Quick Amanda - Arcane Society 02 - Biale klamstwa.pdf - Quick Amanda - Zabr7

JANE ANNE KRENTZ

BIAŁE KŁAMSTA

PROLOG

Clare Lancaster siedziała w kawiarni duŜej księgarni w Phoenix w Arizonie,

czekając na swoją przyrodnią siostrę, której nigdy wcześniej nie widziała. Przed nią

stała filiŜanka zimnej juŜ zielonej herbaty. Clare, zaintrygowana i jednocześnie pełna

obaw, jeszcze jej nie tknęła.

Nawet gdyby nie widziała zdjęć i nie czytała artykułów o Elizabeth

Glazebrook i jej zamoŜnej, wpływowej rodzinie, rozpoznałaby siostrę, ledwie weszła

do środka.

I wcale nie chodziło o rodzinne podobieństwo. Clare miała zaledwie metr

sześćdziesiąt i była przyzwyczajona do zadzierania głowy nie tylko w towarzystwie

męŜczyzn, ale i wielu kobiet. Zdawała sobie sprawę, Ŝe czasami to sobie

rekompensuje, tak jak Napoleon.

Przyjaciele mówili, Ŝe jest przebojowa. Ci, z którymi nie była zaprzyjaźniona,

uŜywali innych określeń: trudna, uparta, stanowcza, despotyczna. Niekiedy padały

nawet słowa Jędza" czy „hetera", zwykle z ust męŜczyzn, którzy przekonywali się, Ŝe

nie tak łatwo zaciągnąć ją do łóŜka, jak się spodziewali.

Elizabeth była jej całkowitym przeciwieństwem: wysoka, smukła, o długich do

ramion miodowych włosach, rozjaśnionych słońcem pustyni i dzięki dyskretnej

ingerencji dobrego fryzjera. Miała cudownie regularne patrycjuszowskie rysy twarzy i

wspaniały profil.

Ale najbardziej rzucała się w oczy jej elegancja. Jeśli chodzi o ubrania,

biŜuterię i dodatki, Elizabeth nie miała dobrego gustu - miała znakomity. Wiedziała,

jakie kolory nosić, Ŝeby podkreślić swoją urodę, i miała wyjątkowe oko do detali.

Dopóki nie wyszła za Brada McAllistera, była jedną z najlepszych

projektantek wnętrz na południowym zachodzie. Wszystko zmieniło się w ostatnich

miesiącach. Dobrze prosperującą firmę trafił szlag.

Elizabeth przystanęła w wejściu i zaczęła rozglądać się po kawiarni. Clare juŜ

miała unieść rękę, Ŝeby przyciągnąć jej uwagę. Nie mogła przecieŜ się spodziewać, Ŝe

Elizabeth ją rozpozna. W końcu jej prace nigdy nie zostały opublikowane w którymś z

ekskluzywnych magazynów, a zdjęcia z jej wesela nie trafiły do kroniki towarzyskiej.

Bo teŜ nigdy nie było Ŝadnego wesela. Ale to juŜ inna sprawa.

Zdziwiła się więc, gdy Elizabeth przerwała przeszukiwanie wzrokiem

kawiarni, ledwie zobaczyła ją siedzącą w rogu. Ruszyła do niej przez labirynt

stolików.

Moja siostra, pomyślała Clare. Poznała mnie, tak jak i ja rozpoznałabym ją,

nawet gdybym nie widziała nigdy jej zdjęcia.

Kiedy Elizabeth podeszła, dostrzegła w jej piwnych oczach kiepsko skrywane

przeraŜenie.

- Dzięki Bogu, Ŝe przyszłaś - szepnęła Elizabeth. Piękna, ręcznie robiona

skórzana torebka zadrŜała w jej zaciśniętych palcach.

Niepewność i obawy Clare w mgnieniu oka zniknęły. Zerwała się i uściskała

Elizabeth, jakby znały się całe Ŝycie.

- JuŜ w porządku - powiedziała. - Wszystko będzie dobrze.

- Nie będzie - odparła Elizabeth, a z oczu pociekły jej łzy. - On mnie zabije.

Nikt mi nie wierzy. Myślą, Ŝe oszalałam. Wszyscy mówią, Ŝe jest idealnym męŜem.

- Ja ci wierzę - zapewniła Clare.

ROZDZIAŁ 1

Osiem miesiĘcy póŹniej...

Jake Salter stał w cieniu na końcu długiej werandy i wszystkimi zmysłami -

takŜe tymi paranormalnymi - chłonął pustynną noc. W pewnej chwili poczuł, jak jeŜą

mu się włoski na karku. Było to pierwsze ostrzeŜenie, Ŝe coś zagraŜa jego starannie

opracowanej strategii.

Myśliwy w nim wiedział, Ŝe nie moŜna zignorować tego niepokojącego

uczucia.

ZłowróŜbna zapowiedź nadciągającej katastrofy przybrała kształt małego

samochodu nieokreślonej marki, który wjechał na zatłoczony podjazd przed wielkim

domem Glazebrooków.

Albo będzie nieprzyjemnie, albo zdarzy się coś interesującego. Z

doświadczenia wiedział, Ŝe te dwie rzeczy często chodzą w parze.

- Chyba mamy spóźnionego gościa - powiedziała Myra Glazebrook.

- Ciekawe, kto to moŜe być. Wszyscy, którzy zostali zaproszeni, juŜ tu są albo

dali znać, Ŝe nie mogą przyjść.

Jake patrzył, jak auto powoli posuwa się naprzód. Kierowca szukał miejsca

między drogimi sedanami, cięŜkimi SUV - ami i limuzynami, parkującymi na

podjeździe. Zupełnie jak królik zmierzający do wodopoju, do którego wcześniej

ściągnęło stado pum.

Na rozległym okrągłym placu przed wielkim domem nie było ani jednego

miejsca. Tego wieczoru Archer i Myra Glazebrookowie wydawali swoje doroczne

lipcowe przyjęcie - Galę Pustynnych Szczurów. Wszyscy, którzy liczyli się w Stone

Canyon w Arizonie i nie uciekli przed bezlitosnym upałem w jakieś chłodniejsze

rejony, bawili się u nich.

- To pewnie ktoś z cateringu - uznała Myra, patrząc na samochód z rosnącą

dezaprobatą.

Kierowca zrobił pełne okrąŜenie, ale nie znalazł wolnego miejsca. NiezraŜony

podjął drugą próbę. Myra zacisnęła szczęki.

- Ludzie z cateringu mieli parkować z tyłu. Front jest dla gości.

- MoŜe mu nie powiedzieli - odparł Jake.

Samochód znowu jechał w ich stronę, światło reflektorów odbijało się od

błyszczących błotników większych aut. Jake był juŜ teraz pewien, Ŝe kierowca nie

zamierza się poddać.

- W końcu dotrze do niego, Ŝe na podjeździe nie ma miejsca - powiedziała

Myra. - Będzie musiał pojechać na tyły.

Nie licz na to, pomyślał Jake.

Nagle samochód zatrzymał się tuŜ za lśniącym srebrnym bmw.

Dlaczego postanowił zablokować właśnie ten? - zastanawiał się Jake. Zbieg

okoliczności?

Ta strona jego natury, którą nie chwalił się przed światem, pracowała na

najwyŜszych obrotach, więc oprócz informacji pozyskiwanych za pomocą zmysłów,

rejestrował te odbierane w sposób pozazmysłowy. Kiedy był „rozgrzany", informacje

docierały do niego przez pełne spektrum energii i fal dźwiękowych. Czuł odurzające

zapachy i słyszał odległe dźwięki nocy na pustyni, których by nie zarejestrował, gdyby

wyłączył parawraŜliwą część swojej natury.

- Nie moŜe tu zostawić samochodu - warknęła Myra. Spojrzała w głąb

werandy. - Gdzie się podziewa parkingowy?

- Widziałem, jak parę minut temu szedł na tył domu - odparł Jake. - Pewnie

musiał sobie zrobić przerwę. Załatwię to.

- Nie, nie trzeba. Lepiej sama się tym zajmę - odparła Myra. - MoŜe ktoś przez

przypadek został pominięty na liście gości. Czasami tak się zdarza. Przepraszam cię,

Jake.

Ruszyła energicznie do wyjścia, stukając obcasami modnych szpilek.

Jake wyciszył swoje wyostrzone zmysły. JuŜ dawno przekonał się, Ŝe ludzie,

którzy mieli zdolności parapsychiczne i dobrze rozumieli, kim jest, denerwowali się,

kiedy nie zachowywał się normalnie. Reszta, czyli większość, nigdy by się nie

przyznała do wiary w paranormalne zdolności, czuli jednak przy nim niepokój, choć

nie umieli powiedzieć dlaczego. Zastanawiał się, do której grupy zaliczał się nowo

przybyły.

