Moorcock Michael - Rune Stuff 01 - Klejnot W Czasce.pdf - Moorcock Michael - Zabr7

KSIĘGA PIERWSZA

Ziemia zestarzała się, jej powierzchnia uległą wygładzeniu, zdradzając oznaki podeszłego

wieku, a jej ścieżki stały się kapryśne i dziwaczne, na podobieństwo człowieka w ostatnich

latach życia.

Wielka Historia Magicznej Laski

ROZDZIAŁ I

HRABIA BRASS

Pewnego ranka hrabia Brass, Lord Kanclerz Kamargu, wyruszył na rogatym koniu na inspekcję

swoich ziem. Droga zawiodła go ku niewysokiemu wzgórzu, na którego szczycie wznosiły się

wiekowe ruiny. Były to szczątki gotyckiego kościoła o ścianach z grubego kamienia,

wygładzonych przez wiatry i deszcze. Większą część budowli porastał bluszcz należący do

gatunku zakwitających, stąd też o tej porze roku mroczne jamy okienne wypełniało purpurowe

i bursztynowe kwiecie, znakomity substytut zdobiących je niegdyś witraży.

W czasie swoich wypraw hrabia Brass zawsze odwiedzał ruiny. Odczuwał w stosunku do

nich szczególny rodzaj braterskiego sentymentu, ponieważ podobnie jak on były stare, tak jak

on przetrwały wiele perturbacji i jak on zdawały się nabierać sił, zamiast słabnąć w zetknięciu z

niszczycielską działalnością czasu. Wzgórze, na którym wznosiły się ruiny, tonęło w wysokiej,

sztywnej trawie, falującej na wietrze niczym morze. Otaczały je ze wszystkich stron bezdenne,

ciągnące się na pozór w nieskończoność trzęsawiska Kamargu - bezludna kraina, zamieszkana

przez dzikie białe bawoły, stada rogatych koni oraz gigantyczne szkarłatne flamingi, tak

wielkie, że mogły bez trudu wynieść w powietrze rosłego człowieka.

Poszarzałe niebo zapowiadało deszcz, a przesączające się wyblakłe, złotawe promienie

słoneczne wywoływały na polerowanej spiżowej zbroi hrabiego ogniste refleksy. Hrabia

dźwigał u pasa potężny, szeroki miecz, a jego głowę okrywał płaski hełm z brązu. Całe ciało

hrabiego skryte było pod tą zbroją z ciężkiego spiżu i nawet na rękawicach i butach widniały

spiżowe okucia naszyte na skórę. Był to krzepki, dobrze zbudowany, wysoki mężczyzna o

wielkiej, mocnej głowie osadzonej na szerokich ramionach i spalonej słońcem twarzy,

przypominającej maskę wyrzeźbioną ze spiżu. Z twarzy tej spoglądała para złotawobrązowych,

żywych oczu. Jego bujne wąsy, podobnie jak i włosy, miały rudą barwę. W całym Kamargu, a

nawet poza jego granicami, można było usłyszeć legendę mówiącą o tym, iż hrabia w

rzeczywistości nie jest prawdziwym człowiekiem, ale ożywioną statuą ze spiżu - Tytanem,

niezwyciężonym, niezniszczalnym, nieśmiertelnym.

Jednakże ci, którzy wystarczająco dobrze znali hrabiego Brassa, wiedzieli, że był on

człowiekiem w każdym calu - lojalnym przyjacielem, bezwzględnym przeciwnikiem, na ogół

uśmiechniętym, lecz zdolnym także do dzikiej wściekłości, opojem o nieprawdopodobnie

mocnej głowie i żarłokiem o dość wyrafinowanych gustach, żartownisiem, szermierzem i

jeźdźcem nie mającym sobie równych, mędrcem na szlakach ludzkości i historii, a także

kochankiem, odznaczającym się niezwykłą czułością i dzikim temperamentem zarazem. Hrabia

Brass ze swoim miękkim, ciepłym głosem i ogromną żywotnością był w istocie żywą legendą,

ponieważ tak jak wyjątkowym był człowiekiem, równie wyjątkowe były jego czyny.

Hrabia Brass pogłaskał konia po głowie, wsuwając rękawicę pomiędzy ostre, spiralne rogi

zwierzęcia, po czym spojrzał na południe, gdzie morze i niebo zlewały się w jedną linię. Koń

odpowiedział na pieszczotę pomrukiem, zaś hrabia Brass uśmiechnął się, odchylił do tyłu

w siodle i ściągnął wodze, kierując go w dół stoku wzgórza, w stronę sekretnej ścieżki przez

bagniska, wiodącej ku ukrytym za horyzontem północnym stanicom.

Niebo ciemniało już, kiedy dotarł do pierwszej wieży i dostrzegł trzymającego straż

gwardzistę - zakutą w zbroję sylwetkę na tle szarego nieba. Kamargu nie najechano wprawdzie

ani razu od czasu, kiedy hrabia Brass zastąpił obalonego, skorumpowanego Lorda Kanclerza,

istniało jednak pewne zagrożenie ze strony wałęsających się armii, utworzonych przez

uchodźców z ziem podbitych przez Mroczne lmperium z zachodu, które mogłyby przekroczyć

granicę w poszukiwaniu wartych złupienia miasteczek i wsi. Gwardzista, podobnie jak wszyscy

jego towarzysze, uzbrojony był w ognistą lancę o barokowym kształcie, czterostopowy miecz

oraz heliograf, służący do przekazywania sygnałów strażnikom z innych wież, a przy murze

stał uwiązany i osiodłany oswojony flaming. We wnętrzu wieży znajdowały się jeszcze inne

rodzaje broni, skonstruowane i zainstalowane osobiście przez hrabiego; gwardziści mieli

jedynie pojęcie o sposobie obsługi, nigdy zaś nie widzieli ich w działaniu. Hrabia Brass

zapewniał, że jest to broń jeszcze potężniejsza od tej, jaką dysponowało Mroczne Imperium

Granbretanu, i gwardziści wierzyli mu, a jednak mimo to wciąż nieco obawiali się dziwnych

urządzeń.

Strażnik obrócił się, kiedy hrabia Brass zbliżył się do wieży. Twarz człowieka niemal

całkowicie zakrywał czarny żelazny hełm, zachodzący daleko na policzki i nos. Jego ciało

spowijał płaszcz z grubej skóry. Zasalutował, unosząc wysoko dłoń.

Hrabia Brass również uniósł dłoń w odpowiedzi. - Czy wszystko w porządku, gwardzisto?

- Wszystko w porządku, mój panie. - Gwardzista rozluźnił uchwyt na drzewcu lancy i nasunął

na głowę kaptur płaszcza, gdyż zaczęły spadać pierwsze krople deszczu. - Proszę się schronić

przed deszczem. Hrabia Brass zaśmiał się.

- Zaczekajmy na mistral, potem będziemy się żalić. Zawrócił konia i ruszył w kierunku

następnej wieży.

Mistralem nazywano tu zimny, porywisty wiatr, smagający cały Kamarg przez długie

miesiące; jego dzikie zawodzenie towarzyszyło ludziom aż do wiosny. Hrabia Brass uwielbiał

zmagać się z nim, kiedy wiał z największą siłą; wystawiał twarz na uderzenia zmieniające brąz

opalenizny w ognistą czerwień skóry.

Krople deszczu coraz mocniej uderzały o jego zbroję. Sięgnął więc za siodło po płaszcz,

narzucił go na ramiona i naciągnął kaptur. Wszędzie dokoła, pośród gasnącego dnia, trzciny

falowały pod niesionym przez bryzę deszczem, a cały świat wypełnił się monotonnym szumem

wody, w miarę jak ciężkie krople uderzały w lagunę, tworząc niegasnące koła na jej

powierzchni. W górze zbierały się coraz ciemniejsze chmury, grożąc zrzuceniem na ziemię

jeszcze większej ilości wody, hrabia Brass zdecydował więc odłożyć inspekcję do następnego

dnia i zawrócić do zamku Aigues-Mortes, od którego dzieliło go dobre cztery godziny drogi

krętymi bagnistymi ścieżkami.

Zawrócił konia do domu wiedząc, że zwierzę instynktownie odnajdzie drogę. Wkrótce deszcz

nasilił się, nasycając całkowicie jego płaszcz wodą i niespodziewanie zapadła noc. Wyrosła

przed nim zwarta ściana ciemności, przecinana srebrzystymi nitkami deszczu. Koń zwolnił

nieco, ale nie zatrzymywał się. Hrabia Brass czuł intensywny zapach mokrej skóry zwierzęcia i

obiecał mu w duchu specjalne traktowanie ze strony stajennych, kiedy dotrą do AiguesMortes.

Otrząsnął rękawicą wodę z grzywy zwierzęcia i wbił oczy w ciemności przed sobą, lecz był w

stanie dostrzec jedynie trzciny wyłaniające się nagle z mroku tuż obok konia, od czasu do

czasu słyszał też nerwowe kwakanie krzyżówek i uderzenia ich skrzydeł o wody laguny, kiedy

spłoszyła je wydra albo wodny lis. Czasami wydawało mu się, że dostrzega nad głową ciemny

zarys i słyszy szum skrzydeł flaminga, spieszącego do gniazda, albo że rozpoznaje pisk pardwy

walczącej o życie z sową. W pewnym momencie zamajaczyły w ciemnościach przed nim białe

sylwetki, a do jego uszu dotarł odgłos niepewnych kroków stada białych bawołów,

zmierzających na nocleg w stronę suchszych terenów. Po jakimś czasie jego wyczulony słuch

odebrał również charakterystyczne posapywanie niedźwiedzia bagiennego, posuwającego się

za stadem, delikatnie stawiającego łapy na trzęsącej się powierzchni błota. Wszystkie te

odgłosy były świetnie znane hrabiemu i nie wzbudzały niepokoju.

Nie zdumiało go jakże piskliwe rżenie przestraszonych koni i dobiegający z oddali tętent

kopyt, a jego spokój został zakłócony dopiero wtedy, gdy wierzchowiec zatrzymał się i

zakołysał niezdecydowanie. Konie zmierzały prosto w ich kierunku, pędząc w panice wąską

groblą. Po chwili hrabia Brass ujrzał przewodnika stada, parskającego ogiera o rozdętych

chrapach, z wytrzeszczonymi ze strachu oczyma.

Hrabia Brass krzyknął i pomachał ręką, starając się zawrócić ogiera z drogi, lecz zwierzę

ogarnięte całkowicie paniką, nie zwróciło uwagi na człowieka. Nie było innego wyjścia. Hrabia

Brass ściągnął wodze przy pysku wierzchowca i skierował go w bagno, żywiąc desperacką

nadzieję, iż grunt okaże się na tyle stabilny, że ich utrzyma przynajmniej do czasu, aż stado

przebiegnie. Rumak wkroczył pomiędzy trzciny, ostrożnie stawiając nogi w poszukiwaniu

pewniejszego oparcia w grząskim błocku, po chwili zanurzył się w głęboką wodę, hrabia

dostrzegł rozbryzgi i poczuł je na twarzy, a koń popłynął najlepiej jak potrafił poprzez zimną

lagunę, dzielnie dźwigając zakutego w zbroję jeźdźca .

Stado minęło ich szybko, a hrabia zaczął się zastanawiać, co też mogło spłoszyć zwierzęta,

bowiem dzikie rogate konie z Kamargu nie należały do płochliwych. Kiedy prowadził

wierzchowca z powrotem ku ścieżce, do jego uszu dobiegł dźwięk, który natychmiast wyjaśnił

mu przyczynę zamieszania, a jego dłoń niemal odruchowo spoczęła na rękojeści miecza. Były

to mlaszczące odgłosy ślizgania się po powierzchni trzęsawiska, odgłosy zbliżającego się

baragona - bagiennego bełkotnika. Zaledwie kilka spośród tych potworów zostało jeszcze przy

życiu. Były to kreatury stworzone przez poprzednika hrabiego Brassa i wykorzystywane de

terroryzowania mieszkańców Kamargu. Hrabia i jego ludzie niemal doszczętnie wytępili

stworzenia, ale te, które przeżyły , nauczyły się polować nocą i za wszelką cenę unikać

większych gromad ludzi.

Baragony były kiedyś ludźmi, zanim nie pochwycono ich i nie uwięziono w tajnych

laboratoriach poprzedniego Kanclerza, gdzie z pomocą czarnej magii dokonano transformacji

postaci. Teraz były to monstra dwuipółmetrowej wysokości i mniej więcej półtorametrowej

szerokości, o żółtawym kolorze skóry, które ślizgały się na brzuchach po powierzchni

trzęsawisk, wracając do pozycji pionowej jedynie wtedy, kiedy napadały i rozszarpywały swoją

ofiarę twardymi jak stal szponami. Kiedy zdarzało im się napotkać samotnego człowieka,

mściły się na nim w okrutny sposób, z lubością odgryzając kończyny żywej ofierze. Gdy jego

koń wydźwignął się na groblę, hrabia Brass dostrzegł przed sobą sylwetkę baragona, a w

nozdrza uderzył go potworny, dławiący w gardle fetor. Dobył swojego olbrzymiego miecza.

Baragon usłyszał ich i zatrzymał się.

Hrabia Brass zsiadł z konia i stanął pomiędzy wierzchowcem a potworem. Mocno ścisnął

oburącz szeroki miecz i ruszył powoli na usztywnionych nieco z powodu spiżowej zbroi

nogach w kierunku baragona. Ten zaczął nagle bełkotać piskliwym, przenikliwym głosem,

wyprostował się na całą wysokość i wyciągnął w stronę hrabiego szpony, chcąc go odstraszyć.

Ale dla hrabiego Brassa wygląd potwora nie był niczym przerażającym, widywał bowiem w

swoim życiu straszniejsze stworzenia. Zdawał sobie jednak sprawę, że jego szanse w starciu z

bestią są dość nikłe, jako że stwór świetnie widział w ciemnościach, a poza tym trzęsawisko

było jego naturalnym siedliskiem. Hrabia Brass mógł zwyciężyć tylko sprytem.

- No i co. ty chorobliwie cuchnąca paskudo? - odezwał się niemal żartobliwym tonem. -

Nazywam się hrabia Brass i jestem zaciekłym wrogiem całej twojej rasy. To ja wypleniłem

wszystkich twoich krewniaków, to dzięki mnie tak mało jest dzisiaj twoich braci i sióstr. Czy ci

ich nie brak? A może masz ochotę do nich dołączyć?

Głośny bełkot baragona wyrażał wściekłość, jednak pojawił się w nim cień niepewności.

Zakołysał ogromnym cielskiem, lecz nie zbliżył się do hrabiego.

Hrabia Brass zaśmiał się.

- A więc, tchórzliwa kreaturo czarnej magii? Jaka jest twoja odpowiedź?

Potwór otworzył szeroko usta, chcąc wyartykułować jakieś słowa zniekształconymi wargami,

lecz nie wydostało się spomiędzy nich nic, co można by było rozpoznać jako ludzką mowę.

Jego oczy wyraźnie unikały spojrzenia hrabiego.

Starając się, by wyglądało to na całkowicie przypadkowy gest, hrabia Brass oparł olbrzymi

miecz o ziemię i złożył obydwie osłonięte rękawicami dłonie na rękojeści.

- Widzę, że zaczynasz wstydzić się tego, iż terroryzowałeś konie znajdujące się pod moją

opieką, a ponieważ jestem w dobrym humorze, daruję ci. Ruszaj swoją drogą, a pozwolę

przeżyć ci jeszcze kilka dni. Jeśli zaś zostaniesz, umrzesz w tej chwili.

Mówił z taką pewnością siebie, że bestia przysiadła na ziemi, nie cofnęła się jednak. Hrabia

uniósł w górę miecz, jak gdyby zniecierpliwiony, po czym ruszył śmiało do przodu. Skrzywił

nos od straszliwego fetoru bijącego od potwora, pół chwili zatrzymał się i machnął mieczem w

jego kierunku, chcąc go odegnać.

- Zmykaj stąd z powrotem na bagna, ukryj się w szlamie, gdzie jest twoje miejsce. Jestem

dzisiaj w litościwym nastroju.

Spomiędzy mokrych warg baragona wydobyło się warknięcie, stał jednak nadal w miejscu.

Hrabia Brass zmarszczył nieco brwi, czekając na właściwą chwilę, wiedział już bowiem, że

baragon nie wycofa się bez walki. Uniósł miecz jeszcze wyżej.

- Czyżbyś wybierał ten właśnie los?

Baragon zaczął podnosić się na całą wysokość tylnych nóg, ale hrabia bezbłędnie wybrał

odpowiedni moment. Jego ciężki oręż zataczał już wielki łuk, celując w kark potwora.

Stworzenie wysunęło daleko przed siebie obie szponiaste dłonie, a w jego bełkotliwym

zawodzeniu zabrzmiała mieszanina nienawiści i przerażenia. Rozległ się metaliczny chrzęst,

kiedy szpony dosięgnęły zbroi hrabiego, a on sam zatoczył się do tyłu. Paszcza potwora

rozwarła się i zamknęła tuż obok twarzy hrabiego, a ogromne czarne oczy pożerały go niemal z

wściekłości. Walcząc o odzyskanie równowagi, nie wypuścił jednak miecza, wyciągnął go z

ciała baragona, zaparł się mocno nogami i uderzył ponownie.

Strumień czarnej krwi bluznął z rany, ochlapując hrabiego. Z gardzieli bestii wydobył się

jeszcze jeden straszliwy okrzyk, obie dłonie uniosły się w górę, próbując w desperacji

utrzymać odrąbaną głowę na karku. Zwisła jednak w bok na ramieniu baragona, krew puściła

się jeszcze silniejszym strumieniem i po chwili wielkie ciało runęło na ziemię.

Hrabia Brass stał przez jakiś czas nieruchomo, dysząc ciężko, a na jego ustach pojawił się

ponury grymas satysfakcji. Szybkim ruchem starł z twarzy krew potwora, przygładził bujne

wąsy grzbietem dłoni i w duchu pogratulował sobie, że nie utracił nic ze swej przebiegłości i

zręczności. Zaplanował każdą chwilę tego starcia, od początku żywiąc zamiar, by zabić

kreaturę. Musiał podsycać

oszołomienie baragona aż do momentu, kiedy mógł pewnie zadać śmiertelny cios. Nie

dostrzegał niczego złego w zwodzeniu stworzenia. Gdyby bowiem pozwolił sobie na uczciwą

walkę z potworem, z pewnością to on, a nie baragon, leżałby teraz z odrąbaną głową w błocie.

Hrabia Brass zaczerpnął głęboki haust zimnego powietrza, po czym ruszył przed siebie. Sporo

wysiłku musiał włożyć, nim udało mu się zepchnąć obutą stopą ciało martwego baragona ze

ścieżki; trzęsawisko pochłonęło je z głośnym mlaśnięciem.

Dosiadł ponownie swego rogatego konia; do Aigues-Mortes udało mu się dotrzeć bez dalszych

przygód.

ROZDZIAŁ II

YISSELDA I BOWGENTLE

Hrabia Brass dowodził armiami niemal w każdej ważniejszej bitwie tamtej epoki; był

potęgą, której swe trony zawdzięczała co najmniej połowa władców Europy; wynosił i obalał

Moorcock Michael - Rune Stuff 01 - Klejnot W Czasce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: