunikowanie się rozumiemy rozmowę prowadzoną „twarzą
w twarz” z innym człowiekiem.

Prowadzone przez nas rozmowy mogą służyć różnym celom. Rozmowy pozwalają:

-          wyrazić swoje myśli, przekonania, uczucia i podzielić się z innymi własnym doświadczeniem,

-          wymienić z innymi posiadane informacje, uzgodnić poglądy,

-          dokonać zmian w zachowaniu innych ludzi, wydać polecenia, wykonać wspólne zadania,

-          wyrazić nasz stosunek do partnera i określić własną pozycję w związku,

-          nawiązać więzi społeczne między ludźmi i zaspokoić ich potrzeby,

-          przyczyniają się także do kształtowania naszego obrazu siebie.

Umiejętność porozumiewania się jest podstawą dobrych kontaktów koleżeńskich, małżeńskich, rodzinnych i innych. Brak takich umiejętności może prowadzić do samotności
i poczucia bezsilności, niezadowolenia z pracy i rozczarowań w życiu osobistym.

Nie zawsze odbiorca odczytuje przekazany komunikat w takim samym znaczeniu,
w jakim nadał go nadawca. Powiemy wówczas, iż w procesie komunikacji wystąpiły pewne zakłócenia. Odebrany komunikat na wyjściu jest różny od podanego na wejściu. Przyczyny takiej sytuacji mogą być różne. Nadawca mógł swoje myśli, zamiary, uczucia wyrazić
w sposób niezbyt jasny lub niezrozumiały dla odbiorcy i w ten sposób pełne porozumienie się oraz skomunikowanie stało się utrudnione lub nawet niemożliwe. Taki stan rzeczy nie tylko utrudnia porozumienie między ludźmi, ale również powoduje znaczne zniekształcenie celów, których dany komunikat dotyczy.

O doskonałym procesie komunikacji międzyludzkiej powiemy więc wówczas, gdy
w efekcie tego procesu w umyśle odbiorcy powstanie identyczny obraz jak ten, który powstał
w umyśle nadawcy, lub innymi słowy – gdy komunikat odebrany przez odbiorcę będzie miał takie samo znaczenie, jak komunikat wysłany przez nadawcę.

Model procesu komunikacji interpersonalnej wygląda następująco:

o       Nadawca

o       Źródło

o       Komunikat Kodowanie

o       Komunikat Kanał

o       Komunikat Dekodowanie

o       Komunikat Odbiorca

o       Sprzężenie zwrotne

Źródłem komunikacji jest człowiek wysyłający komunikat. Komunikatem z kolei jest aktualna, fizyczna postać przekazywanej informacji. Komunikat może przybierać różne postacie. Dla mówcy nadawanym komunikatem jest treść jego przemówienia, dla piszącego –treść pisma, dla malarza obraz, dla policjanta kierującego ruchem na jezdni – odpowiedni układ rąk.

Komunikat jest przekazywany do odbiorcy za pomocą wybranej przez nadawcę drogi, którą nazywamy kanałem. Każdy kanał ma swoje specyficzne kody, czyli znaki, symbole, gesty, których używamy w celu przekazania treści i znaczenia wysyłanego komunikatu. Czynność zamiany naszych intencji na kod nazywamy kodowaniem.

Odbiorca jest tym elementem w modelu komunikacji interpersonalnej, do którego komunikat jest kierowany.

Wszystkie kody komunikatu wysyłanego przez nadawcę muszą zostać odpowiednio przetłumaczone, aby informacja mogła być zrozumiana przez odbiorcę. Proces ten nazywamy dekodowaniem. Należy pamiętać jednak że na drodze przekazywania komunikatu mogą wystąpić pewne zakłócenia - zarówno po stronie nadawcy, jak i odbiorcy. Dlatego też w fazie końcowej procesu komunikacji, poprzez sprzężenie zwrotne, upewniamy się zazwyczaj, czy komunikat został właściwie odebrany i czy porozumienie (co do jego treści) zostało osiągnięte.

Zjawisko komunikowania się jest procesem złożonym i dynamicznym. Między poszczególnymi elementami zachodzą określone relacje, a ich współdziałanie doprowadza do tego, że rozmowa jest aktywnym spotkaniem ludzi. Zwróćmy więc uwagę na niektóre specyficzne cechy ludzkiego porozumiewania:

-          każda rozmowa jest ciągiem czynności wymagających obecności przynajmniej dwóch osób,

-          podejmowane w czasie jej przebiegu zachowania ukierunkowane są na powstanie czegoś (np. powiadomienie partnera) – mają więc swoje intencje, niezależnie od tego, czy i kiedy są uświadamiane przez jednostkę,

-          ostateczny rezultat rozmowy i jej przebieg jest wypadkową intencji wszystkich rozmawiających,

-          uczestnicy wnoszą do niej swoje intencje, nawyki językowe, kompetencje, samopoczucie, nastroje itp., warunkujące jakość wypowiedzi, ułatwiające lub zakłócające przebieg rozmowy,

-          każdy rozmawiający będąc jednocześnie nadawcą i odbiorcą może zareagować w taki sam lub podobny sposób jak jego partner. Ma więc możliwość przyjęcia wobec siebie postawy innego człowieka, wczuwania się w jego poglądy, wartości i rozumienie otaczającej rzeczywistości. Zadaje sobie pytania: czy jest rozumianym i słuchanym,
w jaki sposób jego wypowiedzi wpływają na odbiorcę. Reaguje na własne komunikaty poddając je krytycznej analizie, zastanawia się nad ich skutkiem.

Proces komunikacji między ludźmi może odbywać się w formie:

o       komunikacji jednokierunkowej i dwukierunkowej

o       komunikacji werbalnej i komunikacji niewerbalnej.

Komunikacja jednokierunkowa przebiega według następującego schematu:

NADAWCA

PRZEKAZ

ODBIORCA

Zalety komunikacji jednostronnej to:

-          praktyczny i odpowiedni sposób komunikowania się w sytuacjach, gdy komunikat jest prosty i łatwy do przekazania,

-          jest mniej stresująca dla nadawcy, gdy nie jest on „atakowany” przez odbiorców,

-          jest skuteczna, gdy odbiorcy są nastawieni na przyjęcie wiadomości.

Natomiast wadą komunikacji jednokierunkowej jest to, że w sytuacjach, w których zrozumienie przekazu ma istotne znaczenie, nie istnieje możliwość sprawdzenia czy rzeczywiście dotarł on do odbiorcy oraz jak został zrozumiany.

Komunikacja dwukierunkowa przebiega według następującego schematu:

ODBIORCA

PRZEKAZ

INFORMACJA ZWROTNA

NADAWCA

              Zalety komunikacji dwukierunkowej to:

-          zapewnienie współuczestnictwa (zadawanie pytań, wyrażanie własnych sądów),

-          usprawnienie porozumiewania się (można doprecyzować informację),

-          motywowanie (uczestnicy lepiej rozumieją komunikat, co zwiększa ich pewność siebie).

Komunikacja dwukierunkowa wymaga :

-          dobrego zarządzania,

-          równowagi między liczbą przekazów a liczbą informacji zwrotnych,

-          cierpliwości,

-          jasnego określania celów,

-          dodatkowego czasu na wymianę informacji.

W komunikacji dwukierunkowej istotna jest, informacja zwrotna. Konstruktywna informacja zwrotna:

-          podnosi poziom samoświadomości rozmówców,

-          daje możliwość zmiany zachowania,

-          daje odpowiedź na pytanie: czy przekaz został zrozumiany,

-          działa najskuteczniej w sytuacji, gdy stanowi konkretne zachowanie,

-          działa skutecznie w sytuacji, gdy uwiarygodniają ją inni,

-          przynosi większą korzyść, gdy adresat jest otwarty i ufa autorowi.

Pozytywna informacja zwrotna służy utrzymaniu kontaktu, ukierunkowaniu zachowania tak, by partner była najważniejszy. Natomiast negatywna informacja zwrotna pomaga korygować, tłumić niepożądane zachowania rozmówcy.

Komunikacja werbalna:

Komunikacja werbalna to przekazywanie informacji za pomocą wyrazów. Dużą rolę odgrywają tu takie czynniki, jak:

o       akcent (badania dowiodły, że jest ważniejszy niż treść wiadomości)

o       stopień płynności mowy (świadczy o kompetencji i odpowiedzialności)

o       zawartość (treść) wypowiedzi; jest uzależniona od władzy oraz związków międzyludzkich, uzależnionych od przyjętego systemu kulturowego.

Aby zapobiec nieporozumieniom, jakie mogą z tego tytułu wyniknąć, powinniśmy posiąść umiejętność aktywnego słuchania. Możemy to osiągnąć stosując następujące techniki:

o       odzwierciedlenie – informujemy rozmówcę, jak zrozumieliśmy jego odczucia lub intencje

o       parafrazowanie – ujmujemy inne słowa zasłyszany komunikat, upewniając się czy dobrze został zrozumiany

o       klaryfikacja –skłaniamy rozmówcę do skoncentrowania się na głównej idei komunikatu lub prosimy o bardziej precyzyjne wyjaśnienie sprawy

o       potwierdzenie – dopowiadamy pewne słowa, potwierdzając, że jesteśmy zainteresowani wypowiedzią i słuchamy uważnie

Komunikacja werbalna to komunikacja oparta na słowie. Sprowadza się ona do tego, iż przekazując komunikaty używamy słów. Rozmawiając z drugą osobą – używamy słów. Czytając książkę – odbieramy komunikaty autora przekazane nam za pomocą słów. Pisząc list lub wypracowanie przekazujemy komunikaty za pomocą słów. Biorąc pod uwagę kierunek przesyłanych komunikatów, rozróżniamy komunikację:

o       pionową

o       poziomą

Komunikacja pionowa dotyczy najczęściej komunikatów formalnych przepływających pomiędzy pracownikami i ich przełożonymi w celu osiągania założonych celów, przekazania informacji i poleceń, a także zasygnalizowania spraw wymagających szczególnej uwagi lub rozwiązania problemu. Mówimy wówczas o komunikacji skierowanej ku dołowi. Możemy mieć również z odwrotnym kierunkiem komunikacji pionowej – skierowanej ku górze. Ma to miejsce gdy podwładni informują przełożonych o swoich osiągnięciach, stopniu wykonanych zadań, występujących w pracy problemach itp. Przełożeni są zainteresowani tym kierunkiem komunikacji, ponieważ ułatwia im kierowanie i czuwanie na d rozwojem prowadzonej działalności. W warunkach szkolnych mamy do czynienia z tym rodzajem komunikacji pionowej, kiedy uczeń zwraca się do nauczyciela, dyrekcji lub innych pracowników szkoły.

Z komunikacją poziomą mamy do czynienia wówczas, gdy przebiega ona między członkami tej samej grupy lub pracownikami pełniącymi funkcje na tym samym poziomie. Komunikacja ta może mieć charakter formalny jak i nieformalny.

Aby wszystkie wymienione powyżej rodzaje komunikacji werbalnej przyniosły zamierzony skutek, osoby komunikujące się muszą się wykazać następującymi umiejętnościami:

o       mówienia

o       czytania

o       słuchania

o       przekonywania

                            Arabskie przysłowie mówi: „Człowiek ma tylko jedne usta, ale dwoje uszu”. Dopełniając to przysłowie można powiedzieć, że człowiek nie ma dwoje uszu, a czworo
i mówi czterema językami. Wyjaśnić to można w ten sposób, że w każdym wypowiadanym komunikacie możemy wyróżnić cztery płaszczyzny komunikacji:

o       płaszczyznę rzeczową (formalną), poprzez którą przekazujemy pewne informacje
w sposób oczywisty, formalny,

o       płaszczyznę autoportretu (autoprezentacji), poprzez którą informujemy, w jakim jesteśmy nastroju, gdy wypowiadamy, nadajemy komunikat,

o       płaszczyznę wzajemnych relacji, która informuje o stosunku do rozmówcy (lub otoczenia),

o       płaszczyznę apelu, w którym jest zawarte nasze życzenie do odbiorcy.

W komunikacji werbalnej bardzo ważne jest aby podczas rozmowy, pamiętać o:

o       jasności i przejrzystości wyrażania się (zwróć uwagę na to, co mówisz i jak),

o       zwróć uwagę na ton i natężenie głosu, na przykład na to, co mówimy i jak),

o       jak wymawiasz poszczególne słowa (chodzi tu o staranność wypowiedzi, na przykład zamiast „wziąć” ludzie często mówią „wziąś”, „wzią”, „wziąć”; czy Twoje wypowiedzi są zgodne z zasadami gramatyki, na przykład zamiast: tu pisze- tu jest napisane).

Czasami w procesie komunikacji musimy komuś odmówić. Ludzie często nie potrafią wyraźnie odmawiać. W celu uniknięcia sytuacji konfliktowej należy zastosować technikę asertywnego odmawiania, składającą się z trzech elementów:

o       ze słowa NIE;

o       z jasnego i konkretnego określenia czynności, której nie chcemy wykonać;

o       z krótkiego i PRAWDZIWEGO uzasadnienia odmowy.

Komunikacja niewerbalna:

Komunikacja niewerbalna to "język ciała". Bardzo istotne są w niej takie czynniki, jak:

o       przestrzeń społeczna (dystans) - według teoretyków istnieją 4 rodzaje dystansu (intymny, osobisty, społeczny i publiczny) - jest to wyraz uczuć lub władzy, choć różni się w zależności od wzorców kulturowych

o       symbole - również podkreślają dystans, władzę, zajmowane stanowisko

o       wyraz twarzy, mimika

o       kontakt wzrokowy .

Kiedy mówimy, że mamy „przeczucie” lub „niejasne odczucie”, iż ktoś skłamał, tak naprawdę mamy na myśli, że język ciała nie idzie w parze ze słowami. To jest także to co mówcy nazywają świadomością słuchaczy lub odwołaniem się do grupy.

Funkcje komunikacji niewerbalnej:

o       komunikowanie postaw i emocji (uzgadnianie postaw interpersonalnych)

o       wspomaganie komunikacji językowej

o       zastępowanie mowy (gdy utrudniony kontakt werbalny)

Style komunikacji niewerbalnej:

o       tendencja afiliatywna (bliski dystans, dotyk, kontakt wzrokowy, uśmiech)

o       tendencja dominatywna (wyprostowana postawa, uniesiona głowa, szybka mowa, jednostronna komunikacja werbalna)

Istnieją co najmniej dwa źródła zróżnicowania wzorów przekazów niewerbalnych - normy kulturowe i indywidualne doświadczenia człowieka. Można powiedzieć, że kobiety są lepszymi od mężczyzn nadawcami i odbiorcami komunikatów niewerbalnych. Oceniane są więc jako bardziej wewnętrznie zgodne, bezpośrednie i ekspresyjne w porozumiewaniu się. Kiedy porównywano trafność interpretacji zachowań niewerbalnych obcych kobiet
i mężczyzn, kobiety wykazywały znaczącą przewagę zwłaszcza przy odczytywaniu negatywnych komunikatów mężczyzn. Różnica w dokładności odczytywania komunikatów pozytywnych nie była taka duża. Ciekawe jest również to, ż...