Oparł się o barierkę, obracając w dłoni szklaneczkę nietkniętej whisky. Nic

przyszedł tu dzisiaj, Ŝeby się odpręŜyć i zabawić. Przyszedł, Ŝeby wszystkimi

zmysłami gromadzić informacje. Później ruszy na polowanie.

Drzwi małego samochodu otworzyły się i wysiadła z niego kobieta. Nie miała

na sobie uniformu, jaki nosili ludzie z cateringu. Była ubrana w elegancki czarny

kostium. Do tego czarne czółenka i duŜa torba na ramię.

Nietutejsza, pomyślał Jake. W lipcu w Arizonie wszyscy nosili się raczej na

luzie.

Ruszył cicho wzdłuŜ werandy, dotarł do plamy cienia za jednym z kamiennych

filarów i się zatrzymał. Oparł się ramieniem o filar, czekając na rozwój wydarzeń.

Czarne czółenka stukały na płytach podjazdu, gdy kobieta szła do głównego

wejścia. Miała nieduŜe, kształtne piersi, wąską talię i biodra wyjątkowo bujne jak na

osobę jej wzrostu. Jednak Jake'owi się podobały.

Za taką kobietą facet musi się obejrzeć, nawet jeśli nie jest piękna. W kaŜdym

razie on musiał się obejrzeć. I to dwa razy. DuŜe, inteligentne oczy, patrycjuszowski

nos, kształtny podbródek. Czarne włosy, zebrane w elegancki węzeł z tyłu głowy,

połyskiwały w świetle padającym z werandy.

Ale to nie jej wygląd pobudził wszystkie jego zmysły. Chodziło raczej o

sposób, w jaki się poruszała, z wyprostowanymi ramionami i uniesioną głową. O jej

postawę. Niedocenienie tej kobiety byłoby wielkim błędem.

Automatycznie skatalogował i poddał analizie dane zebrane przez zmysły, jak

zawsze, kiedy polował.

Nie była zdobyczą. Była czymś o wiele bardziej intrygującym - wyzwaniem.

Takiej kobiety nie da się łatwo zaciągnąć do łóŜka. W jej przypadku w grę wchodziły

szermierka słowna, negocjacje i ostatecznie wyłoŜenie kart na stół.

Poczuł, jak krew zaczyna szybciej krąŜyć mu w Ŝyłach.

Myra ruszyła naprzeciw nowo przybyłej. Nie trzeba było nadprzyrodzonych

zdolności, by wyczuć jej napięcie i rezerwę. JuŜ po pierwszych jej słowach Jake

zorientował się, Ŝe zanosi się na kłopoty.

- Co ty tu robisz, Clare? - zapytała.

A niech to. Jake odtworzył w myślach informacje, które otrzymał przed

przyjazdem do Stone Canyon dwa tygodnie temu. Nie było mowy o Ŝadnej pomyłce.

Wiek, płeć, do tego ta wrogość Myry. Wszystko się zgadza.

To była Clare Lancaster, nieślubna córka Archera, owoc przelotnego romansu.

Analitycy Jones & Jones, agencji paradetektywistycznej, która go wynajęła,

oszacowali prawdopodobieństwo pojawienia się jej tutaj, kiedy będzie pracował pod

przykrywką, na mniej niŜ dziesięć procent. Co dowodziło, Ŝe nawet zdolności

parapsychiczne połączone z talentem do określania prawdopodobieństwa nie pozwolą

przewidzieć zachowania kobiety. Równie dobrze moŜna zgadywać.

Obecność Clare tutaj nie wróŜyła nic dobrego. Jeśli pogłoski o niej były

prawdziwe, była jedyną osobą, która mogła go zdemaskować.

Według danych Jones & Jones miała na skali Jonesa dziesięć punktów, czyli

maksymalną wartość.

Skalę Jonesa opracowało pod koniec XIX wieku Towarzystwo Arcane,

organizacja zajmująca się badaniami nad zdolnościami paranormalnymi. W epoce

wiktoriańskiej wielu ludzi z całą powagą traktowało zjawiska paranormalne. Tamte

Quick Amanda - Arcane Society 02 - Biale klamstwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: