McClure Ken - Rekonstrukcja.pdf - McClure Ken - Zabr7

KEN McCLURE

Rekonstrukcja

„KB”

Jedyną rzeczą konieczną do

zatriumfowania zła jest bezczynność

dobrych ludzi.

Edmund Burke (1729-1797)

Prolog

Edynburg, Szkocja sierpień 1997

Dzieci nagle ucichły. Ich matka, która siedziała na trawie

pogrążona w lekturze nowej powieści Virginii Andrews, uniosła

wzrok znad książki i zaczęła nasłuchiwać.

- Jemma? Graham? - zawołała. - Gdzie się podzialiście? Co

tam znowu kombinujecie?

Odpowiedzi nie było. Matka obróciła głowę w stronę drzew

i zawołała ponownie. Po chwili rozległ się dziwnie stłumiony głos

córeczki.

- Mamusiu? Tu jest... jakiś pan...

Kobieta odłożyła książkę, podniosła się niezgrabnie i boso,

tylko w pończochach, potruchtała między drzewa. Przestraszyła

się, że jakiś zboczeniec mógł napaść na jej dzieci. Zatrzymała się

na skraju polanki, skąd dobiegł głos Jemmy, i zobaczyła dzieci

wpatrujące się w koronę drzewa.

Gdy podniosła wzrok, ulga ustąpiła miejsca zgrozie. Na

wysokości swojej twarzy ujrzała parę powoli obracających się

jasnobrązowych butów. Przemknęła jej przez głowę niedorzeczna

myśl, że mężczyzna lewituje, nim zdała sobie sprawę z

rzeczywistości.

- Och, mój Boże! - wykrzyknęła. - Chodźcie tutaj,

obydwoje!

Dzieci podbiegły do matki. Zgarnęła je w ramiona.

Wcisnęły twarzyczki w poły jej spódnicy, szukając bezpieczeństwa

i pociechy. Kobieta nadal wpatrywała się w koronę drzewa.

Z początku niewiele widziała przez listowie, ale gdy wiatr

zakołysał ciałem, zdała sobie sprawę, że niczego więcej i tak nie

chce oglądać. Brązowe sztruksowe spodnie i zielonkawobrunatna

kurtka stanowiły niezamierzony kamuflaż. Kobieta podniosła

jeszcze bardziej wzrok i czekała, aż trup odwróci się do niej

przodem. Wciągnęła gwałtownie oddech na widok wpatrującej się

w nią spomiędzy gałęzi wykrzywionej, purpurowej twarzy z

wytrzeszczonymi oczyma i wystającym z ust językiem.

- Ten pan nie żyje, mamusiu? - zapytała Jemma.

- Chyba tak, córeczko. Musimy wezwać policję.

Funkcjonariusze przybyli fordem panda pięć minut po

wezwaniu. Po kolejnych dziesięciu minutach zjawiły się trzy

następne samochody, torujące sobie drogę syrenami i migającymi

światłami. Dookoła miejsca wypadku rozciągnięto kraciaste taśmy

znakujące. Zanim kobieta zdołała ochłonąć, wyciągnięto z niej

wszystko, co wiedziała - czyli niewiele. Kazano jej podać nazwisko

i adres, na wypadek gdyby była jeszcze potrzebna, chociaż

policjanci wątpili, czy okaże się to konieczne.

Kobieta czuła wyraźny zawód, że na tym skończył się jej

udział w całej sprawie. Przecież to ona podniosła alarm - bez niej

nic by się nie stało, a potraktowano ją jak osobę zupełnie

pozbawioną znaczenia. Miała nadzieję dowiedzieć się czegoś

więcej: kim był ten człowiek i dlaczego to zrobił - ale policjanci nie

chcieli jej nic powiedzieć. Po odegraniu głównej roli w krótkim

koszmarze ponownie została usunięta poza nawias, zatrzaśnięto za

nią drzwi. Zarówno ona, jak i dzieci okazali się zbędni.

Trzymając matkę za ręce, maluchy rzucały za siebie

wystraszone, ukradkowe spojrzenia w stronę zarośli. Było pewne,

że ten piknik pozostanie im w pamięci do końca życia; wiszący na

gałęzi mężczyzna będzie dekorować drzewa w ich snach aż do

samej śmierci.

- No i? - zapytał inspektor dochodzeniowy swego

podwładnego, gdy martwego mężczyznę ułożono na ziemi, by

przeprowadzić wstępne oględziny zwłok. - Co o tym myślisz?

- Wydaje mi się, że to zwyczajne samobójstwo, panie

inspektorze. Obcokrajowiec, doktorant na tutejszym uniwersytecie.

Miał ze sobą legitymację. Nazywał się Hammadi, Ali Hammadi.

-Legitymacja ze zdjęciem?

-Tak, to na pewno on.

Sierżant podał inspektorowi legitymację i przetrząsnął

zawartość portfela nieboszczyka.

- Trzydzieści pięć funtów gotówką, dwie karty kredytowe,

parę nazwisk i numerów telefonów, karta telefoniczna, zaproszenie

na przyjęcie i elektroniczny klucz do budynku Instytutu Nauk

Molekularnych.

Pojawił się sądowy anatomopatolog, niski, łysy mężczyzna

z nadwagą. Zanim dotarł na polankę, zdążył się zadyszeć od

dźwigania swojej torby.

-Miła odmiana, nie powiem - stwierdził.

-Odmiana?

- Kiedy wzywają mnie stróże prawa z Lothian, zwykle leje

jak z cebra i jest środek nocy.

-Bardzo śmieszne.

Patolog przyklęknął obok ciała i rozpoczął obdukcję.

McClure Ken - Rekonstrukcja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: